Vrouwen met een IQ door Herman Brusselmans

1 Korte inhoud

Dit boek gaat over het leven van Herman Brusselmans zelf. Hij is een drummer die een heel speciale manier van denken heeft. Doordat hij rijk is kan hij met vele meisjes gaan eten. Op die etentjes probeert hij steeds het I.Q. van het bepaalde meisje te achterhalen. Enkele voorbeelden zijn: hij maakt een meisje wijs dat Egypte een eiland is, dat de das uitgevonden is door een zekere René Plastron. Al de meisjes, op één na, geloven wat hij zegt. De meeste vrouwen waar hij mee afspreekt zijn dus niet bepaald van de slimste terwijl hij hoog begaafd is. Hij beschrijft tijdens elke gesprek met een vrouw wat hij denkt te zeggen alvorens het gezegd te hebben. Hij heeft zelf een simpel brommertje in tegenstelling tot de meesten in dit verhaal, die geen brommer hebben maar allemaal een Kharmann Gia in hun bezit hebben. Hij is in dit verhaal steeds heel apart van de anderen. Hij verzamelt bijvoorbeeld assen van sigarettenpeuken. Deze bevriest hij daarna. Ook probeerde hij het eens met benzine maar kwam tot de ontdekking dat benzine niet bevriest. Deze waarneming vertelde hij ook aan de meeste vrouwen en vroeg dan ook hoe dat kwam. Waarop de meesten uiteraard geen antwoord hadden. Hij had zelf een vaste vriendin, Eva. Hij heeft in het verhaal niet echt zoveel contact met haar. Meestal loopt alles nogal goed tussen die twee, behalve op het einde loopt er het één en ander fout.
De meeste problemen stapelen zich op aan het einde van het verhaal. Hij krijgt ruzie met zijn vriendin Eva, hij mag niet meer meedoen in zijn muziekgroepje omdat deze gefuseerd is met een andere groep die een “betere” drummer hadden dan hem. Als je het exacte einde wilt weten stel ik voor de U hem misschien zelf eens zou kunnen lezen, om de spanning (voor zover die er was) erin te houden.

2 Analyse van het boek

Het vertelperspectief:
IKVERTELLER: De auteur verteld alles hoe hij het zelf meemaakt. Dat is zeer duidelijk doordat hij constant ik gebruikt in zijn boek. Enkele voorbeelden zijn: Emmy vraagt hoe ik me voel. ‘Ik heb je al gezegd,’ zeg ik,’ dat dat niet waar is. Dit zijn twee voorbeelden waarvan je duidelijk ziet dat het een ikverteller is in dit verhaal. Het is logisch dat de schrijver dit gebruik want het gaat voortdurend over wat hij zelf doet of zegt. Dikwijls wordt er ook verteld wat hij denk voor hij een zin zegt, wat er wel tof aan is. Hij laat merken dat hij sommige dingen dat hij denkt toch beter niet zal vertellen. Ook legt hij af en toe uit wat hij bedoelt te zeggen in sommige zinnen. Een voorbeeld hiervan is: “Mijn emmer jeukt” roep ik, hoewel ik bedoel dat m’n hoofd jeukt vanwege de emmer erover.

Personages:
Over hem zelf kan ik al zeker één soort van indirecte informatie geven over zijn uiterlijk, en dat is dat hij Guess? draagt. Omdat ze dat namelijk allemaal moesten dragen omdat Guess? de sponsor was van hun groep. Wat ik ook nog kan afleiden uit de tekst is dat hij snel “opgefokt” is doordat ze dat meerdere malen tegen hem zeggen. Hij moet ook rijk zijn want hij betaalt elk etentje voor elk meisje zelf. En een héél dure assenbak die hij stuksmeet betaalde hij onmiddellijk. Ook zegt iemand dat hij hoogstnodig aan een psychiater nodig is, maar dat is gewoon omdat hij een andere manier van denken heeft dan de meesten. Ook verwijten ze hem daardoor met bijvoorbeeld te zeggen dat hij gestoord is. Ook noemden ze hem een zielig ventje.
Van de andere kant denk ik dat hij ook een zwak heeft voor zijn vader, omdat hij eens fel reageerde toen het over zijn vader ging. Van de andere kant denk hij over de vrouwen ook meestal dat ze dom zijn. Hij test hen meestal door domme vragen te stellen waarop hij dikwijls ook zeer domme antwoorden op krijgt. Qua muziek valt er denk ik niet veel van hem af te leiden. Wel dat hij naar de liedjes: Every Day Is Like Sunday, Monster van REM, luistert. Deze liedjes neemt hij dan op cassette 8 à 9 keer na elkaar op en speelt ze af terwijl hij naar zijn bevroren assen zit te kijken of terwijl hij in bad zit.
Ook een feit is dat hij een drumspeler is in de groep Foaming Vomit.

De stijl
Herman Brusselmans heeft, zoals iedereen wel weet, zijn eigen stijl van schrijven. Hij maakt nogal veel gebruik van dialogen in zijn boek. Hij voegt ook steeds toe wat hij denkt bij wat hij zegt. Hij maak zelden of nooit in dit boek gebruik van flashbacks of flashforwards. Hij herhaalt wel veel keren wat hij reeds tevoren al geschreven had. En stelt ook veel dezelfde vragen aan verschillende vrouwen. Qua lengte van de zinnen heb ik niets speciaals op aan te merken. Het is mij geen enkele keer specifiek opgevallen dat een zin te lang of te kort was. De auteur durft nu en dan wel eens indirecte informatie te geven over bepaalde personages waardoor het soms moeilijk wordt om alles nog te volgen.

3 Persoonlijke evaluatie

Ik vond dit boek persoonlijk helemaal niet interessant om te lezen. Er zat helemaal geen spanning in, en ik vond dat alles op een saaie manier werd verteld. Er was geen enkel moment dat het boek mij echt boeide. Als ik dit boek niet had moeten lezen had ik dat ook niet gedaan. Ik vind dat alles nogal op een saaie manier naar voren werd gebracht. In het boek herhaalde hij het misschien wel twintig keer dat hij as verzamelde en dat in de diepvriezer steekt. Op sommige ogenblikken verteld hij gewoon alles over hoe hij een bad neemt, en waarom hij dat doet. Dat kan dan bij momenten héél saai zijn.
Op sommige momenten vond ik het boek nog grappig als hij de vrouwen in het boek wat belachelijk maakt door hen op domme vragen domme antwoorden te laten geven. Zoals ik reeds vermeld had maakte hij de vrouwen wijs dat Egypte een eiland is, dat een mens bij meer dan 180°C zijn haar verliest, dat sommige walvissen poten hebben, enzovoort. Ook gebruikte hij af en toe heel geleerde uitdrukkingen zoals: een chinees spreekwoord dat zegt; “r bestaan twee volmaakte mensen. De één is dood en de ander is nog niet geboren” Of: “Wat je het meeste moet vrezen, is het vuur van vergeten as. Zo heb je er nog enkele in het boek.
Ik had gedacht dat in het boek wat meer spanning zou zijn en dat er ook uitgehaald zou worden naar bekende Vlamingen. Maar zelfs dat kwam er niet in. Ik ben erg ontgoocheld dat ik dit boek moest lezen, want dit was voor mij een voorbeeld dat lezen erg saai kan zijn. Ik heb er geen enkele keer naar uitgekeken om dit boek vast te nemen en er beginnen in te lezen. Ik zelf zou mijn klasgenoten dit boek zeker en vast afraden. Dit is een boek voor mensen met een heel speciale smaak en gevoel voor humor. Ook schrijft hij erg ironisch op sommige ogenblikken, dat vind ik dan wel nog tof.
Het verhaal heeft niet echt een goed einde vind ik. Ofwel begreep ik het verhaal helemaal niet goed ofwel heeft het boek geen specifiek einde.
Kort samengevat: ik vond dit boek erg saai en langdradig, en ik ben ervan overtuigd dat ik niet te snel nog een boek zal lezen van mijnheer Brusselmans.