Een sterke man door Renate Dorrestein

1. Primaire gegevens van het boek

- De auteur is Renate Dorrestein
- Een sterke man
- 1994
- 5e druk, Amsterdam 1999
- 285 bladzijdes
- 1 motto:
We do,
Doodley do, doodley do, doodley do,
What we must,
Muddily must, muddily must, muddily must,
Muddily do,
Muddily do, muddily do, muddily do,
Until we bust,
Bodily bust, budily bust, budily bust.

Kurt Vonnegut jr
Wampeters Foma & Granfalloons
- geen opdracht
- 5 uur, uitgelezen op dinsdag 3 mei
-

2. Verantwoording van de keuze

Ik heb dit boek gekozen omdat ik in eerste instantie een vervelend boek had gekozen ( Rachels rokje). Dit heb ik toen niet uitgelezen, maar heb toen een ander boek geleend bij de bibliotheek. Dit boek sprak mij toen het meeste aan, dus heb ik het gekozen.

3. Samenvatting

Deel 1:
Hier is Barbara Vrijman aan het woord, een Nederlandse beeldhouwer van 39 jaar.
Ze vertelt hoe ze op weg ging naar Kerrimagannagh waar Stephen O’ Shaugenessy woont, omdat ze werd uitgenodigd door hem voor een verblijf van zes weken.
Kerrimagannagh is een oord waar kunstenaars rustig kunnen werken en het is erg beroemd in de kunstwereld. Ze snapt alleen niet waarom ze uitgenodigd is, want vlak voordat ze werd uitgenodigd heeft ze veel negatieve kritiek gehad van Sister Nancy, die ook nog eens toonaangevend blijkt te zijn voor de selectie van kunstenaars die Stephen maakt.
Nadat ze na een lange reis op het kunstoord aankomt, treft ze alleen de kunstenaars aan: Olympia, Katie, Marcus, Harriet, Felix, Tom, Sarah en de tweeling Helen en Jane.
Verder wonen Belle, de vrouw van Stephen en haar zoontje Beryl in het huis.
Door de verhalen die ze van de bewoners hoort komt ze erachter dat er ook een huisgeest in het huis leeft, genaamd Bunty.
Vooral met Sarah kan Barbara het in het begin goed vinden. Later wordt haar vriendschap met Felix ook beter, die zegt haar volgende minnaar te zijn.
Als ze aardig doet tegen Beryl is hij helemaal weg van haar en is hij net meer bij haar weg te slaan. Hij wordt later ook stiekem verliefd op haar.

Deel 2:
Dit deel begint nog voordat Barbara is aangekomen.
In dit deel is Helen Ryan aan het woord. Ze is, samen met haar tweelingzus Jane, uitgenodigd om hun schilderijen op Kerrimagannagh te komen maken. Alle schilderijen maken ze samen, dus ze werken samen aan één schilderij.
Hum moeder is pas overleden en ze hebben haar tot de dood bijgestaan. Hun vader heeft hen in de oorlog “verkocht”aan de IRA. Hij liet ze onder hun dak verkrachten en kneep zelf een oogje dicht. Toen hij later halfdood om hun hulp riep hebben ze hem laten roepen en zijn weggelopen. Ze hebben daarna hun laatste gebeden gezegd voor hem.
De reis naar Kerrimagannagh is de eerste keer dat ze echt van huis zijn. Aan het begin van hum reis hebben ze helemaal geen inspiratie, maar dan beginnen ze na te denken over het leven. Ze komen tot de conclusie dat het lichaam altijd onvolmaakt is.. Daarom besluiten ze onvolmaakte lichaamsdelen te gaan schilderen.
Dan komt er een nieuwe gast, de Hollandse Barbara Vrijman. Iedereen is voordat ze komt tegen haar, omdat haar kunst vreselijk slecht is, maar als ze er eenmaal is vindt iedereen haar toch wel aardig.
Dan komt er nog een nieuwe gaste, de Zuid-Amerikaanse Charlie. Felix is meteen onder de indruk van haar en een tijdje later hebben ze een relatie. Op een dag komt Beryl op bezoek. Hij heeft altijd veel fantasie en hij is ondertussen dikke maatjes geworden met Barbara.
Hij wil een club voor B-mensen op richten(mensen waarvan de voornaam met een b begint)
En wil daarom portretten hebben van Barbara, Belle en hijzelf. Hij eist van Helen en Jane dat ze apart schilderen/tekenen. Als Beryl weg is krijgen Helen en Jane ruzie over het feit dat ze al hun hele leven samen zijn. Jane vertrekt naar een ander gedeelte van het huis en het is de eerste keer in Helen’s leven dat ze er helemaal alleen voor staat.
Er ontstaat een bepaalde aantrekkingskracht tussen Tom en Barbara en enige tijd later hebben ze ook een relatie.

Deel 3
Dit is het verhaal van Katie, een alcoholiste en een pottenbakster.
Als dit verslag begint is Stephen net teruggekeerd uit Frankrijk waar hij een congres had. Tijdens een bezoek aan haar atelier stelt Stephen voor Jane te verwijderen uit het oord. Zonder dat Katie dat goedkeurt, voert hij dit uit en later nemen de anderen haar kwalijk dat Jane weg is.
Uit de conversatie die Katie heeft tijdens dat bezoek van Stephen komt ze erachter dat Barbara als "pispaaltje" naar het kunstoord is gehaald. Dit deed hij met de bedoeling, dat als niemand haar aardig vond ze hun woede op de kunst gingen uitten en dat zo de kunst beter werd. Dit werkte echter niet: ze was er te aardig voor. Daardoor moet Stephen wel een noodgreep toepassen. Hij introduceert Walter Hyde: een streng protestante man met slechte tafelmanieren en een slechte omgang met anderen.
Op Barbara's verjaardag, als iedereen bij elkaar zit, wordt Walter overal buiten gehouden. Als "grapje" zet hij Barbara's raam open, waardoor haar spullen wegwaaien of kapot vallen. Beryl is heel boos en wil Barbara beschermen, daarom spant hij een touwtje bovenaan de trap, waar overheen gestapt moet worden om bij de kamer van de Nederlandse te komen.
Op dat moment is het al duidelijk dat de noodgreep van Stephen werkt. Walter wordt echt overal buiten gehouden. Op een gegeven moment is dit zo erg, dat Katie medelijden krijgt.
Mr. Hyde gelooft niet in Bunty, de huisgeest. Hij wil bewijzen dat die niet bestaat. Iedereen haalt hem over om een nacht in Bunty’s kamer te gaan slapen en dat wil hij doen .
Die nacht schrikt Walter zich lam en rent dwars door de gesloten deur van de kamer heen, waarbij hij van de trap af valt en heel veel botten breekt.

Deel 4:
Dit is het verhaal van Belle, de vrouw van Stephen.
Het verhaal begint ermee dat Charlie en Felix aan haar komen vertellen dat Stephen dood is en dat Belle iedereen ervan op de hoogte moet stellen. Zelf is ze heel rustig, want ze houdt allang niet meer van hem. Ze had hem al gewaarschuwd dat er genoeg mensen waren die hem dood wilde hebben.
Daarna wordt er verteld wat er aan vooraf is gegaan:
Nadat Walter van de trap is gevallen staat hij in het middelpunt van belangstelling, want iedereen voelt zich schuldig, omdat ze hem hebben overgehaald om in die kamer te gaan slapen. Hij kan niet meer in zijn eigen kamer verblijven, dus wordt hij op de bank in de zitkamer van de gasten gelegd. Bella vindt dit niet leuk, want ze wordt telkens opgetrommeld door Walter om allerlei klusjes te doen. Zij is de enige, die hem nog steeds onsympathiek vindt. Bella is jaloers op Barbara, omdat Beryl en zij zulke goede vrienden zijn geworden.
Belle doet veel dingen met Beryl, zoals knutselen en picknicken.
Dan komt het nieuws dat Sister Nancy op bezoek komt. Het hele huis staat op z’n kop. Bella gaat naar Stephen om informatie te krijgen, maar hij laat niets los. Ze krijgen ruzie en Bella schreeuwt dat Sister Nancy het wel interessant zal vinden dat Barbara Vrijman op Kerrimagannagh te zien, aangezien ze haar helemaal afgekraakt heeft. Toevallig hoort Felix dit. Bella vraagt aan Stephen wat hij met Walter doet en zo komt ze erachter dat hij hem bij henzelf in huis wil nemen, want daar komt Sister Nancy niet.
Stephen vertelt aan Beryl dat er mensen zijn die Barbara weg willen hebben, terwijl dat zijn eigen idee was en Beryl barst in tranen uit. Barbara denkt dat Belle haar weg wil hebben, omdat Felix tegen haar heeft gezegd wat hij gehoord had. Iedereen keert zich nu tegen Belle. Twee dagen voordat Sister Nancy komt vertelt hij de gasten over haar aankomst op Kerrimagannagh en hij wordt heel boos op ze, omdat ze volgens hem niets produceren.
Na het eten hebben Stephen en Belle een goed gesprek en hij vertelt aan haar wat zijn tactiek is. Hij plaatst altijd één zwakkere persoon in de groep, zodat de rest zich aan hem gaan ergeren en zich tegen hem keren. Dan gaan ze zich dus meer op hun kunst concentreren, omdat ze het stom vinden met de zwakkere.
Later die avond staan dus Charlie en Felix voor de deur om te zeggen dat Stephen dood is.
Over zijn dood heeft ze drie hypothesen:
Als eerste had Stephen misschien teveel gedronken en is met zijn dronken hoofd van de trap gevallen, maar dat vindt ze niet aannemelijk. Dat komt omdat hij nooit zoveel drinkt.
Ten tweede kan het zijn dat Kerrimagannagh een huis met een eigen wil is en Stephen kwijt wil, maar ze houdt het bij de derde mogelijkheid.
Ze denkt dat iemand hem boven aan de trap heeft opgewacht en hem van de trap heeft gegooid.

Bron: http://huiswerk.scholieren.com/uittreksels/print.php3?id=8680

4. reflectie

Het boek is vrij duidelijk over wat er allemaal gebeurt, misschien niet allemaal even letterlijk vermeld, maar toch zeker wel duidelijk. Het onderwerp is ook duidelijk uitgewerkt, omdat je duidelijk merkt wat er met de kunstenaars aan de hand is, of ze last hebben van jaloezie of een andere ‘kwaal’.
Het boek gaat vooral over de gedachtes en de gevoelens van de kunstenaars in Kerrimagannagh. Hun verleden wordt uitgelegd en ondertussen vertellen ze ook hoe ze het toen hadden, of hoe ze zich voelden. Het boek bleef mij ook boeien, hoe langdradig (voor het gevoel) het ook kon zijn. Omdat het boek in delen is verdeeld, kun je soms ook eigen gedeeltes invullen, omdat deze niet helemaal worden uitgelegd.
De personages waren best wel levendig beschreven, omdat er een vrij duidelijke beschrijving van hen werd vermeld. Je kon de kunstenaars soms voor je zien lopen, of de manier van praten voor de geest halen. De ideeën van de personages merk je ook duidelijk, je weet na een tijdje namelijk precies hoe de een over de ander denkt, wat best wel grappig is als je merkt wat ze dan allemaal van plan zijn. De sympathieke personages vind ik toch wel Helen Ryan, omdat ze vroeger al veel problemen had en nu ook nog eens gescheiden moet worden van haar tweelingzus Jane. Het andere sympathieke personage vind ik Belle O’ Shaugenessy, zij heeft allerlei problemen in het verleden gehad met haar eigen vader en nu heeft ze ook al haar problemen met Stephen, die waarschijnlijk vreemd gaat. Bovendien heeft haar zoontje Beryl leukemie en zal die binnenkort dood gaan.
De bouw van het verhaal is goed te volgen, het is goed verwoord en leuk geschreven. Het verhaal komt wel een beetje langzaam op gang, het begint heel rustig en aan het einde is er iemand met een gebroken rug en een moord gepleegd. Dit volgt elkaar dan ook heel snel op.
De herinneringen van de kunstenaars wordt ook duidelijk omschreven. Het zijn niet echt flashbacks, maar het zijn toch wel duidelijke herinneringen, met gedachtes en gedane dingen.