Verwachtingen en eerste indruk Ik verwachtte van het boek dat het ongeveer in dezelfde stijl geschreven zou zijn als de boeken van Giphart. Giphart en Zwagerman staan namelijk bekend om hun stijl en schijnen het goed met elkaar te kunnen vinden. Verder hoopte ik dat het anders geschreven was dan ‘De buitenvrouw’, dit boek had ik al eerder van Zwagerman gelezen en vond ik nogal vervelend. De reden dat ik toch ‘Gimmick’ las, was dat Merel er een keer een interessante spreekbeurt over had gehouden. Mijn eerste indruk was dat de hoofdpersoon nogal een watje en een aansteller was. Verder vond ik het boek een beetje erg veel over seks gaan, terwijl het niet eens altijd van belang was voor het verhaal om het gebeuren zo bot en plastisch te beschrijven. Ik vond de schrijfstijl verder wel vlot en grappig. Het was zeker niet ingewikkeld om te lezen, je kwam er lekker snel doorheen zonder problemen. Bij elkaar genomen vond ik het een lekker boek om te lezen, niet ingewikkeld.

Motto “There were moments when.. Well, there were moments when.” Dit is een regel uit de hit ‘Past, Present and Future’ van de meidengroep ‘The Sangri-Las’ in 1966. Het nummer gaat vooral over herinneringen. In het boek gaat het ook veel over herinneringen, met name die aan Sammie. Verder vind ik dat er nogal nutteloosheid uit deze regel spreekt, alsof het er allemaal niet toe doet. Ik denk dat de schrijver hiermee de nutteloosheid van alles wil duidelijk maken.

Soort boek Autobiografische roman.

Samenvatting Het is oktober, Walter van Raamsdonk is een veelbelovende post-moderne jonge kunstenaar. Door zijn vrienden wordt hij ‘Raam’ genoemd. Nadat Suzanne, die Sammie wordt genoemd en Raams vriendin is, Raam verlaat, wordt Raam zwaar depressief. Hij gaat steeds meer aan de drugs en hij heeft geen zin meer in schilderen. Raam zoekt steun bij zijn net zo getalenteerde medekunstenaars en vrienden Groen en Eckhardt, deze tonen echter niet veel interesse in het leven van Raam. Groen en Eckhardt proberen Raam wel weer aan het schilderen te krijgen en ze zeggen hem dat hij Sammie moet vergeten. In de avonden gaan Raam, Groen en Eckhardt naar de discotheek ‘Gimmick!’, waar de titel van het boek op slaat. Raam probeert ‘s avonds in de Gimmick zijn verdriet weg te drinken. Hier in Gimmick ontmoet hij een meisje met een zonnebril. Hij gaat met het meisje mee naar huis, maar het enige wat Raam in dat huis doet is een videoband bekijken. In januari gaat Raam op reis naar Florence, waar hij zijn tienerliefde opzoekt, ze heet Pet (Mariëtte voluit). In Florence komt Raam in haar studentenhuis terecht. Hier wonen, behalve Pet, twee jongens uit London, een oerlelijke Italiaans meisje en een boeiende en indrukwekkende vrouw uit Hannover. Raam doet weinig in Florence, hij doet er eigenlijk helemaal niets. Wanneer Raam terugkomt uit Florence wil Groen hem meenemen op reis. Hij wil naar Tenerife gaan, wat volgens hem het kunstcentrum van de wereld is. Ze gaan allebei naar Tenerife. Hier gaat Groen met een meisje dat Rosita heet. Raam slaapt ook met dit meisje maar blijft ondertussen aan Sammie denken. Voor de rest ontmoeten ze hier nog een aantal kunstenaars zoals galeriehouder en beeldend kunstenaar Sergio Valla en de kunstfotograaf Martin Moreno. Ook George Bleichfeld, die ze eerder in de expositie in Amsterdam hebben gezien, zien ze weer op Tenerife. Op een dag krijgen Sergio Valla en Martin Moreno ruzie en er ontstaat een vechtpartij tussen de twee kunstenaars. Ineens kent bijna niemand hen meer en de meeste kunstenaars vertrekken. In april gaan Raam en Groen vanuit Tenerife naar New York waar ze in een YMCA belanden (heel fout!). Hier bezoekt Groen vele kunsthallen en peepshows. Raam heeft hier na een tijdje genoeg van. Wanneer hij dan een eenzame vrouw ontmoet van in de veertig trekt hij voor een tijdje bij haar in. Zij denkt dat hij homo is. In haar huis doet Raam niet veel meer dan een beetje rondhangen en schoonmaken. Hij leeft als een kamerplant. Op een gegeven moment heeft hij er genoeg van en vertrekt zomaar. Als afscheid schrijft hij een briefje en legt dat bij de zwarte dildo die hij in haar huis heeft gevonden, waar hij een strikje om doet. Wanneer hij terug komt in Nederland, gaat Raam naar een feestje van zijn moeder waar hij alles over New York vertelt. Zijn moeder vertelt hem ook dat hij niet om Sammie moet treuren. De Raad van Kunst wil hem een subsidie van fl. 40.000,-- geven, maar dan moeten ze eerst even bij hem langs om werk van hem te zien. Omdat hij geen nieuw werk heeft laat hij drie schilderijen van een vriend zien. Hij krijgt de 40.000 gulden. Later gaat Raam coke kopen bij zijn dealer. Hier ontmoet hij Sammie weer voor het eerst sinds lange tijd Ze gaan samen naar een café. Raam zegt dat hij nog steeds verliefd op haar is. Maar Sammie zegt dat ze Raam echt niet meer wil. Ze vertelt dat Groen haar wou versieren. Ze heeft Alex, een vriend van Raam, ontmoet. Misschien wordt het wel wat. Alex is degene waar de schilderijen van waren. Aan het eind van het boek gaat Raam naar een opening van een grote tentoonstelling in het Stedelijk Museum, waar werk van hem en zijn vrienden hangt. Hij vindt steeds meer dat zijn vrienden opgeblazen kunstenaars zijn en alleen maar aan geld denken. Raam vindt de opening maar één grote poppenkast, iedereen zit onder drugs en loert naar mooie vrouwen. Raam neemt te veel drugs, en wordt onwel. Op het laatst komt Raam in de Gimmick terecht, voor het eerst sinds tijden. De Gimmick is niet meer trendy en is overgenomen door studenten en ander raar volk. Wanneer Raam coke gaat snuiven op de wc, wordt hij eruit gegooid. Bij de uitgang ziet hij het meisje met de zonnebril en gaat met haar mee naar huis. Als hij met haar naar bed gaat, krijgt Raam een bloedneus en het meisje wordt boos op hem. Het meisje vraagt wat hij wil. Geen gekke vraag denkt Raam, en hij zegt dat hij een taxi wil. Dit is een goed einde van het boek want het symboliseert hoe Raam altijd voor alles wegvlucht. Begin- en eindsituatie zijn in dit verhaal bijna hetzelfde, het enige verschil is dat de Gimmick van een goede in een flut discotheek is veranderd. Uiteindelijk heeft Raam iedereen verloren; zijn vriendin, zijn vrienden en zijn inspiratie voor het maken van kunst. Hij heeft echt helemaal niets meer.

Titelverklaring Gimmick is een Amsterdamse discotheek uit de jaren ’80. Walter van Raamsdonk en zijn medekunstenaars komen hier vaak samen. De discotheek heeft zo’n beetje dezelfde sfeer als de wereld waarin deze kunstenaars leven; een leven beheerst door drank, drugs, seks en opschepperij. Aan het eind van het boek verandert dit, wanneer Raam dan in de Gimmick komt, is het er een stuk strenger, geen drugs enzo meer. Het is alsof de discotheek net als alles om Raam heen vooruit gaat naar een beter, meer volwassen leven. Raam daarentegen blijft hangen in het verleden en zakt steeds verder af.

Thema Het hoofdthema van dit boek is liefdesverdriet. Door het hele boek heen raakt Raam steeds meer geobsedeerd door Sammie. Hij houdt zo verschrikkelijk veel van haar dat hij eigenlijk niet normaal kan leven, en zeker niet werken, zonder haar. Er zijn nog enkele neventhema\'s (motieven) te herkennen. Zo is er de sfeer in de huidige kunstwereld, die Zwagerman probeert te schetsen. Dit is er een van alleen maar geld verdienen, kunst produceren en marketen. Verder speelt ook seks een belangrijke rol, het komt overal in het boek terug.

Plaats Het boek speelt zich af op verschillende plaatsen: Amsterdam, New York, Florence en Tenerife. Deze plaatsen zijn in zoverre van belang dat ze de trendy gebieden moeten aangeven, de plaatsen waar `het gebeurt\'. Als kunstenaar die geld wil verdienen moet je `erbij zijn\', zoals het duidelijkst blijkt op Tenerife. Daar heeft de hippe moderne kunstenaarsscene zich verzameld.

Tijd De vertelde tijd is zoals de driedeling, die in het boek is aangebracht met behulp van de titels: oktober, januari en april, met onder elke titel weer verschillende hoofdstukken, aangeeft ongeveer zeven maanden. Het verhaal speelt zich af in 1989, in dit jaar is het boek ook geschreven. Het wordt chronologisch verteld. Alleen in de proloog van het verhaal is er een stukje dat eigenlijk in een verder deel van het boek thuis hoort. Het is naar voren geplaatst en dus een flash forward. Verder zijn er veel flashbacks in het boek die verhalen vertellen over Raam’s leven. Meestal komt Sammie voor in deze flashbacks. Verder wordt er af en toe versneld wanneer er geen interessante zaken gebeuren en af en toe wordt er vertraagd als het juist een belangrijk stuk is volgens de auteur. Het verhaal begint aan het begin van het einde van Raam. Gedurende het hele verhaal zakt Raam steeds meer weg, gaat het steeds slechter met hem. Wanneer hij op het diepste punt is gekomen, eindigt het boek. Over de stabiele periode voor het boek begint en waar Raam nog samen met Sammie is, lees je alleen in de flashbacks.

Perspectief Het verhaal is in de ik-vorm geschreven. Raam is de hoofdpersoon en hij is dan ook degene die over zijn leven vertelt. Het verhaal staat in de tegenwoordige tijd. De taal in het boek is doordat Raam vertelt heel levendig, het is gewone straattaal. Omdat Raam alles vertelt, zie je alles vanuit zijn ogen en hoeft het niet perse allemaal waar te zijn, het is Raam’s werkelijkheid.

Mening Ik vond het wel een aardig boek. Het las lekker vlot door en had levendig taalgebruik. Zo nu en dan vond ik het iets te grof worden, dat vind ik onnodig. Het verhaal was ook niet erg moeilijk te volgen. Persoonlijk houd ik er niet zo van als de hoofdpersoon zo’n slappeling is die alleen maar loopt te zeiken. Eigenlijk was het gewoon een oppervlakkig boek met veel seks erin dat je lekker even weg leest voor het slapen.