Een sterke man door Renate Dorrestein

Beschrijving van het boek:

Auteur: Renate Dorrestein
Titel: Een sterke man
Uitgever: Contact, Amsterdam
Jaar van eerste uitgave: 1995
Aantal bladzijden: 289
Bijzonderheden: Vijfde druk, juni 1995
Het boek is onderverdeeld in vier delen en elk deel wordt door iemand anders verteld.

Korte inhoud van het verhaal:

Eerste deel:
Dit deel wordt gezien en verteld door een Nederlandse beeldhoudster genaamd Barbara Vrijman ze is 39 jaar. Op een gegeven moment krijgt ze een uitnodiging van Stephen O’ Shaugenessy om bij hem in Kerrimagannagh ergens in Ierland voor zes weken te komen. Daar in Kerrimangnnagh kunnen kunstenaars heel rustig werken aan hun kunstwerken. Als ze eenmaal daar is aangekomen maakt ze direct kennis met de “tijdelijke bewoners” namelijk: Olympia een schrijfster, Felix een hele kleine Amerikaan, Sarah zij ook een is schrijfster, Katie de pottenbakster, Harriet zij maakt allerlei figuurtjes in hout, Marcus een oude man die bezig is met een theaterstuk, Helen en Jane een tweeling die allebei schilderen en Tom nog een andere schrijver. Later pas ontmoet ze de “echte bewoners”, Belle de vrouw van Stephen, Beryl het zoontje van Belle en Stephen die leukemie heeft en die zeer binnen kort ook komt te overlijden, Julia de secretaresse van Stephen, Doreen en Maureen de dienstmeisjes, en natuurlijk Stephen zelf.
Als ze een beetje gewend is geraakt aan het huis en de omgeving hoort ze al vrij snel allemaal wilde verhalen van de bewoners dat er een geest zou zijn in het huis en die geest noemde ze Bunty. Barbara en Beryl kunnen het heel goed met elkaar vinden en zijn naar verloop van tijd niet meer uit elkaar te krijgen.

Tweede deel:
Dit deel wordt verteld door Helen, het begint nog voordat Barbara is aangekomen.
Helen is samen met haar zus naar Kerrimangnahg gekomen. Ze werken altijd met z’n tweeën aan één schilderij. Ze hadden met z’n tweeën besloten om menselijke lichaamsdelen te schilderen.
En toen kwam er een nieuweling de Nederlandse Barbara Vrijman, niemand begreep waarom ze uitgenodigd was om in Kerrimangnahg te komen, want iedereen vond haar werken oerlelijk. Maar het bleek allemaal wel mee te vallen en Barbara was wel aardig en ze werd ook steeds beter.
Beryl het zieke jongetje die vol met goede ideeën zit kwam naar de tweeling toe met het idee om van B-mensen een tekening te maken. Maar dit moesten de tweeling wel gescheiden van elkaar doen. B-mensen zijn mensen waarvan de naam begint met een B, dus moesten er tekeningen gemaakt worden van Belle, zichzelf en Beryl’s grote maatje Barbara. Doordat ze nu een schilderij apart moesten maken kregen de tweeling ruzie en wilde Jane een aparte kamer ergens anders in het huis.

Derde deel:
Het derde deel wordt verteld door Katie de pottenbakster. Stephen komt op een dag naar haar toe als hij terug is van zijn congres en hij legt haar voor om Jane weg te sturen. Maar Katie had nog helemaal geen toestemming gegeven maar hij heeft Jane toch weg gestuurd en de andere bewoners verweten haar dat. Ook vertelt Stephen aan haar dat het niet zo gelopen is als het had gemoeten. Hij had namelijk Barbara naar zijn huis gehaald om voor wat spanning tussen de bewoners te zorgen zodat ze beter zouden presteren. Daarom haalt hij dan nog maar eens iemand naar het huis toe, namelijk Walter Wyde. Hij blijkt meer effect te hebben op de bewoners en er ontstaat een spanning. Vooral Walter wordt overal buiten gesloten. Omdat Walter dit niet kan hebben zet hij een raam open op Barbara haar kamer zodat alles om waait en kapot gaat. Beryl kan dit op zijn beurt weer niet hebben en hij wil zijn vriendin Barbara in bescherming nemen en daarom spant hij een touwtje boven aan de overloop bij Barbara haar kamer.
Er gaan ook steeds meer verhalen de ronde over Bunty de geest. Walter de nieuweling geloofde dus helemaal niet in Bunty dus ging hij op de kamer van Bunty slapen op die avond schrikt Walter wakker en hij rent door zijn gesloten deur zo de overloop op maar als hij de trap af wilt lopen dan struikelt hij over het touwtje. Toen katie haar deur opendeed zag ze Charlie, Felix en Barbara secondenlang kijken daar het gat in de deur waar Walter met zijn forse lichaam dwars door heen gelopen was. Maar Walter overleefde het nog wel.

Vierde deel:
Het vierde deel wordt verteld door de vrouw van Stephen, Belle.
Het verhaal begint ermee dat Charlie en Felix aan haar komen vertellen dat Stephen dood is, daarna gaat het verhaal weer een beetje terug in de tijd namelijk terug na het ongeval met Walter. Walter die heeft het overleefd maar hij zit van zijn stuitje tot aan zijn kin in het gips iedereen heeft medelijden met hem want zij hebben hem overgehaald om in de kamer van de geest Bunty te gaan slapen. Omdat een ene Sister Nancy Kerrimagannagh komt bezoeken en Stephen Barbara alleen voor de spanning naar zijn huis heeft gehaald verteld hij haar dat zij weer terug naar huis moet. Stephen die wist dat zijn zoontje heel dol op Barbara was vertelde tegen hem dat de andere bewoners haar weg wilde hebben waardoor Beryl heel droevig en boos wordt. Maar Beryl krijgt zijn vader toch zo ver dat hij naar Barbara toe gaat om te vertellen dat ze toch mag blijven maar hij komt nooit aan op haar kamer.
Dan komen Charlie en Felix haar midden in de nacht vertellen dat Stephen dood is.
Belle heeft drie verschillende theorieën over zijn doodsoorzaak namelijk:
“Misschien had Stephen met de andere gasten in de salon te veel gedronken. Maar dat is niet aannemelijk. Hij hield er niet van in het openbaar de controle over zichzelf te verliezen.”
Of “Kerrimagannagh is dus toch een huis met een eigen wil. Het is immers nogal sterk dat zowel Stephen als Walter Hyde” Maar ze houdt het op de derde mogelijkheid. Aan zijn verwondingen te zien is Stephen op het voorhoofd geslagen. Er lag die avond iemand op de loer.

Verklaring van de titel:

Het boek heet “Een sterke man”, want Stephen was een man die wist wat hij wilde en hij had zijn eigen ideeën over hoe iets moest.

Perspectief:

Het is een ik-vertelsituatie, want er wordt de hele tijd gesproken en gedacht met ik en mijn.
Citaat: “Ik houd het op de derde mogelijkheid. Mijn theorie over de bewondering die Stephen noodlottig werd, weet u wel?”

Personages:

Er is zijn meerdere hoofdpersonen namelijk de vier personen door wie het verhaal werd verteld, Barbara Vrijman, Helen Ryan, Katie Kerrigan en Belle O’Shaugenessy.

Barbara Vrijman is negenendertig jaar en ze is Nederlandse. Haar beroep is beeldhouwster.
Ze is vriendelijk en aardig, want ze kan bijvoorbeeld goed op schieten met Beryl het zieke kind. Ze zegt in het begin van het boek dat ze een echt stadsmens is ze houdt niet van volmaaktheid en ze kan genieten van de rommel in de stad.

Helen Ryan is de tweeling zus van Jane ze zijn al vrij oud, de zusjes hebben allebei het zelfde mee gemaakt vroeger zijn verkocht door hun vader aan de IRA en door hun zijn ze verkracht.
Toen hun vader hulp nodig had hebben ze hem niet geholpen en is hij gestorven. Ze hebben daarna nog jaren lang hun moeder verpleegd die dement werd. Toen ook zij overleed zijn ze weggegaan naar Kerrimagannagh.

Katie Kerrigan is een pottebakker uit Noord Ierland. Ze heeft een voddig uiterlijk en drinkt te veel. Als ze een paar dagen niet drinkt geeft Stephen haar drank en zegt dat ze vooral moet blijven drinken omdat beter is voor haar werk. Ze is misbruikt door haar vader en kreeg een dochter van hem. Haar dochter Brenda, is omgekomen bij een bomaanslag van de Ulster Freedom Fighters. Ze heeft de dood van Brenda heeft ze proberen te verwerken door een Keramiek te maken voor haar. Ze schijnt ook hoer te zijn

Belle O’Shaugenessy is de vrouw van Stephen. Ze kookt en werkt mee op het landgoed, maar voor haar draait alles om haar achtjarig zoontje Beryl. Hij heeft leukemie en zal niet lang meer leven. Ze lijkt hem met niemand te willen delen. Ze wil zo veel mogelijk tijd met hem door brengen en daardoor is ze wantrouwig tegen over de gasten. Ze is niet meer verliefd op Stephen, dit komt doordat hij geen aandacht heeft voor hun zoontje dat ziek en zwak is. Ze moet niet huilen om de dood van Stephen, ze had hem ook vaak een ongeluk gewenst. Stephen sliep niet bij Belle. Belle is opgevoed door haar vader, haar moeder stierf toen zij geboren werd.

De hoofdpersonages zijn allemaal round-characters.

Tijd:

Het verhaal speelt zich in de moderne tijd af, want er wordt gesproken over auto’s, bussen, vliegtuigen en ook over abortussen.

Het verhaal is niet chronologisch. Het is niet zo dat wanneer de ene persoon eindigt de andere op dat tijdstip weer begint met vertellen. Ze hebben allemaal flashbacks naar periodes voor hun verblijf op Kerrimagannagh

Het verhaal duurt niet zo heel lang, ik denk dat het verhaal hooguit twee maanden duurt want Barbara kreeg een uitnodiging voor zes weken.

Plaats en ruimte:

Het verhaal speelt zich af in Kerrimagannagh, een oord voor kunstenaars in Ierland. Het is een tamelijk afgelegen plek, want Barbara kan er niet komen met het openbaar vervoer. Als er flashbacks zijn van de verschillende personen speelt het verhaal zich natuurlijk ergens anders af.

Structuur:

Het is een informatieve opening, want het verhaal bouwt zich langzaam op.
In het eerste deel dan maakt Barbara kennis met alle mensen dus dan weet je ook een beetje wie er allemaal in het boek voor komen en zo bouwt het ver haal zich steeds meer op.
Er is niet duidelijk één hoogte punt aan te wijzen maar elk deel had zijn eigen hoogtepunt.
Bij dit boek is er sprake van een gesloten einde het verhaal is echt “af” je weet bijvoorbeeld wat er met Belle en haar zoontje gaan doen.

Thema:

Het hoofdthema in het boek is: eenzaamheid.
Een veel voorkomend motief is de sfeer bij het avond eten die wordt beschreven.

Genre:

Het boek is een Roman, want het is een uitgebreid verhaal waarin de gedachten en de daden van de hoofdfiguren in worden beschreven

Taalgebruik:

Het taal gebruik is soms wel een beetje appart er staan soms wat rare woorden in maar die zijn niet storend en best wel te begrijpen.

Auteur:

Renate Dorrestein wordt op 25 januari in1954 geboren in Amsterdam. Het gezin telt drie dochters en een zoon. Al op de lagere school schrijft ze ‘boeken’. Na het gymnasium wil Dorrestein niet studeren, wel zo snel mogelijk financieel onafhankelijk zijn van haar ouders. Dus volgt zij een cursus tijdschriftjournalistiek en krijgt in 1972 een baan bij het blad Panorama waar zij de eerste vrouw op de redactie is. In dit mannenbolwerk krijgt ze te maken met discriminatie en onderdrukking van vrouwen door mannen. Hierdoor werd ze zo als ze zelf ooit heeft gezegd in notime super feministisch.
Na Panorama volgen enkele free lace jaren waarbij zij onder meer werk doet voor Het Parool, De Tijd, Viva en Opzij. Een jaar is ze ook nog hoofdredactrice geweest van het inmiddels verdwenen maandblad over relaties Mensen van Nu.
Daarna trad zij in 1982 in dienst van Opzij. Tussen de bedrijven door blijft ze manuscripten schrijven maar ze bleven afgewezen worden. Als ze merkt dat ernstige zaken luchtig opgediend moeten worden vindt ze haar draai als schrijfster.
Zo verschijnt in 1983 haar eerste roman Buitenstaanders. Die al binnen een half jaar twee maal herdrukt moet worden. In 1984 verschijnt haar tweede roman, Vreemde streken. Hierna volgen nog de boeken: Noorderzon, Een nacht om te vliegeren, Het perpetuum mobile van de liefde, Korte metten (een bundeling van de columns van Dorrestein uit DeTijd en Opzij), Voor alles in één dame, Het hemelse gerecht, Ontaarde moeders, Heden ik (autobiografie), Een sterke man en Verborgen gebreken.
Als Dorrestein de laatste hand legt aan Het hemelse gerecht, blijkt dat ze de vermoeidheid ziekte ME heeft. In 1997 verschijnt het boekenweekgeschenk ‘want dit is mijn lichaam’ van Renate Dorrestein

Achternaam: Dorrestein
Voornaam: Renate
Doopnamen: onbekend
Initialen: onbekend
Geboren: 25 januari 1954 Te: Amsterdam