Signs (2002)

Film: Signs
Lokatie: Pathe Schouwburg plein
Thematiek: Sience fiction
Regisseur: M. Night Shyamalan
Jaartal: 2002
Land van herkomst: Amerika
Duur van de film:

De film opent met de ontdekking van een cirkelpatroon, in het maïsveld van boer, oud dominee Mel Gibson. De herkomst wordt vervolgens in kleine, prikkelend onheilspellende doses prijsgegeven, en dat gebeurt sneller dan men van de maker van The sixth sense en Unbreakable zou verwachten. En terecht, want opzienbarend is de verklaring niet, al werd de apocalyptische grandeur ervan niet eerder zo aanstekelijk uitgewerkt.

Terloops legt Shyamalan regelmatig de nadruk op details die juist niet naar een onvermijdelijke of eenduidige conclusie wijzen, maar die vooral nieuwsgierig maken naar hun functie binnen het geheel.

Signs ontleent zijn titel aan dit handelsmerk van de regisseur, die zijn talent niet alleen benut om ons opnieuw de stuipen op het lijf te jagen, maar het zowaar ook in dienst stelt van een religieus gebaar.

De door Gibson ietwat vlak vertolkte dominee verloor zijn geloof toen zijn vrouw stierf, en het zal niet verbazen dat hij het voor de aftiteling terugvindt. Daar kan men om lachen, zoals het slot van Lars von Triers reli-melodrama Breaking the waves ook gegniffel oproept, en het draagt er zeker toe bij dat deze Shyamalan niet iedereen zal bekoren.

Maar het haperende, van godsbesef doordrongen einde doet niets af aan de talloze momenten van stilistisch vernuft en onheilszwangere spanning. En bovendien: de geloofscrisis van een dominee is een aanmerkelijk minder vergezocht thema dan een jochie dat spoken ziet, of een man die onkwetsbaar is.

Die film was The sixth sense, en de tot M. Night Shyamalan vereenvoudigde tongbreker staat sindsdien garant voor kippenvel, en een manier van filmmaken die in zijn ambachtelijke zorgvuldigheid automatisch groots aandoet. De regisseur en scenarioschrijver mag zijn doorgebroken dankzij een opmerkelijk spookverhaal met een verrassende ontknoping, zijn kracht schuilt meer in de vorm dan in de inhoud. Shyamalan verstaat de kunst met enkele goed gedoseerde visuele details een heel verhaal te vertellen. De nieuwe film Signs wekt door reclame-uitingen op voorhand de indruk over graancirkels en hun herkomst te handelen, maar dat is slechts het halve verhaal. De film opent met de ontdekking van een cirkelpatroon, in het maïsveld van boer annex dominee Mel Gibson. De herkomst wordt vervolgens in kleine, prikkelend onheilspellende doses prijsgegeven, en dat gebeurt sneller dan men van de maker van The sixth sense en Unbreakable zou verwachten. En terecht, want opzienbarend is de verklaring niet, al werd de apocalyptische grandeur ervan niet eerder zo aanstekelijk uitgewerkt. Terloops legt Shyamalan regelmatig de nadruk op details die juist niet naar een onvermijdelijke of eenduidige conclusie wijzen, maar die vooral nieuwsgierig maken naar hun functie binnen het geheel. Signs ontleent zijn titel aan dit handelsmerk van de regisseur, die zijn talent niet alleen benut om ons opnieuw de stuipen op het lijf te jagen, maar het zowaar ook in dienst stelt van een religieus gebaar. De door Gibson ietwat vlak vertolkte dominee verloor zijn geloof toen zijn vrouw stierf, en het zal niet verbazen dat hij het voor de aftiteling terugvindt. Daar kan men om lachen, zoals het slot van Lars von Triers reli-melodrama Breaking the waves ook gegniffel oproept, en het draagt er zeker toe bij dat deze Shyamalan niet iedereen zal bekoren. Maar het haperende, van godsbesef doordrongen einde doet niets af aan de talloze momenten van stilistisch vernuft en onheilszwangere spanning. En bovendien: de geloofscrisis van een dominee is een aanmerkelijk minder vergezocht thema dan een jochie dat spoken ziet, of een man die onkwetsbaar is.