Wonderkinderen door Thea Beckman

Soort verhaal:

Het is een jeugdroman van deze tijd dat is te merken aan bijv: de Cito-toets het is een schoolverhaal, want de gebeurtenissen hebben allemaal wel iets met de school van Wijntje en Tom te maken.

Fictie of Non-fictie? Waarom?

Het verhaal is FictieOmdat het een verzonnen verhaal is maar de schrijver heeft zich wel aan de werkelijkheid gehouden.

Realistisch of niet-realistisch? Waarom (niet)?

Het is een realisch verhaal omdat het echt gebeurd kunnen zou zijn.Ja, het zou echt gebeurd kunnen zijnHet is een verzonnen verhaal maar het kan echt gebeurd zijn.

HoofdPerso(o)n(en):

(Gevoelens/Gedachten)
2 Hoofdpersonen Wijntje: Een hoogbegaafd meisje. Ze is enig kind. Wijntje speelt graag piano. Ze wil naar het conservatorium. Later wil ze pianiste worden. Ze is heel aardig en behulpzaam. Tom: Een hoogbegaafde jongen. Zijn grote hobby is stenen verzamelen. Hij wil later geoloog worden. Hij is best eigenwijs en wil meestal zijn zin hebben.

Bijfiguren :

Vader van Tom: hij is een eigenwijze, koppige man die niet graag iets toegeeft. Moeder van Tom: aardig, ze trekt meestal partij voor haar man. Vader van Wijntje: aardig, weet veel en kan goed mensen overhalen. Moeder van Wijntje: ze is aardig, houd heel veel van kinderen en muziek. Ze heeft het altijd druk.

Wat was het probleem in het boek? Bedoeling schrijver? waaruit bleek dat?
De bedoeling van de auteur is volgens mij dat ze wil uitleggen dat ouders niet bang hoeven te worden dat hun hoogbegaafde kinderen hun als minder waardig zien. En dat ze kinderen wil uitleggen hoe het is om hoogbegaafd te zijn en te willen leren en hoe dat is als je dat niet mag.
1: Tom zijn probleem is dat hij niet naar het gymnasium mag.
2: Wijntjes probleem is dat ze Tom mist.

Wat heeft indruk gemaakt?

Hoe het is om hoogbegaafd te zijn vond ik erg indrukwekkend.. omdat ik dat zelf niet bepaald ben.

Eigen mening:

Ik dacht in het begin dat het een best een saai boek was maar het werd steeds spannender. Ik raakte in het begin ook een beetje de kluts kwijt want er waren veel terugblikken die later in het boek uitgelegd werden. Toen Tom allerlei manieren begon te verzinnen om van de lts af te komen werd het boek spannender. In het begin is het moeilijk om door te lezen omdat het wat saai is. Je leert wel wat kinderen die hoogbegaafd zijn mee kunnen maken en dat hoogbegaafd zijn ook niet altijd leuk is. Eigenlijk kun je maar beter ‘normaal’ zijn dan heb je de minste problemen. Als andere kinderen aan mij zou vragen of het een leuk boek is dan zou ik niet heel erg enthousiast reageren. Er zijn veel leuker boeken om te lezen.