1. Beschrijvingsopdracht: -Korte motivatie van je boekkeuze: Ik heb het boek gekozen omdat het het boekenweekgeschenk van 2005 was en we hadden deze thuis liggen omdat mijn moeder een boek gekocht had. -Mijn eerste persoonlijke reactie: Ik vond het saai, raar, makkelijk te lezen, niet ingewikkeld, overdreven op sommige stukken en niet realistisch. -Korte samenvatting van de inhoud: Een fotograaf is naar een Waddeneiland afgereisd voor een natuurreportage. Daar ontmoet hij op het naaktstrand een prachtige vrouw. Ze werkt in een. De fotograaf leert een man (Federici) kennen en tussen beiden ontstaat een merkwaardige vriendschap die om de vrouw heen lijkt te draaien. De vrouw (Kathleen) blijkt achteraf betrokken te zijn bij drugsdeals, de fotograaf betrapt Kathleen en haar baas en diens bodyguard erop dat ze drugs aan het dealen zijn, daarna steelt hij de rugzak met drugs erin, de bodyguard komt hierachter en de fotograaf krijgt een bezoek thuis, hierop vermoord hij de bodyguard en verteld de mensen dat hij niet weet waar de bodyguard is. Dan komt Kathleen erachter dat de fotograaf alles weet en hij vertelt haar dat de bodyguard er zelf met een maat vandoor is met de drugs en ze krijgen een relatie met elkaar, en Kathleen wil de drugsbaron vermoorden, maar die pleegt zelfmoord bij het horen dat zijn handlanger er met de drugs vandoor is. Kathleen en de fotograaf gaan samenwonen.
2. Verdiepingsopdracht 1. (tekstbestudering): Het verhaal wordt in chronologische volgorde verteld, er zijn wel een paar flashbacks, zoals op het moment als Job terugdenkt aan The Old Lady, de vrouw waar hij vroeger werkte, maar over het algemeen zijn er geen grote tijdsprongen. De gebeurtenissen zijn aaneengesloten dus het is niet fragmentarisch opgebouwd. De samenhang is goed, hoewel af en toe een beetje teveel details aan bod komen. Er is een verhaallijn en die gaat over het leven van de fotograaf en wat ie op zijn “vakantie” naar de waddeneilanden meemaakt. De structuur heeft eigenlijk weinig invloed op de spanning, omdat er zo weinig spanning in voorkomt dat het weinig uitmaakt wanneer die komt en hoe die uitgewerkt wordt. Het verschil tussen verteltijd en vertelde tijd is niet echt groot, de verteltijd is kort omdat het boekje maar 92 blz. heeft, ongeveer 2.30 uur heb ik er over gedaan, maar de vertelde tijd is enkele dagen tijdens de zomer, maar dat is niet echt te bepalen. Historische tijd is verder niet van toepassing, want het speelt zich gewoon nu af. 2. (tekstbestudering): De recensie is van Max Pam en komt uit HP/De tijd van 04-03-2005
Begin Recensie
Bij Jan Wolkers geen literair getob over het ouder worden en over de dood. Kaviaar! Noilly Prat! Karina met de billen omhoog! Bijna tachtig is hij nu, maar de twee nieuwe boeken die van Jan Wolkers zijn uitgekomen, zijn een toonbeeld van levenslust en viriliteit. Op de omslag van [Zomerhitte], het boekenweekgeschenk, zien we een naakte vrouw op het strand. Zij staat met haar rug naar ons toe en met opgeheven armen brengt zij de zee een groet. Of misschien beter: zij staat op het punt de zee te omarmen. Het is niet moeilijk om in deze vrouw Wolkers' levenspartner Karina te herkennen. Op de achterflap loopt de foto trouwens door en daar zien we Wolkers zelf, zittend in een duinpannetje. Wolkers en zijn vrouw staan ook op de omslag van Dagboek 1974, dat De Bezige Bij ter ere van de schrijver heeft uitgebracht. Karina is weer naakt, maar nu zien wij haar voorkant met de pronte borsten. Wolkers staat naast haar als een Griekse god, behaard en stoer, een Odysseus die de zeven zeeën heeft bevaren. Maar niet alleen de omslagen zijn een toonbeeld van levenslust en viriliteit, ook de inhoud getuigt ervan. Bij Wolkers geen literair getob over het ouder worden en over de dood, geen melancholie en herfstbladen, al zou je Dagboek 1974 wel kunnen zien als een nostalgisch verlangen naar die geweldige tijd toen Jan en Karina nog jong waren en alles meezat. [Zomerhitte] is door de CPNB aangekondigd als een (kleine) roman, Wolkers' eerste nadat hij twintig jaar geen fictie meer had geschreven. Het verhaal is helemaal Wolkers, en niet alleen omdat het zich afspeelt op zijn geliefde eiland Texel. De hoofdpersoon, een natuurfotograaf, treft op een dag een naakte vrouw aan op het strand, een sensueel wezen dat in een plaatselijke bar achter de tap staat. Maar zij is veel meer dan een barmeisje, zij blijkt ook deel uit te maken van een bende, die met zeilboten partijen drugs aan land smokkelt. Het zou een beetje flauw zijn het verhaal hier na te vertellen, want [Zomerhitte] is ook een spannend misdaadverhaal dat het moet hebben van onverwachte wendingen. De Wolkers-fans zullen niet teleurgesteld worden, want alle Wolkers-ingrediënten komen erin voor: de seks in de vorm van een heerlijke vrouw die zichzelf voor jou bevingert, de natuur en de wreedheid, de beeldende kunst en de schoonheid. [Zomerhitte] is het perfecte boekenweekgeschenk. Je leest het erbij en voor wie niet zo is ingevoerd, is het ook nog een aardige inleiding in het werk van Wolkers. En daarbij loopt het ook nog eens goed af. Een aardige inleiding in Wolkers' werk is ook Dagboek 1974, waarmee ik mij bijzonder heb vermaakt. In dat jaar stond Wolkers op het hoogtepunt van zijn roem. Turks fruit was een internationaal succes en werd ook nog eens met veel succes verfilmd. Wolkers werd erkend als schrijver, zijn boeken vlogen als warme broodjes de winkel uit en het geld stroomde binnen. Het kon niet op, en Wolkers nam het er goed van. Het ontbrak hem aan niets en daarnaast gaf hij ook nog eens geld weg aan goede doelen, zodat het geweten zuiver bleef. Dagboek 1974 getuigt van een leven waar iedereen jaloers op zou kunnen zijn. De enige tegenslag die de schrijver en zijn vrouw treft, is de verloren WK-finale tegen Duitsland, maar daar zijn ze overheen gekomen. Dagboek 1974 geeft niet zozeer een tijdsbeeld, als wel een prachtig beeld van hoe Wolkers leefde. Natuurlijk is er veel seks, waarbij de vrouw zich vaak laat nemen met de billen omhoog. Een enkele keer wordt in het onblusbare leven ook een hoer bezocht, maar dat levert niet veel op. Er hangt hier wel een kleine schaduw, want Wolkers blijkt medicijnen te gebruiken - als ik het goed begrijp heeft hij een soort jicht - die naar zijn gevoel zijn enorme potentie nadelig beïnvloeden. Maar gelukkig valt het allemaal mee en hoeft hij ook steeds minder medicijnen te gebruiken. Wat Wolkers in 1974 allemaal heeft gegeten, daarover zou je een proefschrift kunnen schrijven. Op elke pagina wordt gesmikkeld. Bij het lezen van dit boek kreeg ik ook vreselijke zin om even naar de Beethovenstraat te gaan om een potje kaviaar te halen, terwijl ik helemaal niet zo gek ben op kaviaar. Zelfs als Wolkers pijn heeft aan zijn voet, weet hij nog een vergelijking met lekker eten te verzinnen: "Brandend rood als yoghurt met aardbeienjam." Gedronken wordt er trouwens ook flink in dit boek. Maar steeds gaat het leven door. Op een en dezelfde pagina wordt meegedeeld dat er twee flessen rode Noilly Prat, twee flessen 35 jaar oude port, een fles Campari en Punt e Mes zijn aangeschaft, alsmede dat er tweeduizend gulden aan de CPN voor Vietnam en duizend gulden aan het Auschwitz Comité zijn overgemaakt. Wolkers is erg links, maar een politieke uiteenzetting of verklaring zul je in zijn dagboek niet vinden. Zelf leeft Wolkers met volle teugen. Hij heeft ook een ontzaglijk vol leven. In 1974 voltooit hij De walgvogel, schrijft hij stukken voor het blad Filmfan, interviewt hij Willem van Hanegem, schildert hij, verzamelt hij, leest hij en neukt hij Karina. Terwijl hij in haar spuit, komt zij genietend klaar en zucht: "De trappeldans van de witte rat." Als dat de oude Wolkers niet is, dan weet ik het niet meer. Hij is gul gezelschap en heeft voor de meeste mensen ook wel een goed woordje over. Alleen over uitgeefster Angèle Manteau van Elsevier schrijft hij met weerzin. Hij schetst haar als een inhalige gier, die ook nog erg slordig is en pagina's van het manuscript wegmaakt. Wolkers bevestigt het beeld dat Jeroen Brouwers al van Manteau heeft gegeven. Erg grappig is een notitie die Wolkers maakt op 14 oktober. Hij wordt dan opgebeld door Rogier Proper, de samensteller van de beroemde VN-rubriek 'Het Wereldje'. Het personeel van Elsevier, zo vertelt Proper, draagt Mao-hemden, maar doet die gauw weer uit als Wolkers vertrokken is. Dagboek 1974 is een zorgeloos boek, geschreven in een tijd dat de oorlog in Vietnam afliep. De kleine roman [Zomerhitte] is zo'n dertig jaar later geschreven. In al die woelige jaren is de woelige Wolkers de constante gebleven. -Wat is het eindoordeel van de recensent? Hij vindt het een goed boek dat de Wolkers fans niet zal teleurstellen, want alle typische Wolkers ingrediënten zitten erin.
-Op grond van welke argumenten komt de recensent tot zijn mening? Door het boek te lezen is hij er achter gekomen wat er allemaal in verwerkt is en daardoor heeft hij een mening gevormd. -Ben jij het met het eindoordeel eens? Nee want ik vond het boek helemaal niet zo goed, aangezien veel dingen teveel in detail werden beschreven en het af en toe een beetje overdreven/onrealistisch was.