Een lege brug door Dirk Bracke

1. Inhoud

A. Samenvatting
Op een dag haast Siem, een doorsnee Vlaamse vijftienjarige jongen uit Gent, zich na school naar zijn vriendin Marijke. Al skeelerend passeert hij een oude spoorwegbrug van het Sint-Pietersstation in Gent. Daar ziet hij Paulien, een beeldschoon meisje. Ze zit een beetje vervaarlijk op de rand van de brug met een schetsboek op haar schoot. Terwijl ze tekent telt ze elk lijntje dat ze op haar blad zet. Siem vergeet als betoverd zijn afspraakje met Marijke en probeert contact te zoeken met Paulien. Maar Paulien heeft alleen maar oog voor zijn skeelers. Siem begrijpt er niets van. Precies om vijf voor vijf komt Steven, een opvoeder van het tehuis “De Hand”, om Paulien op te halen. Steven vertelt dat Paulien autisme heeft en daarom anders nadenkt dan normale mensen. Ze kan geen verbanden leggen, begrijpt niets van de emoties die mensen uit haar omgeving tonen en kan niet tegen plotselinge gebeurtenissen of veranderingen. Ze moet altijd op voorhand aan zien kunnen komen wat er zal gebeuren of ze wordt paniekerig en agressief.
Maar zo onder de indruk van Pauliens mooie verschijning, gaat hij voortaan elke dag na school bij haar op de brug zitten. Hij doet zelfs zijn uiterste best om iets te beginnen met Paulien. Hij maakt het uit met Marijke. Elke dag loopt hij met haar mee naar huis. Op een dag ontdekt hij dat Kirst, een jongen die hij op school bedreigt omwille van zijn zakgeld, de jongere broer is van Paulien. Kirst, die meteen zijn kans ziet om niet meer afgeperst te worden, stelt Siem voor om, telkens als hun ouders weg zijn, afspraakjes met zijn zus te regelen.
Omwille van haar autisme moet Paulien zich altijd aan een vast schema houden en heeft ze moeite om haar gevoelens te uiten. Siem twijfelt eraan of Paulien ooit echte gevoelens voor hem zal kunnen hebben. Toch geeft hij niet op. Ondanks haar vele onbegrijpelijke reacties en plotse woedeaanvallen blijft hij proberen. Gaandeweg lijkt het erop dat hij vorderingen maakt, hij leert Paulien steeds beter kennen... Maar dan, op één van hun afspraakjes, vertelt Paulien over haar leven in “De Hand”. Over de vriendelijke opvoeders, de rekensommen die ze moet maken, de krant die ze elke dag helemaal zelf van het krantenwinkeltje haalt... en over hoe zij en de andere jongeren soms seksuele handelingen doen. In het openbaar. Verstopt in het berghok zodat de begeleiders hen niet zien… Paulien heeft door haar autisme echter niet door dat deze dingen verkeerd zijn. Siem is geschokt en verbiedt Paulien om ooit nog mee te doen.
Paulien is bang dat Siem niet meer elke dag bij haar op de brug komt zitten en ze belooft hem te doen wat hij vraagt.
Op een mooie dag gaat Siem Paulien bezoeken in “De Hand”. Steven, die Paulien normaalgezien altijd verzorgt, is die dag niet aanwezig omwille van familiale redenen. Paulien, die met haar rekensommen bezig is, krijgt bijna een woedeaanval als ze beseft dat Steven haar oefeningen niet gaat verbeteren. Siem kan de woedeaanval voorkomen door te zeggen dat hij nu even Steven is en haar oefeningen zal verbeteren. Ze haalt negentien op twintig, wat betekent dat ze als beloning Tetris mag spelen. Onverwachts trekt Paulien haar kleren uit en zegt ze dat Siem dat ook moet doen aangezien hij nu Steven is. Siem is verbijsterd en concludeert dat Steven Paulien telkens als zij iets goed doet seksueaal misbruikt. Hij heeft echter geen enkel bewijs. Paulien is zich van geen kwaad bewust en dat doet Siem beseffen dat ze nooit op hem verliefd is geweest. Hij weet dat het zo niet verder kan en beëindigd zijn relatie met Paulien.
Wanneer Steven die namiddag terugkomt en rond half vijf naast Paulien, op de rand van de brug zit gaat zitten, krijgt ze een woedeaanval. Ze is in paniek omdat Steven op de plek zit waar normaalgezien Siem elke dag zit. Ze duwt Steven van de brug op de spoorweg... De trein van 16u24 rijdt voorbij en voor Paulien is de rust weer even hersteld. Nu moet ze alleen nog wachten op Siem…

B. Personages
Siem
Functie: Hoofdpersonage
Uiterlijk: Siem is vijftien jaar oud, heeft een normale gestalte en zwart haar. Hij heeft erg veel puistjes in zijn gezicht. Hij vindt van zichzelf dat hij lelijk is.
Sociale situatie: Siem is een student aan de middelbare school. Hij woont bij zijn ouders. Verder wordt er niets over zijn thuissituatie verteld. Hij skeelert(vorm van skaten) en zijn beste vriend is Rachid. Samen halen ze soms kattenkwaad uit of gaan ze stiekem vieze boekjes lezen. Hij is verliefd op Paulien en perst haar kleine broertje in het begin van het verhaal af.
Innerlijk: Siem is een aardige en geduldige jongen. Toch doet hij vaak onbeschofte dingen. Bijvoorbeeld: het afpersen van Kirst, een jongen van een paar klassen lager. Of het stelen van snoep en cd’s. Dit gebeurt grotendeels onder invloed van Rachid, zijn beste vriend. Ook is hij onzeker over zijn uiterlijk.
Evolutie: Siem wordt in de loop van het verhaal aardiger en nog geduldiger van aard. Eerst is hij verblind door zijn eigen verliefdheid, hij doet alles om Paulien voor zicht te winnen. Later ziet hij in dat dit nooit zal lukken omwille van haar autisme en maakt hij de beslissing haar achter zich te laten.

Paulien
Functie: Tegenspeelster
Uiterlijk: Paulien heeft een mooi gezicht met lang donker haar en groene ogen. Ze heef een lang, slank figuur, dat erg aantrekkelijk is. Ze draagt steeds de kleren die voor haar zijn klaargelegd door begeleiders, haar broer, ... en die verschillen daardoor altijd van stijl.
Sociale situatie: Paulien woont thuis met haar ouders, oudere zus Lisa en jongere broer Kirst. Ze hebben een kanarie in een kooi wiens vleugels Paulien in brand steekt zodat hij niet meer tegen de tralies van de kooi kan vliegen. Ook hebben een klein katje, dat Paulien in brand steekt omdat ze wil weten of het beestje ook pijn zal hebben. Paulien gaat elke dag naar “De Hand”, een opvangcentrum voor kinderen met autisme, daar wordt ze begeleidt door Steven. Ze zit elke weekdag precies van 16u tot 17u op de rand van de brug boven de spoorweg. Daar tekent ze telkens opnieuw het uitzicht met een trein die om 16u24 voorbijkomt.
Innerlijk: Paulien heeft autisme, ze kan niet goed met emoties omgaan en moet altijd lachen als er iets of iemand anders pijn heeft. Ze legt geen verbanden en als er iets onverwachts gebeurt, krijgt ze een woedeaanval. En als er een probleem is kan ze die nooit oplossen en krijgt ze vaak ook een woedeaanval. Elke dag heeft ze hetzelfde schema van bezigheden die ze in alle omstandigheden doet, ze zal nooit zelf nieuwe initiatieven nemen. Als Paulien niet weet wat ze moet zeggen is ze stil en kijkt ze naar de grond en ze maakt nooit contact met vreemde mensen.
Evolutie: Omwille van haar autisme zit er niet veel verandering in Pauliens karakter. Siem komt in haar leven en ze neemt zich voor met hem te trouwen, zodat hij altijd bij haar zal blijven. Op het einde van het verhaal duwt ze Steven, haar opvoeder van de brug woordoor deze sterft. Het is niet beschreven maar de lezer weet dat eraan Pauliens rustige leventje een einde is gekomen omdat ze zonder het te beseffen een moord heeft gepleegd.
 

C. Motieven

De Brug
Paulien zit elke weekdag steeds op de brug van het Gent Sint-Pietersstation, daar tekent ze gedurende een uur de spoorweg en de treinen. De titel gaat ook over een brug. Siem rijdt over de brug als hij Paulien voor het eerst ontmoet en het is de plek waar hij Paulien steeds opzoekt. Steven wordt op het einde van het verhaal van de brug geduwd. Paulien wordt bang als Siem op het einde van het verhaal niet naar de brug toe komt.
De betekenis hiervan is dat de brug een plek is waar veel keerpunten in het verhaal gebeuren, het is een plek die centraal staat in de levens van de hoofdpersonages.

Treinen
Paulien heeft een obsessie voor treinen. Elke dag tekent ze de trein die om 16u24 onder de brug door waar ze zit, langskomt. Ze heeft posters en houten figuurtjes van treinen op haar kamer staan waar niemand aan mag komen. De stiptheid van de treinen geeft haar een gevoel van zekerheid, dat alles nog klopt in haar leven en het brengt haar ook tot rust als ze een woedeaanval heeft. Steven wordt, als hij van de brug gevallen is hoogstwaarschijnlijk overreden door de trein van 16u24, die Paulien altijd tekent.
De betekenis hiervan is dat Paulien haar autisme te vergelijken is met de treinen. Deze zijn altijd stipt op tijd(in het verhaal dan toch). Een trein wacht niet op laatkomers en legt elke dag hetzelfde traject af. Dit zijn ook de voornaamste karaktertrekken van Paulien door haar autisme.

Seksualiteit
Siem is een tiener die de grenzen van zijn ontluikende seksualiteit aan het ontdekken is. Paulien beleeft seksualiteit als ieder ander dagdagelijks ding. Ze heeft er geen gevoelens bij, weet niet wat monogamie of kuisheid betekent en ze voelt geen band met iemand omwille van seksualiteit. Ze laat iedereen toe zolang deze aankondigt wat hij met haar gaat doen en gaat zonder het te beseffen met verschillende mensen naar bed. Ze wil graag net zo zijn als haar zus Lisa, die een vriend Tim heeft. Ze wil kussen en knuffelen, dit hoort ook bij seksualiteit. Ze speelt seksuele spelletjes met Michiel, een jongen uit “De Hand” en wordt seksueel misbruikt door Steven, die het haar zo heeft aangeleerd. Siem heeft ook seksuele verlangens tegenover Paulien.
De betekenis hiervan is dat de seksuele ontwikkeling van een adolescent bij iemand met een mentale handicap totaal anders kan zijn dan bij een normale tiener. Paulien zit seksualiteit als ieder ander ding wat ze dagelijks doet. Terwijl bij normale tieners seksualiteit om verbinding en het ontdekken van je eigen en elkanders lichaam gaat.

Onzekerheid
Siem is onzeker over zijn uiterlijk, voornamelijk over de puistjes in zijn gezicht. Hij maakt in de eerste plaats contact met Paulien omdat hij haar heel aantrekkelijk vindt. Op zijn leeftijd vindt hij het belangrijk een vriendinnetje te hebben, hoe knapper hoe beter. Paulien is knap, en hij wil op de eerste plaats graag met haar samen zijn om op te kunnen scheppen tegenover zijn vrienden. Hij denkt zo meer zelfvertrouwen te kunnen verwerven. Siem is onzeker over de situatie met Paulien, ze doet hem steeds twijfelen over zichzelf en hij weet nooit goed wat hij met haar onvoorspelbare reacties aanmoet. Ook is hij heel onzeker als hij ontdekt dat Paulien wordt misbruikt. Hij weet niet wat te doen omdat hij niet kan bewijzen dat het echt zo is. Hij kan tegen een gladde veertiger als Steven toch niet op.
Paulien is onzeker over haar autisme. Ze wil net zoals alle anderen zijn maar heeft geen idee hoe ze dat moet doen. Ook weet ze niet hoe om te gaan met onverwachte situaties, waardoor ze woedeaanvallen krijgt. Ze is steeds onzeker voor verandering en doet er alles aan om die te  voorkomen. De betekenis hiervan is dat onzekerheid bij de leeftijd die de hoofdpersonages hebben hoort. Siem is onzeker omdat hij erbij wil horen, Paulien heeft dat ook, omdat ze er net zo goed op haar manier wil bijhoren.

D. Thema

Het thema van het boek is autisme. Paulien, één van de hoofdpersonages heeft autisme en heel het verhaal gaat over het omgaan met autisme. Zowel voor de omgeving als voor de persoon zelf.
De motieven passen ook in dit thema. Iemand met autisme heeft een strikte regelmaat in zijn haar leven nodig en kan er niet tegen als die verstoord wordt. Als lezer leer je veel bij over de ziekte en de leefwereld rondom een persoon met autisme. Ook krijg je een kijk in de gedachtewereld van een persoon met autisme. De titel van het boek, “Een lege brug” verwijst naar de leegte die andere mensen voelen in nabijheid van iemand met autisme. Autistische mensen laten niet gauw hun gevoelens zien en geven nooit bevestiging of feedback tegenover gewone mensen. Deze ervaren dat als een leegte. In het boek geniet Paulien van pijn. Ze knipt de vleugels van de kanarie af en steekt het kleine poesje in brand. Ze voelt zicht blij als er rampen en ongelukken op televisie worden getoond en dat heeft ze ook als ze ziet dat Steven roerloos onder de brug ligt. Dit gebrek aan empathie is te wijten aan haar autisme. De schrijver, Dirk Bracke, heeft geen verleden dat iets te maken heeft met autisme. Maar de boeken die hij schrijft behandelen stuk voor stuk maatschappelijke thema’s zoals kinderprostitutie, drugverslaafde jongeren, vandalisme, sociale wantoestanden enz.

E. Titel

Een lege brug. De brug verwijst naar een motief in het verhaal. De brug is de plaats waar veel keerpunten in het verhaal zich afspelen. Siem ontmoet Paulien voor het eerst op deze plaats. Steven sterft doordat hij van de brug valt. De treinen, een ander motief zijn ook vlakbij de brug gelegen. Paulien zit elke dag van 16u tot 17u op de rand van de brug treinen te tekenen. Het “lege” staat voor de leegte die Paulien om haar heen creëert omwille van haar autisme, haar omgeving krijgt de indruk dat ze leeg en gevoelloos is, terwijl ze her door haar autisme eigenlijk helemaal niets aan kan doen. Elke dag komt Siem bij haar op de brug zitten, zo wil Paulien het. Ze wil dus geen lege brug hebben. Maar op het einde van het verhaal is dit onvermijdelijk omdat Siem niet meer terugkomt en ze Steven van de brug heeft geduwd.
Mogelijke andere titels: Op de rand van de brug, Kijk me aan, Op tijd vertrokken, Een eigen wereld, Ondoordringbaar…

F. Genre

Het boek “Een lege brug” is een Psychologische jeugdroman. De hoofdpersonages hebben beiden een leeftijd van 15/16 jaar en geven daardoor een uitstekend beeld van de leefsituatie van een adolescent. Ook De schrijfstijl is vlot en redelijk eenvoudig en daardoor voor de jeugd bedoeld. Dirk
Bracke’s andere boeken zijn ook allemaal jeugdromans. Het is een psychologische roman omdat we
voornamelijk de gevoelens en gedachtewereld van de personages te zien krijgen en de ingrijpende gebeurtenissen in het verhaal zijn ook heel interessant op psychologisch vlak.

 
2. Vorm

A. Structuur

Het boek is verdeeld in tweeëntwintig hoofdstukken die qua lengte variëren van 3 tot 16 pagina’s. De hoofdstukken zijn genummerd, hebben geen titel en beginnen steeds op een rechterpagina. De hoofdstukken duiden een verandering van plaats, tijd of situatie aan. Ook is er regelmatig een verandering van vertelperspectief (Siem of Paulien). Wanneer Paulien de vertelster is, is de tekst schuinsgedrukt. Vaak wordt de situatie die eerder vanuit Siems standpunt is verteld opnieuw verteld vanuit Pauliens standpunt. Of wordt er een gebeurtenis verteld die later vanuit Siems standpunt totaal anders bekeken wordt en/of voor veel verandering in de verhaallijn zorgt.

B. Vertelperspectief

Het verhaal wordt beschreven door de ogen van de twee hoofdpersonages Siem en Paulien. Telkens is een van de twee aan het woord. Siem is vaker aan het woord dan Paulien.
Naargelang wie de verteller is krijgen we een heel andere kijk op het verhaal.

Paulien leidt ons mee in haar autistische gedachtewereld, ze beschrijft hoe ze denkt en hoe weinig controle ze heeft over haar eigen emoties. Ze beschrijft gebeurtenissen en acties die voor ons heel onwaarschijnlijk en bijna gruwelijk in de oren klinken. Bv. je eigen kat in brand steken of zonder enig besef seksueel misbruikt worden. Ze geeft ons een kijk in haar gevoelens, die vaak vaag en verwarrend zijn.

“Opeens staat mama in de woonkamer.
‘Wat betekent die herrie?’ vraagt ze. ‘Is er wat met de kanarie?’
Dan ziet ze de vleugels en de veertjes op tafel liggen, de schaar er kruiselings middenin.
‘Hij vloog voortdurend tegen het kooitje.’ zeg ik. ‘Ik heb zijn vleugels afgeknipt, maar hij wil niet rechtop blijven staan.’
Mama stuift naar het kooitje en kijkt met grote ogen naar de kanarie. Hij beweegt nog amper.
‘Jij bent stout.’ sist mama opeens.
Ik begrijp het niet.
‘Stout? Waarom? Ik wilde Flurk alleen maar helpen. Nu kan hij niet meer tegen de tralies vliegen.’
Radeloos grijpt mama me bij de schouders en schudt me door elkaar.
Er komt weer water uit haar ogen, zie ik. Dat gebeurt wel vaker. Ik vind het telkens weer leuk om naar te kijken. Het is zo gek. Water uit de ogen.” (pagina 112)

Siems vertelperspectief laat een heel andere kant van het verhaal zien. Hij kijkt als buitenstaander naar de gesloten wereld waarin Paulien leeft en probeert er langs de kieren toch in binnen te dringen. Hij beschrijft hoe moeilijk dit is en welke twijfels en verwarring het met zich meebrengt.

“‘Dag Paulien.’
Het meisje keek hem heel even aan en boog zich toen weer over haar worteltjes. Ze sneed heel langzaam, alsof alle schijfjes precies even breed moesten zijn.
‘Siem is er, Paulien,’ probeerde Steven het ijs te breken. ‘Hij is speciaal voor jou gekomen. Kijk nu toch naar hem.’
Als op bevel richtte Paulien haar ogen op Siem. Die trok een knipoogje.
Paulien trok verbaasd een rimpel tussen haar ogen en bleef afwachtend in Siems ogen kijken.
‘Doe dat nog eens,’ zei ze toen een tweede knipoogje uitbleef.
‘Nee!’ zei hij hard.
Ze denkt dat ik een goocheltrucje doe, dacht Siem teleurgesteld. Was dat alles? Was ze niet blij hem zomaar eens te zien? Interesseerde hij haar dan helemaal niet?” (pagina 122)

Het verhaal bevat twee vertelperspectieven.
Het eerste vertelperspectief is dat van Siem. Het is een persoonsperspectief in de hij-vorm en in verleden tijd geschreven. De schrijver blijft op de achtergrond maar geeft wel soms extra informatie.

“Siem deinsde achteruit. De skeelers vielen uit zijn handen en bonsden op de betonnen tegels van het voetpad.
Hij betastte voorzichtig zijn voorhoofd.
‘Ben je gek?!’ riep hij, meer geschrokken dan boos. ‘Je had mijn oog kunnen doorboren!’
Maar zijn voorhoofd liet haar koud. Ze keek woedend naar het potlood zonder punt.”
(pagina 10)

Het tweede vertelperspectief is dat van Paulien (schuinsgedrukt). Het is een heel smal uitbeeldend ik-perspectief in de tegenwoordige tijd geschreven. Het personage zit midden in de actie en weet nooit wat er vervolgens zal gebeuren.

“De jongen gilt. Dat geeft me een prettig gevoel. Ik ben bang voor pijn, maar ik vind het wel fijn als iemand anders pijn heeft. Het is een sensatie die door mijn hele lijf zindert.
Jammer dat ik zijn oog niet raakte. Dat was pas leuk geweest.
Hij is boos. Maar ik ook. Mijn potlood is stuk. Hoe moet ik nu mijn tekening afmaken voor vijf uur?” (pagina 16) 

C. Tijd

De vertelde tijd is ongeveer drie weken. Waarschijnlijk ergens in november of december vanwege een verwijzing naar Sinterklaas in het boek.
De verteltijd is 178 pagina’s

Het verhaal speelt zicht af in de jaren negentig. Het is een modern verhaal maar omwille van het gebruik van de Frank als munteenheid en de datum van uitgave van het boek is het zeker in de jaren negentig.
De schrijver heeft deze historische tijd gekozen omdat hij een hedendaags beeld wilde scheppen. Autisme is een fenomeen dat nog niet lang in de dagelijkse wereld wordt geaccepteerd. Enkele generaties geleden werden kinderen met autisme eerder weggestopt voor de maatschappij en schaamden de ouders zich voor het mentaal gehandicapte kind. Het boek is gepubliceerd in 1997, hedendaagser dan de jaren negentig kon het boek dus nog niet zijn.

De tijd is redelijk chronologisch geschreven, per vertelperspectief wordt het verhaal bijna zonder flashbacks of –forwards beschreven. Wel is er regelmatig een klein tijdsverschil tussen de twee vertelperspectieven. Pauliens perspectief is vaak een herhaling van wat daarvoor reeds in Siems perspectief beschreven is. Er is één flashback in Siems vertelperspectief. Op het moment dat steven hem verteld dat de autistische kinderen in het tehuis als beloning een computerspelletje mogen doen wanneer ze iets goeds doen. Zo verklaart Siem een opmerking van Paulien over het spelletje Tetris die hij op dat moment nog niet begreep.

Er is sprake van een tamelijk traag tempo. Er wordt veel beschreven in een kleine tijdsduur. De vertelde tijd is groter dan de verteltijd.

D. Ruimte

Het verhaal speelt zich op meerdere plaatsen af in de Vlaamse stad Gent. Op de spoorwegbrug in de buurt van het Sint-Pietersstation, op de weg van de brug naar het huis van Paulien, in het huis van Paulien, in het opvangtehuis “de hand”, op Siems school, in het café “De Apollo” en op nog een paar andere plaatsen die niet belangrijk zijn voor de ontwikkeling van het verhaal. Omdat het vaak dezelfde plaatsen zijn vaar het verhaal zich afspeelt doet de ruimte erg klein aan. En in feite is deze ook niet groot want alle plaatsen zijn in Gent gelegen en er wordt nauwelijks over vervoer en al helemaal niet over reizen gesproken. De omgeving is steeds erg stedelijk.
Er is niet echt een speciale reden dat de stad Gent als decor wordt gekozen, aangezien het centrum “De Hand” voor zover ik weet een fictieve plek is. De situering heeft ook niet echt een speciale meerwaarde voor het verhaal.
 

Over de schrijver

Dirk Bracke werd geboren op 4 juni 1953, volgde een handelsopleiding in Sint-Niklaas en werd toen postbode. Momenteel is hij voltijds schrijver van beroep.
Voor hij zijn eerste boek Steen schreef, had Dirk Bracke zijn schrijfkunst al uitgeprobeerd op een paar Vlaamse Filmpjes.
Met Blauw is bitter zette hij de toon voor zijn verdere werk waarin hij zonder schroom maatschappelijke thema's aanpakt. De meeste van zijn boeken zijn controversieel en behandelen bijna uitsluitend problematische onderwerpen waar vaak tot voor kort een taboe over heerste zoals kinderprostitutie, drugsverslaafde jongeren, aids, echtscheiding, seksueel geweld, afpersing, brutaliteit, oorlog, vandalisme, instellingen en sociale wantoestanden. De beschrijvingen van seks en geweld zijn onverbloemd.

Voor hij met schrijven begint, doet Bracke uitgebreid onderzoekswerk rond het thema waarover hij wil schrijven. Deze aanpak geeft zijn werk een journalistieke toets. De lezer steekt er in elk geval heel wat van op, ondanks het feit dat zijn verhalen zelf choquerend en keihard kunnen zijn.
Critici beweren wel eens dat hij op sensatie uit is, maar zijn lezers vinden het prima. Bracke zorgt er wel voor dat elk verhaal - hoe hard en wreed ook - je uiteindelijk achterlaat met een positief gevoel.

Dirk Bracke is één van de populairste jeugdauteurs in Vlaanderen.
In 16 jaar tijd verkocht hij al meer dan 300.000 exemplaren van zijn jeugdboeken. Bovendien werd zijn werk al vertaald naar het Deens, Duits, Spaans, Pools,... Zijn nieuwe boeken komen steeds in de Top 10 terecht, hij is een veelgevraagd spreker in scholen en bibliotheken. En ook op de jaarlijkse boekenbeurs in Antwerpen is het steevast aanschuiven voor een handtekening van Bracke. In februari 2010 verscheen: 'Bo', de verfilming van 'Het engelenhuis'.
 

Eigen mening

Mijn eerste indrukken van het boek waren goed. Toch had ik de eerste keer dat ik het boek in mijn handen had, het al weer weggelegd na vijf hoofdstukken. Voor mij moet een boek een uitdaging zijn. Het moet me moeite kosten om het te begrijpen. Want als ik er meer over na ga denken voert het boek me uiteindelijk verder mee. Dit boek vind ik net iets te eenvoudig geschreven. De aanbevolen leeftijd van het boek ligt dan ook lager dan mijn eigen leeftijd. Ik had het boek uiteindelijk dan ook al uitgelezen op één namiddag.
Het thema van het boek spreekt me wel erg aan. Ik wist al wel wat over autisme maar ben nog nooit echt in directe aanraking met een persoon met autisme of met een dergelijke situatie gekomen. Het is heel mooi om ook een kijkje te kunnen nemen in de gedachtewereld van iemand met autisme.
Het boek geeft altijd veel informatie over de situatie. Dit is handig omdat het verhaal zo gemakkelijk te begrijpen is en erg vlot leest. Het nadeel hiervan is dat het verhaal daardoor meteen een stuk minder spannend en mysterieus wordt. Toch waren er momenten dat ik met een kloppend hard zat te lezen omdat ik zo verbijsterd was over de acties van Paulien. Ik kan me verplaatsen in haar gedachtewereld. Toch was ik erg geschokt toen ze het katje in brand stak. Ik probeerde haar zelf in mijn gedachten tegen te houden en ik kon de pijn van het katje ook goed voelen.
Het einde vind ik wel heel mooi. Paulien zit alleen op een lege brug. Ze heeft net Steven dodelijk van de brug geduwd om plaats te maken voor Siem. Maar de lezer weet dat die niet zal komen. Er staat niets letterlijk geschreven maar je weet heel goed wat er gebeurd. En je weet ook dat Pauliens leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Zo geeft het boek je de kans om zelf te fantaseren wat er met Paulien zal gebeuren.
Ondanks dat er veel erge dingen in het boek gebeuren houd je als je het boek uitgelezen hebt er toch een positief gevoel aan over.