Twee dagen uit een dagboek in het leven van een provo

Lief dagboek,

Wat ik vandaag toch wel niet heb meegemaakt?!

Laat ik bij het begin beginnen…

Vanmorgen ben ik opgestaan, heb mijn tanden gepoetst, aangekleed.

Mijn mooie kleren uit de kast getrokken, mijn skinny jeans, mijn witte T-shirt & natuurlijk mijn spijkerjasje.

Zonnebril op.

Actie!

Mijn vrienden kwamen me al snel op halen. Een paar van mijn vrienden zijn erg serieus in deze campagne, ze hadden zelfs op een grote kar een fiets geplaatst, met de tekst erop ‘Provo witte fietsen plan’. Ons doel was vrij simpel, we willen iets doen aan de verkeers- en milieuproblemen in de stad. Vandaag zouden we ons ‘idee’ presenteren in de stad.

Ons idee was simpel…

Collectieve fietsen in de stad die iedereen mag gebruiken wanneer die wil, want een fiets is iets, maar bijna niets. De fietsen zouden niets voor niets wit worden, de kleur wit is namelijk het symbool van de anticommercieel.

Ons sterkste actiemiddel is ‘autoriteiten in verwarring brengen’. We trekken van te voren veel aandacht bij de krant en de radio, dat is ons middel.

Het leek allemaal zo mooie dag te worden, we hadden alles goed voorbereid. We hadden echt gehoopt dat ons plan zo goed was, dat de gemeenteraad het plan keurde.

Maar helaas, de gemeenteraad heeft het hele plan afgekeurd.

Toen we begonnen begin het jaar 1965 accepteerde veel mensen ons niet, en werd er niet naar ons geluisterd.

We proberen alleen maar dingen te veranderen! Is dat zo erg?! We strijden naar een maatschappij zonder leiders, waarin de mensen vrijheid hebben, en zich zelf kunnen ontplooien.

In mei publiceerde een stel provo’s het blad PROVO aan de pers. Het blad stond vol ideeën, plannen, campagnes en nog veel meer. Er werd weer eens veel meer aangekondigd dan uiteindelijk geproduceerd. Er kwam namelijk in plaats van het blad, slecht wat pamfletten. Maar een paar dagen geleden, op 12 juli, verscheen PROVO 1. Het blad bevatte onder andere een “inleiding tot het provocerend denken” van Roel van Duyn.

Roel van Duyn is één van de oprichters van het provo cultuur. Hij is voor mij echt een held, want hij veranderde voor mij veel in mijn leven.

Ik had gisteren nog aan mijn ouders vertelt dat ik actie zou gaan voeren vandaag. Ze reageerden neutraal, maar ik weet heus wel wat er achter speelt…Ze zijn allebei streng opgevoed, en houden al zeker niet van veranderingen. Seks voor het huwelijk kon echt niet, en laat staan dat je met een onbekende naar bed ging. Buitenhuis werken als vrouw na het huwelijk was ook al raar, en niet acceptabel. Als klein kind gedroeg ik me netjes, en moest ik me aan de regels houden. Als ik bijvoorbeeld mijn eten een keer niet opkreeg, werd ik meteen met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik krijg vele verhalen te horen over de oorlog, en over het omgaan met goed en warm eten. Ik werd het zielige gedoe zat, en besloot verandering op te zoeken.

Al snel kwamen er verschillende subculturen met ieder z’n eigen charmes en doelen. Ik heb respect voor mijn ouders, echt waar, maar verandering hoort er nou eenmaal bij. En ik laat de relatie met mijn ouders en het zijn van een ‘provo’ in evenwicht.

Liefs,

Je ‘ik ben de oorlog verhalen zat’ schrijfster

20-10-‘66

Lief dagboek,

Wat ik vandaag wel niet in de krant heb gelezen!

Ik schrok van een redactioneel commentaar in de Telegraaf …Ze drongen aan op kaalscheren en opsluiten in werkkampen van de provo’s. Ik dacht dat de tijd van Hitler wel voor bij was, maar blijkbaar zijn er nog steeds zulke mensen met rare ideeën. Wat is er gek aan ons? Zien we er raar uit?

Moet je nou eens kijken naar de hippies! De hippiecultuur is pas net een beetje komen opzetten, en het is vreselijk! Vrede en liefde is belangrijk in de wereld, maar het milieu en het verkeer zijn ook belangrijk! Muziek, drugs, seks…Alsof het allemaal normaal is. Wij, provo’s, hebben ook liever vrije relaties, maar de hippies gaan we heel ver, hoor. Hun wijde broeken en gekke kleuren combinaties.

Eind jaren ’50 waren er de nozems…Het waren vast aardige mensen, maar ze gedroegen zich best raar! De jongens/mannen droegen vooral leren jasjes en veterdasjes en ze hadden een vetkuif. Meisjes/vrouwen droegen jurken met petticoats en een bol kapsel, ook wel bekend als de suikerspin. In tegenstelling tot hun ouders spaarden de nozems hun geld niet, maar gaven het uit aan kleding, brommers en muziek. Ze luisterden vooral naar rock ’n roll muziek, dat afkomstig was uit Amerika. De verveling, tegen hun brommers hangen voor de snackbar, leidt tot geweld en vandalisme.

Ik wil niet hangen op straat, ik wil niet ‘peace’ roepen, ik wil de wereld verbeteren!

Daarom past het provo zijn zo goed bij mij…Ik snap nog steeds niet waarom we zó slecht in het nieuws staan.

De politieke verhoudingen zijn best stabiel..Kiezer zijn trouw aan hun eigen zuil, en dus aan hun ‘eigen partij’. We leven echt in een overlegmaatschappij. Maar ik vind dat de politiek nog minder de “baas” mag zijn over ons, Nederlanders. Ik wil vrijer leven, ik wil dat bestuurders van de gemeente, van ondernemers, universiteiten en/of vakbonden minder te zeggen krijgen, en wij meer inspraak krijgen. Ik zie de bestuurders echt als regenten!

Liefs,

Je provo held

Evaluatie

Waarom heb je deze subcultuur gekozen?
Ik ben begonnen met het opzoeken van meer informatie van alle subculturen op internet. De ideeën/plannen/campagnes van de provo’s interesseerde mij het meeste.

Wat heb je geleerd van deze opdracht?

In mijn tekstboek van geschiedenis stond slechts maar twee zinnen over het leven van de provo’s, na dit project weet ik veel meer van de provo’s, maar ook van de hippies en de nozems.

Vond je de opdracht leuk op te doen?
Ja zeker, want ik heb zo veel meer geleerd van de subculturen in de jaren ’60 & ’70. Ik vind opdrachten of projecten ook leuk om te doen, in plaats van alleen maar testen. Het is wel jammer dat je de opdracht niet met z’n tweeën mocht maken.

Is deze opdracht voor volgend jaar herhaalbaar?
Nou, ik denk dat het wel goed is om de subculturen van de jaren ’60 & ’70 te behandelen, maar dan misschien wel een andere opdracht. Ik kon namelijk weinig met de voorwaarden die in de opdracht stonden, in combinatie van het maken van een dagboek.

Was er genoeg informatie te vinden?
Over de provo cultuur was helaas weinig te vinden, maar over de hippies was daar en tegen weer veel te vinden.

Heb je genoeg tijd gehad om de opdracht te maken?

Nou, niet echt eigenlijk. We hebben de opdracht woensdag gekregen, en we moesten het vrijdag af hebben. We hebben ook weinig tijd gehad in het domein om aan de opdracht te werken. Ik woon zelf in Wijk bij Duurstede en ben daardoor iedere dag om half vijf thuis, en kan daardoor dus ook weinig aan de opdracht besteden.

Waarom hoor je niet bij de hippies?
Toen ik de opdracht hoorde dat ik meteen, ‘ik word een hippie’, maar aangezien heel veel andere kinderen dat ook al deden zocht ik informatie op, op internet. Ik denk ook dat ik te veel controle wil hebben, en dus niet in ‘love and peace’ kan leven.

Waarom hoor je niet bij de nozems?
Ik vond nozems helemaal niks voor mij. Met spijkerbroeken, leren jassen en vette kuiven. Ze hangen maar wat rond, en zorgen voor vandalisme en geweld. Ik ben niet zo tip.