De vreemde kaft en het vage stukje van dit boek spraken me erg aan. Op de kaft zie je alleen maar twee benen in water, dus weet je niet wat je daarvan moet denken. Achter op het boek staat een klein stukje tekst dat een heel vaag beeld geeft van het boek, een beetje geheimzinnig zelfs. Je wilt echt het boek gaan lezen na dat stukje want dan zit je met een paar onbeantwoorde vragen. Zoals wat Christine allemaal op haar geweten heeft en welke verrassingen Agnes Stam nog krijgt. Ik had die vragen ook en ik begon meteen in het boek.

Een samenvatting van het boek:

Christine Jansen is een meisje dat seksueel misbruikt wordt door haar halfbroer Waldo. Wanneer ze hem op vakantie in Schotland per ongeluk vermoordt, besluit ze samen met haar halfbroertje Tommie weg te lopen. Ze belanden bij de zeventigjarige Agnes Stam. Agnes verblijft in het zomerhuis van haar familie, dat ze samen met haar ondertussen overleden broers opgeknapt heeft. Doordat ze helemaal opgaat in de herinneringen aan haar broers, vraagt ze zich niet af waarom de kinderen weggelopen zijn. Ze is eigenlijk wel blij dat ze niet alleen meer is. Pas na een paar dagen beseft ze dat de politie naar hen op zoek is. De kinderen terugbrengen kan nu niet meer, ze zou zeker als ontvoerder worden aangezien. Ondertussen komt Agnes erachter dat haar schoonzusje het huisje wil verhuren, de familie stoot haar uit nu haar broers dood zijn. Voor hen is ze de gekke oude tante, die nooit een man heeft gehad. Zonder haar broers is Agnes niets meer en ze zal voor altijd in haar herinneringen blijven steken. Christine merkt dat het niet goed met Agnes gaat en wil haar graag helpen in dank voor de opvang. Als Christine denkt dat een inspecteur van het verhuurbedrijf Agnes mishandelt, bedreigt ze hem met een geweer. Ze weet niet dat het geladen is en zodoende schiet ze hem neer. Agnes krijgt van schrik een beroerte. De man kan wegkomen, maar sterft later aan zijn verwondingen. Als Agnes weer bijkomt beseft ze dat alles vreselijk uit de hand gelopen is en dat de kinderen direct terug naar de ouders moeten. Agnes wordt gevonden door de buurvrouw en meegenomen. De gedachte dat haar glazen oog nog in het huisje ligt, is voor haar geruststellend, zo zal ze altijd van het uitzicht daar kunnen genieten. In werkelijkheid heeft Tommie het echter meegenomen. De kinderen zijn weer terug en opgewekt gaat het gezin op zoek naar Waldo. Christine weet namelijk misschien wel dat hij niet meer kan leven, maar ze maakt zichzelf wijs dat hij niet dood is. Hun moeder denkt dat hij bergen beklimmen is op een ander eiland...

De belangrijkste personages in het boek zijn:

- Agnes Stam: een vrouw van ongeveer zeventig jaar oud. Zij is eigenlijk de hoofdpersoon in het boek. Agnes gaat naar een eenzaam huis op het eiland Mull aan de Schotse kust, Port na Bà genaamd. (Haar broer die als laatste nog was overgebleven is overleden en zij gaat zijn as op het eiland verstrooien) Daar heeft ze met haar broers, Benjamin, Frank, Justus en Robert, hun vrouwen en hun kinderen mooie tijden beleefd. Haar broers zijn echter alle overleden, waardoor zij een eenzaam leven leidt, mede doordat de relatie tussen Agnes en haar schoonzussen ook niet erg goed is, waardoor er geen neefjes en nichtjes meer bij haar komen. Agnes is nooit getrouwd geweest, maar ze is in haar jeugd verliefd geweest op haar broer Robert. Agnes heeft een glazen oog, als gevolg van een ongelukje in haar jeugd. Ze merkt zelf dat haar gezondheid achteruit gaat. Als resultaat hiervan krijgt ze twee beroertes en raakt ze aan het eind van het boek half verlamd.
- Christine Jansen: een meisje van tien jaar oud, dat in het begin van het boek door Agnes in gedachten Bazooka wordt genoemd, vanwege de kauwgum die zij kauwt als Agnes haar voor het eerst ziet. Later wordt zij Chris genoemd. Je denkt eerst dat zij de hoofdpersoon is, maar na het eerste hoofdstuk wordt Agnes de hoofdpersoon. Zij en haar kleine broertje Tommy zijn door haar broer Waldo misbruikt Chris die gaat ook met haar kleine broertje op de vlucht als ze met de hele familie op vakantie zijn in Schotland. Ze vluchten omdat Chris haar broer Waldo een duw heeft gegeven waardoor Waldo valt en verdrinkt. Chris denkt zelf dat ze slecht is en dat het misbruik van Waldo een straf is. Waldo zegt namelijk tegen haar dat het allemaal haar schuld is. Met niemand praat ze over het misbruik dat Waldo van haar maakt. In haar hart is ze een goed kind, maar ze doet soms rare dingen die je niet helemaal kunt volgen (de moord op de makelaar en de meubelen van Port na Bà die zij kort en klein slaat). Chris die zegt ook de hele tijd in het boek: ’Ik ben een engel met een tweesnijdend zwaard, ik ben de Engel van de Gerechtigheid.’ Dat kom vaak voor in het boek maar ik snap nog niet helemaal waarom ze dat zegt.
- Tommie Jansen: het vierjarige broertje van Chris. Tommie wordt in het begin van het boek door Agnes in gedachten Ivatuq (Hviid) genoemd, omdat hij het compacte van een zeehond heeft en het onverwoestbare van een jonge Eskimo. Tommie heeft sluik, zwart haar, ronde wangen en ietwat schuin geplaatste ogen. Hij is erg afhankelijk van Chris, omdat zijn moeder weinig naar hem omkijkt, en daardoor altijd in haar buurt. Tommie is ook misbruikt door Waldo en hij is samen met Chris weggevlucht voor hun ouders.
- Waldo Jansen: een jongen van zestien jaar en de broer van Chris en Tommie. Waldo zijn neus is te groot en te hoekig voor zijn gezicht en zijn armen zijn te lang in verhouding tot zijn smalle schouders. Een typisch lijf voor een puber, zo zegt z’n moeder. Hij misbruikt Chris en Tommie en overlijdt door een duw van Chris, waardoor hij in het water valt en verdrinkt.
- Sonja Jansen: een vrouw van veertig jaar en de moeder van Waldo, Chris en Tommie. Sonja heeft goede benen en een aardig jeugdig gezicht, de delen van haar lichaam tussen haar benen en haar gezicht had ze, na drie kinderen, afgeschreven. Haar drie kinderen zijn ieder van een andere man. In het verhaal heeft ze een relatie met Jaap, waarvan ze geen kinderen heeft. Aan het eind van het boek wordt deze relatie slechter. Sonja kan het minst goed opschieten met Chris, die is in haar ogen alleen maar vervelend. Dit komt doordat Chris’ bevalling te makkelijk ging, het was niets bijzonders, dus beschouwt Sonja Chris ook als iets wat niet bijzonder is.

Tijd:

Het boek gaat over zeven dagen (vanaf het moment dat het gezin Jansen op vakantie gaat tot aan het moment dat Chris en Tommie weer met hun moeder herenigd worden). In het boek komen erg veel flash-backs voor (niet een chronologisch verhaal dus), want zowel Agnes als Chris denken terug aan vroeger: Agnes denkt terug aan de mooie tijd die ze met haar broers, haar neefjes en haar nichtjes had en Chris denkt terug aan wat Waldo met haar en Tommie deed. Als dit bij de tijd hoort gaat het boek over ongeveer zestig jaar in plaats van zeven dagen.

Plaats/Ruimte:

Het verhaal speelt zich in het eerste hoofdstuk af bij het gezin Jansen: in een achterbuurt van een stad of dorp. Later in dit hoofdstuk speelt het zich af in het haventje waar Chris Waldo een duw geeft, waardoor hij verdrinkt en op de pont, waar Chris en Tommie in de auto van Agnes stappen. In het tweede hoofdstuk speelt het verhaal zich af in de auto van Agnes, bij en in Port na Bà en in het huis van de familie Flynt. Hoofdstuk drie tot en met zes spelen zich in en om Port na Bà af. Het zevende hoofdstuk speelt zich af in Port na Bà, in een auto en in het hotel waar Sonja en Jaap verblijven. Verborgen gebreken speelt zich grotendeels af in en om het huis van Agnes.

Perspectief van Verborgen gebreken:

Verborgen gebreken staat in een personaal perspectief. Je komt van een aantal personages in het verhaal gedachten en meningen te weten. In het eerste deel wordt je vooral meegenomen door Sonja en Chris, in het tweede deel eigenlijk alleen door Agnes en in het derde deel door Agnes en ook een beetje door Jaap.

Motieven:

Ik kan in dit boek eigenlijk maar een motief vinden. Dat is de zin: Ik ben een engel met een tweesnijdend zwaard, ik ben de Engel van de Gerechtigheid. Dit komt een paar keer in het boek naar voren. Chris die zegt steeds dat ze dat is en op een bepaald moment zegt Agnes dat zie diegene nodig heeft. Dit heeft wel met elkaar te maken. Chris die helpt Agnes, denkt ze, met de moord op de makelaar. En zo iemand had Agnes net nodig. Ik denk tenminste dat het zo in elkaar zit, en andere motieven heb ik niet gevonden in dit boek.

Thema van Verborgen gebreken:

Familierelaties is een belangrijk thema in het boek. Vooral de relaties tussen Agnes en haar broer Robert (op wie Agnes waarschijnlijk verliefd is geweest) en de relatie tussen Chris en Tommie aan de ene kant en Waldo aan de andere kant. Hierbij gaat het dus om wat op het eerste gezicht een ‘gezonde broer-zus relatie’ lijkt, maar wat later een toch niet zo gezonde relatie blijkt te zijn. Mannen spelen een ondergeschikte rol (hier komt het feminisme van Dorrestein in terug). Het feminisme is ook een thema in het boek. Tommie is namelijk de enige mannelijke figuur die goed beschreven wordt en dat is een kind van vier jaar oud. Haar feminisme blijkt ook uit het eerste motto voor in het boek, een citaat van Virginia Woolf: ‘Dit is een onbelangrijk boek, want het gaat over de gevoelens van vrouwen in een huiskamer’.

Belangrijke passage:

De passage waarin Christine haar halfbroer Waldo in het water gooit, waarbij zijn hoofd de kade raakt is erg belangrijk. Anders zou je als lezer ook niet helemaal begrijpen waarom Christine wegloopt en waarom het einde van het boek zo cynisch is.
De passage is in het begin van het verhaal, al het andere wordt door deze gebeurtenis door de lezer anders gelezen, dan wanneer je niet zou weten dat Christine hem vermoord heeft. Zonder deze gebeurtenis zou het een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ verhaal zijn.
Op de morgen van hun vertrek naar het volgende eiland mogen Christine en Tommie alleen op pad. Waldo heeft besloten alleen verder te reizen om te klimmen, ook al mag dat niet van Sonja. Ook hij zal ‘s middags vertrekken.
Wanneer Christine en Tommie in de regen wat rondslenteren over de kade van het havenstadje komen ze Waldo tegen. Waldo zegt dat hij alleen verder zal reizen en dat ze niks tegen Sonja mogen zeggen. Hij geeft Christine geld om iets leuks van te kopen. Daar wil hij echter wel wat voor terug... Christine omhelst hem en denkt dat hij werkelijk om haar geeft. Omdat ze zo blij is gooit ze nog een keer haar armen omhoog. Waldo ziet dit echter niet aankomen en wordt door de slag op zijn borst uit evenwicht gebracht. Hij slaat achterover van de kade af, waarbij zijn hoofd de kade hard raakt.
Chris schrikt vreselijk en besluit samen met Tommie op de veerboot in de auto van een wild vreemde te klimmen, Agnes.

Mening & eindconclusie:

Ik vind Verborgen gebreken een erg goed boek, omdat het verhaal heel mooi verteld wordt. Je krijgt precies de gevoelens van de hoofdpersonen te weten en deze worden op een mooie manier beschreven. Het wisselende perspectief zorgt ervoor dat je net iets meer weet dan de hoofdpersonen en dat maakt het leuk om het boek te lezen. Het woordgebruik is over het algemeen wel goed, ik snapte een aantal woorden niet echt maar dat maakte niets uit. Ook zijn de flash-backs soms wel vervelend. Deze komen best vaak voor en ik wist op een gegeven moment niet meer waar ik nou was in de tijd. Voor de rest was het een boek dat de moeite waard was.

Over de schrijfster:

Renate Dorrestein wordt op 25 januari 1954 geboren in Amsterdam. Met nog twee zussen en een broer groeit zij op in Amstelveen. Haar vader is advocaat, haar moeder werkt tot haar huwelijk als onderwijzeres. Ze wilde al schrijfster worden vanaf het moment dat ze een pen vast kon houden.
De vroege romans van Renate Dorrestein, als Buitenstaanders (1983), Noorderzon (1986) en Een nacht om te vliegeren (1987), zijn sterk aan elkaar verwant. De hoofdpersonen komen telkens uit de wereld van de alledaagse realiteit terecht in een geheimzinnige afgesloten ruimte (landhuis, eiland) waar wonderlijke, vreemde en angstaanjagende dingen gebeuren. Haar volgende boek was heel anders geaard: Het perpetuum mobile van de liefde (1988). In de kern is dit een verslag van de zelfmoord van Dorresteins jongere zus, maar dit wordt in een veel breder feministisch kader geplaatst met behulp van beschouwingen, kwaadaardige uitvallen en twee verzonnen parallelverhalen.
Het feminisme blijft – maar in veel mildere vorm – een belangrijke rol spelen in haar volgende romans die veel lijken op haar eerste romans, maar wat minder vreemd zijn. Het hemelse gerecht (1991), Ontaarde moeders (1992), Een sterke man (1994) en Verborgen gebreken (1996) zijn alle spannende romans, die duidelijk aan de thriller verwant zijn en dus soms een verrassende ontknoping hebben.
In 1990 openbaart zich de ziekte MS bij Dorrestein. Ook hier heeft zij boeken over geschreven: Heden ik (1993) en Want dit is mijn lichaam (1997). Haar laatste roman tot nu toe is Een hart van steen (1998).