Titel en titelverklaring: De titel van het boek is Slangen aaien. Deze titel is zo op het eerste gezicht een rare naam voor het boek, omdat je verwacht dat het over slangen gaat e.d. Als je de flaptekst van het boek erbij leest denk je helemaal van;”Wat heeft die titel toch met het boek te maken?”. Maar als je dan in het boek begint te lezen wordt al vroeg in het boek duidelijk, wat er bedoeld wordt met de titel: slangen aaien; Als Mariecke met haar ouders op vakantie gaat wegens een congres van haar vader leert ze Daniëlle kennen. Als ze alleen met Daniëlle bij een beek is pakt Daniëlle een slang, aait die en kijkt hem in z\'n ogen. Mariecke durfde dat toen niet. Later snapt Mariecke wat ze met slangen aaien heeft bedoeld. Je moet het gevaar recht in de ogen kijken.

Gegevens over de auteur: Slangen aaien is het schrijf debuut van Mirjam Boelsums. Mirjam Boelsums is geboren in 1955 en is van beroep sociologe. Eerder schreef ze senario’s voor docudrama en animatiefilm. Verder is niet veel over Mirjam Boelsums bekent.

Samenvatting: Het verhaal speelt zich af in ongeveer 8 weken. Het bestaat uit twee delen die door elkaar heen lopen; het verhaal dat Mariecke vertelt over wat vooraf ging aan de moord (ongeveer 3 weken) en gesprek dat Mariecke met een reclasseringsambtenaar in de jeugdinrichting heeft na de moord (ongeveer 5 weken). Omdat het verhaal in het boek nogal door elkaar heen staat, zet ik het verhaal in de goede volgorde, zodat het makkelijker te volgen is. Mariecke woont in Nederland bij Mevr. Dendermonde, een soort gastgezin. Haar ouders wonen in Genève. De dag voordat Mariecke een tijdje naar haar ouders in Genève gaat, wil ze nog een ding doen uitgaan. Hier was niet veel aan en als ze s’nachts weer thuis komt krijgt ze verschrikkelijk veel zin om iemand te bellen, dus belt ze Danielle. Een vriendin die ze tijdens een vakantie in Valtinaro heeft ontmoet. Ze komt erachter dat Danielle de volgende dag richting Frankrijk gaat, dus vraagt ze of ze een stuk kan meerijden. Dat kan. Mariecke zou in
Villeneuve opgepikt worden. Maar daar aangekomen (al liftend) is Danielle nergens te bekennen. En als ze drie dagen later nog niet is komen opdagen besluit Mariecke maar weer terug te gaan naar het huis van Dendermonde. Omdat ze niet in het huis van Dendermonde kan blijven (die komt natuurlijk ooit ook thuis) gaat Mariecke naar Amsterdam. Ze overnacht in een hotel maar hier wordt ze er uitgezet. Op
straat ontmoet ze Sammy, een zakenroller en een ‘‘hoer’’. In een café raken ze aan de praat en Sammy vraagt of Mariecke met hem mee gaat naar zijn onderkomen, een bootje die niet van
hem is.Ze besluiten naar de HITIT, een discotheek. Hier ontmoet ze Danielle. Mariecke was woedend toen ze Danielle zag staan en ging naar haar toe om te vragen waarom ze haar niet
Villneuve had opgehaald. Danielle regeerde erg koel, hierdoor kalmeerde Mariecke weer een beetje. Ze gaat met haar mee en kan bij haar overnachten. Danielle woont in een kleine, onverzorgde kamer, werkt in een topless-bar en handelt in drugs. Als Danielle op een avond op haar werk is komt er een jongen aan de deur die schreeuwt dat hij al weken op zijn pakketje zit
te wachten en dat hij al heeft betaald. Omdat hij van plan is de hele boel af te breken, gaat Mariecke op zoek naar het pakketje tussen Danielles spullen. Ze vindt een pakje en geeft het
aan de jongen. Tijdens het opruimen van de spullen vind Mariecke een kookboek. Tussen een van de bladzijden vindt ze een gedicht, door Danielle geschreven. Het gaat over een nijlpaard
dat vlinders eet om te kunnen vliegen. Ze stopt het gedicht in haar zak. Als Danielle thuiskomt blijkt dat Mariecke haar hele maandvoorraad aan de jongen heeft gegeven en ook blijkt dat hij
helemaal nog niet heeft betaald. Om het verloren geld terug te verdienen gaan ze met z’’n tweeën liften en de bestuurder overvallen. Als ze de auto weer uit zijn blijkt dat er geen geld in de gestolen portemonnee zit. Ze namen de bus en stappen zomaar ergens uit, toevallig bij de buurt waar Van Brunschot, een leraar van Mariecke, woont. Ze besluiten naar hem toe te gaan. Als Danielle even naar de ‘‘wc’’ is (intussen zoekt ze naar geld), geeft Mariecke het nijlpaardgedicht aan Van Brunschot. Danielle komt terug en in plaats van aanstalten te maken om weg te gaan, neemt ze uitgebreid plaats op de bank. Ze beginnen te drinken en op een gegeven moment zijn Van Brunschot en
Danielle stomdronken. Door het zien van een foto op de kast (drie jongens op het strand) besluit Danielle dat ze naar het strand gaan. Ze gaan met z’’n drieëën de zee in. En dan gebeurt
het;Van Brunschot begint te zingen; ‘‘Ik ben een nijlpaard, ik hap naar vlinders!’’. Danielle verstijft en kijkt Mariecke aan. Mariecke had Danielle verraden. Mariecke denkt niet langer na
en duwt Van Brunschot onderwater tot hij niet meer beweegt. Na de moord komt Mariecke in een jeugdinrichting terecht. Hier begint het boek mee. Om uit te zoeken waarom ze de moord heeft gepleegd praat ze bijna dagelijks met een reclasseringsambtenaar. Mariecke noemt haar Lipstick, omdat ze roodgestifte lippen heeft. Ze kunnen het niet echt met elkaar vinden. De gesprekken komen moeizaam op gang, eigenlijk
helemaal niet. Soms barst Lipstick los, omdat ze zat is van de antwoorden van Mariecke. Op een gegeven moment komt Lipstick niet opdagen en gaan de gesprekken niet door. Via, via
komt Mariecke te weten wat er met haar aan de hand is. Zij en haar man hebben er alles aan gedaan om een kind te krijgen en nu ze eindelijk zwanger was hebben ze een miskraam gehad. Als Lipstick er weer is, blijkt dat ze haar opstaande zaken nog afhandelt en daarna vertrekt. In het dossier komt een streepje te staan.Mariecke is teleurgesteld, ze wil weten waarom
Lipstick niets meer van haar wil weten maar Lipstick laat niets los. Dan wordt Mariecke heel gemeen; ze begint over de miskraam. Ze beweert dat mensen die een miskraam hebben gekregen dat aan zichzelf hebben te danken. Dat is de druppel voor Lipstick en ze geeft woedend toe dat het verhaal van Mariecke haar niet interesseert. Daarop vertelt Mariecke
eindelijk haar verhaal aan Lipstick want Mariecke is, naar eigen zeggen, wel gewend te praten tegen mensen die niet in haar geïïnteresseerd zijn.

Wanneer speelt het boek zich af: Het is een eigentijds boek dat zich volgens mij in de jaren 90 afspeelt. De verhalen in het boek hadden ook net zo goed in 2002 kunnen gebeuren.

Hoe lang duurt het verhaal: Het is erg moeilijk om precies te zeggen hoelang het verhaal duurde, omdat de 2 verhaallijnen door elkaar heen lopen. Het verhaal wat Mariecke aan Lipstick vertelt ( Het verhaal van voor
de moord) duurt ongeveer 3 weken, en de tijd dat Mariecke in een inrichting zit (Het verhaal na de moord en de tijd dat ze de gesprekken met Lipstick heeft) duurt ongeveer 5 weken. Alles bij
elkaar duurt het verhaal ongeveer 2 maanden.

Waar speelt het verhaal zich af: Het verhaal speelt zich voor de helft in Nederland af, in een inrichting. Voor de andere helft speelt het zich af in de herinneringen van Mariecke. O.a. in Frankrijk, in Amsterdam in de stad buiten op straat. Allemaal een beetje zweverig en ongeordend.

In welk milieu speelt het boek: Het speelt zich eigenlijk in ons “eigen” milieu af, Mariecke komt uit een rijke familie, omdat haar vader arts is. De personages die je verder in het boek tegen komt (de vrienden van
Mariecke) komen uit een minder milieu en hebben allemaal een bepaalde geheimzinnigheid als het om de achtergrond van de personages gaat.

Wat is de bedoeling van de schrijver: De bedoeling van de schrijver is mij niet echt bekent. Ik denk wel dat er een zekere boodschap in het boek zit; Dat je niet voor iedere daad een oplossing hebt. En dat je niet ieder mens onder dezelfde regels kan behandelen. Soms kom je niet tot een oplossing. Ik denk dat de schrijfster, deze boodschap in het boek heeft verwerkt, omdat ze er zelf (denk ik) vaak mee te maken heeft in haar beroep sociologe.

Beschrijving van de hoofdpersonen:

Mariecke: Mariecke is het meisje waar het allemaal om draait in het boek. Ze is 17 jaar en zit in een inrichting. Ze doet wat ze zelf wil. Van Danielle leert ze dat je of de dader of het slachtoffer bent. Een tussenweg is er niet. Pas op het laatst durft Mariecke het gevaar in de ogen te kijken. Voor Mariecke bestaat alleen toeval. Als alleen aan haar lot is overgelaten doet ze alleen maar wat haar te binnen schiet. Ze heeft lak aan alle regeltjes. Als mensen stil zijn gaat zij juist heel veel praten. Van iets nuttigs tot de meest vreemde dingen.

Danielle: Danielle is iemand die een heel grote invloed op Mariecke heeft gehad in het boek. Danielle is een dealer en heeft lak aan alle volwassenen. Ze woont helemaal alleen, en steeds ergens
anders. Daniëlle krijgt alle mensen zonder moeite precies waar ze, ze hebben wil. Ook zij doet echt alleen maar wat ze zelf wil en het maakt haar niet uit of je haar aardig vindt of niet. Ze
kijkt het gevaar in de ogen en aait wilde slangen.

Lipstick: Lipstick is de vrouw van de reclassering. Eerst denkt ze dat ze Mariecke met trucjes kan laten praten. Maar als dat het probleem alleen maar verder van de kern afbrengt wordt Lipstick
nerveus. Bij Mariecke heb je niks aan regeltjes en trucjes. Als Lipstick een miskraam heeft gehad slaan de stoppen door en stopt ze met werken. Alle patiënten van haar handelt ze snel af. Ze heeft opeens helemaal geen interesse meer in het verhaal van Mariecke. Juist daarom vertelt Mariecke het verhaal.

Verder zijn er nog minder belangrijke personen in het verhaal zoals;

De vader van Mariecke (de specialist); Een dokter die weinig tijd heeft voor Mariecke en altijd maar naar prijsuitreikingen en congressen moet. De moeder van Mariecke; die overal en altijd last heeft van merkwaardige kwalen, ze zegt altijd dat het haar zwakke zenuwen zijn.

Sammy; een jonge zakkenroller en ‘‘hoer’’ uit Amsterdam.

Van Brunschot; een naïeve, vriendelijke man, een beetje dom en heel saai. Hij wordt door Mariecke vermoord.

Mevr. Dendermonde: De vrouw die het gastgezin voor Mariecke vormt.

Wie is de verteller: Mariecke vertelt het verhaal, aan degene die het boek leest. Het verhaal is in Ik-perspectief geschreven.

Is het einde open of gesloten: Het einde van het boek is heel raar, zelf snapte ik er niks van. Het lijkt op een open einde en volgens mij is het dat ook. Het einde gaat als volgt: Mariecke heeft eindelijk aan Lipstick vertelt hoe, waar en wanneer ze de moord heeft gepleegd. Dan gaat het over een koe die buiten in de wei staat te loeien. Dit zijn de laatste zinnen van het boek (het gaat over de koe in de wei): \' Ze hebben haar gevonden, ze zijn met haar bezig.’ Ze stond zacht heen en weer te wiegen, haar armen voor haar borst. Koude avondlucht stroomde naar binnen. De mannenstemmen
stierven weg, Lipstick stond nog steeds voor het raam. ‘Misschien wilde het niet,’ zei ik zacht. ‘Wat?’, vroeg ze. ‘Misschien wilde het gewoon niet.’ Ze draaide zich om en keek me niet begrijpend aan. ‘Het kindje, soms willen ze gewoon niet.’

Waar is de spanning het grootst: Er zijn veel spannende stukjes in het boek, omdat het zich op allerlei verschillende en soms erg onwaarschijnlijke plaatsen afspeelt. Hier volgt de beschrijving een paar stukjes die ik het
spannendst vond; 1: Het moment dat Mariecke liftend naar Villeneuve gaat. 2: Als ze weer terug in Nederland is, gaat ze op eigen houtje naar Amsterdam, waar ze ook weer een hele hoop dingen mee maakt. 3: Als ze met Danielle mensen gaat beroven voor geld. 4: De ontknoping op het einde, hoe het nou werkelijk is gegaan met van Brunschot.

Wat is opmerkelijk aan het taalgebruik: De stijl van schrijven van Mirjam Boelsums past ontzettend goed bij de onverschillige Mariecke. Ik denk eerlijk gezegd dat het dan ook niet de stijl van de auteur is maar dat ze zich
heel goed ingeleefd heeft in Mariecke en zichzelf vervolgens dit maniertje heeft opgelegd. De auteur houdt deze stijl van schrijven tot het einde van het boek vol. Op een gegeven moment
dacht ik zelfs: \'Daar heb je Mariecke weer, hoor!\' Die koele manier van beschrijven gaat je echt op je zenuwen werken. Ik denk dat, dat de bedoeling van de schrijfster is geweest en dat vind ik heel knap!

Wat is het boek genre: Het genre kan ik niet goed thuis brengen, maar ik vond het een mooie, huiveringwekkende roman.

Eigen mening: Ik kan het eigenlijk heel kort zeggen; Dit was een van de beste boeken die ik ooit heb gelezen. Toen we een boek moesten kiezen, wist ik bij God niet welk boek ik zou moeten pakken, we kregen een lijst waar een hoop boeken opstonden, ik las de flapteksten en wist meteen zeker dat ik ‘Slangen aaien’ zou pakken, ik best wel hoge verwachtingen van dit boek, en die zijn helemaal uitgekomen. Ik kon me erg goed inleven in de hoofdpersonen, en soms had ik zoiets van;’mmm was ik maar zoals Mariecke of Danielle, maar in sommige dingen ben ik precies hetzelfde, ik herken dingen
van Mariecke en Danielle in mezelf terug, dat is soms beangstigend en soms wel ‘cool’. Laat wel een ding duidelijk zijn; Ik zal nooit zover gaan, dat ik een leraar of wie dan ook ombreng! De stijl waarin het verhaal geschreven is, vind ik ook heel goed. Het zijn eigenlijk 2 verschillende verhalen, die kriskras door elkaar heen lopen.