David is inmiddels gescheiden van Emma: ze woont bij de buurmanschrijver en hij denkt terug aan de dag van de zelfmoord. Hij was er achter gekomen dat Valerie seksueel misbruikt werd door een man uit haar vaders verleden van Indië. De man had hem gechanteerd en wilde Valerie misbruiken. Dat ging een tijdje door. David belooft dat hij bij de volgende keer zal komen binnenstormen om een einde te maken aan de reeks verkrachtingen. Maar hij is de volgende keer te laat. Hij ziet de verkrachter wegrijden. Valerie voelt zich door hem verlaten; ze had gehoopt dat hij de kamer was binnengekomen, toen ze misbruikt werd. Drie dagen daarna had ze zich op haar verjaardag van het dak gestort. Altijd had in Davids hoofd de term de volgende keer gezeten. De aanranding op straat was voor hem de volgende keer geweest. Daarom had hij ingegrepen bij de aanval op Anne-Marit. Hij had eindelijk de moed gehad om op te treden.

David is ook nog naar mevrouw Breizer gegaan. Hij had overwogen om het allemaal te vertellen aan haar, maar omdat ze zo ziek was, had hij haar gespaard. Op haar begrafenis had hij een man gezien die mogelijk Simon zou kunnen zijn.

Hij gaat terug naar Anne-Marit en hij begrijpt waarom ze in een omgeving met de perfecte stilte wil leven. Hij vindt de moed om haar mismaakte gezicht te kussen. Op dat gezicht verschijnt een lach, zegt Anne-Marit. Zien kun je het namelijk niet.

Het is het open einde van een mooi verhaal over een verzwegen geheim dat iemand een leven lang met zich meedraagt. De lezer kan eruit op maken dat er een “happy end” in deze roman zit.