Het dolfijnenkind door Patrick Lagrou

Samenvatting

Het eerste hoofdstuk: Twee eigenaardige feiten
Marijn zat in de klas en luisterde aandachtig naar het verhaal van Columbus die zijn leraar vertelde. Terwijl meneer Poels een kaart op het bord tekende van de inham waar Columbus voor het eerst voet aan wal zette. Zei Marijn: “Meneer er klopt iets niet aan die tekening.” Daar heb je het weer, dacht meneer Poels, onze brave Marijn heeft weer eens een fout ontdekt. Het was niet de eerste keer dat dit hem overkwam. Marijn zei wel vaker van dat soort dingen, en meestal had hij nog gelijk ook. Gelukkig vond meneer Poels niet zo er dus hij vroeg wat er aan de hand was. "Kijk, meneer," zei Marijn, "ik weet niet hoe het komt, maar ik denk dat die riviermonding niet aan de linkerkant van de baai ligt, maar aan de rechterkant." Deze keer zag meneer Poels het belang van de opmerking niet in. Wat deed het ertoe of die rivier nu in het noordelijke of zuidelijke deel van de inham uitmondde? "Marijn, vertel eens, hoe kom je erbij dat die rivier volgens jou aan de rechterkant moet uitmonden en niet andersom?" "Wel, meneer, ik weet niet hoe het komt, maar die hele omgeving komt me heel bekend voor. Het is alsof ik er ooit geweest ben, vooral op dat stenen bruggetje dat over die rivier loopt!" Deze keer wist meneer Poels niet hoe hij moest antwoorden. Enkele leerlingen begonnen al grapjes te maken. En ook meneer Poels vond dat Marijn deze keer een beetje te ver ging. En met een grapje zou hij hem dat laten voelen."Het spijt me, Marijn, om je te moeten ontgoochelen, maar nergens in zijn logboek heeft Columbus ooit verteld dat hij in de Nieuwe Wereld bruggen gebouwd heeft!" aan het eind van de dag ging meneer Poels nakijken of Marijn misschien toch gelijk had. Toen hij op de kaart keek zag hij dat de inham toch aan de rechter kant was en toen hij nog eens goed keek was er ook nog dat bruggetje wat Marijn genoemd had!
"Moe-moe! Nee! Nee! Je mag niet! Nee, niet weggaan! Moe-moe! Moe-moeeeeeeee!"Verschrikt sprong Saskia Arens uit haar bed. Ze was nog maar net in slaap gevallen en nu hoorde ze haar zoon als een razende roepen. Zodra ze de deur van zijn kamer opende, zag ze hem wentelen in zijn bed. Onophoudelijk herhaalde hij dezelfde kreten."Moe-moe! Nee, niet weggaan! Alsjeblieft, blijf nog even!" Tranen stroomden over zijn wangen en schuim kwam uit zijn mond. Als door de duivel bezeten sloeg hij met zijn armen en benen om zich heen. Toen deed Saskia het licht aan en riep hem met een verschrikte stem toe: "Marijn, ik ben hier. Wees niet bang. Alles is in orde. Ik zal bij je blijven!"Maar haar woorden hadden op hem niet het minste kalmerende effect. Toen ze hem wilde vastgrijpen om door haar lijfelijke aanwezigheid te bewijzen dat zij het was, duwde hij haar ruw van zich af. Het had geen haar gescheeld of ze had een klap gekregen. Opeens drong het tot haar door dat het meer dan tien jaar geleden was dat hij het woord ‘Moe-moe’ had gebruikt. Meteen dacht ze aan die dagen in het ziekenhuis. Even was ze toen bang geweest dat ze hem kwijt was. Zou alles weer opnieuw beginnen, vroeg ze zich af. In elk geval moest er zo vlug mogelijk ingegrepen worden. Zo vlug ze kon liep Saskia Arens naar de telefoon. Deze situatie kon ze niet meer alleen aan. Nadat ze het bekende nummer had gedraaid, werd haar meteen hulp beloofd. Maar toen die na tien eindeloze minuten opdaagde, lag Marijn weer vredig te slapen, alsof er niets aan de hand was. Toen hij de volgende ochtend op het normale tijdstip wakker werd, herinnerde hij zich nog maar vaag dat er iets verschrikkelijks gebeurd was.

De volgende ochtend stond dit in de krant:
GIPSY PER ONGELUK AFGEMAAKT. Sinds gisteravond is Key Largo zijn mascotte kwijt. De tamme dolfijn Gipsy die al jaren in de buurt leefde, werd gisteren omstreeks 6 uur door een opvarende van een jacht beschoten. De schutter, een kunstenaar uit New York, dacht dat hij met een haai te doen had. Drie karabijn-schoten heeft hij op het dier gelost. Een ervan is in de hartstreek terechtgekomen en Gipsy fataal geworden. Gipsy was een wijfjes-dolfijn van ongeveer 20 jaar oud. Al meer dan zes jaar verbleef ze rondom Key Largo. Ze was altijd gemakkelijk te herkennen aan het litteken onder haar rechteroog. Gipsy was vooral een graaggeziene gast langs stranden. Regelmatig kwam ze in kniediep water om met de kinderen te spelen. Vooral de peuters en kleuters schenen dol op haar te zijn. Met haar dood heeft Key Largo een grote kindervriend verloren. Voor meer informatie over deze bijzondere dolfijn, samen met getuigenissen en reacties, verwijzen we naar ons speciale weekend-katern.

Het laatste Hoofdstuk: De ontbrekende schakel
Marijn zit eindelijk weer samen met zijn ouders op het strand. Zijn vader begon te vertellen waarom hij nooit gezegd had dat hij niet echt dood was: Toen je moeder zwanger was en bijna moest bevallen, wou ik nog even de zee op maar ik zou niet te ver gaan en zou de radio in de gaten houden zodat je moeder me op kon roepen. Maar er kwam een journalist naar me toe en die zei dat hij een artikel ging schrijven over de baai en het Columbus-hotel en dat hij daardoor tegen het hotel ging protesteren. Hij vroeg of we niet even konden duiken om een foto van de dolfijnen te maken. Eerst wou ik het niet doen, maar ik vond het zo belangrijk dat dat Columbus-hotel er niet kwam dat ik het wel moest doen. Op dat ogenblik had ik niet het minste vermoeden van dat die zogenaamde journalist niemand minder was dan de beruchte huurmoordenaar Scarecrow. Toen we samen gingen duiken kwam Derby het jong van Gipsy aan zwemmen hij deed heel raar ik snapte niet wat de dolfijn bedoelde totdat ik opeens geen lucht meer kreeg, Scarecrow had mijn zuurstof flessen dichtgedraaid. Het werd een hele worsteling maar uiteindelijk kreeg ik een touwtje te pakken waar ik aan trok, daardoor vulde zijn duikerspak zich met lucht zodat hij in een keer naar boven werd geschoten . Ik moest ook snel naar boven want ik had haast geen lucht meer. Toen ik boven kwam zag ik dat hij bijna dood was. Hij vertelde me dat hij me moest vermoorden omdat ik me zo verzette tegen de bouw van het Columbus-hotel. Toen was hij dood. Omdat hij mijn radio al had uitgeschakeld kon ik niemand meer bereiken en ik was bang als ik zou zeggen dat ik nog leefde dat Saskia dan gevaar liep, dus ik deed Scarecrow mijn duikpak aan zodat het net leek of hij mij was en gooide hem over boord. Ik ging naar het vaste land om daar hulp te halen maar onderweg kwam ik een schip tegen en ging er aan boord. Het bleek een schip te zijn die drugs vervoerde en het duurde ook niet lang voordat we opgepakt werden. Ik zei dat ik Scarecrow heette omdat ik toch wel in de gevangenis zou belanden omdat ik op dat schip zat (het maakte niet uit voor de politie of ik er iets mee te maken had of niet). En jullie liepen ook geen gevaar. Ik heb toen wel ongeveer 12 jaar in de gevangenis gezeten. ik werd plotseling vrijgelaten dat verbaasde me wel maar ik kreeg de opdracht van de eigenaar van dat Columbus-hotel om jullie te vermoorden. Ik was er wel blij mee want zo kon ik voorkomen dat jullie vermoord werden. Ik ging naar het eiland toe maar ik werd opgehouden door de tornado dus ik zat in angst dat de Columbus-hotel eigenaar er zelf al wat aan zo doen, maar dat was gelukkig niet het geval. En de rest weet je. Helaas zijn de dolfijnen nooit terug gekeerd! Toch wel, paps,’onderbrak Marijn hem, ‘ze zijn terug! Derby heeft zijn familie meegebracht!’

Later in de krant stond dit artikel:
DE WRAAK VAN DE DOLFIJNEN? Enkele maanden geleden verscheen in deze krant het bericht dat er op Key Largo een vrouwelijke dolfijn werd doodgeschoten. Veel lezers zullen dat waarschijnlijk nog herinneren. Deze tamme dolfijn werd toen afgemaakt door een opvarende van het jacht van Harold Thompson, een rijke industrieel uit New York. Deze Harold Thompson blijkt nu ook het belangrijkste aandeelhouder van het Columbus-hotel te zijn, dat vorige week op Long Island door de orkaan werd verwoest. Tien jaar geleden werd dit hotel gebouwd aan een inham die bewoond was door dolfijnen. De komst van de eerste toeristen verstoorde het leven van deze dieren zo erg dat ze na korte tijd verdwenen. Maar enkele dagen nadat het hoteldoor de orkaan was vernield, kwamen dezelfde dolfijnen weer in de inham wonen. Het merkwaardige van deze situatie is nu het volgende: aan de hand van satellietfoto’s hebben meteorologen met grote nauwkeurigheid kunnen bereken dat het centrale punt van de orkaan vlak boven de inham van de orkaan voorbijgekomen is. De naam die deze orkaan had gekregen, was zoals iedereen weet ‘Delphine’. Wat slechts weinigen weten is dat ‘Delphine’ afgeleid is van het Latijnse ’Delphina’, wat wijfjesdolfijn betekent. Is dit puur toeval of zijn hier kosmische krachten in het spel? Met andere woorden, zouden we hier kunnen spreken over de wraak van de dolfijnen?

Samenvatting van het boek:

Marijn mocht van zijn moeder nooit op zwemles maar toen hij met school naar het Dolfinarium ging kwam het verleden terug…… Hij werd gehypnotiseerd en zwom met de dolfijnen. Toen zijn moeder dat te weten kwam boekte ze meteen een reis naar Long Island (Amerika), om alles uit te leggen. Daar komt hij erachter waarom hij zo goed kan zwemmen en dat hij een band heeft met de dolfijnen. Daarvoor moeten we eind terug in de tijd. Dat was toen zijn moeder naar Long Island ging om te werken als assitent-dolfijnonderzoeker. Haar baas wordt haar toekomstige man. Zij wordt zwanger van hem, Marijn wordt onderwater geboren met allemaal dolfijnen erbij. Daardoor kennen de dolfijnen Marijn goed en kan hij zo goed zwemmen. Maar Marijn’s vader wordt vermoordt door iemand van een hotel. Dat is omdat er mensen een hotel willen gaan bouwen bij de dolfijnenbaai en daar is Marijn’s vader streng op tegen en hij wordt vermoord. Maar hij duikt later weer op, want hij werd aangevallen door de huurmoordenaar Scarecrow maar kon zich verdedigen. Nu denkt iedereen natuurlijk waarom zagen ze niet dat de aangespoelde man niet Marijns vader was. Dat kwam doordat zijn vader zijn aanvaller in zijn eigen duikpak gedaan had. Hij is toen een tijd weggebleven omdat er gevaar dreigde. En is in de gevangenis terecht gekomen. Marijn heeft nog een probleem er wordt op het eiland gesproken van de “spooktoren” maar hij weet beter. Hij gaat op onderzoek en komt erachter dat er drugs worden vervoerd en dat deze landingsbaan een tussenstop is. Maar Marijn raakt hierdoor wel in de problemen en word bijna vermoord. Gelukkig word zijn vader na ongeveer 12 jaar vrij gelaten. En licht de politie in over de drugs smokkel en de hoteleigenaar en de moordenaar. Ze worden allemaal opgepakt en Marijn en zijn vader en moeder zijn weer veilig.
EINDE

Thema

Het thema van het verhaal is: de zoektocht naar Marijns vader

Marijn weet aan het begin van het boek haast niets over zijn verleden, maar dan krijgt hij te horen dat hij in de zee bij de dolfijnen geboren is terwijl zijn vader op die dag “ verdonken” is. Omdat hij nog niks weet neemt zijn moeder hem mee naar het eiland waar dat allemaal gebeurd is daar komt hij erachter dat zijn vader veel met dolfijnen te maken heeft gehad en dat hij helemaal niet verdronken is maar gevangen zit in de gevangenis terwijl zijn vader niks gedaan had. Uiteindelijk komt zijn vader weer terug en verteld die nog eens het hele verhaal.

Personen

Marijn Arends:
Marijn is ongeveer 12 jaar oud En is heel rustig, hij wordt niet snel boos, alleen als hij niet serieus genomen wordt. Bijv.:

Met een harde klap vloog de voordeur dicht. Meteen wist Saskia Arens dat er met haar zoon iets misgelopen was. Dat was zijn gewoonte niet. Normaal kwam Marijn altijd opgewekt binnen. Altijd even enthousiast, zoals: "Hallo, mams, het was vandaag weer een interessante dag. We hebben heel wat leuke dingen gedaan op school!" En inderdaad, Saskia Arens voelde meteen aan dat er iets mis was. Aan zijn gezicht zag ze dat hij weer eens op die muur van onverschilligheid was gestoten. Ze wist ook dat het haar niet veel moeite zou kosten om hem er weer bovenop te helpen. Want meestal had Marijn wel gelijk. Alleen moest zij hem van tijd tot tijd laten inzien dat gelijk hebben niet altijd betekende dat je van de anderen gelijk kreeg. En vooral, dat dat uiteindelijk ook niet zo belangrijk was.

Hij is altijd opgewekt en enthousiast. Hij heeft een goed geheugen en kan goed zwemmen.

Saskia Arends

Uiterlijk en karakter van de belangrijkste bijfiguur uitgesplitst: Ze stond al meer dan tien jaar alleen voor. Haar familie had haar helemaal alleen gelaten. Eerst leeds ze armoede en ze woonde in een klein dorpje waar iedereen haar verhaal kende. Ze besloot te verhuizen naar een grote stad om opnieuw te beginnen met Marijn