Steenkind door Robert Haasnoot

Titel: Steenkind
Auteur: Robert Haasnoot

Emotief:
Mijn gevoelens bij het boek waren vooral interesse. Interesse in de ontwikkeling van de jongen na het overlijden van zijn ouders. Kijken welke weg hij hier door meemaakt en aflegt. Hoe moeilijk hij het ermee heeft, kijken of ik het kan vergelijken met mijn gevoelens. Hoe gedraagt hij zich hierdoor.

Esthetisch:
Ik vond het zeker een heel mooi verhaal: het gaat over een jongen die zijn ouders verliest en hoe hij daar dan mee omgaat en onder lijd. Ik vind het een mooi boek, omdat het een belangrijk onderwerp is en Haasnoot de wereld van de jonge jongen zo goed beschrijft. Hij laat de wereld en gedachtes van Wouter (de jongen) echt tot werkelijkheid komen.

Moreel:
De standpunten van de schrijver zijn volgens mij mensen laten nadenken over hoe het leven allemaal kan lopen. Echt laten nadenken, want al heb je het boek gelezen wil je het eigenlijk weer lezen.

Realistisch:
Het verhaal is realistisch. Hoe die jongen zijn wereld creëert en hoe dat wordt verteld is allemaal goed mogelijk en heel realistisch verteld. De manier waarop de ouders zijn doodgegaan lijkt mee een beetje minder realistisch (verdronken in zee), maar het zou kunnen.

Sructureel:
Ik vind de opbouw van het verhaal niet zo fijn, maar het is op zich wel een goede opbouw. De wereld van de jongen wordt opgebouwd, voor het einde, waar ineens alles bij elkaar komt en uiteindelijk eindigt met een open einde. Als je het einde nadert denk je: ik moet op nog zo veel vragen antwoord krijgen, maar het boek is nog zo kort. En dan is het opeens gewoon afgelopen en moet je gissen over hoe het verder zal zijn gegaan. Achteraf denk je wel van eeh toen en toen in het boek kreeg je daar ook al informatie over, das wel geinig.
Intentioneel:
Ik weet niet goed wat! Ik denk leesnadenkendvermaak zoiets.

C. Recensie:

Titel recensie: Ook in de ruis zit een verhaal.
Recensent: Pieter steinz

Ik ben het niet helemaal eens met alles wat deze recensent zegt. Sommige stukken doet hij heel goed en van andere dingen denk ik zo ging het helemaal niet. Ik heb wel betere recensie’s gelezen.

Steinz schrijft bijvoorbeeld dat de oudere broer al snel ontspoort, terwijl ik vind dat je dat niet echt ontsporen kan noemen (een beetje overdreven). Die jongen is ook net zijn ouders kwijt geraakt en krijgt een grote last op zijn schouders, dus je kunt niet echt zeggen dat hij ontspoort, het had een stuk erger gekund.

Ook schrijft Steinz dat er een moment in het boek is dat zelfs de lezers denken dat het jongetje zelf de hand heeft gehad in de dood van zijn ouders. Nou van dat stuk in het boek heb ik toch echt niks meegekregen. Dat heb ik geen enkel moment gedacht.

Wel ben ik het eens met Steinz over: dat Haasnoot de aanwijzingen zo goed heeft gedoseerd “ware toedracht als een volmaakte thrillerschrijver”. Ook vind ik het zo mooi hoe de psychologie van het jongetje dat wordt geconfronteerd met een écht trauma zo goed wordt verteld.

Wel vind ik het weer vervelend dat hij dat dan weer uitlegt met zoiets als Oedipuscomplexgevoelige leeftijd!

Ik ben het wel helemaal eens met Steinz over het “IJsbergmodel” en dat het tot herlezen dwingt.
Haasnoots effectieve stijl. En het boek begint meteen, dat vind ik heel belangrijk zo ben je tenminste meteen geboeid aan het boek en leg je het niet neer, want meestal is het begin saai en heb je dus geen zin om te beginnen.

Of de schrijver een mooie toekomst voor de boeg heeft!? Kun je niks over zeggen , maar als het aan zijn boek zal/moet liggen! zeker wel!