Geheime kamers door Jeroen Brouwers

Titel: Geheime kamers
Auteur: Jeroen Brouwers
Uitgever: Atlas-Amsterdam/Antwerpen
Jaar van eerste uitgave: oktober 2000
Aantal pagina’s: 488

Inhoud:

Na jaren geen contact meer te hebben gehad met zijn studie vriend Nico Sibelijn, krijgt Jelmer van Hoff een uitnodiging van hem voor een rede. Nico en Jelmer waren vrienden in hun studententijd, ze hadden een keer op een veldexpeditie naar fossielen lopen zoeken in de Ardennen. Voor Jelmer had deze expeditie een vervelende afloop nadat hij in een beekje gebaad had werd hij ernstig ziek en heeft dagen in het ziekenhuis gelegen. Ondertussen had Nico een archeologische vondst gedaan die hem beroemd zou maken. Ondertussen werden Nico en Jelmer allebei verliefd op Daphne, later trouwt Nico met haar en ze krijgen een kind Arne. Maar Jelmer zou zijn hele leven op Daphne verliefd blijven. Hoewel hij toch trouwt met Paula een dokter. Ze krijgen een kind die het syndroom van Down blijkt te hebben. Sindsdien in het huwelijk tussen hun niet meer hetzelfde. Paula accepteert haar dochter niet en ze houd Jelmer verantwoordelijk voor de gebreken van hun dochter.

Vanaf het moment dat Jelmer op de rede van Nico, Daphne weer tegen komt begint er een briefwisseling. De snel uitgroeit tot 1 brief per dag. Nico weet niks van de briefwisseling tussen Daphne en Jelmer omdat zijn vrouw hem niks verteld. Aan Jelmer verteld ze dat ze geheime kamers heeft waar Nico niets van af hoeft te weten. Er ontstaat een soort relatie tussen Jelmer en Daphne. Ondertussen gaat het steeds slechter met het huwelijk van Jelmer en Paula. Paula heeft ook een andere minnaar, de dokter waar mee ze samenwerkt. Het eind is schokkend als Nico erachter komt van Jelmer en Daphne.

Oordeel:

De gebeurtenissen komen soms een beetje overdreven over. Omdat er heel veel in detail word verteld soms is dat mooi maar meestal heb je zoiets van zeg nou maar waar het over gaat bijvoorbeeld het stukje dat over het spelletje tetris gaat: uit de lucht neerdalende balkjes, balkjes, blokjes, zigguratjes, winkelhaakjes, nog andere vormen waarmee op het grondvlak van het scherm aansluitende lijnen, hiaatloze muren moesten worden gevormd. Een puzzelspel van passen en voegen waarbij het aankwam op snel handelen en met alert timmermansoog reageren. De onderdeeltjes bleven onafgebroken in fiks ritme tevoorschijn en omlaag komen, voor aarzeling was weinig tijd er diende noest te worden doorgemetseld. Het de zenuwen nog extra tartende jengelgeluid dat het ding produceerde kon worden afgezet.

De personen vond ik echt mensen van vlees en bloed, meestal reageerde en gedragen ze zich wel zo als je verwacht maar soms zijn er ook situaties waar ik zo iets van heb waarom doe je dit? Bijv: het huwelijk tussen Jelmer en Paula gaat al jaren slecht, ze praten nauwelijks, slapen niet op dezelfde kamer en dat soort dingen. Ik heb dan zoiets van waarom gaan ze niet uit elkaar?

Het verhaal is op zich wel moeilijk te lezen door de lange en ingewikkelde zinnen en omdat het een erg dik boek is (488 Blz.) Het soms wel moeilijk te volgen omdat er dan dingen aan het begin van het boek verteld worden die dan aan het einde weer terug komen. Maar dat kan ook mooi zijn
Bijv. aan het begin vind Jelmer een jojo die van Daphne haar zoontje is, hij vergeet hem terug te geven. Soms komt de jojo terug in het boek. Maar ook als laatste komt de jojo er weer in voor.

Over het algemeen is het een mooi boek, wel iets te lang en te veel in detail verteld. Ik zou het niet aan mensen van mijn leeftijd aanraden want die vinden het waarschijnlijk veel te lang en te saai en te ingewikkeld. Ik denk wel dat volwassen het een mooi boek vinden dat heb ik ook wel in recensies gelezen.