Heden ik door Renate Dorrestein

Eerste reactie Ik heb dit boek gekozen omdat ik dit boek al had en het leek me leuk. Ik vond het wel een leuk boek omdat ze grappig schrijft over zichzelf en haar ziekte en over de doktoren zie haar niet willen geloven. Soms vond ik het ook ingewikkeld want dan gebruikte ze veel moeilijke woorden in een zin.

Verdieping
Samenvatting

Het boek gaat over een persoon die ontdekt dat ze myalgische encephalommyelitis, beter bekent als ME, heeft. Dit is een chronisch vermoeidheidssyndroom dat gepaard kan gaan met veel pijn. In het eerste deel van het boek wordt beschreven dat ze er achter komt dat er iets met haar aan de hand is. De doktoren deden verschillende tests, maar konden niets aan haar gezondheid ontdekken. Na een tijdje komt ze er zelf achter dat ze ME heeft, omdat ze dezelfde symptomen heeft als haar vriendin Caroline waarbij ME is vastgesteld. Omdat de ziekte geen duidelijke symptomen heeft en omdat er niets bewezen kan worden wordt ze door geen enkele arts serieus genomen. De artsen denken dat ze psychisch niet in orde is en sturen haar naar psychologen toe. Samen bezoeken Renate en Caroline ook alternatieve genezers zoals accupunctuur. Ze weten niet goed wat ze hiermee aan moeten, maar met zijn tweeën proberen ze van alles om van de ziekte af te komen. Niets hielp. Dan hoort Caroline dat er in Londen resultaten zijn geboekt met de behandeling van deze ziekte. Ze gaan erheen en na de behandeling is inderdaad alle pijn verdwenen. Wat wel is gebleven is de vermoeidheid. Na een tijdje komt Renate een adres tegen van de zoveelste arts. Ze besluit naar deze man toe te gaan, alleen maar om de reden dat hij om de hoek woont. Deze arts blijkt gespecialiseerd te zijn in ME en hij neemt haar in tegenstelling tot de meeste artsen serieus. Na enkele testen blijkt er van alles mis te zijn. Ze blijkt een erge voedsel allergie te hebben. Ze begint aan een streng dieet om haar lichaam te zuiveren. Na enkele maanden is haar conditie zichtbaar beter en is het lange proces van genezing begonnen.

Onderzoek van de verhaaltechniek

Ruimte

Het verhaal speelt zich voornamelijk af in haar woonplaats in haar eigen huis, maar ook in Amerika en Londen. Een deel van de tijd is ze ook in het Antroposofisch ziekenhuis en bij allerlei genezers. Het verhaal speelt zich af in deze tijd, een paar jaar geleden. Als Renate in Amerika is voor een schrijverscongres gaat ze hierna nog even naar een vriendin die een strandhuis heeft in Florida, om uit te rusten. Het is daar mooi weer en hierdoor hoopt ze tot rust te komen. Het weer heeft verder weinig invloed op het verhaal.

Verhaalfiguren

Renate zelf is de hoofdpersoon, het is een autobiografie. Renate heeft ME, een ziekte waar je heel erg moe van wordt. Vroeger ging ze vaak bergen beklimmen en ze vindt het erg jammer dat ze dit nu niet meer kan. Zelfs de gewoonste dingen kan ze niet meer zoals een pot appelmoes open maken. Ook is ze iemand die met alles en iedereen de spot drijft. Vooral met mannen, doktoren en zelfs zichzelf. Ze kan het moeilijk accepteren als ze dingen niet meer kan doen. Het was helemaal moeilijk voor haar om zelfs de simpelste dingen zoals de katten eten geven niet meer te kunnen doen. Omdat ze het toch blijft proberen heeft ze een groot doorzettingsvermogen. Verder onderneemt ze veel. Bijvoorbeeld toen ze ziek was heeft ze echt van alles geprobeerd te doen terwijl ze eigenlijk niet eens in staat was om alleen naar de winkel te gaan.

Caroline heeft denk ik dezelfde eigenschappen als Renate, alleen worden die in het boek niet genoemd.

Renate’s vriendinnen bleven haar steunen. Ook al begrepen ze helemaal niet wat ze allemaal doormaakte en waarom Renate het zo belangrijk vond dat de doktoren haar geloofden.

Maarten is de vriend van Renate en ze snapt niet echt wat hij in haar ziet omdat ze toch niets kan doen. Ze is wel heel blij met hem want hij troost haar vaak. Hij heeft ook een dochtertje maar daar schrijft ze niet over.

De kinderen uit de buurt kwamen vaak langs om haar een handje te helpen met verschillende dingen zoals drinken inschenken en de printer maken.

Ook haar buren speelden een belangrijke rol want zij zorgden er vaak voor dat Renate eten kreeg.

Perspectief

Het hele verhaal staat in het ik perspectief.

De thematiek

Het thema in dit boek is ME. De ziekte wordt uitvoerig beschreven de gevoelens er omheen, de toppen en de dalen, de teleurstellingen en de hoop het onbegrip van de omgeving maar ook steun.

Het verband tussen de titel en het thema De titel luidt; Heden ik, hier bedoelt ze ook mee heden ik en morgen jij. De schrijfster heeft ME maar het kan iedereen overkomen. Je kunt er niets aan doen. En daarom wil ze meer begrip voor ME van iedereen.

Plaats in de literatuurgeschiedenis

Renate Dorrestein is een feministische schrijfster die met \"Heden ik\" ook een realistisch boek heeft geschreven. Ook schreef ze voor het feministische blad \"Opzij\", waarmee zij ook liet zien hoe ze denkt over mannen. Namelijk dat vrouwen nooit hetzelfde leven kunnen leiden als mannen, en dat zij nu net tot het geslacht behoort waar toevallig geen voordelen aan vast zitten. Maar toch zou ze geen man willen zijn. Wel zou ze graag willen dat mannen en vrouwen gelijkwaardig behandeld worden.

Beoordeling

Ik vind het een interessant boek want ik wist nog niet zoveel over ME en ik kende veel behandelingsmethoden nog niet. Ook vond ik het interessant om te lezen hoe veel mensen tegen ziekte aan kijken namelijk dat je het aan jezelf te danken hebt dat je ziek bent. En hoe antroposofen tegen ziekte aan kijken, zij vinden dat ziek zijn een deel van je leven is net zoals gezond zijn. En als je ziek bent mag je lekker rustig uitzieken en vertroeteld worden door verpleegsters in een antroposofische kliniek. Ik vind het boek ook grappig omdat de schrijfster met alles en iedereen de spot drijft, zelfs als ze een erge tegenslag heeft gehad blijft ze grappig. Ook grappig waren de alternatieve behandelingsmethoden zoals iemand in Frankrijk die je kon genezen door je haar te lezen. Caroline en zij stuurden toen bossen haar naar die ‘arts’ op. Renate schreef ook op een hele grappige manier over haar schildersklasje waar ze heen moest van haar antroposofische arts. Dat ze maar wat verfde en dat de lerares het allemaal prachtig vond wat ze deed. Het taalgebruik vond ik af en toe lastig omdat ze veel moeilijke woorden gebruikte in een zin.