Verraderlijke vrienden door Theo Hoogstraaten

Verraderlijke vrienden - recensie

Het boek dat ik ga beoordelen is ‘Verraderlijke vrienden’, geschreven door Theo Hoogstraaten. Een boek over de situatie tussen Israëliërs en Palestijnen. Om de situatie iets dichter bij huis te halen (en dus begrijpelijker voor de Nederlandse lezer) is het geschreven vanuit het gezichtspunt van 3 Nederlanders die in Israël op vakantie zijn.
Het onderwerp trok me wel aan, omdat ik er zelf al het een en ander vanaf wist. Bovendien leek het mij ook wel leuk om de situatie met Nederlandse ogen te bekijken. Jammer genoeg was het verhaal zelf minder interessant dan het onderwerp. Het was allemaal erg ongeloofwaardig en langdradig.
- Ongeloofwaardig. Wat ik bijvoorbeeld heel ongeloofwaardig vond was het volgende:
de 3 Nederlanders ontmoeten een Palestijn die zich eigenaardig gedraagt. Even later vraagt hij hen om een lift. Ook al is hij voor hen een totale vreemdeling, ze gaan akkoord. Even later haalt de Palestijn een doos tevoorschijn. Ze krijgen dan (pas) door dat er iets niet helemaal goed zit. Hij moet de inhoud van de doos laten zien. Dit doet hij, maar ze mogen niet onderin de doos kijken. Ondanks dat, mag hij gewoon meerijden. Hij blijft zich vreemd gedragen, sterker nog, zijn gedrag wordt steeds vreemder. Ondanks dat gaan de Nederlanders nog met hem om en doen allemaal dingen voor hem, terwijl het overduidelijk is dat hij hen gebruikt.
- Langdradig. Op een gegeven moment, zijn er gedeeltes in het boek die gesprekken van Palestijnen laten zien. Na het eerste gesprek (ergens halverwege het boek) is duidelijk dat dit extremistische moslims zijn, die een bomaanslag voorbereiden en de Nederlanders gebruiken om het plan uit te voeren. In plaats van hierna meteen met wat actie te komen, gaat de schrijver door met de kennismaking tussen Israël en de Nederlanders beschrijven. Het vervelende is dat de kennismaking behoorlijk saai is. Daarbij komt dat hij in herhaling valt en aan een stuk door ongeveer het zelfde beschrijft.

Zoals ik al zei zijn er drie Nederlanders in het boek. Een Nederlands gezin die ter ere van hun dode moeder in Israël op vakantie zijn.
- Vader; Leon
- Dochter; Sharon (hoofdrol)
- Zoon; Thomas
Leon is niet zo heel erg belangrijk voor het boek. Vandaar dat zijn persoonlijkheid niet echt goed naar voren komt en hij niet echt veel indruk achter heeft gelaten bij mij. Alles dat ik van hem heb onthouden is dat hij vriendelijk en vredelievend is.
Sharon en Thomas heb ik tijdens het lezen zelf een persoonlijkheid gegeven, ook al zitten ze beiden ook niet vol verrassingen (stereotype) toch kan ik ze beschrijven. Zij zeggen en doen immers meer dan hun vader.
Ik vind Sharon een lief meisje dat overal het beste van in wil zien. Het type dat je tegenwoordig niet echt vaak meer tegenkomt. Een puber, maar met de onschuld van een kleutertje.
Thomas is echter wat meer achterdochtig. Het is een slimme jongen die zijn mening doormiddel van scherpe opmerkingen, grapjes en sarcasme naar voren brengt.
Hij was mijn ‘favoriete personage’ uit dit boek. Ondanks het feit dat ik het boek zelf niks aan vond, kon ik zo nu en dan toch nog lachen om de flauwe opmerkingen van Sharon`s broertje.
Verder had je ook nog een aantal Palestijnen die regelmatig in het boek voorkwamen.
De hoofdpersonage onder hen, is Mahmoud. De vreemde Palestijn. Leon en Sharon zien hem op de volgende manier; een aardige jonge man, die graag wil helpen en daarnaast is het ook nog een knappe jongen. Volgens Thomas, is er iets goed mis met hem en doet hij zich anders voor dan hij werkelijk is. Uiteindelijk hadden ze alle drie gelijk. Hij was inderdaad iets fouts van plan, maar had wel een goed hart. Zo goed, dat hij zich aan het einde van het boek opoffert voor Sharon.
Het boek is geschreven in wat ouder Nederlands. Ik bedoel dan niet zozeer het taalgebruik, maar meer de denkwijze van de Nederlanders. Deze wijkt wat af van hoe (o.a.) ik denk. Het taalgebruik is niet zo heel vreemd, maar toch net iets anders dan hoe wij nou tegen elkaar praten. Als ik bijvoorbeeld op de manier let waarop Thomas En Sharon tegen elkaar praten en met elkaar omgaan, merk ik een weliswaar klein, maar toch duidelijk verschil met hoe ik met mijn broer praat.

Ik het boek snel uitgelezen. Gedeeltelijk omdat het maar een dun boekje was (130 bladzijdes), maar ook omdat ik steeds maar hoopte dat het op de volgende bladzijde leuker zou worden. Jammer genoeg, was het dat steeds net niet. Het idee van Theo Hoogstraaten vind ik wel mooi. Alleen jammer dat hij niet echt duidelijk heeft kunnen maken wat de strijd tussen de joden en moslims nou precies is. Naar mijn mening is het geen goede schrijver, het boek heeft me namelijk niet echt weten te raken en ik had wel wat meer verwacht.