In het deel “Voorjaar” gaat Pontus Beg met de jongen die hij nu de kleine Mozes noemt naar een plaats vanwaar ze naar het Beloofde Land kunnen kijken. Beg zegt tegen de jongen dat hij Jood moet worden, dan kan hij altijd papieren krijgen voor Israel. Dan zullen ze de papieren van de jongen moeten veranderen: hij moet de zoon van de jood geworden Pontus worden: dan wordt hij ook jood en hij zal Hebreeuws moeten leren. De roman eindigt op deze wijze hoopvol, want de jongen wil wel doen wat Pontus aanraadt.

Thematiek

Op zoek naar geluk

Zowel de vluchtelingen als Pontus Beg zijn op zoek naar geluk. De vluchtelingen denken dit te vinden in de nieuwe wereld, Pontus in het Jodendom. Het boek past ook goed bij ontheemding. De vluchtelingen vertrekken uit hun eigen leefomgeving en moeten zien te overleven in barre omstandigheden die ze niet gewend zijn. Ook Pontus is ontheemd, hij komt er op zijn 53ste achter dat hij eigenlijk een Jood is en gaat ineens door andere ogen kijken.

Motieven

Eenzaamheid

Pontus Beg is eenzaam. Hij heeft geen echtgenote, geen echte vrienden en zijn ouders zijn overleden. Met zijn zus heeft hij geen contact meer. De enige persoon waar hij nog wel mee praat en plezier heeft is zijn huishoudster. Hij leeft dus een eenzaam bestaan. De vluchtelingen zijn misschien met meerdere samen, maar toch voelen ze zich allemaal alleen. Ze willen niets van elkaar weten en denken vooral veel aan zichzelf.

Discriminatie en racisme

De Ethiopiër, de enige donkere in het gezelschap, wordt door de andere vluchtelingen gediscrimineerd. Ze zien hem als iets kwaad. Ze doen onaardig tegen hem, schelden hem uit, slaan en schoppen hem, maar ze zijn vooral bang voor hem. Ze noemen hem “de zwarte” of “Afrika”. Volgens de vluchtelingen is hij de veroorzaker van de ellende. Hij wordt gewantrouwd en behandeld als een dier.

Geloof en bijgeloof

Pontus Beg maakt kennis met het Jodendom. Zijn verhaal gaat voornamelijk over zijn zoektocht in het Jodendom. Hij vergelijkt de vluchtelingen met het joodse volk. Beide groepen trokken onder erbarmelijke omstandigheden door de woestijn of steppe. De vluchtelingen hebben een sterk bijgeloof. Ze zoeken een soort houvast, waar iedereen het over eens is. Eerst geloven ze dat Afrika de bron van de ellende is. Als iemand Afrika heeft vermoord, willen ze Afrika juist niet kwijt. Ze moeten het hoofd meenemen, omdat deze magische krachten bezit. Het zal hen naar het beloofde land leiden.

Egoïsme

Beg toont aan het begin van het verhaal nauwelijks medeleven. Hij denkt voornamelijk aan zichzelf en trekt zich niet veel aan van andere mensen. Gedurende het verhaal wordt hij steeds zachter en menselijker. Hij is veel minder egoïstisch. De vluchtelingen daarentegen worden juist steeds meer egoïstisch. Als er iemand is overleden, springt iedereen er zo snel mogelijk op om de beste spullen te pakken.

Queeste

Dit zijn de namen is een queesteroman. Een queesteroman is een roman waarbij een personage op een reis of tocht is naar zijn verleden of een ander belangrijk object. In deze roman is Pontus Beg erachter gekomen dat hij joods is en hij gaat op zoek naar zijn verleden.

Ook de groep mensen die door de steppe zwerft, heeft een queeste. Zij zijn op zoek naar geluk. Ze hebben alles achtergelaten en willen maar één ding: een beter leven. Wanneer de vluchtelingen in de stad verschijnen, ziet Pontus de overeenkomst tussen de groep zwervers en het volk van Israël dat veertig jaar door de woestijn heeft gezworven. Beide waren op zoek naar het beloofde land. Beide groepen dragen ook iets met zich mee: de groep zwervers heeft het hoofd van de Ethiopiër en de Israëlieten hadden de beenderen van Jozef bij zich als relikwie. Beide geloofden dat deze objecten magische krachten bezaten en hen naar het beloofde land zou leiden. Zowel Pontus als de vluchtelingen zijn dus op zoek naar hun eigen vorm van geluk. Maar er is wel een verschil: de zwervers willen het liefst hun verleden achter zich laten en zich helemaal richten op de toekomst. Ze willen daarom ook hun namen niet noemen. Beg wil juist zo veel mogelijk van het verleden weten om zijn joodse achtergrond te achterhalen.

Menora en het Jiddische liedje

De menora is een zevenarmige kandelaar. Deze hoort bij het Jodendom. Wanneer Beg een menora bij de rabbijn ziet staan, krijgt hij weer herinneringen van zijn jeugd en zijn moeder terug. Het staat voor een soort nieuw begin van Beg: hij wil meer weten over het Jodendom en over zijn moeder. Dit geldt hetzelfde voor het Jiddische liedje dat de moeder van Beg altijd voor hem zong.

Titelverklaring

“Dit zijn de namen” verwijst naar de Bijbel en in het bijzonder naar de beginpassage van het boek Exodus (Uittocht) Exodus 1 vs. 1 Dit nu zijn de namen der zonen van Israël, die in Egypte gekomen zijn, met Jakob; zij kwamen erin, elk met zijn huis. Het gaat over de groep Joden die 40 jaar door de woestijn hebben gezworven, op zoek naar het beloofde land. In de roman van Wieringa zijn veel parallellen te trekken tussen de vluchtelingen van vroeger en nu. Wat de namen betreft is er nog hert volgende op te merken: in de verhaaldraad van de vluchtelingen worden ze alleen eerst zonder naam aangeduid, maar wanneer ze in deel II met de commissaris spreken krijgen ze allen een naam. Dan krijgt de titel van de roman in dit deel dus ook een aanvullende betekenis van “dit zijn de namen” van de mensen die op de steppe gezworven hebben.

Structuur & perspectief

Er zijn drie delen in deze queesteroman: Najaar, Winter en Voorjaar. Deze drie delen zijn onderverdeeld in genummerde en getitelde hoofdstukken. Deel I in 24 hoofdstukken, deel II in 14 hoofdstukken en deel III in slechts 1 hoofdstuk: in totaal zijn er dus 39 hoofdstukken.

In deel I lijken de twee verhaaldraden qua tijd synchroon te verlopen. In deel II wordtde chronologische volgordeenkele keren doorbroken, want de zwervers zijn al in de stad van Beg en in enkele hoofdstukken wordt dan weer terugverteld over wat er tijdens de vlucht is gebeurd.

De verteller lijkt in deel I waar het de oneven hoofdstukken betreft vooral een personale verteller (vanuit Pontus Beg), maar de lezer merkt toch wel de aanwezigheid van een alwetende verteller op. De even hoofdstukken leveren een alwetende verteller op die beschrijft wat de vluchtelingen meemaken op hun barre tocht. In deel III lijkt meer te worden verteld door de hij-verteller Pontus. De o.t.t. en de o.v.t wisselen elkaar (onregelmatig) af.

In het tweede deel is er geen sprake meer van chronologie. De vluchtelingen zijn al in de stad met de moeilijke naam en dan komen later in enkele hoofdstukken nog de ontberingen terug die ze op de steppe hebben geleden. Er wordt dan aangeduid wie het hoofd van de Ethiopiër moet dragen en hoe ze zelftegenover anderen te keer gaan. Ze laten het kippenvrouwtje zonder eten achter.

Decor

We weten dat in deel II de maand december een rol speelt, want de baby wordt op 19 december geboren. Hij heeft immers ook de functie van redder van de mensheid en is dus een nieuwe Messias voor de groep vluchtelingen en voor Pontus. Wel moet er sprake zijn van een actueel verhaal, want internet komt in de tekst voor.

In deel III wordt gesproken over de hoop op het bereiken van het Beloofde Land en dat is twee weken na de bevalling van dat kind, waardoor je net in het nieuwe jaar zit. Een mooie maand voor een nieuw begin.

Het decor speelt zich af in een niet bestaande plaats Michailopol, een grensstad ergens in de steppe van de Oekraïne. De andere verhaallijn speelt op de steppe, een ruimte die te vergelijken is met de woestijn waardoorheen het volk van Israël onder leiding van Mozes trok. Ook de groep vluchtelingen is op weg naar het Beloofde Land (het symbool voor de betere toekomst). De steppe als decor wijst natuurlijk op eenzaamheid: de zwervers zijn allemaal eenlingen die vluchten voor het verleden.

Slotzin

De wind suisde zacht langs de hellingen. Het was fris opeens. Beg ritste zijn jas dicht. De jongen voelde geen kou. Hij stond daar net de zon van het beloofde land op zijn gezicht en staarde uit over het golvende gras in de verte, de gele zee.

Lijst van personages

Pontus Beg: 53 jaar en politiecommissaris van Michailopol. Hij is erg eenzaam. Hij heeft enkele kleine lichamelijke klachten, zoals een koude voet en een piep in zijn oor. Eén keer per maand heeft hij seks met zijn huishoudster Zita. Beg drinkt precies vier glazen wodka per dag. Beg wil alles over het Jodendom te weten komen. Beg is erg bezig met zijn afkomst en identiteit. Wanneer de vluchtelingen in de stad komen, vergelijkt hij ze met de vertegenwoordigers van het joodse geloof die veertig jaar in de woestijn hebben rondgezworven. Hierdoor wordt Beg nog menselijker.

De jongen / Saïd Mirza: het enige kind in de groep. Hij is, samen met de andere vluchtelingen, op zoek naar een betere wereld. Hoewel hij de jongste van de groep is, blijft hij verstandig tijdens de tocht en is hij een van de sterkste qua overleven. Wanneer hij in Michailopol door Beg wordt ongevraagd, is hij opstandig en eigenwijs. Beg en de jongen krijgen een band. Hij zal de papieren krijgen van de baby van de gevluchte vrouw. Voortaan heet de jongen dan ook Saïd Mirza.

De Ethiopiër: niemand van de andere vluchtelingen weet waarom de Ethiopiër mee op reis is gegaan. De andere vluchtelingen kunnen hem niet verstaan en ze zien hem niet als gelijkwaardig door zijn donkere huidskleur. Hij praat niet en wordt buitengesloten door de groep. Ze zien hem als een gevaar en denken dat hij over magische krachten beschikt.

De lange man: leeft een beetje op de achtergrond. Hij zorgt niet voor oponthoud of spanning. Hij is al redelijk op leeftijd en krijgt het hoe verder de reis vordert steeds zwaarder. Op een gegeven moment kan hij het echt niet meer bijhouden en blijft hij achter. Hij roept nog om hulp, maar niemand helpt hem. De groep laat hem achter en loopt verder. De Ethiopiër ontfermt zich wel om de lange man. Hij geeft hem eten en uiteindelijk sluiten ze samen weer bij de rest van de groep aan. Deze is niet blij dat ze er weer bij zijn. De lange man sterft toch nog wel in de steppe, omdat hij te verzwakt is.

De stroper: heeft een heel groot uithoudingsvermogen. Hij loopt altijd iets voorop om te kijken of er een teken van leven te zien is: een stad, maar ook voedsel of water. Hij zorgt voor het eten en voelt zich een van de leiders van de groep. Hier heeft hij niet om hoeven strijden, hij heeft genoeg aan zichzelf. Hij is gewoon neutraal.

De stroper: heeft een heel groot uithoudingsvermogen. Hij loopt altijd iets voorop om te kijken of er een teken van leven te zien is: een stad, maar ook voedsel of water. Hij zorgt voor het eten en voelt zich een van de leiders van de groep. Hier heeft hij niet om hoeven strijden, hij heeft genoeg aan zichzelf. Hij is gewoon neutraal.

De vrouw / Samira Uygun: de enige vrouw van de groep vluchtelingen. Ze wordt daarom vanaf het begin van de reis bijna iedere nacht even apart genomen. Eerst streden Vitaly en de man uit Asjchabad om haar, maar als snel wordt het alleen de man uit Asjchabad. In het ziekenhuis van Michailopol baart ze een gezond kind, hoe zwak en mager haar eigen lichaam ook is. Ze overlijdt zelf wel.

De man uit Asjchabad / Akmuhammet Kurbankiliev: vroeger was hij rijk en machtig. Totdat hij op een dag jeuk kreeg. De jeuk werd steeds erger en hij moest naar Kara Bogaz reizen om daar in het super zoute water te gaan. Dan zou de jeuk over gaan. Maar hij is nooit het water ingegaan. Hij heeft zich verstopt in een boot en is ervandoor gegaan. Toen hij aan de reis begon, had hij nog een dikke bolle buik, maar als snel raakt hij deze kwijt en wordt hij net zo mager als de andere vluchtelingen. Over het algemeen is de man aardig, maar soms heeft hij zijn buien en kan hij agressief uit de hoek komen.

Vitaly: de vechtersbaas van de groep vluchtelingen. Hij heeft een grote mond en is agressief. Hij zit vol met tatoeages en wonden. Hij was verslaafd aan drugs. Vitaly was vroeger verslaafd aan drugs en hij handelde hier ook in. Gedurende de reis kickt hij af, omdat er natuurlijk niets te krijgen is in de steppe. Aan het einde van de reis kan hij bijna niets meer. Hij praat nauwelijks meer en loopt er doods bij. Hij draagt het hoofd van de Ethiopiër, wat doet vermoeden dat hij de moord heeft gepleegd.