Seven Years in Tibet (1997)

Seven years in Tibet.

Seven Years in Tibet is film gebaseerd op een waargebeurd verhaal over de reis van de Oostenrijker Heinrich Harrer door het Himalaya gebergte ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, die hij maakt met landgenoot Peter Aufschnitter. Harrer heeft er geen idee van wat voor een soort reis hem te wachten staat. Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog wordt hij gevangen genomen door de geallieerden. Wanneer hij erin slaagt uit het Britse krijgsgevangenkamp te ontsnappen, volgt er een moeizame en ingrijpende reis van twee jaar door de Himalaya, die hem uiteindelijk naar de mysterieuze, verboden Tibetaanse hoofdstad Lhasa leidt. Hier zetelt de dan vierjarige spirituele leider van de boeddhisten, de huidige Dama Lama, die tot dan toe een geïsoleerd en beschermd bestaan leidde onder het streng toeziend oog van zijn moeder.

De film toont hoe Harrer als eerste westerling wordt geaccepteerd aan het hof, waar hem verzocht wordt de persoonlijke mentor te worden van de jonge Dalai Lama. In de jaren die hij daar doorbrengt, ontwikkelt zich een hechte vriendschap tussen Harrer en de Dalai Lama waarin beiden zowel de rol van leraar, als leerling vervullen. Heinrich Harrer, aanvankelijk een egoïstisch en roemzuchtig man, ondergaat als het ware een emotionele transformatie tijdens zijn reis naar en verblijf in Lhasa. Als het Communistische Chinese oorlogsapparaat in 1950 Tibet bezet, betekent dat noodgedwongen het einde van een tijdperk en een aangrijpende afscheid.

Op zich valt niet de ontkennen dat de film een goedlopend en mooi verhaal heeft, maar toch viel ik halverwege de film bijna in slaap. Ik had het namelijk leuk gevonden als er iets meer spanning in had gezeten, dan die ene keer misschien dat zo’n Duisters bijna van de berg afviel en een wondje had of een ontsnappinkje, aangezien dit aan het begin van de film gebeurde, is het natuurlijk te voorspellen dat hier geen grote consequenties aan zullen zitten. Ook vind ik het irritant dat je bij deze film redelijk goed moet opletten dat je niets mist. Dit lijkt raar, want het tempo van de film ligt toch behoorlijk laag, maar als je, zoals ik, eigenlijk weinig weet over de geschiedenis met betrekking tot China en Tibet, kan het enige probleempjes opleveren als je onder de film even een minuutje iets anders gaat doen (denkend dat het wel kan i.v.m. de traagheid van de film). Zo kwam het dat ik weinig meer van de film snapte en hem dus noodgedwongen en vol tegenzin nog een keer moest kijken. Een van de weinige gebeurtenissen die ik wel heel erg leuk vond om te zien is de film is de verandering van Harrer van arrogante zelfzuchtige klootzak naar een iets meer gevoelig persoon. Maar aangezien ik films meer kijk om te relaxen dan om mijn geschiedenis kennis te verrijken en dus vooral niet te relaxen, zal dit zeker nooit mijn lievelingsfilm worden.

Wel is de film heel mooi gefilmd, met mooie shots van de omgeving, waar ik eigenlijk stiekempjes wel een beetje van heb genoten, en dat terwijl ik alles behalve een natuurliefhebber ben. Ook de acteurs brengen het hier wel goed vanaf, en het enige punt dat daarbij opmerkelijk is, is dat belachelijke accent van Brad Pitt, een “beetje” nep.

Bij mijn recensie heb ik enkele recensies (etc.) van andere mensen gedaan, met de meeste ben ik het wel eens, maar als dan een of andere Martijn Warnas Brad Pitt gaat beledigen, vind ik dit toch wel te ver gaan, een beetje te ver gaat het ook om Seven years in Tibet een saaie, lange rotfilm te noemen. Want hoewel de film inderdaad af en toe een beetje te langdradig is, blijft de film wel mooi met een goed (ik bedoel hiermee dus niet “leuk”) verhaal en goede acteurs. Maar om nou gelijk te beweren (zoals wordt gedaan in de filmrecensie van sterren voor sterren) dat dit één van de opmerkelijkste films van het jaar 1997 was en goed weet te boeien… Nou, dat vind ik inderdaad ook weer niet. Dan kan ik me toch beter vinden in Martijn Warners die de anderhalf uur durende saaie oninteressante omzwervingen van Heinrich naar Lhaza benadrukt.

Al met al een film om misschien een keertje te zien als je een bui hebt waarin je je echt wilt en kunt concentreren op de film en het relaxen minder belangrijk vindt. De kwaliteit van het filmen is ook zeker de moeite waard, maar twee keer zien is eigenlijk te veel, en ik denk niet dat ik deze film ooit nog een derde keer ga bekijken.