Nachtschade door Jan Siebelink

Samenvatting

Over een liesbreuk

Oom Antoine is huisvriend van zijn ouders, eerst komt hij vaak dan opeens niet meer. Later verdween zijn moeder eveneens. Zij kwam alleen op zomerse dagen kleren voor haar zonen te kopen. Dan overlijden zijn ouders plotseling. Hierdoor ontstond er een sterke vriendschap tussen hem en oom Antoine. Hij bewonderde zijn oom. Maar zijn oom had 2 eigenaardigheden, zijn verzameling pissebedden en de cruel jokes die hij maakte. Zo vertelde zijn oom een keer in een bar tegen hem dat hij een liesbreuk had opgelopen en dat hij tegen zijn broers en diens vrouwen heeft gezegd dat hij een tumor had. Een jaar later dat hij het aan hem vertelde is hij overleden.

Witte chrysanten

Zijn vader bezat een kwekerij maar door de moeilijke tijden verkocht hij niet zoveel. Maar hij had nog 1 winkelier die gewoon door bleef bestellen. Dit was Van Manen hij was de eigenaar van Bloemenmagazijn Van Manen. Alleen het erge was dat hij mensen zo vernederde vooral hem en zijn vader. Op een dag bestelde hij witte chrysanten en zijn vader moest de bestelling leveren maar het regende en toen hij aan kwam vond Van Manen het niet goed. En zo waren helemaal doorweekt omdat niemand zijn vader had geholpen om de chrysanten weer in bakfiets te doen. Later is hij terug gegaan en toen hoorde hij dat Van Manen in een tragisch ongeluk is omgekomen. Hij naar zijn graf gegaan en daar witte chrysanten gelegd maar eerst heeft hij ze kapot gestampt.

Het terras

2 mannen Solange en hij zijn bang dat ze ongeneeslijk ziek worden, omdat ze allebei op een havo/atheneum school lesgeven worden ze elk jaar getest. Maar al bij één pijntje zijn ze bang dat ze ongeneeslijk ziek zijn. Ze controleren zichzelf ook vaak op symptomen. Als ze een keer op het terras zitten zien ze een zieke man die beetje ronddwaalt. Ze praten met hem en omdat ze zo geïnteresseerd zijn in ziektes vragen ze wat hij heeft en dergelijke omdat hij hun verteld heeft dat hij aan het wandelen was en dat hij uit het ziekenhuis kwam. Paar dagen na deze ontmoeting krijgen ze allebei de goedkeuring en betekend dat de 2 leraren niet ziek zijn.

Pieter was epilepticus

Hans komt vaak in een café maar daar wordt geen muziek gedraaid omdat Pieter daar niet tegen kan en dan krijgt hij epileptische aanvallen. Op een dag begint Hans een praatje met Pieter en die begint te vertellen dat hij die dag veel gedaan heeft en dat op de spoorlijn is geweest om gewoon voor de kick net oor de trein komt van het spoor af te springen. Maar op een dag is het hem fataal geworden. Hij was overreden door een trein. Pieter had een wit kostuum aan op de dag van zijn dood.

Nochs onbehagen

Edo Noch was zesenveertig jaar en dronk veel en had geen vrouw. Hij voelde zich erg eenzaam en daarom keek hij maar in de krant en zag drie advertenties staan van clubs. Hij belt er een en maakt een afspraak voor de volgende dag. De volgende dag gat hij naar het adres toe. Maar Nathasja,de vrouw waarmee hij een afspraak had, was nog niet klaar met haar klant. Dus werd Edo ontvangen door een vriendin van Nathasja. Na één uur wachten was Nathasja klaar met haar klant en kon Edo naar boven. Daar moest hij zich douchen en daarna gingen ze vrijen. Nadat hij had betaald ging hij weg. Hij had nog veel lust dus ging hij maar op zoek naar een andere prostituee deze vond hij en ging helemaal tegen haar tekeer en ondertussen was hij aan het braken. Toen werd hij meegenomen door iemand en in een weiland gegooid. ’s Ochtends vond een boer Edo in het weiland.

Vertelperspectief

Het boek bestaat uit 5 verhalen en alle verhalen worden verteld vanuit het ik perspectief. Want je komt alleen de gedachte van de hoofdpersonen uit het verhaal te weten.

Tijd

Alle verhalen zijn niet chronologisch verteld. Door de gedachtes van de hoofdpersonen komen er ook heel veel flashbacks in het verhaal voor. Er zijn geen flashforwards in het boek te vinden.

Personages

In “Over een liesbreuk” is de ik persoon in het verhaal een round character denk ik. Want omdat het boek uit kleine verhalen bestaat is dit moeilijk te vinden. Maar ik bedacht me als het verhaal verder zou gaan zou de ik persoon een round character zijn. En oom Antoine kan dan ook wel een round character geweest zijn.

In “Witte chrysanten” is de ik persoon een round character. Dit omdat alles uit zijn ogen wordt omschreven en hij aan t eind toch maar naar het graf van Meneer van Manen gaat en witte chrysanten op zijn graf legt nadat hij ze kapot had gestampt. Omdat hij toch een wrok koesterde jegens hem. De rest van de personen zijn allemaal flat characters je weet weinig over hen.

In “Het terras” zijn de twee leraren de round characters. Dit omdat het vanuit een van die leraren wordt beschreven maar omdat ze goede vrienden zijn kom je gelijk veel over de ander te weten. De rest uit het verhaal zijn allemaal flat characters omdat ze maar heel even in het verhaal voorkomen.

In “Pieter was een epilepticus” is Hans een round character. Alles wordt vanuit zijn ogen beschreven dus je komt erg veel over hem te weten. Pieter waar het verhaal eigenlijk omdraait is een flat character je weet wel wat over hem maar niet erg veel om hem een round character te vinden.

In “Nochs onbehagen” is Edo en round character omdat hij de ik persoon is in het verhaal en dat het verhaal in het ik perspectief is geschreven is hij de round characters. Voor de rest zijn de andere mensen flat characters ze komen maar heel even in het boek voorbij.

Thema

Ik denk dat het thema van het boek de dood is. Want er zijn drie verhalen waar iemand doodgaat die met de ik persoon verbonden is. Daarom denk ik dat het thema de dood is. Maar het kan ook terminale ziekte zijn want daar gaat het ook in drie verhalen over.

Reactie

Ik vond het boek niet zo erg leuk vooral om de verschillende verhalen. Deze vond ik niet leuk omdat ik liever een verhaal lees over één persoon. Ik vond wel dat er paar moeilijke woorden instonden maar dit komt waarschijnlijk omdat het boek in 1981 gedrukt is. Sommige verhalen in het boek vond ik toch wel een beetje saai omdat er geen spanning in zit. Ik vond vooral “Het terras” saai. Omdat het alleen over die leraren gaat en die bang zijn voor een terminale ziekte. Maar de andere vier verhalen waren wel een stuk leuker maar niet spannend. Dat vond ik wel jammer. Het verhaal “Witte chrysanten” vond ik het mooist omdat ik het zo origineel vond. Wat ook heel leuk uit het boek is dat sommige verhalen in Gelderland afspelen. En dat is leuk om te merken van waar ik wel eens langskom in het verhaal is beschreven.

Recensievergelijking

Informatie van de recensie: Bron: Trouw
Publicatiedatum: 26-04-1976
Recensent: Ad Zuiderent
Recensietitel: Het verval, onderkoeld en geëmotioneerd

De recensent vindt het geen goed boek of een slecht boek maar vergelijkt Jan Siebelink met andere schrijvers. De recensent schrijft wel dat het boek over dood en verval gaat daar was ik dus ook achtergekomen. Maar ook dat Jan Siebelink de dood en het verval op een geëmotioneerde manier weergeeft. Volgens de recensent komt er veel beeldspraak in het boek voor maar dat had ik niet opgemerkt. Maar op één punt zijn de recensent en ik het niet met elkaar eens want hij vindt “Het terras” en “Witte chrysanten” de hoogte punten uit het boek. Maar ik vond juist het “Het terras” een saai verhaal. De recensent is niet negatief over het boek maar ook niet positief. Hij geeft meer een vergelijking met de verhalen van Christiaan te Winkel en Jan Siebelink. En geeft een beetje een samenvatting over het boek.