Prachtige ogen door Herman Brusselmans

Samenvatting Prachtige Ogen van Herman Brusselmans.

Het boek Prachtige ogen gaat over student Julius Cramp. Hij is een doodnormale jongen en leeft een doodnormaal, eigenlijk nogal saai leven. Alles gaat iedere dag hetzelfde. Hij gaat iedere dag braaf met de trein naar school, zijn moeder smeert zijn brood en zwaait hem ’s ochtends uit als hij naar school gaat. Dan om 5 uur ’s middags gaat Julius weer naar huis waar dan als hij thuis komt het warme eten weer op tafel staat. Doodgewoon, doodsaai. Op een dag bedenkt Cramp dit zelf ook. Hij besluit de sleur te doorbreken en die dag niet om 5 uur naar huis te gaan maar gewoon weg te blijven. Hij weet nog niet wat hij gaat doen maar dat ziet hij vanzelf. Voor één keer laat hij de dingen maar op z’n beloop gaan. Dat besluit hij als hij onderweg is naar school. Als hij even later in de bus van de trein naar school zit, zitten daar zoals bijna iedere dag dezelfde twee slome militairen. Omdat één van de twee niet oplet, haalt Cramp uit verveling het pistool van één van de twee uit de holster. Niet omdat hij zo graag eens een pistool wil vasthouden, maar gewoon omdat het hem leuk lijkt. Omdat hij de militair een sukkel vind die niet goed oplet. Dat ergert hem en dus pikt hij het pistool. Op school doet hij net zoals altijd. Als hij colleges wil volgen doet hij dat, heeft hij geen zin of boeien de onderwerpen hem niet dan gaat hij niet. De rest van de dag zit hij met wat kennissen (vrienden wil hij ze niet noemen) op een bank je in de gang. Daar kijken ze vooral naar meisjes en hebben op en aanmerkingen op bijna iedereen die voorbij komt lopen. Op een gegeven moment besluiten hij en Toreman om zich te gaan bezatten in een café. In café de Poort. Dat is zijn stamkroeg. Hij kent er de twee obers, en de eigenaresse. Ze drinken daar liters bier, eten er een tosti of spelen een potje pool. Wanneer ze daar zijn wordt er verderop ergens een betoog gehouden door studenten en arbeiders. Even later komt er een demonstratie voorbij van studenten en arbeiders die samen iets willen bereiken tegen de overheid. Als de ME eraan te pas komt gaan veel mensen op de vlucht en als vanzelf stroomt dan ook meteen de Poort vol. Julius is tegen die tijd al redelijk dronken. Er vallen nog wat akkefietjes voor met een vreemd meisje dat opeens raar begint te doen en opeens gigantisch blijkt te bloeden. Het is gelukkig snel over en de “rust” keert terug. Het is na vijven en Cramp bedenkt zich dat hij net zijn trein naar huis gemist heeft. Het geeft niet, hij zou het vandaag immers helemaal anders doen. Dit was zijn speciale dag. Hij hoefde nu ook niet naar huis want hij had afgesproken dat hij bij Toreman kon blijven slapen. Veel mensen gaan richting huis om te eten en langzamerhand loopt het café leeg. Dan ziet Julius plotseling een professor van zijn school (de Blandijn) zitten. Een professor waar hij een gigantische hekel aan heeft. Die leraar, Rix, had het altijd alleen maar over mijnwerkers en avondscholen en dat zijn leerlingen nooit verder zouden komen. Hij was bij niemand echt geliefd en mede daarom besloot Julius na één van zijn eerste lessen van die man, om er niet meer heen te gaan. Nu zag hij hem hier zitten. Rix die altijd maar zat te zeuren en nu opeens met studenten mee had gelopen in een demonstratie terwijl hij diezelfde leerlingen anders altijd de grond in boorde. Doordat Julius al het nodige gedronken heeft voelt hij nu opeens een diepe minachting en haat voor de man. Als Rix opstaat en naar buiten loopt volgt Julius hem. Als de man een steeg naast het café in slaat loopt Julius hem achterna. “Cramp! Julius Cramp!” schreeuwt hij. Rix draait zich om en dan is het gebeurd. Julius heeft hem neer geschoten. Rix zakt in elkaar op de grond, de sneeuw kleurt rood, Julius draait zich om gooit de revolver achteloos aan de kant en loopt weg. Hij is nu heel rustig, wil naar huis en verlangt naar het meisje met de prachtige ogen.

Korte mening Dat meisje hoor je eerder in het boek niets over. Ook “prachtige ogen” wordt maar één keer in het boek genoemd. Het is een boek dat over heel weinig gebeurtenissen heel veel verteld. Als er iets over een gebeurtenis verteld wordt, wordt er daarna nog veel verder over uitgewijd en worden er nog meer onderwerpen bij gehaald. Over een ontbijt kan de schrijver 10 bladzijden lang vertellen. In het begin is het leuk maar op een gegeven moment wordt het wel vervelend.