Marikes vijfde geheim door Lydia Rood

Genre

Ik vind dat het boek “Marikes vijfde geheim” tot het genre psychologise ontwikkeling behoren. Ik vind dat omdat Marike`s geheimen haar behoorlijk in de weg zitten en daar moet ze mee leren omgaan. Hier komt een voorbeeld uit het boek `ze deed het lampje boven haar en bekeek zichzelf in de spiegel aan de binnenkant van de kast. Mooi. Toen kleedde ze zich uit en keek nog een keer. Minder mooi. Om niet te zeggen waardeloos. Zoals Goos had gezegd: een liniaal zou zich er voor schamen. (bladzijde 39)

Hoofdpersoon

Marike is de hoofdpersoon van dit boek. Ze is 11 jaar en klein voor haar leeftijd.
Ze draagt altijd originele kleding die de 2e vrouw van haar vader zelf maakt.
Ze is erg gesloten tegenover haar klasgenoten.`Een van de Inekes, zoals ze ze in gedachten noemde, had haar op een dag gevraagd of ze samen huiswerk zouden maken. “Best”, had Marike gedachteloos geantwoord. En ze was zich rot geschrokken toen de Ineke enthousiast had gezegd: `Oké bij jou thuis dan? Want bij ons wordt verbouwd.`Haastig had ze een of andere smoes verzonnen.(bladzijde 17)

Titel

Ik vind de titel `Marikes vijfde geheim` niet zo heel erg goed bij het boek passen. Omdat het maar heel even over dat vijfde geheim gaat. Ze zit een hele tijd met haar andere problemen en alleen aan het einde van het boek zit ze met het vijfde geheim. Ik vind bijvoorbeeld `Marikes geheimen` of `De wereld van Marike` beter passen omdat dat veel meer over het hele boek gaat.

Beoordelingswoorden

Ik vind “zet aan tot nadenken” goed bij dit boek passen. Ik vind dat omdat ze met veel tiener problemen zit en je met haar mee gaat denken als je het boek leest. Bijvoorbeeld in dit stukje:
‘Het komt door jou. Nou heb ik ook de zenuwen, kreng.’ Marike stormde op hem af. Goos sprong overeind om haar aanval op te vangen. Ze probeerde hem in zijn knieholten de schoppen en na twee mislukte pogingen lukte het. Hij zakte door zijn hoeven en ze kon hem in een van haar twee houdgrepen leggen. Natuurlijk was hij er binnen een mum van tijd uit, want Goos was sterker en slimmer en hij had vaker gevochten. Nu legde hij haar op haar rug, zette zijn knie op haar borst en zij ‘Genade?’ ‘Au!’zei Marike.
Goos lachte.
‘Au? Bij echte meisjes ja. Jij bent zo plat, een liniaal zou zich ervoor schamen.’ Nu was het geen spelletje meer. Marike trok met een ruk haar knie omhoog. Goos sloeg dubbel, over haar heen. Marike worstelde zich onder hem uit.
Net goed, dacht ze, terwijl ze toekeek hoe de tranen over zijn wangen liepen en hij tegen de misselijkheid vocht. Hij wilde haar uitschelden maar het lukte hem niet, hij hapte alleen maar naar lucht. Net goed. Sommige dingen zei je niet! (bladzijde
Ook vind ik “verrassend” bij dit boek passen. Omdat ik vaak verwachten dat het anders afging lopen dan het deed. Bijvoorbeeld bij het stukje dat ze dacht dat ze verliefd was op een meisje en dat ze toen opeens een jongen leuk ging vinden toen ze haar jas in een lokaal op ging halen. Hier volgt dat stukje: Nooit had Marike zich zo klein gevoeld als vandaag. Ze probeerde te doen of ze er niet was. Gelukkig letten ze niet op haar, ze praatten gewoon door.’Wat kan jij ouwehoeren Samir,’ zei een jongen. ‘Je moet leraar worden.’ En juist toen Marike vlak naast hem was, zei de jongen die op de tafel zat, vlak naast haar: ‘En wie zegt dat ik dat niet wil?’ Het was de stem. Marike bleef staan en keek hem aan. Nieuwsgierig: een leerling die toegaf dat hij leraar wilde worden?
Hij keek terug. Marike zag alles tegelijk. Hij was niet zo heel groot. Tenger, smalle schouders. Lichtbruine huid, zwarte wenkbrauwen, donker, iets krullend haar, en ogen die bij zijn stem pasten: vol en donker. Lange wimpers die even zijn wangen aanraakte toen hij
Knipperde. Hij rook naar knoflook en iets anders wat ze niet kon thuisbrengen. Zijn mond vertrok even in een vluchtige glimlach. Ze liep door naar achter. Trok haar jas aan. Ze moest weg. Ze gingen hier vergaderen. Samir zat nog steeds op zijn tafel, die nu een eilandje vormde midden in het hoefijzer. Hij zag Marike kijken en zei, speciaal tegen haar: ‘Die lui hier zijn me toch een stelletje cultuurbarbaren!’ Marike voelde een tinteling in haar buik. Maar hoe kan dat? Ze was toch lesbisch? Of toch niet.(Bladzijde 111 en 112)

Samenvatting

Marike gaat naar de middelbare school. En ze droeg 4 geheimen mee dat ze naar de brugklas ging:1. Ze kwam uit een vreemde familie (althans dat vond ze zelf) 2. Ze was net elf geworden omdat toen ze in groep 7 zat groep 8 tegelijk had gedaan en omdat ze heel snel kan denken. 3. Ze was klein voor haar leeftijd en ze zou altijd klein blijven en nooit grote “meidendingen” krijgen. Ten slotte 4. Haar ideeën over jongens en meisjes. Deze vier geheimen had ze alle vier aan haar pleegbroer Goos verteld, die bijna haar echte broer voor haar was. Ze zat erg met deze vier problemen. Toen ze alles net weer een beetje op een rijtje had kwam er een geheim bij. Dat geheim was dat ze verliefd was op Louisa, Daphne en Tanja (3 meisjes uit haar klas). En dus niet op de jongens, dat betekende dat ze lesbisch was. Dat geheim vertelde ze maar niet aan Goos omdat ze het erg genat vond. Het verhaal speelt zich af in de school maar ook bij Marike thuis. Bijv. Als Daphne bij haar thuiskomt (bladzijde 99). Ze had totaal niet verwacht dat Daphne bij haar thuis zou komen omdat ze dacht dat iemand haar nog aardig zou vinden. Als Daphne komt sluipt ze snel met Daphne door de keuken naar haar kamer, die ze samen met haar zusje Jorinde deelt. Samen bekijken ze dan de Playboy die Marike van haar broer Goos gepikt had omdat Goos haar geplaagd had. Als Daphne dan naar huis moet en door de keuken moet om naar buiten te komen schrikt Marike als ze ziet dat haar vader Rein, haar moeder Elly en de vriendin van haar vader Agnes. Tevens de vriendin van Elly. Toch stelt ze iedereen aan Daphne voor en Daphne lijkt het helemaal niet vreemd te vinden. Dat blijkt doordat ze Marike de volgende dag ophaalt om naar school te gaan. Alles veranderd als ze Samir tegen komt een jongen uit een hogere klas waar ze op slag verliefd op wordt. Nu zijn haar problemen opgelost en droomt ze over Samir.

Over Lydia Rood zelf:

Lydia Rood (23 mei 1957) werd geboren in het Gelderse Velp. Ze was het oudste kind in een gezin van zes. Na haar middelbare school (Gymnasium) ging ze Spaans studeren. In 1984 studeerde ze af aan de School voor de Journalistiek in Utrecht en in 1988 aan de Universiteit van Amsterdam.

Na haar opleidingen voltooid te hebben ging ze aan het werk bij de Volkskrant, aanvankelijk als redacteur binnenland, vanaf 1985 als eindredacteur hiervan. In 1990 stopte ze bij de Volkskrant om van het schrijven van boeken haar hoofdberoep te maken. Nu schrijft Lydia Rood slechts af en toe nog een journalistiek stuk.

Lydia Rood schrijft voor alle leeftijden: behalve jeugdboeken ook thrillers, romans en erotische verhalen. In 1982 verscheen haar eerste kinderboek Een geheim pad naar gisteren. Voor Maanzaad kreeg ze in 1990 een Vlag en Wimpel en Een mond vol dons werd in 1994 bekroond met een Zilveren Griffel. Bij kinderen is Marietje Appelgat het bekendst, dat werd getipt door de Kinderjury. Verder schrijft ze columns voor bladen, radio en televisie.

Lydia schrijft al sinds ze een kind was. Haar vader was leraar Nederlands en hij gaf haar vaak de opstelonderwerpen die hij ook aan zijn leerlingen gaf.

Lydia Rood over Marike:

Marike is net elf als ze in de brugklas komt, en daarin lijkt ze op mijn dochter - die trouwens de eerste dag nog tien was. Marike heeft het gevoel dat ze met een rugzak vol handicaps op school komt.
Sneu vind ik dat. Ik had net zulke rare ouders als zij (van mijn vader leerde ik wiet roken en mijn moeder nam nooit een beslissing voordat ze in de I Tjing had gekeken, een Chinees boek met wijze spreuken). Toch schaamde ik me niet ? als ik daarmee zou beginnen, zou er geen einde meer aan zijn... Gelukkig weet ik zeker dat Marike ook nog wel eens trots op haar familie wordt!
Wel had ik er, net als Marike, de pest over in dat mijn lichaam niet gelijk op groeide met mijn verstand. Ik zag eruit als een kleuter van vijf, terwijl ik boeken voor volwassenen las... In de brugklas was ik dan ook erg verlegen. (Een grote bek kreeg ik later pas.) Om toch te laten merken wie ik was, schreef ik stukjes voor de schoolkrant, en tot mijn stomme verbazing vroegen ze me toen voor de redactie... Misschien gaat Marike ook nog eens schrijven. Maar misschien ook niet, want één ding is duidelijk: ze heeft een eigen wil!