Save the Last Dance (2001)

1. Eigen mening en enkele bedenkingen

Een filmbespreking maken over een bepaalde film, in dit geval ‘Save the Last Dance’, wil voor mij niet onmiddellijk zeggen dat ik deze goed vond.
‘Save the Last Dance’ was zeker geen slechte film, maar ik ben het ook zeker niet akkoord met wat we in onze filmbundel terugvinden.

Even een korte inleiding;

Sara (Julia Stiles) heeft altijd al de wens gehad om eens de balletopleiding aan de befaamde Amerikaanse balletschool Julliard te kunnen volgen. Al sinds zeer jonge leeftijd danst ze met passie en heeft ze haar talenten reeds bewezen. Om toegelaten te worden op Julliard moet Sara echter nog wel auditie doen, want alleen de besten der besten worden geaccepteerd. Ze wil niets liever dan dat haar moeder hierbij aanwezig is, maar deze alleenstaande vrouw is ontzettend druk bezet en komt dus later. In haar poging om nog zo snel mogelijk te arriveren krijgt ze een fataal ongeluk met de auto. Vanaf dat moment is Sara’s leven niet meer wat het was. Emotioneel is ze diep geraakt, de opleiding aan Julliard gaat niet door en ze trekt bij haar vader in. Hij leeft als niet al te rijke jazzmuzikant in een totaal andere wereld dan haar moeder en hij is tevens totaal niet ingesteld op het intrekken van zijn dochter. Sara gaat naar een zwarte school in de arme wijk waar haar vader woont, wat een totaal nieuwe ervaring is voor deze blanke tiener. Het ziet er naar uit dat het dansen geheel uit haar leven is verdwenen, totdat ze Derek (Sean Patrick Thomas) ontmoet. In eerste instantie vind ze hem een irritant persoon, maar al snel worden ze dikke maatjes en ontstaat er een bijzondere relatie waar dansen een belangrijke plaats inneemt!

Ik vond ‘Save the Last Dance’ geen onaardige film omdat de verschillende onderwerpen goed gekozen waren, langs de andere kant vind ik echter dat deze niet helemaal uitgewerkt waren zoals het had kunnen zijn.
Het concept van dans, cultuur en sociale verschillen samen vond ik niet direct origineel, zo zijn er namelijk wel meer films. Het was wel op een eigenzinnige manier uitgewerkt, wat me wel beviel, ik zag echter ook ‘Footlose’, en wanneer ik deze twee dan vergelijk merk ik dat deze manier van uitwerken dan toch ook weer niet zò origineel was.
‘Save the Last Dance’ ligt namelijk in dezelfde lijn van ‘Swing Kids’, nu spreken we echte niet meer van de rebelse jongen die in een andere dan zijn omgeving terechtkomt maar over het blanke meisje dat gedropt wordt in een zwarte wijk, waar zij zich in het begin verre van thuis voelt.
En hier vond ik dat de regisseur een eerste keer faalde in zijn uitwerking. Volgens mij had hij nog veel meer mogelijkheden om dit gevoel van angst voor het onbekende, waar zij in terechtkomt, uit te spelen.
Ook het feit dat zij niet aanvaard wordt op de eerste schooldag, laat hij ons enkel zien door enkele afkeurende blikken in de gangen.
Volgens mij is het namelijk niet zo dat een blank meisje enkel een paar afkeurende blikken krijgt wanneer ze een volledig zwarte school betreedt.
Ik vond dus dat hij dit nog meer kon uitwerken tot een realistischer drama; een ander element in de film was dus het dansen.
Het zich niet-thuisvoelen van Sara tussen de hiphoppers wordt ons goed getoond door het in en uitzoomen van de camera in de Steps. Wat me dan wel ook opvalt is dat de regisseur geen pogingen ondernomen heeft om de body double van Sara weg te steken.
Wanneer Sara een moeilijker stuk moet dansen, krijgen we plots enkel haar gezicht of enkel haar voeten te zien, terwijl m’n met computer perfect deze twee kan combineren.
Ik vond dit spijtig, want ik vind het veel mooier om je hoofdfiguur uit de film te zien dansen dan dat je een persoon met dezelfde lichaamsbouw enkele mooie truukjes ziet doen. En dit ergerde me toch wel.
Ik heb me ook dingen afgevraagd bij de oefenplaats van Sara en Derek. Ze trekken namelijk naar een verlaten meubelzaak. Maar wat zien we daar dan?
De meubelzaak heeft een goed onderhouden parketvloer, heeft langs de muren manshoge spiegels en heeft een balletbar. Dan vraag ik me af of dit toevallig is of gewoon slecht gekozen.

Terug naar de verschillende onderwerpen; ook Chenille komt hierbij aan bod, Chenille is een alleenstaande moeder, en dit feit wordt toch wel de volle twee minuten in beeld gebracht. Daarbij vraag ik me dan af, of als je een film maakt van bijna twee uur lang, je dan niet meer aandacht kan schenken aan één van je gekozen onderwerpen.
Net zoals de vader-dochter-relatie van Sara en haar vader, na jaren van elkaar niet zien, versta ik me er niet aan dat het terugzien zo vlotjes verloopt.
Dit waren maar enkele bedenkingen natuurlijk, en tegelijk was dit mijn eerste manier van reageren wanneer ik een film heb gezien, die me niet onmiddellijk overdonderd heeft.
Ergens in mijn hoofd heb ik dan wel elk kritisch puntje opgeslagen, maar wanneer ik dan zie hoe vol de anderen van de film zijn kan ik me ook bedenken.
De film was helemaal niet slecht, wanneer je niet met een kritisch oog kijkt, maar kijkt vanuit een ontspannen toestand.
De keuze van acteurs vond ik wel goed, ik merkte dat Julia Stiles en Sean Patrick Thomas heel goed en mooi op elkaar konden inspelen.
Hun acteerprestaties zijn niet direct zoals groteren in de filmwereld het zouden doen (zoals je ze kan zien in films als ‘The Thin Red Line’, etc), maar ik vond ze wel goed genoeg om de foutjes van de regisseur te verbergen.
Op het eerste gezicht leek de film zo voorspelbaar als maar kan, maar bij het vertolken van Sara en Derek, merkte ik dat deze niet de rol van tieners maar de rol van jonge volwassenen spelen.
Samen met de acteurs vond ik ook de muziekkeuze bijzonder goed, ik schafte me dus ook onmiddellijk de filmuziek aan, en nog vaak kan ik wegdromen bij het beluisteren van de muziek.
Er werden namelijk groepen gekozen van deze tijd als K-Ci and Jo Jo, Montell Jordan en Pink, groepen die hun naam al verdiend hebben en waarvan de songs heel goed aansluiten bij de film.
Al bij al, ik vond de film geen absolute topper, maar toch wel de moeite van het bekijken waard.
Toch heb ik een laatste bedenking, namelijk de reden van het maken van deze film.
Uit de soundtrack blijkt (en dit merkte ik pas op de cd), dat ‘Save the Last Dance’ een productie is van MTV-films. Is deze film dan een poging om het comeciële gedeelte van de hiphop omhoog te krijgen?

2. Bespreken van de film aan de hand van de vragen

Graag zou ik de relatie tussen Sara en Derek wat verder uitdiepen (aan de hand van vraag 5 dus).
Ik vond de relatie op zich prachtig; losstaand van de film, echt proficiat aan mensen die zo’n relatie uitbouwen. Derek geeft Sara een kans die ze van de anderen op school niet onmiddellijk krijgt( behalve van Chenille dan).
Ik vind het prachtig hoe beiden voor elkaar opkomen, wanneer één van beiden problemen heeft, denk maar aan het feit dat Derek met Malakai op de vuist gaat, wanneer deze laatste Sara beledigt.
Doorheen de film en het opbouwen van hun relatie vond ik het telkens weer spijtig wanneer ze zich druk maakten om kleine dingen, ze konden het rassenverschil overwinnen, maar niet de jaloezie van Nicky.
Wanneer het dan ook even uit is tussen hen, ben ik blij wanneer Derek zijn koppigheid opgeeft en zijn liefde aan Sara zal tonen.
Bij deze vraag ga ik niet de film vastkoppelen aan de relatie, want dan moet ik teruggrijpen naar het feit dat ze alles in deze relatie veel dieper hadden kunnen uitdiepen, en dit wil ik niet, want ik vind het prachtig hoe deze twee mensen steun zoeken bij elkaar.
Enerzijds Derek bij Sara, zodat hij de goede weg kiest en niet inslaat naar een toekomst van drugs en misdaad. Anderzijds Sara, zodat ze niet verloren loopt in de zwarte wijk, waar ze alleen wellicht niet levend uitkomt.

Met Derek aan haar zijde, moet ze veel verbale opmerkingen doorstaan, maar zal haar ook niets daadwerkelijk overkomen.
Maar deze opmerkingen brengen ons bij vraag 6; de relatie tussen Derek en Sara lijkt voor hun omgeving abnormaal; de omgeving wil niet aannemen dat een blank meisje met één van hun jongens gaat lopen. En dan al zeker niet die jongen die iets kan waarmaken, want dat is Derek.
Voor zijn vrienden vormt hij iemand die kan gaan studeren, Derek heeft de mogelijkheid iets te betekenen voor de zwarte buurt en die willen ze niet laten afnemen door een blanke.
Veel andere films tonen ons het racisme van blanken tegenover één of enkele kleurlingen, ‘Save the Last Dance’ toont ons echter iets anders. Een blanke die in de zwarte buurt wordt geplaatst. Hoogstwaarschijnlijk logisch dat dit problemen geeft.
Zeker wanneer we de film, zoals hij ons getoond wordt, vanuit een zwart standpunt zien.
Op deze manier zien we hoe deze negers zich voelen wanneer een blanke hun groep binnendringt.
Maar wanneer we deze film nu zouden bekijken vanuit het standpunt van een blanke, zou ons al veel minder gemakkelijk duidelijk worden wat nu juist het probleem is van deze negers. Wij zouden niet kunnen begrijpen waarom zij Sara verstoten, en waarom zij zo tegen een gemengde relatie zijn.

Dit brengt ons bij de volgende vraag (7);
Ik vind dat dit zeker moet kunnen, liefde bestaat in alle vormen, en kan en mag volgens mij niet afgebakend worden binnen één ras.
Wie bepaalt er wat kan en mag? Op liefde staat geen grens, je kan er dus ook geen grenswachters bijplaatsen om te zien of de grenzen niet overschreden worden.
Ik zou niet zeggen dat ik de reactie van de zwarte meisjes logisch vind, ik vind ze echter wel begrijpelijk.
(+ vraag 8)
De zwarte meisjes voelen zich bedreigd omdat een blank meisje met één van hun jongens aan de haal gaat. Maar Sara kan hier natuurlijk niets aan doen, zij werd gewoon verliefd, een gevoel dat je overvalt en niet kan verplichten om te verdwijnen.
Wanneer ik dan het interview met Sean Patrick Thomas lees, weet ik ook niet hoe te reageren.
Het feit dat een zwarte jongen met een blank meisje zou verkeren als trofee vind ik uit de lucht gegrepen. Volgens mij bestaat zoiets niet, je kan toch de liefde niet als trofee zien?
Waarom zou een blank meisje een trofee zijn? Ze zijn evenveel waard als elk ander meisje, dus waarom zou je hen als beloning beschouwen?
Sean Patrick Thomas zegt ook dat de schoonheid van een blank meisje gezien wordt als trofee tegenover de andere negerjongens die met ‘hun eigen ras’ gaan.
Dit vind ik ook totaal verkeerd, wie vergelijkt deze schoonheid? Wie zegt dat een blank meisje mooier is dan een zwart?
Dit zijn ideeën die volgens mij totaal verouderd zijn en nog uit de tijd stammen dat het vooroordeel bestond dat de blanke meerderwaardig was, want toen wou de blanke niet eens zijn nek draaien om naar een zwart meisje te kijken uit meerderwaardigheidsgevoel.
Hierover spreekt Chenille ook, over de twee werelden: een blanke en een zwarte. De blanke wereld die het altijd goed heeft en de zwarte die het slecht heeft, en ik zeg niet dat er zwarten zijn die het niet slecht hebben (denkend aan de ghetto’s in Amerika), maar is er geen blanke op aarde die het even slecht heeft?
Daartegenover Sara die zegt dat er maar één wereld is, ik vind dat ze gelijk zou moeten hebben, maar ergens in mezelf weet ik ook wel dat het op sommige plaatsen helemaal niet zo is; hoe spijtig ook. Dit is zoals Chenille het zou zeggen: “yeah, keep on dreaming”. Want het idee dat er maar één wereld is, brengt ons bij het idee dat deze wereld perfect is, één wereld waarin elke ras verenigd leeft. Laatste stelling, ja ik denk dat het mogelijk is, en ja, het zijn de jongeren die hieraan moeten werken.
Het zal nog een lange weg vergen, maar volgens mij is het mogelijk.