Eerste wereld oorlog loopgraven Franse leger

Brief

Verdun, december 1915

Beste familieleden,

Vandaag dacht ik weer aan jullie hoe het met jullie zou gaan, ik loop hier iedere dag in de loopgraven, in mijn blauwe trui & heldere rode broek, het gaat niet zo goed met mij het is hier smerig en erg zwaar! Ik zit nu al 5 maanden in het Franse leger, het lijkt wel of de oorlog nooit stopt, niemand had ook gedacht dat het zolang zou duren! Ik dacht dat het echt een avontuur zou worden, en we ze wel even zouden verslaan, maar daar denken we nu wel anders over, er zit namelijk nauwelijks beweging in! Elke dag is een hel, velen gaan dood, dat is verschrikkelijk om te zien.

Ik zou jullie is vertellen hoe bij ons een dag eruitziet:
Meestal moet ik om 7 uur naar de achterhoede om water halen, voor de thee. Het is de kok dan ondertussen gelukt om het natte hout aan te steken en daarop bakken we iets te eten. Daarna moeten we zorgen dat de binnenkant van de loopgraven hersteld worden, het werk aan de bovenkant doen we ’s nachts in verband met aanvallen, waar we dagelijks last van hebben. Zo’n aanval ging als volgt we beginnen met schieten van de kanonnen en gooien een aantal granaten naar de overkant, als dan de commandant een teken geeft rent een groep soldaten naar de overkant om grond te veroveren meestal leverde het niets op en vallen er veel doden. De meeste vijanden zitten namelijk in loopgraven. Als we dan aanvallen kunnen wij hun niet raken en zij ons gemakkelijk neerschieten!
Na de aanval konden de licht gewonden zelf naar de loopgraven kruipen of werden door ons meegetrokken en worden dan in de loopgraven naar het ziekenhuis gebracht, de doden & echte zwaar gewonden bleven daar liggen in Niemandsland. Niemandsland zijn de stukken grond tussen de loopgraven van ons en de vijand.

’s Nachts begon pas het echte werk, we kruipen naar Niemandsland, om te kijken hoe de gevolgen waren van de aanval, de doden lagen overal, we namen dan de wapens en kogels van de doden mee, ook repareren we dingen en verspreiden we prikkeldraad, soms kwam je wel eens soldaten van de tegenpartij tegen die ook bezig waren met verkennen. Meestal gingen we dan gewoon door waarmee we bezig waren of wisselden we spullen uit zoals sigaretten! De rest van de nacht probeer je te slapen maar dat gaat moeilijk je hoort de ratten knagen en je voelt de luizen en vlooien lopen! In de loopgraven zelf kan het water niet goed weg en is er dus overal modder, je ziet sommige lijken ook drijven, dat is niet prettig om naar te kijken! Ondertussen hebben we ook geleerd dat vriendschappen erg belangrijk zijn, het helpt je bij de oorlog en het zorgt zelfvertrouwen.

Wat ik ook heb gezien is dat de militaire politie, mensen dood die bang zijn, omdat je niet in het leger zit om bang te zijn, dat vind ik erg raar omdat je er toch niets aan kunt doen als je bang bent. Ik hoop dat deze oorlog snel eindigt, ik wil namelijk gauw naar huis. Maar ik ben bang dat het nog lang gaat duren, wie weet kom ik wel niet meer thuis, ik weet het niet! Laten we maar het beste hopen en niet over die vreselijke gedachte denken!

Groetjes aan iedereen.
Au revoir