Lokvrouw door Theo Hoogstraaten

Gebruikte editie voor het boekverslag

Gebruikte druk: 1e
Verschijningsdatum eerste druk: januari 2009
Aantal bladzijden: 301
Uitgegeven bij: De Boekerij van Meulenhoff

Beschrijving voorkant

Op de voorkant staat een wat onduidelijke afdruk van een jonge vrouw/jong meisje.

Genre van het boek

“Lokvrouw” is volgens de uitgever een literaire thriller. In een interview op 27 februari 2009 op de website van Ezzulia zeggen de auteurs over het genre: Het boek is […] ook op verschillende manieren te lezen, afhankelijk van de lezer en zijn eigen persoonlijke achtergrond. De één leest het boek als een detective, de ander als een thriller en dan zijn er weer mensen die het lezen als een psychologische roman. Het is allemaal in zekere mate aanwezig en dus mogelijk. De gelaagdheid in deze roman kan voor sommige lezers verwarrend zijn, waardoor ze de opzet niet altijd begrijpen. Dat gebeurt bij gewone lezers, maar heel af en toe ook bij professionele lezers. Jammer, maar zo gaat het bij het schrijven van boeken. Je kunt het nu eenmaal niet iedereen naar de zin maken.

De aangeleverde flaptekst

Omdat de Amsterdamse boekhandelaar Daniel wordt getroffen door een ernstige oogziekte adverteert hij voor een personal assistant, die niet alleen zijn huishouden kan runnen, maar hem ook kan vergezellen op de reizen die hij nog wil maken voordat hij helemaal blind wordt. Een jonge Kroatische vrouw reageert op nogal opvallende wijze. Daniel is onder de indruk en neemt haar in dienst op basis van slechts één referentie. Ze overtuigt hem ervan dat varen met een cruiseschip voor hem de ideale manier van reizen is. Hij besluit met haar een cruise te maken op de Middellandse Zee. Al snel verandert deze reis in een nachtmerrie. Heeft hij Kristina niet te gemakkelijk zijn vertrouwen geschonken?

Aanleiding voor het schrijven van de thriller.
Deze thriller is deels gebaseerd op het ware verhaal van een Kroatische vrouw wier familie zwaar heeft geleden onder de oorlog in 1991. Haar donkere verleden en haar wraakzucht vormen, samen met Daniels hulpeloosheid, de ingrediënten voor een huiveringwekkende thriller. De Hoogstraatens hebben het verhaal uit haar eigen mond vernomen en kregen toestemming het motief te gebruiken mits de familie van de vrouw niet herkenbaar in beeld zou worden gebracht.
In een interview in “Spits”vertellen de auteurs: Lokvrouw is gebaseerd op de waargebeurde geschiedenis van de jonge, Kroatische vrouw Kristina die als 10-jarige verschrikkelijke ontberingen meemaakt tijdens de oorlog van 1991. En die daar moordlustige wraakgevoelens aan overhoudt tegen de Serviërs die haar familie ombrachten. ,,We ontmoetten haar tijdens een cruise, die we maakten om research te doen voor ons boek”, vertelt Marianne. ,,We wilden bijvoorbeeld weten wat het boordpersoneel doet als er iemand vermoord wordt. De scheepsarts klapte uit de school en vertelde ons nietsvermoedend dat ze twee overledenen in de vriezer hadden liggen, onderin het schip.” Theo: ,,Het wordt nog krankzinniger. Ze blijken soms pas twee havens later die mensen van boord te halen, als de procedures daar eenvoudiger zijn!”

Titelverklaring
“Lokvrouw” is wel een mooie benaming voor de thriller.. Zij doet denken aan “lokaas.” De lokvrouw in het verhaal is waarschijnlijk Ivana (die zich voordoet als Kristina) en die wraak gaat nemen voor het haar aangedane leed in het Kroatische verleden. Soms maakt de politie wel eens gebruik van een lokvrouw om potentiële hoerenlopers te ontmaskeren. De vrouw laat de man er dan intuinen. In dat opzicht zou ook Andja voor de titel in aanmerking komen.

Opdracht

Het boek wordt opgedragen aan de in 2008 overleden redactrice Diny van den Manakker.

Structuur en/of verhaalopbouw

Het boek heeft 46 hoofdstukken. Er is sprake van een meervoudig perspectief (zie daarvoor onder dat kopje) Er is een bijna blinde ikverteller die een hulp in de huishouding nodig heeft. Op zijn advertentie solliciteert een Kroatische vrouw met een oorlogsverleden. Die schrijft (zo blijkt aan het einde van de thriller) brieven aan een overleden zus. De moord op die zus vindt plaats in de korte proloog die in 1991 speelt.

Er ontwikkelt zich een verhaal over een reis aan boord van een cruiseschip waarop de wraak genomen wordt op de mannen uit het verleden. Daarna verplaatst het verhaal zich weer naar Amsterdam, waar de boekhandel van de blinde verteller is. Zijn oplettende bedrijfsleidster heeft altijd een donkerbruin vermoeden gehad over Kristina/Ivina. Dat leidt tot een bizarre ontknoping. De structuur van het verhaal is dus een opzet in enkele verhaaldraden. Het is ene vrijwel chronologisch verteld verhaal.

Gebruikt perspectief

Er is sprake van een meervoudig perspectief.
- De belangrijkste verteller is de 51-jarige door een oogziekte getroffen Daniël Dumont. Hij vertelt in de ik-vorm en van de 46 hoofdstukken neemt hij er 23 voor zijn rekening. Een ik-perpsectief is natuurlijk een beperkt perspectief (ook voor de lezer) en wat Daniël niet kan zien, wordt ook niet door de lezer ervaren. Dat is dus wel een doelbewuste keus van de auteurs geweest.
- De tweede vertelster is zijn bedrijfsleidster Elsbeth: zij vertelt in de zijvorm (personaal dus) in 6 hoofdstukken.
- Er zijn ook nog 5 hoofdstukken in de vorm van een brief die (zoals later blijkt) Ivina schrijft aan haar overleden zus Darija. De brieven zijn natuurlijk ook in de ik-vorm geschreven.
- Ten slotte is er nog een aantal hoofdstukken ( circa 14) die door een alwetende impliciete verteller zijn geschreven. (Het verhaal lijkt dan zichzelf te vertellen)
Deze hoofdstukken gaan dan vaak over iemand (Puska, inspecteur Nico de Hond etc)

De tijd van het verhaal

De enige datum die steeds in het verhaal wordt genoemd, is de dag waarop de cruise vanuit Barcelona wordt georganiseerd (16 september) Het verhaal begint enkele maanden ervoor en de cruise zelf duurt maar enkele dagen. Daarna keren de hoofdrolspelers terug naar Amsterdam, waar de ontknoping snel daarop plaatsvindt. De hele handeling duurt dus maar enkele maanden.

De proloog speelt in 1991. Ivana vertelt dat zij bij de dood van haar zuster nog maar elf jaar is, wanneer ze naar Nederland verhuist. In het Verhaal-Nu is ze 25 jaar. Dat zou betekenen dat het verhaal zich afspeelt in 2005. Maar dit jaartal wordt nergens expliciet genoemd.

De plaats van handeling

De proloog vindt plaats in Vukovar in Kroatië.
De eerste hoofdstukken spelen zich af in de woning van de Amsterdamse boekhandelaar Daniël Dumont.
Daarna verplaatst het decor zich aan boord van een cruiseschip dat vanuit Barcelona vertrekt en daar enkele dagen later weer terugkeert. De moord/wraak op Puska vindt aan boord plaats.
De ontknoping van het verhaal vindt plaats in Amsterdam.

Het motto

Het is ontleend aan een citaat van H. Marsman:
“ maar toen de luiken gleden voor zijn ogen,
draaide de wereld zich een kwartslag om.

Het voor de ogen glijden van de luiken, waardoor iemand dus minder gaat zien, heeft betrekking op de oogziekte van Daniël. Daardoor is hij niet in staat om normaal te functioneren. Zijn wereldbeeld gaat er derhalve anders uitzien.

Samenvatting van de inhoud

De proloog die in Kroatië speelt (1991) begint met een vrijpartij tussen een Servische soldaat (die later Puska zal blijken te heten) en een Kroatische vrouw die later Darija blijkt te zijn. Hij refereert na de vrijpartij aan een verhaal en vermoordt met een mes de vrouw met wie hij net de liefde heeft bedreven.

De ikverteller Daniël Dumont lijdt aan een ongeneeslijke oogziekte (maculadegeneratie)waardoor hij steeds minder kan zien. Hij wil een Persoonlijke Assistent om hem verder te kunnen begeleiden. Zelf is hij 51 jaar. Hij zet een advertentie.
Er volgt nog en kort hoofdstuk waarin een vrouw wraak neemt op iemand uit het verleden (ene Goran die haar ooit heeft verkracht) Ze rijdt met een auto over hem heen.

Op de advertentie van Daniël reageren enkele mensen. Een Kroatische studente Kristina reageert via een opgenomen luister CD waarop ze zich aan hem introduceert. Daniël vindt het meteen wel wat, maar zijn bedrijfsleidster is gematigder in haar opvatting. Kristina komt solliciteren en Elsbeth heeft haar twijfels over het meisje, maar Daniël wil haar in ieder geval aannemen. Dat gebeurt dus ook. Elsbeth trekt wat referenties na op de oude vwo-school van Kristina. Die blijkt niet in Dubrovnik te studeren, maar in Amsterdam, zegt de conrector. Kristina heeft gezegd dat ze ontslagen is op een cruiseschip, omdat haar leidinggevende wat meer wilde dan zij.

Een andere verhaallijn start daarna. De vrouw van ene Puska en zijn zoon Milan praten over een cruise die ze gaan maken met haar man/zijn vader die ook op zo’n schip werkt.

Kristina praat met Daniël over het maken van een cruise. Daar kan hij misschien nog lekker van genieten. Laat het mij maar regelen, is haar devies. Ze heeft immers ervaring in die wereld.

Dan volgt de eerste van een reeks brieven aan ene Darija, door haar zusje (eerst nog zonder naam) geschreven. Het gaat in die eerste brief voornamelijk over de dromen van een nare oorlogservaring. In de tweede praat ze over de aankoop van een leren jasje zoals Darija dat ook ooit heeft gedragen en over een geval in de oorlog – een vrijpartij met een man die Darija heeft gehad.

Daniël en Kristina vliegen naar Barcelona om de reis te beginnen. Het is 16 september.

De vrouw van Puska gaat ook aan boord met haar zoontje. Het is hetzelfde cruiseschip. Een andere vrouw (perspectiefwisseling) slaat haar gade.

Elsbeth is  in Amsterdam achtergebleven en ze vertrouwt de hele zaak niet. Ze gaat op zoek naar de laptop van Kristina en kan die openen. Ze ziet een aantal mails in het Kroatisch. Ook ontdekt ze een fotoalbum waarin plaatjes van Kristina staan. In het album zitten ook krantenknipsels die een moord op een leraar van Kristina beschrijven. Een vriendin van Kristina, ene Ivana, is in eerste instantie opgepakt, maar ze is later weer vrijgelaten vanwege een sluitend alibi. Elsbeth wil de mails laten vertalen: er komt ook steeds Rujan 16 in voor, wat 16 september betekent. Dan is ze helemaal wantrouwend, want op 16 september is de cruise van haar leidinggevende begonnen. Ze moet hem waarschuwen en spreekt een bericht in op zijn voicemail in zijn hut. Dat wordt later afgeluisterd door Kristina die natuurlijk niets door vertelt aan Daniël.

Aan boord van het cruiseschip ontmoet een vrouw (personale vertelster) het zoontje van Puska. Ze geeft Milan een ijsje om zijn vertrouwen te winnen.

Kristina is aan boord heel wisselvallig wat stemmingen betreft: ze heeft een hut naast die van Daniël. Ze vertelt aan hem over haar Kroatische verleden en ze gaan dan aan tafel.

In een volgende brief vertelt het zusje verder over een liefde die ze heeft opgevat voor een
ander meisje dat echter boos is , wanneer er een oudere man in het spel komt. In de brief die daarna wordt geschreven vertelt ze over haar nachtmerrie waarin een verkrachting wordt beschreven toen het zusje tien jaar was. Het gaat er ruw aan toe.

Aan boord van het cruiseschip is Milan de volgende dag verdwenen. Zijn ouders (Puska en zijn vrouw) wilden vrijen en hebben hem buiten de hut gezet. Het bericht wordt bekend gemaakt. Esma de moeder van Milan krijgt een envelop waarin een stukje pyjama van Milan zit. Daniël krijgt wat wantrouwen tegen Kristina en doorzoekt haar hut, ook al omdat hij ’s nachts herrie heeft gehoord. Ze komt plotseling binnen en is natuurlijk heel boos.

Elsbeth wint in Nederland telefonische inlichtingen in bij de mentor van Kristina. Het blijkt dat zij een vriendin heeft Ivana die veel op haar lijkt en soms nemen ze elkaars plaatsen in. Ivana is verdacht geweest op de moord op een docent (een al wat oudere man die de keel is doorgesneden) Ze lijdt aan een post traumatisch stress syndroom (PTSS)

Intussen hebben Kristina en Daniël het weer naar hun zin: ze bezoeken nu Rome en gaan naar het Vaticaan. Bij de Trevisofontein gooien ze natuurlijk muntjes in het water. Het wordt ook daarna een leuke avond: ze drinken veel en hebben seks met elkaar. De volgende ochtend doet Kristina of er niets gebeurd is.

Puska ontvangt een briefje van Darija dat hij zijn zoontje Milan op een bepaalde plek kan ophalen. Hij mag niets tegen de Security zeggen. De vrouw uit hoofdstuk 2 beraamt een tweede aanslag: Daniël die naar het theater is gegaan, maar daar moet wachten totdat hij door Kristina wordt opgehaald, is slachtoffer: hij wordt in zijn bovenarm, gestoken, maar overleeft de aanslag.

Puska ontmoet later een vrouw op die plek en wordt neergestoken. Van zijn hutbediende hoort Daniël de volgende dag dat de vader van Milan is vermoord. De kapitein heeft meteen besloten terug te gaan naar Barcelona, maar Kristina (Kroatische) en Daniël worden verhoord door de Security. Kristina is die nacht bij Daniël blijven slapen, maar die was door een slaappil onder zeil. Ze smeekt hem haar alibi te bevestigen. Na het verhoor en de aankomst in Barcelona vliegen ze meteen door naar Amsterdam. Daar maakt de zenuwachtige Elsbeth Daniël duidelijk dat Kristina Kristina niet is, maar Ivana heet. Die weet dat Elsbeth haar door heeft en besluit niet lang meer in Amsterdam te blijven: ze wil terug naar Dubrovnik.

De recherche is intussen ingeschakeld en Nico de Hond zoekt via de computer een match met
Ivana. Hij stuit meteen op de moord op de docent. Daniël spreekt met Ivana. Ze hoeft van hem niet weg. Hij vindt het wel vervelend dat ze gelogen heeft over haar ouders. Ze zegt dat ze haar stiefouders bedoelde. Nico de Hond speurt verder. Hij ondervraagt o.a. Daniël. Elsbeth waarschuwt Daniël voor Ivana, maar die wil niet goed luisteren. Elsbeth is “not amused.”

In de volgende brief schrijft het zusje aan Darija over de geplande wraakactie op de man die in het verleden zoveel leed heeft bezorgd (Puska)

Nico de Hond heeft een DNA-match en wil daarom meteen Ivana arresteren, maar die vlucht weg in de auto van Daniël. Ze rijdt zich vast en later zelfs in de gracht, waarna ze op IC ligt. De DNA-match blijkt niet die met Ivana maar met een andere vrouw. Nico de Hond moet zijn excuses aanbieden.

Daniël die nu alleen in zijn woning is, wordt bezocht door een andere vrouw die Andja blijkt te zijn. Die wil hem vermoorden, maar de door Elsbeth gewaarschuwde politie is net op tijd.

In de laatste brief van Ivana (ze ondertekent namelijk deze brief met haar naam) zegt ze dat ze steeds aan haar dode zusje Darija heeft geschreven. Ze meldt de moord op Puska en de leraar. Beide zijn gepleegd door Andja die ook verkracht is geweest. Ze heeft het wreed gedaan met messteken. Daarvoor heeft Andja ook het zoontje van Puska ontvoerd en daarna gewoon over boord gesmeten. Ze werkte ook op het cruiseschip en kon daarom overal komen.

Ivana onthult dat ze nu best gelukkig is met Daniël.
Maar toch, ze wil misschien uit eigen beweging herenigd worden met haar ouders en Darija. (dat zou dus zelfmoord inhouden).

Thema, motieven en interpretatie
“Lokvrouw” is een literaire thriller die vooral over wraak gaat. Datgene wat in het verleden aan de Kroatische vrouwen door de Serviërs is aangedaan, blijft hen in het leven daarna achtervolgen. De vrouwen lijden aan een post traumatisch stress syndroom. Ze worden in hun dromen achtervolgd door waandenkbeelden. Ze rusten niet voordat ze wraak hebben genomen op de mannen die hen verkracht hebben. De wraak in het tweede hoofdstuk op Goren en op Pukas aan boord van het cruiseschip is eigenlijk wel te verklaren. Zij zijn immers direct verantwoordelijk voor het leven na 1991 van de jonge meisjes, die door de verkrachting voor de rest van hun leven getekend zijn. Dat in het verleden ook de sympathieke leraar eraan moest geloven, is volgens normale maatstaven wat minder te begrijpen. Maar vrouwen die aan een PTSS lijden zijn natuurlijk ook niet helemaal normaal.
Of heeft de haat en daarna de wraak zich gericht op alle mannen? Kristina (Ivana) heeft een ambivalente houding tegenover de min of meer hulpeloze Daniël. Ze gaat zelfs met hem naar bed al is het dan onder invloed van alcohol. Is haar houding zo gespeeld dat ze alles op alles heeft gezet om Puska en moet daar ook Daniël onder lijden? Maar in de laatste brief onthult ze dat ze toch wel gelukkig is met Daniël.
De spanning in de thriller wordt natuurlijk mede veroorzaakt door de hulpeloze en bijna blinde Daniël. Juist omdat hij gehandicapt is, spelen de gebeurtenissen letterlijk buiten zijn gezichtsveld af. De lezer krijgt dan de neiging hem te willen waarschuwen voor misstappen.
Die functie vervult Elsbeth in het verhaal.

De motieven die dus een rol spelen zijn: (denk aan je leesdossier)
- oorlogservaringen (verkrachtingen en afslachtingen)
- genocide
- wraak beramen
- de dood
- liefdesproblemen
- seksualiteit
- fysieke handicap

Waardering scholieren.com

“Lokvrouw” is een literaire thriller maar van een heel ander kaliber dan die van de bekende schrijfsters (Van der Vlugt, Noort, Verhoef, Visser Den Hollander) In zekere zin is de inhoud ook harder. Er wordt wraak genomen vanwege een oorlogsverleden. Dat tilt het verhaal naar een wat hoger plan. Je kunt je wel afvragen of de meervoudige vertelvorm de ideale manier is om het verhaal aan de lezer te vertellen. Een tweevoudige vertellerfiguur (bijvoorbeeld de ikverteller Daniël en een personale verteller Kristina/Ivana) had ook een oplossing kunnen betekenen. Dan zouden de dagboekscènes er ook nog bij gekund hebben. De vierde verteller maakt het verhaal m.i. niet beter.
“Lokvrouw”is wel een geschikte thriller voor de literatuurlijst. Het is een spannend boek dat scholieren wel zal kunnen bekoren. De amusementswaarde zal zeker ruim voldoende zijn. In eerste instantie lijkt het verhaal geschikt voor havo- en vwo-leerlingen, maar een goede lezer op eindexamenniveau mavo (of vmbo-TL) kan er zeker ook mee uit de voeten.
De literaire waardering op een literatuurlijst zet ik op de standaardnotering van 2 punten.

Recensies

Recensie in De Volkskrant op 27 februari 2009 door Ineke den Bergen

Een boek met scherpe randen is Lokvrouw van Marianne en Theo Hoogstraaten. Deels voortgekomen uit de ervaringen van een Kroatische vrouw, die in 1991 in voormalig Joegoslavië met haar familie zo sterk heeft geleden onder de oorlog, dat dit de basis werd voor een verhaal over immens leed, wreedheid en wraak.
De constructie is origineel. Een Amsterdamse boekhandelaar (50) krijgt een snel voortwoekerende oogziekte die hem ertoe dwingt iemand in dienst te nemen voor hulp in het dagelijks leven en op reis. Het wordt een jonge, Kroatische vrouw, die méér verleden met zich mee torst dan draaglijk is, zoals blijkt in de loop van de gebeurtenissen. De combinatie van verlies van zicht en afhankelijkheid van een vreemde; de verwerking van geleden en toekomstige pijn, leidt tot gruwelijke handelingen, die nog meer ellende veroorzaken.
Het doet je niets meer. Kijken of doen. Kikkertjes in tweeën knippen, pootjes van spinnen afhakken, dan het lijf doormidden, een volwassene afslachten, een kind vermoorden; in de hel was je al toen je zelf als kind wekenlang werd verkracht door soldaten. Wat blijft er over als woorden richten tot de levenden niet meer helpt?

Op www.spanningsblok.nl is de recensent niet zo positief over het verhaal.
Het duo-Hoogstraaten stelt dat in ieder geval Kristina maar ook 'Lokvrouw' het verdienen om in de hoofden van lezers te blijven zitten. Het is de vraag of dat gaat lukken. De stijl is niet je dat. 'Lokvrouw' maakt een nogal rommelige indruk door de chaotische verteltechnieken. Zo doet Du Mont kond van zijn belevenissen in de ik-persoon, zijn er brieven van 'een zusje' aan ene Darija en gaat het verhaal in de derde persoon verder. Karakters blijven tweedimensionaal en komen maar niet tot leven. Hoe geloofwaardig zijn bijvoorbeeld politiemensen die elkaar waarschuwen voor een tunnelvisie? De weinig scherpe dialogen remmen eerder het verhaal af dan dat ze het voortstuwen. De zo gehoopte verrassende wending blijft achterwege. En de lezer struikelt over de Slavische namen: Ivana, Kristina, Darija, Andja. Het maakt van 'Lokvrouw' een Kroatisch allegaartje.

Over de schrijvers en eerder gepubliceerde werken
Bron: website schrijvers:
http://www.marianne-en-theo-hoogstraaten.nl/volw_interviews.htm

Marianne koos aanvankelijk voor een carrière in het uitzendwezen. Ze begon als intercedent en kreeg vrij snel de leiding over een uitzendbureau. Na een paar jaar gingen de werkdruk en vooral de zakelijke instelling die haar werk met zich meebracht, haar tegenstaan. Daar kwam bij dat het nauwelijks mogelijk was om tegelijk met Theo, die op een middelbare school werkte, vakantie te nemen. Heel frustrerend als je van reizen houdt! Ze besloot daarom een baan in het onderwijs te zoeken en werd directiesecretaresse op een scholengemeenschap. Toen Theo door een uitgever werd benaderd om een geschiedenismethode te gaan schrijven, reageerde zij net zo enthousiast als hij. Zij kon het praktische, redactionele deel voor haar rekening nemen, hij het inhoudelijke. Haar inbreng groeide toen Theo de eerste jeugdromans publiceerde. Ze verwerkte onder andere de op- en aanmerkingen van de uitgever en herschreef minder sterke beschrijvingen en dialogen. Toch wilde ze niet als medeauteur genoemd worden omdat de plot niet van haar was, vond ze. De laatste jaren nam haar aandeel in het schrijven van jeugdboeken verder toe. Regelmatig bespraken zij en Theo verhaallijnen en karakters en ging zij zich ook met de invulling daarvan bezighouden. Tijdens het schrijven van Een middag aan zee, hun eerste literaire thriller voor volwassenen, hebben zij dezelfde werkwijze gevolgd. Na twintig jeugdboeken was dit het moment om samen met Theo als schrijversduo naar buiten te treden.
Theo (9-7-1948) was tot voor kort decaan op een middelbare school. Daarvoor doceerde hij Nederlandse taal en letteren en geschiedenis. Hij startte zijn schrijverscarrière met methodes geschiedenis en staatsinrichting voor de bovenbouw. Verhalen vertellen voor een aandachtig publiek vond hij een van de leuke kanten van het leraarschap. De stap naar het schrijven van verhalen voor jongeren was dan ook snel gezet toen de methodes klaar waren. Vanaf 1984 verscheen ieder jaar een jeugdroman. Zonder het aandeel van zijn vrouw Marianne was dit voor hem naast zijn onderwijsbaan onmogelijk geweest. Toch trad alleen hij als schrijver naar buiten. De laatste jaren was dat niet bevredigend meer. In interviews en tijdens lezingen, waarbij Marianne vaak aanwezig was en vragen beantwoordde, gaf hij al aan dat achter de naam Theo Hoogstraaten in feite twee auteurs schuil gingen. Omdat die naam in ‘jeugdboekenland’ veel bekendheid geniet, hebben de auteurs besloten hun jeugdromans (in ieder geval voorlopig) daaronder te blijven uitbrengen. Hun romans voor volwassenen worden onder beider naam gepubliceerd.
In hun lezingen zal het schrijversduo ingaan op het ontstaan van hun verhalen, hun uitgangspunten, hun werkwijze en de vraag hoe het mogelijk is om als duo een boek te schrijven. Tevens komen de verschillen tussen het schrijven van een jeugdroman en een literaire thriller voor volwassenen aan de orde.

Lees voor meer informatie

De website van Ezzulia: http://www.ezzulia.nl/interviews/marianne-theo-hoogstraaten.html