Meisje met negen pruiken
Amsterdam, 2006 (2006) Rauw op je dak: 54 weken lang vechten voor je leven Analyse Motto Het boek Meisje met negen pruiken begint met een motto. Sophie van der Stap heeft gekozen voor een gedeelte uit het gedicht genoemd naar het eiland Ithaka uit de Ilias van Homeros. Het volgende fragment is geciteerd uit het boek op bladzijde 7: ‘Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka, Wens dat de weg dan lang mag zijn, vol wederwaardigheden, vol belevenissen.’ K.P. KAVAFIS
Het boek eindigt op bladzijde 218 met een gedeelte uit het vervolg van ditzelfde gedicht, namelijk: ‘Ithaka schonk je de mooie reis. Bestond het niet, dan was je nooit vertrokken. Maar méér heeft het je niet te bieden.’ K.P. KAVAFIS
om de Sophie als kankerpatiënte, maar ook om al haar andere kanten. Ze wil laten zien hoe je de dingen beleeft als je er zelf deel van uitmaakt. Sophie heeft kanker gehad, en zij kan door haar positie naar eigen zeggen ‘van de buitenkant wat meer binnenkant proberen te maken’. Je weet als buitenstaander normaal gesproken niet goed hoe het is om getroffen te worden door zoiets verschrikkelijks als kanker. De intentie was vooral om door het lezen van het verhaal beter te begrijpen hoe een kankerpatiënte met haar omgeving daarbij, zich kan voelen. En dat hoeven lang niet alleen nare gevoelens te zijn. Ook wilde Sophie de lezers aan het denken en relativeren zetten. Want je merkt nu wel dat bepaalde dingen zoals een mooi huis en een goede baan opeens minder waarde krijgen wanneer je in een positie als die van Sophie komt te staan. De titel Meisje met negen pruiken geeft de negen pruiken die Sophie draagt in de 54 weken van haar behandeling weer. Elke pruik geeft Sophie een ander gevoel en een andere persoonlijkheid. Zo heeft ze voor elke bui een speciale pruik. Ze hebben ook allemaal een eigen naam. Ze heeft maar liefst negen pruiken omdat ze er heel veel schik in heeft. Eerst was het nog vreselijk, maar toen ze in de theaterwinkel kwam, zag ze wat er allemaal mogelijk was. Ze kon eindelijk alle coupes gaan dragen die ze graag wilde hebben. Blonde lange krullen zoals Daisy, en rode pieken zoals Sue. Een citaat: ‘Vandaag heb ik mijn blonde krullen weer eens uit de kast getrokken en ben ik als Daisy over straat gegaan. Een complete transformatie. Mijn Italiaanse vrouwelijke hakjes veranderen plots in hoerenstappers, mijn modieuze strakke spijkerbroek in een sexy stofje en mijn onschuldig decolleté in een heuse trekpleister. Daarom houd ik zo van Daisy. Daisy maakt haar beste entree na een korte rustpauze en wanneer ze haar krullen guitig laat rond dansen. Iedereen is namelijk benieuwd wie er achter die blonde elfenkrullen schuilt. Ik laat Sophie dan graag in de kast staan om mijzelf ondeugend als Daisy voor te stellen.’ Na een tijdje was Sophie zo aan haar pruiken gewend, dat ze zichzelf er wel in terug kon zien, maar in het begin moest ze nog erg wennen. Buitenstaanders hebben ook niet door dat onder die negen verschillende pruiken hetzelfde meisje zit. Zo trekt ze met de verschillende pruiken ook verschillende mensen aan. De meeste mannen vallen op de Sophie met blonde coupes, terwijl die haar met bijvoorbeeld bruine pruiken niet eens zien staan. Stella is de eerste pruik van Sophie. Ze draagt hem niet veel, want ze vindt Stella een verschrikking, hij is nogal ‘pruikerig’, zoals Sophie dat zelf noemt. Bebé heeft haar tot aan je navel, een droom van Sophie die uitkomt. Sue is een favoriet van iedereen om haar heen. Sophie voelt zich met Sue op net een stoer en stout meisje. Lydia, woont volgens Sophie in Spanje en Oema is Sophie´s favoriet. Pam krijgt een hele boel complimenten van andere vrouwen. Ze vragen soms zelfs naar het adres van haar kapper. Blondie is de enige pruik met echte haren. Daarom ook niet echt wat voor Sophie, zo zegt ze zelf. Blondie doet namelijk iedere keer wat anders. Ze heeft teveel ‘bad hairdays’. Toch is het heerlijk om met je handen door Blondie heen te gaan en met haar te zwemmen. Als het moet kan Sophie zelfs met Blondie slapen. Daisy draagt Sophie altijd met een haarband of een petje, omdat de pony te ‘pruikerig’ is. Maar als ze danst, dansen haar mooie verleidelijke krullen met haar mee. Platina draagt Sophie vaak bij het uitgaan. De personages in Meisje met negen pruiken zijn vooral flat characters. Daarnaast is er één persoon in het boek waar het hele verhaal om draait. En dat is natuurlijk Sophie zelf, zij is een round character. Zij is degene met kanker en met de
negen pruiken. Hoofdpersoon Zij schrijft een dagboek waarin zij vertelt wat ze meemaakt in en rondom die tijd van het overleven van haar kanker. Haar gevoelens, gedachten en ontwikkelingen maak je als de lezer door, en je leert Sophie goed kennen. Anders dan in de meeste romans, is het thema om Sophie heen gevormd. Er zijn in werkelijkheid dingen gebeurd, en daarover is later het boek geschreven. Natuurlijk zullen er dingen zijn die niet letterlijk zijn gebeurd. Maar de auteur heeft niet echt kunnen kiezen hoe de dingen in het verhaal precies moesten plaatsvinden, eigenlijk was het andersom: de gebeurtenissen bepaalden hoe het verhaal in elkaar werd gezet. Bijpersonen In het boek zijn ook enkele flat characters. Het is moeilijk om een echt onderscheidt te maken tussen de ‘bijrollen’, maar toch zijn een paar mensen wel duidelijk als round character te benoemen. Zo ontmoet Sophie een jongen via Internet, Juriaan genaamd, die zelf ook kanker heeft gehad. Sophie kan altijd op hem rekenen, en ze vindt veel steun bij Jur, zo noemt ze Juriaan. In moeilijke tijden is Jur er altijd. Hij is voor Sophie het levende bewijs dat alles goed kan komen, en dat ze het kan overleven. Wanneer het erg slecht gaat met Sophie en ze in onzekere perioden zit, helpt Jur haar er weer uit te komen. Vaak heeft Sophie geen zin om zielig gevonden te worden, en juist in die tijden vindt ze het heel fijn dat ze Juriaan als vriend heeft. Op een gegeven moment is Sophie zelfs verliefd op Jur. Juriaan heeft echter al een vriendin, dus van een relatie komt niet veel terecht. Een soortgelijke band heeft Sophie met Chantal die 34 jaar is. Nadat Sophie in De wereld draait door op televisie is geweest, komt ze met Chantal in contact. Ze ontmoeten elkaar vaak, en worden vriendinnen. Chantal heeft ongeneselijke kanker en dat ze binnen twee jaar overlijdt is duidelijk. Sophie en Chantal kunnen goed met elkaar praten over dingen als make-up, maar net zo goed over bijvoorbeeld hun dood. Wanneer de één overlijdt, zal de ander de begrafenis regelen. Een duidelijk verschil tussen Sophie en Chantal is dat Sophie zo gezond mogelijk probeert te leven. Chantal denkt daar echter heel anders over. Die doet waar ze zin in heeft, en probeert van elk moment te genieten. Aan het eind van het boek ligt Chantal op sterven, maar of ze ook daadwerkelijk overlijdt, blijft onbekend voor de lezer. Sophie heeft naast deze vrienden met een eigen achtergrond, ook nog vele anderen om haar heen. Globaal gezien kun je hen over één kam scheren, ze hebben eenzelfde band met Sophie. Dat wil niet zeggen dat ze minder belangrijk voor Sophie zijn, ze vindt er heel veel steun. Namen die absoluut genoemd worden, omdat ze een belangrijke rol in het leven van Sophie hebben, zijn Annabel, de beste vriendin van Sophie. ‘Zus’ Saskia betekent ook veel voor haar. Daarnaast mogen haar ouders in dit rijtje niet ontbreken. Verder heeft Sophie ook nog een vriendengroep met Jan, Jochem, Martijn en Rob. Rob is zelfs meer dan een vriend alleen. Wanneer ze verliefd op elkaar worden, zijn ze een stel, maar dit duurt niet lang omdat Rob de situatie van Sophie te onzeker vindt. Ze blijven wel goede vrienden. Ook de zusters in het ziekenhuis vervullen een belangrijke rol, omdat Sophie vaak alleen is, leert ze hen goed kennen. Behalve de zusters kent ze de doktoren in het ziekenhuis natuurlijk ook, en misschien nog wel beter. De doktoren spelen een heel belangrijke rol in haar leven. Op privé-gebied kent ze hen helemaal niet -wat ze soms betreurt - maar in het zakelijke leven misschien wel beter dan ieder ander. Aan het begin van haar strijd komt ze vooral veel in contact met dokter K. Wellicht omdat het er met haar onderzoek en voor als nog onbekende ziekte relatief gezien onschuldig aan toe gaat, is Sophie nog vol van de knappe dokter. Een citaat: ‘Daar verscheen hij dan, de zoveelste witte jas die mij wel even zou gaan bestuderen om me later te condoleren met mijn akelige prognose. Dat ook deze witte jas aangenaam bleek verbaasde mij niks na twee bezoeken aan de eerste hulp. Daar had ik al lang bedacht dat dit de plek is om mijn seksuele eenzaamheid te vergeten. Een beetje praten en een beetje voelen. Opnieuw opgewekt door mijn nieuwe arts sukkelde ik het zoveelste witte kamertje in. Thank God it’s a men’s world.’ Hij blijft een knappe dokter totdat dokter K ontdekt dat het allemaal niet zo onschuldig blijkt te zijn, en Sophie wordt overgezet naar dokter L. van de oncologie. Hij is in haar ogen de grote boosdoener, die haar hele leven overhoop moet gooien. Naarmate de tijd verstrijkt, en Sophie meer gewent raakt aan de hele procedure, vindt ze dokter L al stukken sympathieker. Hij mag er zijn. Omdat Sophie af en toe helemaal naar wordt van haar situatie, logeert ze wel eens bij vrienden in Spanje, Otto en Bebé om als het ware even bij te kunnen tanken. Zoals in de samenvatting genoemd bestaat er ook een ‘stropdasje’. Deze man kent Sophie maar heel kort, maar hij is wel heel belangrijk voor haar geweest. Nadat Sophie na vijf maanden weer voor het eerst probeert uit te gaan, slaat ze deze jongen aan de haak. Even kan ze alles om haar heen vergeten, en puur genieten. Hij geeft haar weer wat vertrouwen terug. Ze merkt nu dat ze ondanks haar kanker toch nog aantrekkelijk gevonden wordt.
ontsnappen. Ze geeft echt een eigen draai aan het verhaal. Sophie laat zich in haar boek precies uit zoals zij er ook daadwerkelijk over denkt. Maar moreel gezien valt dit allemaal nog prima tussen de grenzen. Sommigen zullen anders denken over de avontuurtjes die Sophie zo af en toe meemaakt, en ik denk ook niet dat iedereen het haar in dank afneemt dat ze echt alles blootgeeft, maar het kan prima door de beugel en er is dus eigenlijk nergens wat op aan te merken. Het emotivistische argument is uitstekend in dit verhaal. Sophie van der Stap heeft waanzinnig goed de lezer kunnen confronteren met situaties die je liever wilt ontwijken. Op momenten waar Sophie radeloos en verdrietig is, voelt de lezer zich ook radeloos en verdrietig. Ze heeft haar gevoelens die erbij komen kijken zo goed uitgedrukt, dat je als lezer jezelf precies hetzelfde gaat voelen. Ook wanneer je normaal gesproken je heel anders zou voelen in die situaties. Je gaat helemaal op in het verhaal, en bent eigenlijk op dat moment een beetje Sophie van der Stap. De intentie van de auteur was vooral om niet alleen met een medelijdende blik te kijken op het leven van een kankerpatiënt, en beter te begrijpen hoe een kankerpatiënt zich echt voelt in bepaalde situaties. Dit is erg goed gelukt bij dit verhaal. Normaal gesproken denk je echt dat iemand helemaal van de kaart is en diep in de put zit. Nu is dat soms ook wel waar, maar ook een kankerpatiënt heeft momenten waarbij die het ziet zitten, en dat heeft Sophie goed laten merken. Sophie van der Stap heeft zeker een eigen schrijfstijl. Ze gebruikt in elke situatie precies de juiste woorden, en kan erg veel details vertellen zonder dat het saai wordt. Ze schrijft met een bepaalde soort humor die niet veel voorkomt. Eigen mening Sophie van der Stap heeft een fantastisch boek geschreven. Misschien omdat ik me zo goed in haar kan verplaatsen. Misschien omdat ze leuke humor heeft. Misschien omdat het realistisch is geschreven. Misschien omdat ze geen zelfmedelijden toont. Misschien omdat het gewoonweg een spannend verhaal is. Misschien omdat ik haar persoonlijk ken. Misschien omdat Sophie zelf nog jong is. Misschien omdat Sophie echt met de taal speelt, ze heeft een eigen proza. Misschien omdat dit boek je aan het relativeren zet. Misschien, misschien, misschien. Één ding is voor mij in elk geval wel zeker: ik vond dit echt een super boek. Ik heb geprobeerd een zo goed mogelijk essay over Meisje met negen pruiken te schrijven. Het leek me zonde als ik er niet uit zou halen wat er in zit. Normaal gesproken vind ik symboliek heel typerend voor een mooi en goed boek, maar dit keer was het ook zonder een diepe laag mogelijk. De manier waarop Sophie alle onderwerpen besprak, trok mij erg aan. Elk stuk had zijn eigen sfeer. De emotionele stukken waren goed weergeven en om de lachwekkende stukken moest ik ook echt lachen. Ik heb het boek meerdere malen gelezen. Toen ik besloot dit boek op mijn literatuurlijst te zetten wilde ik het nog eens kritisch lezen. Ik raad het boek zeker aan, en de mensen die daar op in zijn gegaan zijn ook allemaal enthousiast. Wanneer ik dit verhaal met een cijfer moet waarderen geef ik het een 8,5.
REACTIES
1 seconde geleden
R.
R.
Wat een fantastisch werk!
Jij hebt echt een talent, het is zo'n goed verslag!!
x
16 jaar geleden
AntwoordenI.
I.
Wow wat een boekverslag!! Gelukkig zijn sommige stukjes ook bruikbaar voor 2 havo vwo, bijvoorbeeld iets uit de samenvatting!!!
11 jaar geleden
AntwoordenA.
A.
Goed
10 jaar geleden
AntwoordenJ.
J.
wow!!! Wat ben jij hier goed in zeg!!! Ik moet zelf ook een boekpresentatie doen over dit boek en ik ga zeker weten een variatie bedenken van een stukje!! Nogmaals super goed gedaan!!!?????
9 jaar geleden
Antwoorden