Gimmick!
Joost Zwagerman
Uitgave: 1989
Uitgeverij: De Arbeiderspers in Amsterdam.
15e druk

Ik heb deze roman gekozen omdat ik de achterkant had gelezen en dat sprak mij wel aan. Ik zou het aan de ene kant wel willen aanbevelen, omdat het over allerlei dingen gaat waar de jeugd van tegenwoordig veel mee te maken krijgt; drugs, alcohol uitgaan enz. Aan de andere kant is het niet erg lekker lezen. Het boek bestaat uit veel kleine, korte zinnetjes die zijn geschreven in de ik-vorm. Dat vind ik persoonlijk niet lekker lezen, maar smaken verschillen.
Ook zitten er veel grappige stukjes in, dus het is zeker de moeite waard.

Walter van Raamsdonk is een veelbelovende jonge kunstenaar. Door zijn vrienden wordt hij ‘Raam’ genoemd. Nadat Suzanne, die Sam wordt genoemd en ‘Raams’ vriendin is, Raam verlaat, wordt Raam zwaar depressief. Hij gaat steeds meer aan de drugs en hij heeft geen zin meer in schilderen. Raam zoekt steun bij zijn vrienden Groen en Eckhardt, maar die interesseren zich niet in hem. Groen en Eckhardt proberen Raam wel weer aan het schilderen te krijgen en ze zeggen hem dat hij Sam moet vergeten.
In de avonden gaan Raam, Groen en Eckhardt naar de discotheek ‘Gimmick!’. Raam probeert ‘s avonds in de Gimmick zijn verdriet weg te drinken.
Groen wil Raam meenemen op reis. Hij wil naar Tenerife gaan, wat volgens hem het kunstcentrum van de wereld is. Maar ze worden daar helemaal niets wijzer.
In april gaan Raam en Groen vanuit Tenerife naar New York, Groen brengt veel tijd door met kunst, maar Raam heeft dat al gauw genoeg van. Wanneer hij dan een eenzame vrouw ontmoet van in de veertig trekt hij voor een tijdje bij haar in, maar op een gegeven moment heeft hij er genoeg van en vertrekt. In Nederland aangekomen, loopt hij weer een beetje rond te hangen en doet vrijwel niks bijzonders of goeds. Totdat hij vindt dat steeds meer dat zijn vrienden opgeblazen kunstenaars zijn en alleen maar aan geld denken. Maar doet daar niks mee, en verbeterd zijn leven ook niet,
Op het laatst komt Raam in de Gimmick terecht, voor het eerst sinds tijden.
De Gimmick is niet meer trendy en is overgenomen door studenten en ander raar volk.

Walter van Raamsdonk is een type, er wordt niets gezegd over zijn karakter omdat het in de ik-vorm geschreven is. Als je wat verder in het boek leest, kom je er wel makkelijk achter dat het een egoïst is en alleen maar aan zichzelf denkt. In het begin dacht ik dat hij op het eind zijn leven wel zou beteren, maar dat had ik verkeerd gedacht. Hij veranderd dus helemaal niet, en blijft gewoon doorgaan met zijn leven, ook al heeft hij geen goed leven. Maar er zit wel één voordeel aan zijn egoïstische karakter; Je moet zoals Raam zijn om jezelf te redden in het wereldje waarin hij zit.

Het belangrijkste probleem is dat hij verslaafd is, geen werk meer heeft en al ze geld uitgeeft aan uitgaan en drugs. Hij probeert helemaal niet af te kicken, zoekt geen werk. Het maakt hem gewoon niks uit. Hij is niet sympathiek, want zoals ik al meerdere keren heb gezegd, hij is erg egoïstisch, Niets kan hem iets schelen. Op zich zou ik mezelf er wel in kunnen plaatsen, want het lijkt me wel leuk op ‘schijt’ aan alles te hebben. De overige belangrijke personen zoals Groen, Eckhardt en Sam, zijn allemaal typen, het word niet direct gezegd, maar je komt er vanzelf achter hoe hun karakter in elkaar steekt.
Groen en Eckhardt zijn, alhoewel Groen zich meer met dames bezighoud dan met kunst, allebei hetzelfde. Ze interesseren zich meer met kunst dan met andere mensen. Sam is heel anders, ze is sociaal en erg lief. Alhoewel ze in bed een beest is, volgens Raam.

Het verhaal is in het algemeen chronologisch, maar er zitten een paar flashbacks in. Die flashbacks gaan over de tijd dat Raam het nog met Sam had, en over andere vrienden van vroeger. Je werd er niet echt wijzer van. Het boek is in de ik-vorm geschreven. Het is niet erg lekker lezen, maar het trekt je wel meer in het boek. Dat zou niet gebeuren als het uit een ander perspectief zou worden geschreven.