1.      Aangezien ik geen verstand van literatuur heb en ook niet graag lees heb ik u een boek laten aanbevelen. Ik vond het belangrijk dat ik een leuk boek zou hebben waar ik me voor zou interesseren omdat ik van lezen op zich nooit zo’n plezier heb, maar als ik een leuk boek heb scheelt het al heel wat. De voorkant van het boek zei me niet zoveel. Toen ik de achterkant las en toen u mij vertelde dat het over problemen in de familie ging dacht ik dat het wel een boek voor mij zou zijn. Ik hou wel van boeken over problemen ook las ik op de achterkant dat het ging over een aparte relatie en dat er waarschijnlijk iets spannends ging gebeuren, dat sprak mij wel aan. Ook was het commentaar van het blad ‘Elle’ zeer positief en dat blad spreekt mij wel aan.

2.      ‘Het Hemelse Gerecht’ was de naam van het restaurant wat door de twee zusjes Ange en Irthe werd gerund. Het restaurant was een enorm succes mede door Gilles, de man van Ange en de minnaar van de beide. Het restaurant lag aan de rivier en na een lange tijd van hevige regenval werd het restaurant bedreigd door het water wat al tot aan de deur stond. Zodra het water begon te zakken en iedereen opgelucht was kwam Gilles met een mededeling die de meiden niet aan zagen komen: hij voelde niks meer voor hen en was van plan te vertrekken. Ange en Irthe lieten dit niet gebeuren en sloten hem op in een klein kamertje op zolder. Hij moest daar net zolang blijven tot hij van gedachte zou veranderen. Ange en Irthe maakte het dorp wijs dat Gilles op vakantie was en zo kon het normale leven gewoon doorgaan. Zomaar op een doodgewone dag belde er een klein meisje aan, Dixie was haar naam. Dixie was hier afgezet door haar moeder die voor een paar weekjes op vakantie was en haar kind afleverde bij haar vader: Gilles. Irthe was gelijk dol op het kind maar Ange moest er niks van weten. “We kunnen geen pottenkijkers gebruiken” was alles wat ze zei. Na tijden ruziën besloten ze het kind onderdak te bieden, tot grote ergernis van Ange. Dixie had het prima bij de zussen zolang ze maar niet in de weg liep en niet boven kwam, dat was verboden terrein. Na de enorme regenval kwam een hittegolf. De hittegolf duurde weken en daardoor ging de gezondheid van de mensen uit het dorp drastisch achteruit. Ange en Irthe kregen hiervan de schuld aangezien zij een schuur vol afval aan de oever van de rivier hadden staan. Ange verwondde zichzelf aan een koksmes en daardoor moest Irthe het restaurant grotendeels alleen runnen. Door alle spanning die er heerste rond Het Hemelse Gerecht, het kind en het dorp kregen de zussen knallende ruzie. Ze gaven elkaar overal de schuld van en moesten niks meer van elkaar hebben. Het dorp werd kwader en kwader op de zussen en moesten helemaal niks meer van ze hebben. Op een dag ging Dixie stiekem naar zolder omdat Irthe dat ook altijd deed. Toen Dixie ‘die vreemde man’ in het zolderkamertje zag kwam ze helemaal overstuur naar beneden. Dit was foute boel wist Ange, aangezien nou net op dat moment de huisarts op de koffie was. De huisarts ging wel even kijken zei hij. Ange wist dat ze hem niet kon tegenhouden dus ze had geen keus: de huisarts moest ook het zolderkamertje in. Diezelfde avond nog kwam er een fakkeloptocht vanuit het dorp richting Het Hemelse Gerecht om het de dames eens flink betaald te zetten..

3.      Ik heb dit boek met tegenzin gelezen. Ik vond het enorm langdradig en het ging veel te veel over koken, waar ik totaal niet in geïnteresseerd ben. Er gebeurde hele spannende dingen (het martelen van Gilles bijvoorbeeld) alleen daar werd nauwelijks aandacht aan geschonden. Ook waren het twee hoofdpersonen waar ik me niet in kon vinden en die zich heel erg vreemd gedroegen.

4a.    Ik werd heel erg wantrouwig toen Gilles over andere vrouwen praatte waarmee hij ‘moest’ flirten om de naam van het restaurant hoog te houden (pagina 41 bijvoorbeeld). Ook had ik meelij met Dixie wanneer Ange weer zo bot tegen haar deed en liet blijken dat ze haar alleen maar een last vond (pagina 87-90 bijvoorbeeld). Ik ergerde me aan de twee zussen als ze voor de zoveelste keer weer zo dom zaten te kibbelen omdat ze beiden veel te eigenwijs waren om toe te geven dat ze fout zaten, of dat de ander niet fout zat (pagina 129-131 bijvoorbeeld)

4b.    “Alles in het leven, denkt ze, komt neer op zen: je moet meegeven, want wie buigt kan niet barsten.” Pagina 142. Ik denk dat dit het belangrijkste is want dit is wat Ange en Irthe steeds doen. Ze passen zich altijd aan, hoe erg ze het ook hebben, het dorp zal het nooit weten. Maar doordat ze teveel buigen barsten ze uiteindelijk wel. Ze zijn een makkelijk doelwit en ze laten zomaar over hen heenlopen.  Ze zijn zo buigbaar dat het dorp ze precies zo kan kneden als zij willen en dat word hun ondergang.

4c.    “schijn”  pagina 18. Hun hele leven is een en al schijn. Ze doen alsof er niks speelt in hun huis terwijl er een man ligt te verhongeren. Zo was het vroeger al, toen ze hun vader hadden vermoord.

5a.    Ange is een vrijwel liefdeloos persoon en het enige waar zij zich om bekommert is eten. Ik vind dat ze een beetje doorgeslagen is in het koken.  Ook is ze erg snel op haar teentjes getrapt en maakt ze overal een probleem van. Ange is aan de ene kant heel gevoelig, aangezien ze helemaal kapot ging toen Gilles haar vertelde dat hij hen wilde verlaten maar aan de andere kant ook weer niet aangezien ze hem zonder problemen in een zolderkamertje laat uithongeren.

Irthe lijkt totaal niet op Ange; ze is heel sociaal, houdt enorm van kinderen, is geen ster in koken en wordt de hemel in geprezen door het dorp. Ik vind Irthe wel een beetje achterbaks, zo geeft ze gemakkelijk Ange de schuld van haar daden omdat het dorp Ange toch al ziet als een nietsnut. Ik weet niet echt wat ik van haar moet vinden omdat ze heel veel verschillende gezichten heeft. Eerst is ze het lieve, gevoelige en behulpzame meisje en dan is ze opeens de kille en genadeloze moordenaar.

5b.    Gelijk in de eerste regels van het boek leer je de hoofdpersoon al aardig kennen doormiddel van impliciete informatie (“Met een soepele draai van haar pols plant Ange het mes in het hart. Ze kantelt het lemmet enigszins en trekt het in één beweging schuin naar zich toe. De trefzekerheid waarmee het staal door het weefsel schiet, doet haar genoegen: aan zulke dingen herken je een getrainde hand. Had ze dit aan Gilles toevertrouwd, hij zou er gehakt van hebben gemaakt.”) De personages lijken op het begin wel flat characters te zijn, maar naarmate je het boek verder leest kom je er achter dat het toch round characters zijn.

De schrijver heeft gebruik gemaakt van een meervoudig personaal persfectief, de ene keer zit je in het hoofd van Ange, dan weer van Irthe en ook een enkele keer in het hoofd van Dixie. Dit maakt het verhaal interessanter omdat je het van verschillende kanten kan bekijken.     

De fabel en het sujet zijn niet gelijk, hierdoor word het boek spannend en word je haast gedwongen om het tot de laatste bladzijde uit te lezen.

Het verhaal begint in medias res, in de eerste regels ben je gelijk al midden in het leven van de zusters, ze hebben het restaurant al opgebouwd en het succesvol gemaakt, ook hebben ze de moord op hun vader al gepleegd. Door middel van flash backs kom je te weten over de moord op hun vader en word je verteld hoe Ange en Irthe zijn begonnen met Het Hemelse Gerecht. De schrijver heeft weinig gebruik gemaakt van tijdvertraging of tijdversnelling, wat ik persoonlijk wel jammer vind. Ik vind dat het verhaal een aardig gesloten einde heeft omdat je weet dat hun huis wordt afgebrand en Ange, Irthe en Dixie op tijd zijn gevlucht en weer helemaal blij met elkaar zijn. Maar aan de andere kant is het ook nog een open eind, zo weet je niet hoe het afloopt met Gilles en de huisarts die nog steeds op zolder zaten, ook weet je niet hoe het verder zal gaan met Ange, Irthe en Dixie. Ze waren dan wel ontsnapt maar ze hebben geen huis meer en ze zijn nog niet van de dorpelingen af ben ik bang. 

De schrijver heeft heel goed gebruik gemaakt van de geografische ruimte, zo is het dorp enorm getailleerd verteld, waardoor je voor jezelf al wel kan bedenken hoe de dorpelingen dan zullen zijn. De schrijver heeft niet gebruik gemaakt van tijd; het kan zich nu afspelen maar ook jaren geleden.  De schrijver heeft wel gebruik gemaakt van werkelijke ruimtes, zo wordt de zolder uitgebreid beschreven wat het een extra enge sfeer geeft.   

Doordat het vreemde personages waren heb ik me niet super goed in kunnen leven en dat maakte het voor mij al stukken minder spannend.

Ook het plot lag me niet zo erg, alleen ik kan niet verwoorden waarom niet. De schrijver heeft bijna geen gebruik gemaakt van spanning verwerkers wat ik enorm zonde vind. Het verhaal zelf is namelijk briljant alleen het is super saai verteld en de dingen die spannend zijn worden verteld alsof het niks is waardoor de lezer het ook als niks ervaart.

Het boek is heel erg eentonig wat het al snel saai maakt. De toon is ook heel serieus. De woordkeuze vind ik dan weer wel goed van de schrijver, het omschrijft de sfeer goed. Er word een enkele keer gebruik gemaakt van beeldspraak. Het boek leest wel erg prettig omdat er veel afwisseling is in lengte en opbouw van de zinnen. Het zijn geen zinnen van halve pagina’s lang wat ik zelf persoonlijk heel erg fijn vind. Het perspectief is heel bepalend voor de stijl van de schrijver, soms zit je namelijk in het hoofd van Ange, een vrouw die alles over koken weet, maar soms ook in het hoofd van Dixie, een onwetend en eigenwijs klein meisje.    

Ik vind het moeilijk om een thema voor dit boek te vinden maar ik denk dat het thema is: eten of gegeten worden. Dit zinnetje komt heel veel terug in het boek en kan op verschillende manieren worden opgevat. Ange en Irthe hebben samen een restaurant. Alles draait daar om eten. Zij verdienen hier ook hun geld mee en eten zo als het ware van de klanten. Maar je kan het ook zien als het beeld in het leven. Bijvoorbeeld als jij niet voor jezelf opkomt, dan wordt er over je heen gelopen. Zoals met Gilles, hij wilde hen verlaten, dat kan je zien als gegeten worden. Als zij hem zouden laten gaan, zijn zij als het ware degene die gegeten worden. Maar als je er een stokje voor steekt, dan ben jij de sterkste en heb jij alles in de hand. Dan word je dus niet gegeten, maar eet je zelf. Dat doen zij door Gilles op te sluiten in het zolderkamertje.

De schrijfster heeft het weer heel handig gebruikt als motieven. Zo staat de hittegolf voor een benauwde sfeer. Ze hebben Gilles wel opgesloten maar daarmee is alles nog niet opgelost, iedereen wil natuurlijk weten waar Gilles is en ze zullen dus ook extra oplettend zijn omdat hij zo plots verdwenen was, wat ze niet kunnen gebruiken. De donder na de hittegolf staat symbool voor de spanning tussen Ange en Irthe het is op dat moment op z’n ergst en wanneer het onweer voorbij is is de spanning tussen Ange en Irthe ook voorbij. Ik denk ook dat het museum (de schuur vol oude verpakkingen van het restaurant) van Irthe een motief is. Niemand weet er van, net als hun geschiedenis. Op het moment dat het schuurtje overloopt wordt het museum aangetast net als hun geschiedenis (de zusjes die altijd op elkaar konden bouwen kregen ruzie)

De titel van het boek is Het Hemelse Gerecht. Het restaurant heet namelijk Het Hemelse Gerecht en heel het leven van Ange en Irthe draait om hun restaurant. Ik kan er verder geen achterliggende gedachte bij vinden.

Het boek heeft geen ondertitel. Het motto is: “Voor alle trouweloze mannen”  Ik denk dat dit boek ook een beetje een waarschuwing is die vertelt dat als je niet trouw bent aan je vrouw er nare dingen kunnen gebeuren. Het omschrijft namelijk hoe erg je een vrouw in de war kunt maken door ontrouw te zijn, en wanneer een vrouw in de war is is ze instaat om vreemde dingen te doen. Dit boek is daar een voorbeeld van.

De schrijfster is een feminist en dat zie je wel een beetje in dit boek terug. Je ziet dat de vrouwen het niet zomaar pikken dat Gilles er even genoeg van heeft dus zomaar naar de volgende vrouw kan gaan. Ze komen op hun eigen manier voor zichzelf op en laten de man niet hun leven verpesten.

5c.    De schrijver heeft het verhaal slecht uitgewerkt vind ik. Het verhaal op zich is erg goed bedacht en enorm spannend alleen het is zo enorm saai verteld. De schrijver heeft veel te uitgebreid verteld over elk gerecht dat Ange kookte dat mijn aandacht erg snel weg dwaalde (aangezien het mij niet zo interesseert of ze fijngesnipperde venkel in haar noedels doet of pijnboompitten). Juist het interessantste, de moord op hun vader bijvoorbeeld, word nauwelijks aandacht aan besteed wat ik dood zonde vind!

6.      -

7.      Wat me het meest is bijgebleven is de koelbloedigheid van de zusjes. Ik zou echt helemaal gek worden als ik mijn man op zolder had opgesloten en zij doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Bij de verwerking van het boek is me opgevallen dat het een veel leuker boek had kunnen zijn dan toen ik het las. Ik heb me echt door het boek heen moet sleuren. Met veel gezucht en gesteun heb ik het uit gekregen. En als ik nu de samenvatting maak of lees op het internet lijkt het me een prima boek. Gewoon omdat de gebeurtenis in het boek wel erg boeiend zijn alleen het enorm saai wordt verteld.

Tijdens het lezen van het boek had heel erg veel moeite om mijn hoofd er bij te houden. Ik vond het zo saai dat ik me makkelijk af liet lijden. Dat ik het zo saai vond komt mede doordat het erg langdradig was en heel erg gefocust was op de kant van het verhaal waar ik juist niks om gaf. Ook had ik wel moeite met alle Franse begrippen die er in voor kwamen en de buitenlandse namen.

Ik heb van het boek geleerd dat je soms verder moet kijken dan je neus lang is. Een hartstikke aardige vrouw kan een hele duistere geschiedenis hebben en tot duistere dingen in staat zijn. Maar ook een dorp die je altijd hartstikke dankbaar en aardig is geweest kan ineens heel erg vuil tegen je zijn, zo zie je maar weer dat je soms alleen wordt beoordeeld op je werk terwijl je denkt dat men je echt aardig vond.

Ook heb ik geleerd dat ik volgende keer echt heel zorgvuldig een boek moet uit gaan kiezen aangezien ik al niet makkelijk lees van mezelf. Als een boek me dan niet interesseert wordt dat alleen maar moeilijker.