Le fabuleux destin d'Amélie Poulain (2001)

CKV Verslag - Le Fabuleux destin d’Amélie Poulain
1 - Algemene gegevens:

Titel: Le Fabuleux destin d’Amélie Poulain
Naam regisseur: Jean-Pierre Jeunet
scenarist: Jean-Pierre Jeunet
scenarist: Guillaume Laurant
Jaartal: 2001
Land van Herkomst: Frankrijk
Hoofdrolspelers: Audrey Tautou - Amélie Poulain
Mathieu Kassovitz - Nino Quincampoix
Rufus - Raphael Poulain (de vader) Jamel Debbouze - Lucien (het kruideniershulpje) Yolande Moreau - Madeleine Wallace (de conciërge) Dominique Pinon - Joseph
Isabelle Nanty - Georgette
Serge Merlin - Raymond Dufayel (een buur) Urbain Cancellier - Collignon (de kruidenier) Lorella Cravotta - Amandine Poulain (de moeder)

De film heb ik gedownload (via KaZaA) en thuis gekeken.

De poëtisch romantische komedie. Het heeft iets irrealis over zich heen, iets geromantiseerd.

2 – Plot: De kleine Amélie Poulain groeit op met een gebrek aan liefde en aandacht. Haar moeder verloor het leven door een vrouw die haar verpletterde toen ze het leven verliet met een sprong van de Notre Dame. Haar vader, een arts, raakte haar alleen aan bij medische controles. Daarom sluit Amélie zich op in haar eigen droomwereld. Eenmaal ouder en op zichzelf wonend verdient Amélie de kost als dienster in een café in de Montmartre-wijk. De dood van Prinses Diana verandert alles voor Amélie. Geschokt door het nieuws over het fatale auto-ongeluk, laat de jonge serveerster de deksel van een potje op de grond vallen, dat al rollend een tegeltje in haar appartement los maakt. Achter de tegel vindt Amélie een roestig doosje waarin een jongetje lang geleden zijn \'schatten\' bewaarde. Nieuwsgierig als ze is, besluit Amélie het doosje terug te brengen naar de rechtmatige eigenaar. Dit is het begin van haar nieuwe leven: ze realiseert zich dat ze het leven van anderen aangenamer kan maken door ongemerkt hun wensen in vervulling te brengen. Zo zorgt zij ervoor dat haar eenzame, verwarde conciërge brieven ontvangt van haar overleden echtgenoot en dat de jaloerse ex-vriend van haar collega, Joseph, op een subtiele wijze gekoppeld wordt aan Georgette. Op een heel aparte manier zorgt ze dat de norse kruideniersbaas, Collignon, ophoudt met zijn hulpje, Lucien, te pesten en dat haar vader uiteindelijk een stapje in de wereld durft te zetten. Zelf wordt Amélie verliefd op de mysterieuze Nino. Op aanraden van haar buurman Raymond beslist ze het leven en de liefde dichterbij te laten komen.

3 – Middelen: Locaties: Het speelt zich af in Parijs. Alle locaties zijn afgestemd op een romantisch Parijs. Alle lelijke dingen zoals auto’s, graffiti en straatvuil zijn weggehaald d.m.v. de computer. Ook het decor, de achtergrond is kleurrijk met een vredig nostalgisch sfeertje. Hierdoor wordt het heel vriendelijk en zacht, surrealistisch. Ook spelen veel scènes zich af op het centraalstation van Parijs. Hier bevindt zich namelijk de fotoautomaat waarvan Nino elke keer de overgebleven foto’s vandaan haalt. Die foto’s die hebben de mensen gemaakt en achtergelaten omdat ze niet tevreden waren. Nino verzamelt deze en plakt ze allemaal samen in een album. Dit album raakt hij kwijt en Amélie vindt het. Zo ontmoeten zij elkaar.

Belichting: De belichting is altijd buiten en in de kamer heel warm maar op het station is de specifieke sfeer van stations goed te voelen door de koudere belichting.

Kleding: Het was allemaal vrij naturel, de personages waren niet opvallend gekleed of gegrimeerd. Hierdoor leek het echter en waren de personen ook echter. Amélie was op een sneeuwwitjeachtige manier gegrimeerd, met rode lippen waardoor ze iets onschuldigs, jongs en ondeugend kreeg, maar tegelijkertijd werd haar vrouwelijkheid benadrukt.

Muziek: Er was een bepaald muziekje dat elke keer weer terugkwam. De film begon ermee en de film sloot ook af met hetzelfde melodietje. Telkens als er iets belangrijks gebeurde dan kwam dat muziekje weer. Soms wat harder, soms wat zachter. Het paste erg goed in de sfeer van de film, af en toe haast sprookjesachtig en poëtisch.

Geluidseffecten/speciale beeldeffecten: In de film kwamen een aantal scènes voor die niet in het echt gebeurd hadden kunnen zijn. Een voorbeeld hiervan is: - Als Amélie later haar eigen appartement heeft ligt ze op een gegeven moment in bed en zie je in de schilderijtjes in haar kamer de hond en de eend praten met elkaar. Ook de lamp op het nachtkastje (een varken die een paraplu vasthoudt dat de lamp voorstelt) praat en doet vervolgens het lampje uit als Amélie al in slaap is gevallen. - Als Amélie Nino voor de tweede keer ziet, zie je heel grappig haar hart door haar jas heen kloppen. Het is alsof je in het lichaam van Amélie kijkt. En meer specifieke geluidseffecten: bij belangrijke gebeurtenissen zoals het doorstrepen van namen en het krassen van het kraslot is dit geluid overduidelijk te merken terwijl het eigenlijk niet zo’n hard geluid is.

4 – Personages: De belangrijkste hoofdpersonen in de film: Amélie Poulain is een eenzaam meisje. Zij is opgegroeid in een geïsoleerde omgeving. In het begin lijdt ze hier niet onder, maar naarmate ze ouder wordt en wanneer haar moeder overlijdt wel. Ze wordt nieuwsgierig en wil iets doen in de wereld. Op een gegeven moment besluit ze om andere mensen te helpen en hen gelukkig te maken met kleine dingetjes in het leven zoals twee mensen koppelen, een blinde opa de drukke straat over helpen en met haar woorden de kleine detailles te vertellen die om hem heen gebeuren. De indrukwekkendste was een man zijn oude jeugdherinneringen uit een doosje weer terug te geven. Maar af en toe vergeet ze zichzelf hierbij te helpen. Aan het eind wordt ze toch helemaal gelukkig met Nino.

Op welke andere manieren info gegeven werd over Amelie: In de film wordt chronologisch (met flinke tussensprongen) verteld over het verhaal en wat er gebeurd is in het leven van Amelie. Af en toe zijn er flashbacks, maar over het algemeen is het vrij chronologisch. Verder is er een verteller, die vertelt over alle eigenschappen van de verschillende personages in de film. Vooral waar ze wel of juist niet van houden. Ook vertelt hij een beetje hoe het verhaal gaat. Ook waren er verschillende special effect die de film een bepaalde kracht maar tegelijkertijd irrealisme gaven, zoals beschreven staat bij ‘geluidseffecten’.

In hoeverre de personen de tijd en omgeving vertegenwoordigen: Het was een moderne film, met een moderne vrouw die een redelijk realistisch leven, totdat ze de bepaalde \'gaves\' opmerkt.

5 – Thematiek en interpretatie: Wat is het belangrijkste thema van de film? Het zorgen voor anderen, en daarbij niet vergeten dat je ook aan jezelf moet denken. Al vind ik het moeilijk om het korter te verwoorden en/of precies aan te moeten geven wat het thema nu is. Wellicht is het ‘een zoektocht naar geluk en gelukkig worden’. Amelie wil gelukkig worden en dat doet ze op een gegeven moment door anderen gelukkig te maken, maar daar vergeet ze zichzelf bijna.

Bedoeling van de regisseur: Geniet van het leven. Wees blij met kleine dingen, doe dingen voor anderen, denk niet alleen aan jezelf en jìj bent mede degene die je eigen lot bepaald. Je zal er dus actief iets mee moeten doen.

6 – Boeiende werking: Wat boeide me in deze film? De snelheid in de film, de kleine details die belangrijk waren, de symboliek, de hele sfeer die de film had (beetje surrealistisch af en toe, onwerkelijk). Het verhaal vond ik ook erg interessant, eerst begreep ik het niet helemaal, maar later werd het duidelijker.

Welke middelen zijn hiervoor gebruikt? Door kleine dingen groot uit te lichten, zoals het krassen van het lot, dat toch een extra dementie geeft aan het verhaal. Maar ook leuke, grappige scènes, bijvoorbeeld met de tuinkabouter die steeds op een andere plaats gefotografeerd werd. Ook het gevoel dat jij echt in iemand leven dook, doordat er iemand aan jou uitlegde wat de verschillende personen op dat moment dachten, dat betrok meer in de film.

7 – Camerawerk en montage: Welke scènes zijn me het meest bijgebleven? De scènes waarop de vader van Amélie de foto’s ontvangt van zijn ‘reizende tuinkabouter’. Hierin komt het speciale karakter van de film naar boven en het is ook één van de vele plannetjes die Amélie uitgedokterd heeft om andere mensen het leven wat gemakkelijker en vrolijker te maken. Het vat eigenlijk de hele creatieve geest van de film samen in vrij korte stukjes. Het hele effect is ontzettend leuk doordat het steeds afgewisseld wordt, je ziet de reactie van haar vader, het leven gaat een stukje verder en er is een nieuwe actie met de tuinkabouter (en vervolgens een reactie).

8 – Recensie

Le fabuleux destin d\'Amélie Poulin
Omarm het leven
Le fabuleux destin d\'Amélie Poulain is een bizar grote-stads-sprookje van Jean-Pierre Jeunet dat in korte tijd een miljoenenpubliek trok, maar ook felle tegenstanders kent. \"Van Franse filmcritici vragen om Amélie te omarmen is net zoiets als de paus verzoeken een condoom om te doen. Die mensen haten dit soort films. Ze houden alleen van realistische films over mensen die ruzie maken in de keuken.\" In bovenstaand citaat van regisseur Jean-Pierre Jeunet wordt de controverse rond Le fabuleux destin d\'Amélie Poulin fraai samengevat: iedereen houdt van zijn extravagante komedie behalve het (Franse) filmestablishment. Dat werd in mei van dit jaar zelfs pijnlijk duidelijk toen het filmfestival van Cannes weigerde om de crowd pleaser Amélie op te nemen in de officiële selectie. De wraak van de makers was zoet: gelijktijdig met het festival verscheen de film in de reguliere bioscopen, waar het publiek vanaf dag één in drommen toestroomde. Nu was het grootste bezwaar van Cannes dat de film te weinig serieus en te escapistisch zou zijn - een nogal potsierlijk verwijt als je bedenkt dat Baz Luhrmanns monumentale suikerspin Moulin Rouge nota bene fungeerde als openingsfilm. Toch is Amélie allesbehalve een doorsnee kassakraker. Jean-Pierre Jeunet bevestigt op overdonderende wijze zijn reputatie als stilistisch duivelskunstenaar en estheticus in hart en nieren. Met behoud van zijn visuele verbeeldingskracht neemt hij daarbij op luchtige wijze afstand van de ontoegankelijke en soms naargeestige sfeer in eerdere films als Delicatessen en La citée des enfants perdus, terwijl hij in Audrey Tautou een uiterst beminnelijke titelrolvertolkster vond die de wereld met grote kinderogen lijkt te bekijken.

Crème brûlée
Amélie is een gevoelige jonge vrouw die zich na de bizarre dood van haar moeder heeft teruggetrokken in een breekbare wereld waarin de kleinste genoegens van het grootste belang zijn. Zo geniet Amélie er van om het gestolde caramellaagje op de crème brûlée door te prikken met het puntje van haar lepel. Gedurende de hele film worden personages geïntroduceerd aan de hand van opsommingen van dergelijk voorkeuren en aversies. Vooral in de adembenemende opening wordt de kijker overspoeld met een stroom aan grappige futiliteiten en wetenswaardigheden, in een montage die in zijn visuele virtuositeit doet denken aan de briljante proloog van Paul T. Andersons Magnolia en de razendsnelle terzijdes in Tom Tykwers Lola rennt. Net als Anderson en Tykwer creëert aartsromanticus Jeunet een wereld waarin lot en toeval onlosmakelijk verbonden zijn, en waarin kleine oorzaken grote gevolgen hebben. Op de dag dat ze op de radio hoort dat Lady Di is verongelukt in een Parijse tunnel besluit Amélie om het noodlot te tarten: ze gaat zich inzetten om op hoogst eigenzinnige wijze allerlei mensen te helpen. Daarbij stuit ze onder meer op een door Mathieu Kassovitz vertolkte zonderling met een enorme verzamelwoede. Lange tijd schikt Amélie zich in haar rol van de anonieme weldoener, die een stille liefde koestert voor de verlegen verzamelaar. Uiteindelijk steekt een oude buurman haar echter een hart onder de riem: \"Je botten zijn niet van glas gemaakt, je mag best tegen het leven aanbotsen.\" Die oproep om het leven te omarmen werd door Jeunet dermate origineel, speels en meeslepend verpakt dat zelfs de grootste cynicus zich ervoor gewonnen zou moeten geven.

Met deze recensie ben ik het helemaal eens. Vooral op het punt va de visuele verbeeldingskracht vind ik de film ook heel erg sterk. Hij trekt mensen aan, houdt mensen vast en intrigeert de kijker. Ook het commentaar op de hoofdrolspeelster vond ik zeer terecht, ze speelde goed, werkelijk en kon tegelijkertijd de breekbaarheid door die ‘onschuldige kinderogen’ vertolken als wel erg ‘ondeugend’ en berekenend (in positieve zin) kijken.

Ik vind dat de regisseur erg goed geslaagd is in het uitwerken van het thema, het is echt een feel-good movie, die mensen na afloop een sprookjesachtig gevoel geeft. De film wordt juist erg sterk doordat dingen overdreven zijn, je weet dat het niet kan, maar het gaat meer om de symboliek erachter. Door bijvoorbeeld het hart dat erg duidelijk klopte toen ze Nino zag, weet je dat ze interesse in hem had, en gaat het niet zozeer om het hart dat op en neer gaat, maar om het feit dat ze hem echt leuk vindt. De acteerprestaties van de acteurs vond ik van allen erg goed. Ze brachten hun rol één voor één overtuigend en op een natuurlijke manier. Ze kwamen allemaal heel echt over, ze leefden hun echt in hun rol. De muziek, special effects, het gebruik van licht waren ook echt versterkingen van het geheel. Het werd er warmer door meestal, maar soms ook wat minder. Het gaf gevoel aan de film. De film vond ik dus erg leuk, het was meeslepend, intrigerend, grappig maar ook ontwapenend. De kinderlijke naïviteit die er af en toe in voorkomt vond ik zeer leuk, en de film was zeker erg geslaagd om te bekijken!