Ik vond het Het Grote Mischien van John Green wel een aangenaam boek. Grotendeels omdat het vlot was geschreven, maar ook de interessante personages en het verhaallijn zorgden voor spanning.

De hoofdpersonage vond ik wel interessant. Hij heeft verandering in zijn saaie leven nodig en hij begint aan een groot avontuur door op kostschool te gaan. Hij maakt daar al gauw kennis met zijn kamergenoot Chip Martin en met Alaska Young. Samen met Takumi erbij vormen ze een hechte groep die niet bang is om vuil te worden. Ze halen grappen uit met andere studenten, ze roken sigaretten, ze drinken alcohol, en nog veel meer. Miles raakt al snel verliefd op de knappe Alaska. Wat hem wel irriteert is dat Alaska een zeer wispelturige karakter heeft. Het ene moment is ze zeer vrolijk en het andere barst ze tranen uit zonder reden. Samen met zijn vrienden maakt Miles wilde avonturen mee die vaak als bedoeling hebben om  decaan Meneer Starnes in de weg te zitten. Maar dan slaat het noodlot toe en maakt Alaska een vreselijk ongeluk mee waarin ze verongelukt. Miles en de Kolonel blijven  verslagen achter want ze voelen zich verantwoordelijk voor haar dood. Ze lieten haar immers dronken achter het stuur weggaan. Daarna volgt er een periode waarin de jongens naar antwoorden zoeken en zelf op zoek gaan.

Persoonlijk vind ik dat  het boek in 2 delen is verdeeld niet zo goed. Het zorgt ervoor dat je al van voorhand weet dat er iets groot zal gebeuren, dus het verrassingseffect is er niet meer. Ik zou het eerder beter hebben gevonden als er geen aftelling, het vestigt te veel aandacht aan die gebeurtenis terwijl ik dat niet het belangrijkste vind in het verhaal. Ik vind het deel voor de tragedie zeker beter, in dat deel is de sfeer veel vrolijker en gebeurt er meer actie. In het tweede deel is er een grimmige sfeer en er valt niet veel te beleven.

Al bij al vond ik het een goed boek. Er waren interessante personages zoals Miles, ze maakten veel spannende avonturen mee waardoor het niet ging vervelen. Het was plezant om het avontuur samen met Miles mee te maken dankzij het ik-perspectief. Op het einde werd er vooral aandacht gegeven op het ongeluk wat ik jammer vond.