Eva Luna door Isabel Allende

Cuentos de Eva Luna
Allende, Isabel
Uittreksel voor VWO , 4,5,6

Het verhaal begint met een beschrijving van Clarissa door de ik-figuur (Eva Luna, dochter van Clarisa). Ze werd geboren vóór de geboorte van de gloeilamp. Ze had lang blond haar met een vetgezwel op haar hoofd. Ze had een ondeugende blik die ook doordringend was. Toen ze een oude vrouw was verwierf ze faam als heilige sierde haar foto menig huisaltaar. Door het Vaticaan werd ze nooit erkend porque los beneficiosos ortogados ella son índole caprichosa (omdat de door haar verleende weldaden van een grillige aard waren).

De ik-figuur kent Clarisa reeds uit haar kindertijd toen Clarissa bij La Señora als dienster werkte, \"una dama de noche\" (lees puta) zoals Clarissa haar noemde. Ze had toen al een spirituele ziel: degene die geen geld hadden voor medicijnen of waren teleurgesteld in de traditionele wetenschap werden door haar geholpen. Clarisa joeg graag de ziel van de Señora op stang om haar leven te corrigeren en de weg Gods te laten bewandelen. Ze geneest mensen via handoplegging en vraagt een glas vruchtesap ter vergoeding. De ik-figuur gaat dan wat verder in de tijd en we komen weer bij Clarisa. Zelfs toen ze ouder werd bleef ze haar naasten helpen, soms zelfs tegen de wil van haar begunstigden, bijvoorbeeld met de souteneurs. Ze leefde in een groot huis met drie verdiepingen, waarvan de lege kamers dienst deden als opslagplaats voor een slijterij zodat er een vieze stank hing. Ze wilde niet verhuizen omdat ze zich daar haar adellijke afkomst herinnerde en omdat haar man vijftig jaar zich daar in het leven had begraven in een kamer op de benedenverdieping (porque le recordaba su pasado abolengo allí en vida). Hij was rechter (juez) van een provincie tot de geboorte van zijn tweede zoon, cuándo la decepción le arrabató el interés por enfrentar su suerte en hij zich terugtrok in zijn kamer waar hij nauwelijks uitkwam. Hij deed alleen de deur open om de po en zijn eten aan te pakken. Ze communiceerden met elkaar d.m.v. briefjes en tikken op de deur. Ze praat vaak met de Señora en zucht dat God haar man hopelijk snel tot zich roept, maar hij leeft toch nog lang en moet meer dan honderd jaar zijn.

Ze trouwde met hem omdat hij ook de eerste man was naar wens van haar ouders en ze vonden een rechter een betere partij (Clarisa se casó con él porque fue el primero que se lo pidió y a sus padres les pareció que un juez era el mejor partido posible). Ze hield veel van muziek en kreeg toen ze al oud was een vleugel waarop ze uit het hoofd speelde. Een paar jaren later kreeg ze een albino zoon die al vroeg meeging naar de kerk. Hij raakte er zo geïmponeerd door dat hij de gebaren nadeed en zelfbedachte kerkgezangen aanhief. Hij was geestelijk achter (era retardada sin remedio, sólo pronunciaba en una lengua desconocido, babeaba sin cesar, sufría incontrolables ataques de maldad, durante los cuales debían atarla como un animal para evitar que masticara los muebles y atacara a los personas). In zijn puberteit werd hij wat rustiger. De tweede zoon kon niet goed lopen, mocht ook niet buiten de deur fietsen. Ze bleef optimistisch en vroeg zich vaak af wie voor de kinderen moest zorgen als zij er niet meer zou zijn. Haar man keek niet naar zijn kinderen om. Ze werkte hard en deed zelfs in de moeilijke tijden ook nog aan liefdadigheid.

Op een nacht hoort ze ongewoon geluid (ruidos desusados). Ze botst tegen een man op die \"le puso un cuchillo en el cuello\" en haar bedreigt. Ze zegt dat hij haar niet berooft, maar dat ze hem geld zal geven. Ze zegt hem zijn mes op te bergen en hem te volgen naar de keuken waar ze thee zet. Hij vertelt haar dat hij haar een paar dagen heeft geobserveerd en zodoende wist dat ze alleen woont. Het was zijn eerste vier kinderen en is werkeloos. Ze beloofde hem (lo prometió) op te nemen op haar lijst van beschermelingen en niet an te geven en met een zoen nemen ze afscheid. Hij zou haar tot aan haar dood ieder jaar met kerst een kadootje sturen. Ze had niet met iedereen zo\'n band. Ze kende mensen van aanzien, zoals bankiers (banqueros), rijke zakenlieden (ricos comerciantes) bij wie ze op bezoek ging zonder dat ze er zeker van was of ze haar wilden ontvangen. Zo komt ze op zekere dag bij Diego Cienfuegos, een bekende, onomkoopbare politicus en vraagt hem zijn invloed aan te wenden om een moderne ijskast te verkrijgen voor de nonnen (las Madres Teresianas). De man is verbluft. Clarisa zegt dat de kinderen daar iedere dag gratis eten, hun communistische ouders stemmen op hem. Zo zorgde ze, via hem, voor tweedehands kleding voor prostituées uit haar wijk, schoolbeurzen (becas escolares) voor atheïsten, muziekinstrumenten voor een Joods koor, fondsen van wijnboeren voor alcoholprogramma\'s. Ze kreeg een derde zoon, deze derde jongen had verstandige ogen (ojos sabios). Veertig maanden daarna kreeg ze een soortgelijke zoon, \"deze zullen de andere verzorgen\" aldus Clarisa. Ze zorgde voor ze en niemand kwam te weten over haar financiële toestand.

Toen de paus (Papa) kwam was ze tachtig jaar oud. Ze wilde het bezoek van de paus niet via de TV zien, zo vond ze bijv. de landing op de maan een Hollywood verzinsel (una patraña filmada).

Een paar uur later staat ze, samen met Eva, tussen de menigte waarin ze bijna wordt platgedrukt. Plotseling ziet ze een groep mannen verkleed als nonnen (una columna de hombres vestidos de monjas) met beschilderde gezichten (caras pintarrajeadas cartas en favor del aborto, el divorcio, la sodomía y el derecho de las mujeres a ejercer el sacerdocio). Als Clarisa haar bril opdoet om zich ervan te vergewissen of het werkelijk waar is wat ze ziet wil ze direct naar huis toe. Thuis gaat ze soep maken voor haar man en klopt op zijn deur. Hij vraagt dat ze hem niet moet lastig vallen maar ze vertelt dat ze gaat sterven. \"Wanneer\"? vraagt \'ie. A.s. vrijdag. \"Dat is goed\" en hij opent niet eens de deur. Ze vertelt het daarna aan haar zoons en trekt zich terug in haar kamer, waar una urna de cistal con el Niño Jesús staat en vraagt of Eva bij haar blijft.

Ze vraagt Eva haar de biecht af te nemen, maar Eva zegt dat Clarisa geen zonden kan hebben begaan. Clarisa zegt dat ze een vreselijke zonde moet opbiechten: ze heeft opzettelijk het leven van haar zwakzinnige zoons beëindigd om de goddelijke gerechtigheid te vergemakkelijken. Ook biecht ze op dt ze de vleselijke verlangens (los deseos carnales) van haar echtgenoot niet heeft bevredigd. Haar man zou daarom overspel (fornicar) hebben gepleegd.

Ze leek zo gezond dat het moeilijk was haar naderend einde voor te stellen. Ze leek zo zeker dat velen meenden een círculo de luz en torno de su cabeza te zien en música celestial te horen. Eva was niet verrast te zien: encontrar en sus hombros (schouders), dos bultos inflamados (ontstoken bulten), como si estuviera a punto de reventarle un par de alas de angelos (engelenvleugels). Het gerucht van Clarisa\'s dood ging als een lopend vuurtje en er kwamen rijen mensen bij haar langs voor hemelse gunsten of om afscheid van haar te nemen en toen gebeurde er een wonder. De geur van ranzige flessen (olor de botellas rancias) se transformara en perfume de camelias en haar lichaam schitterde \"refulgiera con rayos de consolación\". Aan haar ziekbed verscheen haar vriend, de bandiet. Ook vercheen \'La Señora\' (Eva praat over haar als \'mi antiqua patrona=bazin/hospita) Ze was dankzij de raadgevingen van Clarisa veranderd in een \'cristiana decente\'. Plotseling arriveert Don Cienfuegos, als ze hem ziet leeft ze weer op en beginnen haar ogen te glanzen. Hij blijft twintig minuten alleen bij haar en komt even later betraand maar toch glimlachend weer naar buiten. Eva ziet dat ook Clarisa heeft gehuild \"van vreugde\" zegt ze. Ze zegt tegen Eva :\"Y ya ves cómo resultó de lo más bien, porque por dos hijos retardos tuve otros dos para cuidarlos\". Die nacht stierf ze, volgens de dokter wegens kanker (cáncer). Haar heiligheid werd verklaard door de mensen in de straten en Eva was verbaasd omdat ze met Clarisa was toen de paus haar bezocht.