Il postino (1994)

Algemene gegevens

De film Il Postino, the postman, is geregisseerd door Macheal Radford. De film is uitgebracht in Italië. Het land van herkomst is Italië. De hoofdrolspelers zijn Philippe Noiret als Pablo Neruda en Massimo Troisi als Mario Ruoppolo. Ik heb de film gezien op school bij het vak CKV en in een normaal leslokaal.
Je kan deze film indelen bij het grondgenre liefde. Liefde voor elkaar en voor het dichten.

Plot

Mario zijn vader is visser maar dat wil Mario niet worden. Dan ziet hij een briefje hangen bij het postkantoor waarop staat dat ze iemand zoeken met een fiets. Zo gaat hij de volgende dag naar het postkantoor toe. Daar leggen ze hem uit wat hij moet doen. Hij moet alle post brengen naar Pablo Neruda. Pablo is een beroemde dichter die daar komt "wonen". Hij woont alleen op een berg en dus moet Mario elke dag de post op zijn fiets op de berg brengen. Mario wil ook graag leren dichten dus probeert hij naar een paar keer een gesprek aan te knopen met Pablo. Dit gaat in het begin nog wat stroefjes maar na een tijd gaat dit heel goed. Dan ontmoet Mario in het plaatselijke café een hele mooie dame, Beatrice. Hij is helemaal van slag en vraagt aan Pablo of hij een gedicht voor haar wil schrijven maar Pablo zegt dat hij het zelf maar moet proberen. De tante van Beatrice vind het niet leuk dat Mario het hart van haar nichtje heeft veroverd en probeert er dus ook van alles aan te doen dat de bruiloft ni et door gaat. Maar ze gaan toch trouwen en Pablo mag Mario zijn getuige zijn. Op de bruiloft krijgt Pablo te horen dat hij weer terug kan naar Chili dus gaat hij met zijn vrouw weer terug. Hij laat wat spullen in zijn huis staan, die moet Mario nog een keer na sturen. Pablo en Mario beloven elkaar te schrijven, maar dit gebeurt niet. Op een gegeven moment is de vrouw van Mario zwanger en krijgt Mario een brief dat de spullen van Pablo nagestuurd kunnen worden. Dan komt opeens Pablo weer terug maar is Mario dood. Hij is dood doordat hij tijdens een "festijn" waar hij zijn gedicht mag voordragen wordt dood geslagen door het leger/politie.

Middelen

Het verhaal speelt zich af op een paar locaties in Italië. Een locatie die ik erg belangrijk vind is de berg met daarop het huis van Pablo. Mario die moet iedere keer naar boven fietsen met de post en dan blijft hij meestal nog even praten met Pablo. Ook belangrijk vind ik is het café waar hij zijn vrouw ontmoet. Hij komt daar wat drinken en tafelvoetballen en dan ziet hij haar. Ook gaat Mario daar heen met Pablo om inspiratie op te doen voor zijn gedicht. Het strand met daarom heen de grote bergen is een belangrijke locatie. Mario en Pablo doen daar beiden hun inspiratie op voor hun gedichten.
Voor mij zijn deze locaties niet echt een invloed geweest op de sfeer van de film. De muziek bepaalde meer de sfeer.
De belichting van de verschillende scènes had niet echt een rol in de film.
De personen waren heel normaal gekleed. Zoals men zich daar kleed, ze wilden het heel natuurlijk laten over komen dus dan moet je de mensen hun gewone kleren laten dragen. Ook waren de personen normaal gegrimeerd. Er was absoluut geen sprake van een dikke laag make-up zodat het gezicht een heel ander uiterlijk krijgt.
Er wordt in deze film heel veel gebruik gemaakt van muziek, vooral accordeon muziek. De muziek had een hele opvallende rol in deze film want het zorgde voornamelijk voor de sfeer en ook werd er veel op gedanst. Er was dan ook bijna geen sprake van geluidseffecten, alleen op het laatst met het "gevecht". Maar voor de rest heeft de muziek een overheersende rol. Het verhaal in (tamelijk) chronologische volgorde verteld, alleen aan het eind zit er een flashback in die terug gaat naar het "gevecht" waar Mario dood gaat.

Personages

De belangrijkste personages in deze film zijn: Mario Ruoppolo. Mario is de postbode die Pablo iedere dag de post bezorgt. Mario wil ook graag dichten. Mario wordt ook super verliefd op Beatrice en gaat met haar trouwen. Zijn gedichten zijn al beter geworden en hij mag ze zelfs gaan voorlezen voor heel veel mensen. Dat wordt zijn dood.
De andere hele belangrijke hoofdpersoon is Pablo Neruda. Pablo is een communist en is daarom Chili uitgezet. Hij is ook een hele bekende dichter en daarom krijgt hij stapels met post die weer worden bezorgd door Mario. Pablo is getrouwd en houd veel van zijn vrouw.
Je krijgt ook informatie over de hoofdpersonen door dat je krantenberichten krijgt te lezen over Pablo en door wat de andere postbode verteld. Je krijgt wat extra informatie over Mario door zijn vader.
Mario vertegenwoordigt heel erg de tijd en omgeving waarin het verhaal zich afspeelt. Hij spreekt namelijk ook Italiaans en hij kleed zich ook zoals ze zich daar kleden/kleedden. Ook de primitieve omstandigheden, zoals dat eigenlijk iedereen in het dorp vist is een vertegenwoordiging van waar het verhaal zich afspeelt.
Ik heb het meest meegeleefd met Mario, maar dat was eigenlijk alleen op het moment dat hij zo hopeloos verliefd was. Dit komt omdat dit wel herkenbaar is en dan krijg je toch wel medelijden met hem.

Thematiek en interpretatie

Het belangrijkste thema van de film is de liefde, en dat is heel breed gezien. De liefde voor elkaar en de liefde voor het dichten/schrijven.
Ik denk dat de regisseur niet een echte bedoeling had met de film, maar je kunt er wel uithalen dat je wel hulp kan willen hebben, maar dat je het uiteindelijk toch zelf moet opknappen. De film is denk ik toch vooral om het publiek te amuseren. De film is gebaseerd op de gedichten van Pablo Neruda.

Boeiende werking

Wat mij in deze film boeide is eigenlijk een hele goede vraag, want dat weet ik zelf nog niet. Ik vond het geen boeiende film. Het was heel langdradig. Er zit geen spanning in, het was voorspelbaar. Eigenlijk vond ik het geen leuke film
De regisseur heeft de film zo normaal mogelijk gehouden, heeft de mensen gewone kleding laten dragen, echt zoals ze toen leefden. Op zich is het de regisseur wel gelukt om de film zo natuurlijk mogelijk te houden, maar er zat niets boeiends in de film.

Camerawerk en montage

De scène die me het meest is bijgebleven is dat Pablo en zijn vrouw weer terugkeren naar Italië en dat ze dan in de kamer de zoon van Mario zien zitten. En dan komt Beatrice er aan en ziet hun en schrikt eerst even en verteld dan wat er met Mario is gebeurd en geeft hen een band die Mario heeft gemaakt speciaal voor Pablo met daarop het Italiaanse gevoel. Je kunt heel goed zien dat Beatrice schrikt omdat in een soort close-up is genomen. Dat vind ik wel heel duidelijk in deze film, als er iets gebeurt zie je eigenlijk altijd de gezichten zodat je goed kan zien hoe de personen reageren. Ook is het niet erg dat je een stukje mist, van wat ze tussen twee stukjes hebben gedaan. Dat is bijvoorbeeld in deze scène dat je ziet dat Beatrice schrikt en daarna verteld ze hen wat er is gebeurd je valt eigenlijk halverwege een verhaal binnen, denk ik, maar door dat het zo gemonteerd is merk je daar niets van.

Recensie

Il postino
Door: Mark Duursma
Amerikanen zijn er gek op: Italo-kitsch. Rare Britten in Toscaanse villa's tijdens het Interbellum, landgenoten in open sportwagens langs de Amalfi-kust; als het om film gaat, leent Italië zich goed voor de export. Sinds kort is het genre verrijkt met een curieuze variant:Kan regel niet uitvullen vader-en-zoon-in-concentratieKan regel niet uitvullen kamp. Zelfs in die variant is Italië voornamelijk pittoresk.
In Il postino worden alle middelen ingezet. Het eilandje voor de Italiaanse kust - Capri melden sommigen, maar in de film wordt geen naam genoemd - waar Pablo Neruda in 1952 zijn ballingschap doorbrengt, oogt als een tijdloos mediterraan paradijs. Vissers halen hun netten binnen en verpozen in de kroeg bij de lokale schoonheid en haar norse tante. Postbode Mario fietst over het eiland om Neruda zijn dagelijkse portie fanmail te bezorgen. Intieme strandjes nodigen uit tot poëzie en liefde.
Il postino was een hit. Wereldwijd, maar vooral in Amerika, werd de vriendschap tussen de eenvoudige postbode en de beroemde dichter omarmd. Twintig miljoen dollar leverde de film op in de Verenigde Staten, ongekend veel voor een buitenlandse film. Het overlijden van initiatiefnemer en hoofdrolspeler Massimo Troisi, onmiddellijk na de opnamen, werd door de Amerikaanse distributeur Miramax dankbaar uitgebuit. Het was dan ook een heroïsch verhaal: gezien zijn zwakke hart verbood de dokter Troisi elke inspanning, maar hij zette door.
Waarom zo cynisch over zo'n lieve film, zo'n fijnzinnige ode aan de kracht van poëzie? Omdat het me allemaal te berekenend is, te zoetig en te veel bestemd voor een internationaal publiek van Italië-zwijmelaars. Uitgerekend Troisi zit nog het meest in de weg. Philippe Noiret is gepast afstandelijk als Neruda, maar Troisi is zó sympathiek, schutterig en dienstbaar dat hij vooral irriteert. Als vleesgeworden onschuld stuntelt hij door de film, en natuurlijk blijkt zijn poëtische inborst die van Neruda te evenaren: ,,Mario, ik heb een adjectief nodig. Hoe zijn de visnetten?'' ,,Triest, don Pablo.''
De Chileense schrijver Antonio Skármeta, op wiens roman Ardiente paciencia de film is gebaseerd, verfilmde zijn eigen boek in 1983 en speelde zelf mee. Op de Movie DataBase (www.imdb.com) oordeelden 12 mensen over die film, tegenover 2669 voor Il postino. Maar de score is 0,3 punt hoger: 8,4. Dat maakt nieuwsgierig.
Il Postino (Michael Radford, Italië, 1994) Canvas, 20.55-22.45u.

Mijn mening

De regisseur is wel geslaagd om het thema uit te werken in een heel geloofwaardige film. De film is heel natuurlijk, de personages zijn eigenlijk gewone mensen, maar het is wat eentonig en er zit eigenlijk geen spanning in de film. Ook de boeiende werking is laag. Maar daarentegen zijn de personages heel goed gekozen. Volgens mij de geschikte mensen voor de rollen. Ze worden ook heel natuurlijk weergegeven, alledaagse kleding, geen aparte make-up/grime o.i.d. maar allemaal heel menselijk, en zo past het opgeroepen beeld precies bij de auteur. Er wordt heel veel gebruik gemaakt van muziek en dan niet alleen als achtergrond muziek maar het is ook heel erg op de voorgrond aanwezig. De rest ziet er allemaal echt uit. Het landschap is heel mooi neergezet, ze hebben mooi weer waardoor je heel vaak de zon ziet wat weer zorgt voor een mooi beeld.
Mijn totaaloordeel is: het is een hele natuurlijke film, het ziet er echt uit. Maar het is totaal niet boeiend, en er zit geen spanning in. Ook vind ik dat de muziek wel past bij de film maar niet bij mijn smaak van muziek, dus dan vind je het ook al weer minder mooi. Al met al is het dus een aardige film. Maar ik ben het wel een beetje met de recessent eens dat de film een beetje te mooi is neergezet. De strandjes lokken echt uit tot liefde en romantiek terwijl dat er misschien in het echt wel niet zo uit ziet. De recessent zegt ook dat het te berekend is en dat zij ik hierboven ook al ergens. Je weet precies wat er komen gaat zonder dat je de film eerder hebt gezien.

In je CKV reader stond nog een opdracht. De opdracht hield in dat je van een paar van deze thema's:
* echte liefde, naïef en oprecht
* verlegen verliefdheid
* liefde en (dicht)kunst
* poëzie als liefdestaal
* angst voor de poëzie
* erotiek van de tango
een 'persoonlijk' fragment moet kiezen en die verdedigen.
Van de verlegen verliefdheid kies ik het volgende fragment: Mario die gaat naar het plaatselijke café en daar wil hij gaan tafelvoetballen maar dan ziet hij daar Beatrice en is in een keer van slag af, hij kan niet eens meer tafelvoetballen. Je ziet dan dat hij in een keer verliefd is maar dat hij niet meer normaal kan doen en ook niets meer kan zeggen. Hij wordt daarna ook iedere keer heel verlegen als zij bij hem in de buurt is. Dat is verlegen verliefdheid. Je bent bang iets verkeerd te doen/zeggen als degene op wie je verliefd bent in de buurt komt, dus zeg/doe je maar niets meer.

De poëzie als liefdestaal vind ik heel erg terugkomen in het fragment dat een gedicht van Mario bij Beatrice in de bh zit en die tante van haar dat dan gaat voor lezen. Hij dicht in woorden hoe verliefd hij op haar is. Hij gebruikt dus de poëzie om haar uit te leggen hoe verliefd hij op haar is, het is voor hem de enige manier om te vertellen wat hij voor haar voelt. Een soort liefdestaal dus.

De erotiek van de tango vind ik heel erg terug komen in het fragment dat Mario de post wil brengen bij Pablo. Maar als hij daar naar binnen loopt ziet hij daar Pablo met zijn vrouw de tango dansen en dat lokt zo "af en toe" wel een kus of iets dergelijks uit. Zo zie je dat het dansen van de tango bepaalde gevoelens opwekt.