Moulin Rouge! (2001)

Kunstwerk

De film Moulin Rouge gaat over de onmogelijke liefde tussen een schrijver, Christian, en een courtisane, Satine. Christian is een arme schrijver uit Schotland die zijn toneelgezelschap een toneelstuk wil verkopen aan de Moulin Rouge. Daarom wil Christian Satine, de grote ster van de Moulin Rouge, ontmoeten om zijn toneelstuk werk voor te lezen. Satine en Christian worden verliefd op elkaar maar als blijkt dat Christian niet de hertog is die Satine had verwacht lijkt dit onmogelijk. De hertog kan Satine namelijk helpen haar grote droom te verwezenlijken, actrice worden, maar wil Satine dan wel voor zich alleen hebben. Nu zit Satine met een probleem, moet ze kiezen voor haar carrière of voor de liefde? Omdat Christian en Satine samen aan het toneelstuk werken kunnen ze elkaar toch blijven zien. Maar als de hertog hier achter komt dwingt hij Satine Christian nooit meer te zien of hij zal Christian vermoorden. Satine geeft toe, omdat ze toch dodelijk ziek is en Christian wil redden en hem het verdriet wil besparen. Daarom liegt ze tegen Christian, ze zegt dat ze nooit verliefd op hem is geweest en hem nooit meer wil zien. Christian gelooft Satine niet en gaat toch naar het toneelstuk. Als tijdens het toneelstuk Christian het podium op komt probeert de hertog hem te vermoorden. Dit lukt hem niet en Satine sterft even later gelukkig, op het podium in de armen van haar grote liefde Christian.

Door Christian wordt verteld wat de belangrijkste thema’s zijn:
This Story Is About Truth
This Story Is About Beauty
This Story Is About Freedom
Above All Things This Story Is About Love
Waarheid, schoonheid, vrijheid en vooral liefde zijn de idealen van de Boheemse leefstijl. Christian denkt dat als je je hier aan houdt alles goed komt.
Het belangrijkste thema van het verhaal is dus de liefde en vooral de verboden/onmogelijke liefde. Het hele verhaal draait namelijk om de onmogelijke liefde tussen Christian en Satine, hierdoor lijkt het verhaal wel op het verhaal van Romeo + Juliet.

Kunstenaar

Ik heb gekozen voor de regisseur Baz Luhrmann
In het onderdeel kunstwerk noemde ik al de overeenkomst met Romeo and Juliet. Moulin Rouge en Romeo and Juliet zijn namelijk beide geregisseerd door Baz Luhrmann. Ze vallen beide onder het door hem bedachte genre Red Curtain Cinema. In een interview vertelt Baz Luhrmann wat de belangrijkste kenmerken zijn:
Het verhaal moet zich afspelen in een zeer creatieve wereld, in landen ver weg maar herkenbaar in onze eigen wereld. In Moulin Rouge is dit Parijs in 1899.
Het verhaal moet gebaseerd zijn op een herkenbare mythe, na tien minuten weet je wat het einde zal zijn.
Het moet het publiek duidelijk zijn dat het verhaal fictie is, hierdoor kunnen ze meegaan in de hoogte- en dieptepunten. Of zoals Baz Luhrmann het zelf formuleerde:
"Once you agree that you're always watching a movie, you're happy to accept a moment of high comedy, then tragedy - then break out into song."
De herkenbare verhaallijn die Baz Lurhmann gebruikt in Moulin Rouge is de mythe van Orpheus en Euridike. Orpheus is de jonge dichter/musicus die afdaalt in de onderwereld op zoek naar de ideale liefde. De mythe gaat over idealisme, volwassenheid en het besef dat je in het leven niet alles onder controle hebt: de dood van geliefden en relaties die niet voor eeuwig duren. Volgens de mythe van Orpheus, zal dit je vernietigen of je zal de onderwereld in gaan het probleem onder ogen zien en gegroeid door de ervaring terug komen.
De andere films in de Red Curtain trilogie van Baz Luhrmann zijn Romeo + Juliet en Strictly Ballroom

Context

Ik heb voor het onderdeel context gekozen voor het verhaal van Orpheus en Eurydice omdat hier het verhaal van Moulin Rouge voor een deel op gebaseerd is.
Het verhaal van Orpheus en Eurydice wordt verteld in Metamorphosen 10:1-63 van Ovidius. Orpheus, zoon van de god Apollo en Colliope (muze van de epische poëzie), was een legendendarische Tracische dichter, beroemd om zijn lierspel. Met de muziek van zijn lier betoverde hij mens en dier. Zijn muziek was zo mooi dat zelfs de bomen en rotsen hem volgden op de klank. Orpheus trouwde met de mooie bosnimf Eurydice. Zij werd echter op hun huwelijksdag gebeten door een giftige slang waar ze op trapte toen ze vluchtte voor een ongewenste aanbidder, Aristaeus. Ze stierf aan de beet. Orpheus was hierover zo diep bedroefd dat hij in de onderwereld afdaalde om de schimmen en de heerser van de onderwereld zijn droevenis te tonen en te smeken om de terugkeer van Eurydice. Met zijn muziek kreeg hij Pluto zover dat Eurydice hem terug naar de aarde mocht volgen. Voorwaarde was dat hij niet naar haar zou kijken tot ze uit de dodenwereld zouden zijn. Op het laatse ogenblik keek Orpheus toch om en Eurydice verdween nu voor altijd in het schimmenrijk. Na het verlies van zijn geliefde vrouw verachtte Orpheus de vrouwen, die zich juist erg tot hem aangetrokken voelden. Hij werd daarom aangevallen en verscheurd door de razende maenaden van Ciconia in Tracië.
Hoewel het verhaal zo natuurlijk triest afloopt zijn de zielen van Orpheus en Eurydice uiteindelijk toch verenigd.

Kijker

Baz Luhrmann slaagt net niet in het doen sprankelen van zijn sterren.

Medleys voor verliefden in Parijs

Door Bianca Stigter
In Moulin Rouge ketst een pistool dat in de beroemde nachtclub op Montmartre uit het raam wordt gegooid, af op de Eiffeltoren, en op de overvolle soundtrack van deze musical is er dan ook nog ruimte voor een koddig 'kedong' van metaal op metaal.
Het is slechts een van de vele grapjes waarmee regisseur Baz Luhrmann laat zien dat zijn Parijs een Parijs van de verbeelding is, tot leven gekomen op sets in Australië of digitaal verwekt in een computer. Alles aan Moulin Rouge is opzienbarend onecht of overdreven. Het verhaaltje is expres van bordkarton en het einde wordt daarom al aan het begin weggegeven. Een arme schrijver wordt verliefd op de ster van een nachtclub, die sterft aan de tering. Schreeuwerige decors, overdadige kostuums, duizelingwekkende camerabewegingen en krankzinnig snelle montage spannen samen om dat oerverhaaltje niet zomaar spectaculair te maken, maar `spectacular spectacular', zoals de show heet die in de film in de Moulin Rouge wordt opgevoerd. Zelfs de gezichten van de hoofdrolspelers zijn zo overdreven als maar kan. Iedereen draagt pruiken, bakkebaarden, kunstwimpers, ogenzwart, lippenrood, sterrenstof. Maar één ding is wel echt, of lijkt dat tenminste. Hoofdrolspelers Nicole Kidman en Ewan McGregor zingen met hun eigen stem. Hun ongeschoolde geluid vormt het enige contrast met al het klatergoud. Natuurlijk is het niet zo dat een ongeschoolde stem realistischer is dan een geschoolde. Pavarotti kan tenslotte écht heel mooi zingen. Maar in Moulin Rouge moet het wel zo werken. Luhrmann gebruikt de ongepolijste stemmen om liefde echt en puur te laten lijken. Het geeft de hele onderneming bijna iets heroïsch. Al dat geweld van glitter en glamour wordt ingezet om twee mensen overtuigend verliefd te laten zijn.
Toch werkt de truc in Moulin Rouge niet helemaal. Luhrmann is er niet in geslaagd zijn hoofdrolspelers te doen sprankelen. Kidmans ogen zijn blauwer dan het blauwste blauw, maar dit superblauw weet niet te stralen. McGregor kijkt eerder verbaasd dan verliefd. Dat maakt van Moulin Rouge een film waarvan je wilt houden in plaats van dat je ervan houdt. Luhrmann slaagde er in zijn vorige film, William Shakespeare's Romeo + Juliet, beter in zowel te overdonderen als te ontroeren.
In Moulin Rouge worden vooral moderne popsongs gezongen, van zowel Kurt Cobain als Elton John als Madonna. Smaak lijkt met de keuze van de songs niet te maken te hebben, ze lijken zo willekeurig achter elkaar gedraaid te worden als de arbeidsvitaminen op de radio. Maar daarin schuilt wel de grootste kracht van de film. Op het eerste gezicht lijkt de moderne muziek vooral te botsen met de decors en kostuums van Luhrmanns versie van 1900. Je zou ook kunnen zeggen dat de muziek het tijdperk dichterbij haalt. Belangrijker is wat de gekozen muziek net als de ongeschoolde stemmen voor verliefdheid doen. Vooral de medleys van bekende liedjes doen denken aan wat je denkt als je net verliefd bent en de bekendste regels van allerlei gehoords over elkaar heen buitelen. Luhrmann laat McGregor en Kidman in één nummer regels zingen uit All You Need Is Love (The Beatles), One More Night (Phil Collins), In the Name of Love (U2), Heroes (Bowie) en I Will Always Love You (Dolly Parton). Op zo'n moment wordt Moulin Rouge opeens merkwaardig realistisch. De film geeft verliefdheid weer via een nog nooit vertoonde omweg.
Luhrmann heeft gevoel voor de glorie van gemeenplaatsen. Het hoogtepunt van de film zit daarom voor mij al in een van de eerste scènes. Daarin worden Henri de Toulouse-Lautrec en Erik Satie voorgesteld als bohémiens die de revolutie prediken en daarom diep onder de indruk raken van tekst en muziek van The Sound of Music, die McGregor zogenaamd net bedacht heeft. `The hills are alive with the sound of music.' In Moulin Rouge kan dat voor avant-garde doorgaan.
19 september 2001

De recensent vindt dat de film te onecht, te overdreven is en aan het begin is het einde al duidelijk. Positief vindt ze de ongepolijste stemmen van Nicole Kidman en Ewan McGregor. Toch vindt ze het niet zo overdonderdend en ontroerend als Romeo + Juliet. Ze vindt de moderne nummers op het eerste gezicht botsen met de decors en kostuums maar toch erg realistisch. Ze vindt Moulin Rouge vooruitstrevend.

Ik ben niet met de recensent eens dat de film te overdreven zou zijn, dit is precies de bedoeling van de regisseur geweest en het is nou juist wat de film en het Red Curtain genre anders maakt dan andere films. De decors waren erg uitbundig met veel glitter en glamour, dat vond ik juist een van de leuke dingen aan de film. De muziek vond ik erg mooi, ook de stemmen van Ewan McGregor en Nicole Kidman. De moderne nummers vond ik juist leuk omdat je ze kunt herkennen. Vooral het stuk waar ze een soort gesprek zingen waarbij ze dan allemaal zinnen van bekende liedjes zingen.