Lieve ouders,
Ik mis jullie zo ontzettend. Het is hier gruwelijk. Net kwam er een soldaat op een brancarde binnen met allemaal kogelschoten door zijn been. Ik zag hem liggen, en ik wist gelijk hij zal nooit meer kunnen lopen. Gisteren had ik ook een soldaat die onder mijn ogen is vertrokken naar het hiernamaals. Dat was gruwelijk om te zien. Maar ik mag niet klagen. Ik heb namelijk gehoord dat er te weinig eten in de loopgraven is. Ik heb ook niet veel te eten, maar daar in die vreselijke loopgraven hebben ze nog minder. Mijn collega heeft zelfs vandaag een soldaat gehad die gewoon ondervoed was. Verder zijn er veel luizen en vlooien. Iedereen zit onder, en het worden er steeds meer. Er vallen echt veel slachtoffers, gisteren heb ik er al honderd moeten behandelen, waarvan er twintig zijn overleden. Vandaag heb ik al 10 doden gehad. En dan te beseffen dat het pas 14:00 uur is. De ergst tijd moet nog komen.
Om 15:00 uur start het ergste moment van de dag. Dan wordt er weer veel gevochten. De kanon knallen zijn zo hard, ik denk dat ik echt een gehoorbeschadiging heb opgelopen. En dan te beseffen dat het front nauwelijk beweegt. Ik denk dat we in het west front een klein dorpje hebben overgenomen. Maar dat heeft de vijand ook.
Het is grauw hier. Alles ligt onder het bloed en de kogels. Overal zitten gaten in de grond en overal zitten loopgraven. Je moet niet in het middenstuk lopen als het gevecht bezig is, want anders ben je er geweest. Ik zit vier meter Zuid-Oost van de loopgraven, wij moeten wel nogsteeds deking zoeken.
Eigenlijk is dit gevecht zinloos. Er vallen talloze slachtoffers, maar er wordt helemaal niks veroverd.
Hopelijk tot snel,
Jullie dochter
REACTIES
1 seconde geleden