Dit is mijn dag door Menno Wigman

Zakelijke gegevens Titel: Dit is mijn dag
Auteur: Menno Wigman
Aantal pagina’s: 55
Jaar van eerste uitgave: 2004

Samenvatting Dit is mijn dag bevat 31 gedichten, die zijn verdeeld over vijf delen in het album. Er is ook een inleidend en uitleidend gedicht en zo is het album volgens het volgende symmetrische schema verdeeld: 1 - 5 – 7 – 5 – 7 – 5 – 1. Het inleidende gedicht draagt dezelfde titel als de bundel zelf. Vervolgens komt deel I, dat bestaat uit vijf gedichten die gaan over bepaalde gebeurtenissen in het leven, herinneringen van de auteur. Het gedicht ‘Puber’, één van de drie gedichten die ik ga uitwerken, gaat over een herinnering van zijn middelbare schooltijd en staat dan ook in dit deel van het album. De gedichten uit deel II en III gaan voornamelijk over somberheid en bepaalde onlustgevoelens die Wigman heeft over zijn omgeving. De gedichten uit afdeling IV gaan over de dood. In dit deel staat onder andere ‘Bij de gemeentekist van mevrouw P.’, het gedicht dat we in de les hebben behandeld en dat ook echt is uitgesproken op de begrafenis van deze mevrouw. Ook een ander gedicht uit dit deel, ‘Moe in Amsterdam’, werd voorgedragen tijdens de eenzame uitvaart. In het laatste deel staan vijf gedichten die Menno Wigman heeft geschreven bij politiefoto’s.

Ervaringsverslag
Thematiek Op de achterzijde van de bundel wordt tot twee keer toe vermeld dat Menno Wigman een stadsdichter is. De stad komt inderdaad vaak terug in zijn gedichten, maar vaker als ruimte dan als thema. Het is niet de stad die de hoofdrol speelt, maar de dichter. Waar de gedichten over gaan verschilt per deel, maar herinneringen, somberheid en dood zijn thema’s die terug blijven komen. Verder is het me opgevallen dat de woorden ‘hand’ en ‘handen’ vaak terugkeren in de gedichten. En wel in ‘Dit is mijn dag’, ‘Lichaam, mijn lichaam’, ‘Kaspar Hauer’, ‘Een soort thuiskomst’, ‘Op een pijnloos uur’, ‘Het licht is als het licht’, ‘Sluipwesp’, ‘Onbegonnen werk’ en ‘Hotelnacht’. In sommige gevallen hebben de handen echt een belangrijke functie, in andere gevallen lijkt het meer op toeval. Ik vraag me af wat de reden is waarom dit lichaamsdeel steeds weer terugkeert in zijn gedichten. Ik kon er op internet geen verklaring voor vinden.

Informatie over de auteur Menno Wigman is dichter, vertaler en muzikant. Hij werd geboren op 10 oktober 1966 in Beverwijk en groeide op in Santpoort. Op het Gymnasium Felisenum in Driehuis-Velsen werd zijn interesse voor poëzie aangewakkerd door zijn docent Nederlands. Verder was hij in die tijd drummer in punkband Human Alert. In 1984 begon hij zijn studie Nederlands in Amsterdam. Hij publiceerde in eigen beheer zijn eerste dichtbundel Van zaad tot as en deed zijn eerste optredens als dichter. In 1985 richtte hij een eenmanstijdschrift op met de naam Nachtschade, waarin hij zijn eigen poëzie, proza, essays en vertalingen publiceerde. In 1987 kwam zijn eerste echte debuutalbum uit, getiteld ’s Zomers stinken alle steden. In de daarop volgende jaren publiceerde hij nog meer bundels en werd hij voor verschillende prijzen genomineerd. In 2002 ontving hij de Jan Cambert-prijs voor zijn bundel Zwart als kaviaar en de Gedichtendagprijs, voor ‘Misverstand’ uit diezelfde bundel. In 2003 droeg Menno poëzie voor bij begrafenissen van Amsterdammers zonder nabestaanden. In 2004 verscheen Dit is mijn dag en die werd al binnen twee maanden herdrukt. Bron: http://www.kb.nl/dichters/wigman/wigman-bio.html

Titelverklaring ‘Dit is mijn dag’ is waarschijnlijk als titel gekozen omdat het de titel is van het inleidende gedicht in de bundel. Dat is de enige verklaring die ik kan bedenken, want de titel ‘Dit is mijn dag’ dekt de lading van de bundel niet.

Mening Nadat we het gedicht ‘Bij de gemeentekist van mevrouw P.’ hadden behandeld in de les en ik enkele andere gedichten uit deze bundel had gelezen, merkte ik dat de gedichten van Menno Wigman mij aanspraken en heb ik voor deze bundel gekozen. Zijn taalgebruik en woordkeus is goed te begrijpen waardoor de poëzie toegankelijk is en ik niet alles drie keer hoef te lezen voordat ik begrijp waar het over gaat. Wigman maakt gebruik van vaste vormen en een sterk metrum, wat de gedichten heel melodieus en prettig om te lezen maakt. Je kan merken dat hij naast dichter ook musicus is. De mooiste gedichten vond ik die waarin ik bepaalde zinnen herkenbaar vond. Dat gevoel van herkenning had ik het sterkst bij de drie gedichten die ik uitgezocht heb om verder uit te werken. Er waren ook gedichten waarmee ik niet zoveel kon, zoals die vijf die hij schreef bij de politiefoto’s. Misschien worden die interessanter als ik de foto’s erbij bekijk. Ik vond het leuk om eens een dichtbundel te bespreken in plaats van een literair boek. Soms vergeet ik dat poëzie bestaat, simpelweg omdat ik me er nooit mee bezig houd. Ik zie nu in hoe mooi en inspirerend poëzie kan zijn en ben van plan om vaker een dichtbundel te lezen. Eén gedicht kan meer zeggen dan een tekst van duizend woorden, daarvan ben ik overtuigd.