El camino door Miguel Delibes

Primaire gegevens van het boek Auteur: Miguel Delibes
Titel: De Weg
Verschenen in: 1950 als El Camino bij uitgeverij Destino, Barcelona. Aantal blz.: 234

Verantwoording van de keuze Ik heb dit boek gekozen omdat ik het boek me wel leuk leek na het lezen van de achterkant. Verder dacht ik dat het wel een goed boek was ook omdat Delibes met zijn werk al diverse prijzen heeft gewonnen zoals de Premio Miguel Cervantes en de Premio Nadal.

Samenvatting De ouders van Daniël willen dat hij naar de stad gaat om verder te leren, zodat hij een betere toekomst krijgt dan zijn ouders hadden. Daniël weet niet echt wat hij ervan moet denken, en hij is er niet al te gelukkig mee. Hij overdenkt zijn korte leventje de avond voordat hij vertrekt, hij heeft vele dingen meegemaakt met de mensen in zijn dorp en door middel van de herinneringen die Daniël beschrijft leer je de mensen kennen. Er zijn een aantal dingen die Daniël zich speciaal kan herinneren; zoals al die keren dat Sara, de zus van Roque, Roque opsloot als deze weer eens wat uitgevreten had. Sara las hem dan met sombere grafstem de les van buitenaf. Roque was echter nooit bang voor haar en dat boezemt ontzag in bij Daniël.

Daaropvolgend herinnert Daniël zich de nacht dat zijn vader hem vertelde waar zijn naam vandaan kwam. Daniël was een profeet die met 10 leeuwen in een kooi werd opgesloten, maar de leeuwen waagden het niet om hem iets te doen. Hij wordt Uil genoemd omdat hij om zich heen kijkt alsof alles hem verbaasd en zo kijkt een uil ook.

Hierna arriveert er een nieuwe bankmedewerker in het dorp, Dimas. Vanaf dat moment waren vele vrouwen verliefd op Dimas, dit gold ook voor de jongste Peperbol. Waar zij na 3 maanden achterkomt, als het geld op is, is dat Dimas alleen uit was op het geld van de Peperbol-zussen. Dimas gaat ervandoor en de jongste Peperbol is erg verdrietig. De oudste Peperbol verbiedt door deze gebeurtenis haar jongere zus om 5 jaar het huis uit te gaan.

Op een dag gaan Daniël, Roque en German appeltjes stelen bij Gerardo. Ze weten echt niet dat Mica, de dochter van Gerardo thuis is. Mica betrapt hen, maar is niet boos. Vanaf dit moment is Daniël smoorverliefd op Mica, maar zij is tien jaar ouder dan hem.

Een andere herinnering van Daniël is dat Roque tijdens een bomaanslag geraakt is door een granaatscherf en hierdoor heeft hij een litteken. Daniël heeft ontzag voor Roque, omdat hij een litteken heeft, en dat is een teken van mannelijkheid. Daniël zou ook graag een litteken willen hebben.

Vervolgens komt Uca-Uca in Daniëls’ leven. Uca-Uca is de dochter van Quino, de kroegbaas en Mariuca. Wanneer Uca-Uca opgroeit, wordt zij verliefd op Daniël. Daniël irriteert zich echter aan haar, omdat zij overal als een hondje achter hem aanloopt.

Op een dag komt er een brief van oom Aurelio waarin staat dat hij een groothertog zou sturen, dit is een reusachtige uil, die als uitstekend aas dient om haviken te vangen. De vader laat Daniël voor de eerste keer meedoen aan de jacht. Daniël denkt dat hij tijdens de jacht door een kogel wordt geraakt, maar het is slechts hagel. Daar gaat zijn kans op een litteken en dus een teken van mannelijkheid.

Omdat zijn vader kaasmaker is vroeg Mica aan hem of hij op een avond een paar roomkazen kon langsbrengen. Hij gaat in kostuum de kazen brengen. Dan herinnert hij zich de keer dat Mica hem vraagt om op een avond een paar roomkazen te brengen. Zijn vader is namelijk kaasmaker. Hij gaat in kostuum de kazen brengen. Op de terugweg naar huis plaagt Uca-Uca hem. Daniël beledigt haar en zij gaat huilend weg. Daniël herinnert zich nog meer streken die hij met zijn twee vrienden, Roque en German, heeft uitgehaald. German plaatste een keer een vergrootglas tussen de zon en de zwarte kat van de Peperbollen die in de zon lag te slapen. De kat vatte vlam en Daniël, Roque en German werden gepakt en gestraft door D
don Moisés. Ook werden zij gestraft toen zij in het dorp zonder broeken terugkeerden: de drie vrienden waren in een tunnel aan het poepen toen er een trein langskwam en deze hun uitgetrokken broeken overreed, dus moesten zij wel zonder broeken naar de stad teruggaan.

De drie vrienden worden telkens lastig gevallen door don Moisés en daarom besluiten ze hem te koppelen aan Sara, de zus van Roque. Ze geven don Moisés een kaart die zogenaamd van Sara komt, waarin ze hem vraagt voor een afspraakje. De twee worden verliefd op elkaar, waardoor Sara een stuk plezieriger in de omgang wordt en don Moises hen minder lastig valt.

Maar ook heeft Daniël slechte herinneringen. Toen de drie vrienden gekkigheden uit aan het halen waren bij het water, gleed German uit en hij bleek een schedelfractuur te hebben, waaraan hij overlijdt. De mannelijkheid van Daniël en Roque staat niet toe dat ze huilen om de dood van hun vriend.

Daniël heeft door al het ophalen van zijn herinneringen de hele nacht niet geslapen, maar de gedachte aan het naderende afscheid doet hem zijn moeheid vergeten. Hij neemt afscheid van iedereen in het dorp en als hij op de laatste ochtend thuis zijn kleren aantrekt huilde hij toch.

Keuzeopdrachten

Opdracht Miguel Delibes is geboren op 17 oktober 1920. In 1946 trouwt hij met Ángeles Castro. Hij heeft rechten en handel gestudeerd en was een professor aan de Handelsschool in Valladolid, zijn geboortestad. Tijdens de Spaanse Burgeroorlog was hij zeeman aan boord van het schip `Canarias´. In zijn beginjaren werkte hij voor verschillende kranten en tijdschriften en werd hij benoemd als directeur van El Norte De Castilla. Zijn vrouw overleed in 1974. Ze kregen samen 7 kinderen. Miguel Delibes werd wereldberoemd met zijn boek `El Camino´, dit boek beschrijft de emotionele ontwikkeling van een kind dat leert over het leven.

Opdracht Het motto van dit boek is een deel van een gedicht uit Parlando, Verzamelde Gedichten van Edgar du Perron (1899-1940), hieronder staat het hele gedicht. Het gedicht is getiteld `Het kind dat wij waren´.

Het kind dat wij waren

Wij leven \'t heerlijkst in ons vérst verleden: de rand van het domein van ons geheugen, de leugen van de kindertijd, de leugen
van wat wij zouden doen en nimmer deden.

Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden, van moeder\'s nachtzoen en parfums in vleugen, zuiverste bron van weemoed en verheugen
verwondering en teerste vriendlikheden

Het is het liefst portret aan onze wanden, dit kind in diepe schoot of wijde handen, met reeds die donkre blik van vreemd wantrouwen.

\'t Eenzame, kleine kind, zelf langverdwenen, dat wij zo fel en reedloos soms bewenen, tussen de dode heren en mevrouwen.

Dit motto, het lichtblauw gekleurde gedeelte van het gedicht, past erg goed bij dit boek omdat zowel het gedicht en het boek over een kind gaan dat veel leert over het leven en zich hierdoor emotioneel sterk ontwikkeld.