De zwarte dood door Piet Teigeler

Voor een verhaal vol spanning ben je bij de zwarte dood op het juiste adres. Het speelt zich af in Antwerpen en het begint met de dood van een man in de metro. Deze man blijkt een goedgekende advocaat te zijn, met een rechtse kijk op het leven. Hij is aanhanger, samen met zijn vrouw van een nazistisch beweging. Dewitt en Carpentier zijn de twee agenten die met het onderzoek worden opgezadeld. Ze beginnen met alle getuigen te overlopen en komen zo bij een pater Loots terecht. Deze man stond geruime tijd over het lichaam gebogen. Na een bezoek aan deze religieuze komen ze te weten dat er een Afrikaan aanwezig was in het metrostation die nog gewerkt had onder Mubutu en dus ook zware misdaden heeft begaan. Thsilembe, zoals men hem noemt, wordt direct gezocht doorheen de stad. Er zijn nog verscheidene mensen betrokken geraakt bij het onderzoek en deze gaan allen hun bronnen raadplegen. Er ontstaat een netwerk van mogelijke oplossingen die allemaal verband houden. De vrouw van de advocaat kan het gedaan hebben, Thsilembe in opdracht van iemand en het kan door uiterst rechts uitgevoerd zijn. Terwijl de teams zich verspreiden en gaan zoeken achter mensen die eventueel wat meer weten komt men te weten dat de advocaat een ring aanhad. Deze ring was van Duitse makkelijk( vanuit de oorlog) en behoorde tot het Totenkopf regiment. De code die erin stond was Herbstnebel. Hieruit kon men dus afleiden dat Kegelers(de advocaat) dus een lid was van extreem rechtse partijen in de stad. Om alles nog erger te maken blijkt ineens de pest uit te breken in Antwerpen. Drie mannen worden in het ziekenhuis binnengebracht met de pestbacterie. Na een tijd ontdekt men de schuilplaats van Thsilembe en gaat men hem halen. Bij zijn verblijfsplaats aangekomen vindt men hem dood met een busje pestbacteriën in zijn handen. Het blijkt dus dat de zwarte Kongolees een wrede dood had voor zijn aanvallers. Via via komt men te weten dat de nazi’s van plan zijn om deze pestbacterie te verspreiden in België, op de trouwdag van prins Filip. Het draait uit op een groot complot waarbij soldaten, generaals en mensen uit de politiek zijn betrokken. De verspreiding van de pest wordt tegengehouden, De minnares van de advocaat had de moord gepleegd en wordt aangehouden en Carpentier wordt samen me Dewitt beschuldigd van verraad terwijl ze eigenlijk niets gedaan hebben. Het blijkt dan op het einde dat alles toch zal goed komt.

Piet Teigeler heeft in dit boek suspensie weten te creëren en kan zo de lezer geheel het verhaal vasthouden. De stijl van het boek is iets minder, er is geen duidelijke structuur in. Het bevat wel drie delen maar men springt van de ene hoofdpersoon naar de andere en dan heb je ook nog een verhaal over een Kongolese huurling die een verhaal vertelt van in de rimboe. Dit alles maakt et boek uitermate ingewikkeld. Natuurlijk zijn we op een leeftijd gekomen dat we daar naast moeten kijken maar ik vind het toch een rem op je lezen. Ook is het moeilijk om iedereen uit elkaar te houden. Soms heb je delen waarin er vijf of zes verschillende personen in zijn verwerkt die allen iets zeggen en die allen iets denken en dat creëert zeker verwarring. Dus dat was een beetje een minpunt maar over het algemeen is het een zeer leuk boek dat ook zeer vlot leest. Het is een soort kruising tussen detective en thriller. Ik moet toegeven dat de inhoud van het boek mij eigenlijk een beetje ontgoocheld heeft. De titel en de voorflap lieten veel vermoeden en ik vond het er wel interessant uitzien maar iegelijk heeft het niet zozeer met het verhaal te maken want de betekenis van de titel wordt niet echt uitgespeeld doorheen het verhaal. Het verhaal op zich is in zeer duidelijke zinnen geschreven en bevat niet echt woorden die veel moeilijkheden geven. Enkel de Kongolese woorden of Duitse woorden die regelmatig dienen om te verwijzen naar bepaalde zaken maar die zijn zo weinig aanwezig dat je er niet echt een probleem kunt van maken. Tijdens het lezen van het boek moet je natuurlijk rekening houden met het feit dat er meerdere hoofdrolspelers zijn die allemaal hun eigen visies, gedachten en privé-leven hebben. Dit wordt je ook regelmatig uit de doeken gedaan. Het geeft wel een extra gevoelswaarde aan het boek doordat je de mensen intiemer leert kennen en je dus ook meer gaat meeleven met de agenten die toch een redelijk zware opdracht hebben. Bijvoorbeeld de ene staat op het punt te trouwen, de ander heeft juist een meisje leren kennen dat hij constant wil zien en de commissaris zijn vrouw moet binnenkort bevallen. Je leert niet enkel over de mensen die hier een rol spelen maar je leert ook dingen bij over de tweede wereldoorlog en zeker over de wantoestanden in Afrika. We leren wel veel over Europa en Amerika en Rusland maar over Afrika wordt maar weinig keren iets gezegd. Dankzij dit boek leer je ook hoe het er daar aan toegaat(-ging). Ik vind het verhaal zeer goed en de spanning wordt, zoals ik voorheen al zei, zeer lang aangehouden. Telkens het verhaal vordert wordt eer een stukje van de sluier opgelicht. Je moet echt op de hoogte zijn van al de verscheidene theorieën en de verschillende gebeurtenissen kunnen ordenen in je hoofd. Ik heb zo ook de schrijver Piet Teigeler leren kennen. Ik ga eerlijk zijn dat het eerste boek dat ik nu las van hem me niet echt laat verlangen naar meer. Ik zou het zeker aanraden aan de mensen maar ik vind het iets te langdradig in het midden en dan zeer vlug afgewerkt naar het einde toe. Ik zou zeggen ga zeker dit boek eens halen en misschien bevalt het jou wel heel veel. Een boek vol spanning, intriges, onderzoek en misleiding, dat is de zwarte dood.