Granida door P.C. Hooft

1. Zakelijke gegevens Auteur: P.C. Hooft
Titel: Granida, Thieme, Zutphen, 1604
Genre: Klassiek toneel

2. Eerste reactie Keuze: Ik heb dit boek gekozen, omdat het eerste geschikte boek was dat ik kon vinden. Ik heb het boek gekozen met behulp van de literatuur lijst in de bibliotheek. Inhoud: Dit boek heeft naast de oorspronkelijke tekst geen vertaling, dit maakte het boek heel moeilijk om te lezen.

3. Verdieping Samenvatting: Daifilo komt op een dag Dorilea tegen en probeert haar te verleiden, zij gaat hier niet op in. Dan komt Granida, en Daifilo geeft haar wat water omdat zij veel dorst heeft. Na een kort gesprek vertrekt ze weer snel en Dorilea wordt achtergelaten bij het struikgewas. Daifilo is namelijk tot over zijn oren verliefd op prinses Granida en zij ook op hem. Hij loopt haar stiekem achterna. Dorilea volgt daarop Daifilo. Daifilo wil niet meer zo losbandig leven en wil alleen nog voor Granida leven. Door het standsverschil kunnen ze echter niet trouwen. Daifilo gaat daarom bij Tisiphernes in dienst, omdat die over een korte tijd zal gaan strijden om haar hand. Tisiphernes’ tegenstander is Parth Ostrobas. Daifilo besluit tegen deze man te gaan vechten, in plaats van Tisiphernes en zo wordt Ostrobas gedood in het duel. Omdat niemand, op Daifilo en zijn meester na, weet dat Daifilo de Parth heeft gedood, huldigt de koning Tisiphernes en mag hij met Granida trouwen. Die avond verklaart Daifilo zijn liefde aan Granida, terwijl hij onder haar balkon staat, en zij beantwoordt zijn liefde vanaf die plaats. Granida stelt voor weg te lopen en samen te ontsnappen naar een andere plek. Ze bedenken een list om toch nog bij elkaar te zijn. De volgende ochtend meldt de voedster van Granida (ook in het complot) dat Granida is opgehaald door de godin Minerva om te trouwen met een god. Ze is inderdaad weg en iedereen gelooft dan het verhaal. Tisiphernes wil zelfmoord plegen, maar Daifilo voorkomt dat. De edelman besluit als dolend ridder te vertrekken. Daifilo krijgt zijn bezit aangeboden, maar slaat dit af omdat hij geen reden ziet om nog aan het hof te blijven. Hij vertrekt en ontmoet Granida op het land. In het laatste deel verschijnt de geest van Ostrobas aan Artabanus. Deze gaat erop uit om Granida en Daifilo op te pakken en dat gebeurt kort daarna. Er volgt een gevecht, dat eindigt door de komst van Tisiphernes, zodat Daifilo en Granida de list moet bekennen. Tisiphernes en de koning zijn zo “ontroerd” door het verhaal dat ze hen vergeven en ze mogen trouwen.

Onderzoek van de verhaaltechniek: Het verhaal komt uit de 17e eeuw en is daarom geschreven in een vorm van oud-Nederlands. Het verhaal is in rijm geschreven, en het is een klassiek toneelstuk. De vertelde tijd is niet duidelijk uit het verhaal op te maken, ik denk dat het ongeveer drie dagen zal duren. Tussen het eerste en tweede bedrijf is er een tijdsprong. Verder wordt het verhaal chronologisch verteld zonder tijdsprongen. De plaats is afwisselend het Perzische hof en het platteland. De hoofdpersoon in het verhaal is Daifilo, en jonge herder. Hij heeft als tegenspelers de prinses Granida (die je ook als hoofdpersoon zou kunnen zien), Tisiphernes, Dorilea, de koning, Ostrobas, de voedster en Artabanus. Daifilo is een herder. Granida is de erfprinses van Perzië. Tisiphernes is een Perzische legeraanvoerder van lagere adel. Hij is zachtmoedig. En wil met Granida trouwen, hij is een goed persoon. Dorilea is een herderin. Ostrobas is een Parthische prins, hij wil ook met Granida trouwen, maar hij is een slecht persoon en wordt in het duel gedood. Zijn vriend is Artabanus.

Thematiek van het verhaal: Het hoofdthema van het toneelstuk is de liefde en de strijd om de liefde. Dit kun je duidelijk opmaken uit het duel tussen Tisiphernes (eigenlijk Daifilo) en Ostrobas. En de liefde is ook heel belangrijk bij de ‘balkonscène’ van Daifilo en Granida. Het verband tussen de titel en het thema van het verhaal is erg duidelijk. Het thema is liefde, en er strijden drie mannen om de liefde van Granida. Het is de arme herder die deze liefde wint.

Plaats in de literatuurgeschiedenis: Het boek is voor het eerst uitgegeven in 1604. Pieter Corneliszoon Hooft was een groot Nederlands schrijver. Ook nu nog zijn zijn verhalen erg bekend. Hij had een goede opleiding en schreef voornamelijk voor zichzelf. Het stuk is in de renaissance geschreven. Kenmerken hiervoor zijn de grote invloeden van de klassieke oudheid, de Griekse en Romeinse cultuur. In Granida is dit duidelijk te merken aan de plaats waar het perhaal zich afspeelt, Perzië. En ook de namen van de spelers hebben zijn Griekse of Perzisch. Je kunt de Griekse invloeden ook herkennen aan de Griekse goden die in het verhaal voorkomen (zoals Minerva).

4. Beoordeling Ik vond het gevecht het leukste onderdeel van het stuk. Maar omdat het verhaal zo moeilijk te lezen is, en het is een rijm, vind het niet leuk. Dat komt vooral omdat ik niet gewoon door kan lezen, maar bij elke zin moet bedenken wat er eigenlijk wel niet staat. De reien, of zo, vind ik de saaiste stukken van het verhaal. Ze hebben eigenlijk niet direct iets met de personages te maken, het schijnen een soort van lofliederen te zijn (ik heb er in ieder geval nog nooit van gehoord). Ik kan het verhaal wel vergelijken met het boek Het Wederzijds Huwelijksbedrog. Het is van een heel andere tijd en een heel andere schrijver, maar het was ook een toneelstuk in een ouder Nederlands. De verschillen tussen beide toneelstukken zijn echter groter dan de overeenkomsten. Het taalgebruik vind ik heel ingewikkeld. Het verhaal is op rijm geschreven en ik denk dat dat het heel erg moeilijk maakt, omdat zinnen zo moeten worden gevormd zodat ze rijmen. Dit heeft als gevolg dat je soms tien zinnen kunt lezen die je samen kunt vatten in één enkele zin. Het Nederlands waarin het toneelstuk is geschreven is al moeilijk genoeg. Ik zou een ander niet snel aanraden om dit boek te lezen, omdat het veel te moeilijk is. Het kan alleen leuk zijn, als je het leuk vindt om deze vorm van het Nederlands te lezen.