Vrouwen met een IQ door Herman Brusselmans

Reden waarom ik dit boek gekozen heb

Ik heb dit boek gekozen omdat ik nog nooit een boek van Brusselmans gelezen heb en omdat er altijd zo’n heisa wordt gemaakt rond zijn boeken.

Samenvatting

Volgens mij gaat dit boek vooral over het leven van Herman Brusselmans zelf. Hij is een drummer die een heel speciale manier van denken heeft. Doordat hij rijk is kan hij met vele vrouwen uit eten gaan. Tijdens die etentjes probeert hij steeds het I.Q. van het bepaalde vrouwen te achterhalen. Enkele voorbeelden: hij maakt iemand wijs dat Egypte een eiland is, dat de das uitgevonden is door een zekere René Plastron. Al deze vrouwen, geloven wat hij zegt. De meeste vrouwen waar hij mee afspreekt zijn dus niet bepaald van de slimste terwijl hij hoogbegaafd is. Hij beschrijft tijdens elk gesprek met een vrouw wat hij denkt te zeggen alvorens het gezegd te hebben. Hij heeft zelf een simpel brommertje in tegenstelling tot de meesten in dit verhaal, die geen brommer hebben maar allemaal een Kharmann Gia in hun bezit hebben. Hij is in dit verhaal steeds heel apart van de anderen. Hij verzamelt bijvoorbeeld as van sigarettenpeuken, die hij bevriest. Ook probeerde hij het eens met benzine, maar kwam tot de vaststelling dat benzine niet bevriest. Deze waarneming vertelde hij ook aan de meeste vrouwen en hij vroeg dan ook hoe dat kwam. Waarop die uiteraard geen antwoord hadden. Hij had zelf een vriendin, Eva. Maar hij heeft in het verhaal niet echt zoveel contact met haar. De meeste problemen stapelen zich op aan het einde van het verhaal. Hij krijgt ruzie met zijn vriendin Eva, hij mag niet meer meedoen in zijn band omdat deze gefuseerd is met een andere groep die een “betere” drummer hadden dan hem. Op het einde leert hij een vrouw kennen, Judy, op wie hij verliefd wordt. Maar hoe het tussen die twee verder gaat kom je niet meer te weten.

Bespreking van de titel

De titel “Vrouwen met een IQ” is eenvoudig te verklaren: het hele verhaal door tracht het hoofdpersonage de intelligentie van verschillende vrouwen te achterhalen.

Thema

Het thema van dit boek is de liefde: het hoofdpersonage is op zoek naar de échte liefde. Hij is dus op zoek naar iemand die ook écht van hem houdt. Uiteindelijk vindt hij die liefde ook, maar dan is het probleem: hoeveel en hoe houdt zij van hem en hij van haar?

Structuur

Het boek is ingedeeld in 13 hoofdstukken, een proloog en een epiloog. Het verhaal wordt chronologisch verteld.
Het verhaal wordt verteld door het hoofdpersonage in de ik-vorm.
De verteltijd is een zestal uur, de vertelde tijd is ongeveer een maand.

Stijl

De schrijver maakt veel gebruik van dialogen in het verhaal. Hij voegt ook steeds toe wat hij denkt bij wat hij zegt. Hij maak zelden of nooit in dit boek gebruik van flashbacks of flashforwards. Hij herhaalt wel vele keren wat hij reeds tevoren al geschreven had. En stelt ook veel dezelfde vragen aan verschillende vrouwen. De auteur durft ook wel eens indirecte informatie te geven over bepaalde personages.

Personages

Het veruit belangrijkste personage in het verhaal is de ik-persoon (Herman Brusselmans zelf): wat zijn uiterlijk betreft weten we dat hij kleren van het merk Guess? draagt. Hij is ook nogal snel opgefokt en sommige mensen vinden hem gestoord, maar dit komt enkel en alleen omdat de meesten hem niet begrijpen. Hij moet ook rijk zijn, want hij betaalt elk etentje met een meisje zelf. Van beroep is hij drummer bij het groepje Foaming Vomit.

Waardeoordeel

Ik vond dit een vrij leuk boek om te lezen omdat er een apart soort humor in zit die ik wel kan waarderen. Het grappige was nl. dat hij (het hoofdpersonage) soms gewoon pure onzin vertelde en dat de meesten hem dan nog geloofden. Hij vermelde tijdens het verhaal ook een paar leuke spreekwoorden zoals: “er bestaan twee volmaakte mensen. De één is dood en de ander is nog niet geboren” Of: “Wat je het meeste moet vrezen, is het vuur van vergeten as. Het was ook een boek dat niet zo spannend was, waardoor er wel een paar saaie stukjes in zitten, maar dat valt best wel mee.

Illustrerende passage

(...) De taxichauffeur vraagt in welke straat het is. Ik vraag hem verbaasd of hij niet weet waar hij De Brugse Poorte moet situeren. Hij zegt dat hij dat inderdaad niet weet. Ik vraag hem, nu al van hem walgend, of hij nieuw is in zijn vak. Hij zegt: "Ja."
Ik vertel hem hoe hij de Brugse Poorte kan bereiken. Hij begint te rijden. Onderweg kijkt hij me nu en dan aan in de achteruitkijkspiegel, erop hopend dat ik hem zal vragen wat hij vroeger deed. Ik vraag hem niets. Ten slotte kan hij zich niet meer inhouden en zegt: "Dit is pas m'n tweede week als taxichauffeur. Vroeger was ik vrachtwagenchauffeur."
"Een hele overstap, " zeg ik. Hij vertelt me dat het leven van een vrachtwagenchauffeur veel harder en boeiender is dan het leven van een taxichauffeur. Ik zeg dat ik me dat kan voorstellen. Dat is nochtans niet zo. Hoe zou ik me kunnen voorstellen dat het leven van een vrachtwagenchauffeur veel harder en boeiender is dan dat van een taxichauffeur? Bovendien interesseert het me niet hoe hard en boeiend hun levens zijn.
Hij zegt dat het in de vrachtwagenbranche heel slecht gaat en dat er elke dag ontslagen vallen. Ik zeg hem dat ik diepgevroren as verzamel. Hij verstaat me niet en zegt dat de overheid ervoor zal zorgen dat, als ze zo doorgaat, de vrachtwagenbranche helemaal naar de verdommenis zal gaan. Ik zeg hem dat de overheid daar gelijk in heeft, maar ik denk dat hij alweer niet beseft wat ik zeg.
Ik heb de indruk dat hij bezig is met verkeerd te rijden. Voorlopig zwijg ik daarover en als hij zegt dat hij z'n Scania Vabis Intercooler mist, antwoord ik hem dat ik m'n moeder mis. (...)