De hemel van Hollywood door Leon de Winter

01 Bibliografische gegevens Auteur: Leon de Winter
Titel: De hemel van Hollywood
Plaats van uitgave: Amsterdam
Jaar van uitgave: 1997
Eerste druk: 1997
ISBN-nummer: 90-234-3626-1
Aantal pagina’s: 329
Opdracht: ‘Voor Moos, Moon & Jes’ Motto: ‘Ik weet niet op welk moment we ons gevoel en belangstelling voor de werkelijkheid verloren hebben, maar op een bepaald moment werd besloten dat de werkelijkheid niet de enige optie was; dat het mogelijk was, toegestaan, zelfs wenselijk om die te verbeteren; dat je het kon vervangen door een aangenamer product.’ (Ada Louise Huxtable, The unreal America)

02 Samenvatting Het boek begint met een soort openingsscène van een film. Er worden filmtermen gebruikt, zoals cut, cut back, shot, point of view, close-up, pan, reverse shot en faden. Een shot van een oude Oldsmobile die in een wijk van Hollywood naar de top van een weg rijden. Dan zie je de inzittenden, twee van hen mannen op leeftijd en één jongere man die achter het stuur zit. De auto stopt voor een villa. Daarna een shot van een black-and-white (politieauto) met een agent in uniform erbij, die zwaait naar de drie mannen. Ze stappen uit de auto, en zien eruit als politie-inspecteurs of privé-detectives. Ze tillen drie koffers uit de kofferbak en lopen naar de achterkant van het huis. De dikste van de drie slaat een raampje in, gaat naar binnen en het alarm begint te loeien. Na een paar seconden stopt het geluid en de man doet de deur open. Ze gaan allemaal naar binnen, naar de kelder. Daar opent de man nog een deur en dan komt het onthullende shot: een kluis. De jongste man, Green, maakt de kluis open met een sleutel. Hij gaat open en er volgt een shot langs stapels en stapels bankbiljetten. De mannen kijken er zwijgend naar. Dan pakken ze het geld in de meegebrachte koffers. Als dit een film was, zou nu het beeld naar zwart faden en zou een titel in witte letters verschijnen: TWEE WEKEN EERDER. Twee weken eerder zat Tom Green in een cafetaria koffie te drinken. Na zijn gevangenisstraf van twaalf maanden bezat hij alleen nog een koffertje met kleren, twee schrijfblokken, drie ballpoints en honderdnegenentachtig dollar cash. Nu zocht hij een goedkoop pension. Hij vindt een kamer in het St. Martin’s. Tegenover hem woont een vreemde man die Charlie heet. Bij een sollicitatiegesprek ziet de man die hem interviewt dat hij een Emmy nominatie had. Green zegt niet dat hij gezeten heeft. Green ontmoet Jimmy Kage, hij herkent hem van een film die ze samen zouden maken. Hij is ook niet meer succesvol. Hij denkt aan de laatste keer dat Green hem zag, toen was hij nog met Paula Carter. Green gaat naar een oude vriend van hem, Robert Kant. Die had gezegd dat als Green hem nodig had, hij maar hoefde te bellen. Robert luncht aan de overkant, terwijl Green geld spaart door niets te nemen. Hij hoopt dat Robert zijn script, ‘Fire’, wil uitbrengen. Hij biedt Green ook een baan aan, als reader. Hij moet scripts lezen en er een rapportje over schrijven, voor vijftig dollar per script. Green bedenkt dat hij twee scripts per dag moet doen om een redelijk inkomen te krijgen. De volgende dag maakt hij kopieën van zijn script, maar verandert de titel van ‘Fire’ in ‘De hemel van Hollywood’. Als hij het script wil afgeven bij Roberts kantoor blijkt dat hij is overleden die nacht. Door deze tegenvaller raakt Green flink aan de drank. Hij drinkt de hele dag scotch en probeert zijn problemen te verdrinken. Als hij weer wat flessen alcohol wil gaan kopen komt hij Jimmy Kage tegen. Hij wordt herkend en Kage zorgt dat hij stopt met drinken. Kage werd van de set verwijderd bij het draaien van een film met Green. Hij was dronken. Green vond dit niet goed en stapte ook op. Green was toen verliefd op Paula, en hij is nog steeds niet over haar verdwijnen heen. Op de begrafenis van Robert J. Kant ontmoet Green een vriend van Kage, Floyd Benson. Hij is net als Green en Kage een werkloos acteur. Hij heeft een Oscar op zijn schoorsteenmantel staan, maar werkt als elektricien. Benson heeft een dochter die haar vaders carrière al heeft overtroffen. Green vertelt dat hij oorspronkelijk uit Nederland komt. Kage’s vader ook. Ze besluiten iets te gaan drinken, en rijden met zijn drieën naar het huis van Benson. Dronken van de vele drank die de drie mannen ophebben heeft Green de auto stilgezet bij het uitzichtpunt over het Hollywood Sign. Ze vertellen over hun carrières, en het moeten aannemen van slechte rollen. Benson staat op en hij valt bijna over de rand van de afgrond, die vlak achter de berm is. Green weet hem nog net te grijpen. Plotseling ziet Benson, die ontnuchterd is vanwege de bijna-val, een lijk liggen even verderop. Green en Kage gaan erop af. De man was inderdaad dood. Benson laat hen schrikken door ook even zijn mening te geven: “Dood.” Benson kent de man, die dood op de helling ligt. Het is Tino, een man die hij heeft gezien in een huis waar hij een klus deed. Hij was met een paar anderen geld aan het tellen, veel geld. Benson zag het toevallig. Green verbergt het lijk, omdat ze er teveel sporen hebben achtergelaten. Green won net geen Emmy Award voor zijn rol als junkie, in een verder niet zo goede film. Hij beleeft net niet de grote doorbraak en wordt dan vergeten, ook omdat zijn vriendin Paula hem verlaat. Dan vindt hij een goed Frans script en koopt de rechten op een Amerikaanse remake ervan. De film heet Le Feu. Hij ontmoet een vrouw, Jane, die alles wil financieren. Green wil voor de hoofdrol Jimmy Kage. Ze verkopen aandelen en de financiering is bijna rond. Maandagavond stuurde hij de Franse producent een fax, dat de optie op het script verlengd kan worden, maar hij is er een paar uur te laat mee: het script is voor iemand anders, Green heeft de rechten erop niet meer. Hij vertelt niemand van het fiasco en gaat gewoon verder met de film, hij herschrijft het verhaal. Een medewerker leest op een dag een stukje over een remake van Le Feu in de krant, maar dat is natuurlijk niet de film van Green. Het wordt aangegeven, en Green draait de bak in. Als hij weer vrijkomt staat Jane buiten. Ze is zwanger. Niet van Green. En dat betekent dat hij Jane kwijt is. De drie mannen rijden terug. Benson vertelt wat meer over het huis waar hij Tino heeft gezien. Het zijn gangsters. De man van wie het huis was heette Rodney Digiacomo. Ze waren met zijn vieren stapels bankbiljetten aan het tellen met een telmachine. Green wil te weten komen waar het geld is. Hij wil het geld stelen. Uiteindelijk zien Benson en Kage wel iets in het plan van Green. Kage wil de film van Green wel proberen te produceren. Kage wil de dochter van Benson, waarmee Benson ruzie heeft, ook in de film hebben. Benson vindt dat ze Tino weg moeten halen. Ze weten niet waar ze hem moeten laten. Uiteindelijk kiezen ze voor de vrieskist van Benson. Door de research voor een rol in een film als patholoog-anatoom weet Kage alles over lijkstijfheid, en ze weten dus hoe ze Tino moeten verplaatsen. Ze stoppen hem in Benson’s vrieskist. Kage vindt nog steeds dat Green en Benson gek zijn. De drie mannen willen, om het geld te stelen, zich voordoen als politieagenten. Ze gaan ook het huis afluisteren waar de mannen geld aan het tellen waren. Green wordt bijna aangevallen door Charlie, een mede-hotelbewoner, maar Kage redt hem. Benson en Green gaan de steunzender installeren, om de mensen in Rodney’s huis af te luisteren. In Benson’s huis luisteren Benson, Kage en Green naar de gesprekken in het huis van Rodney via de afluisterapparatuur. Er zijn drie mannen aanwezig; Rodney zelf, Steve en Muscle. Rodney voert een telefoongesprek over een telmachine voor het geld. Green komt op het idee de gesprekken op te nemen. Rodney belt weer, met een vrouw. Het lijkt alsof hij ook plannen heeft tegen Steve en Muscle. Ze hebben een vluchtplan samen. Ook iets over een Centrale Kassa, en ze gaan uit eten bij Drai’s. Benson schakelt een politieman in om uit te vinden of Tino echt Tino is en een strafblad heeft. Tino is Antonio Rolando Maria Rodriguez, heeft geen strafblad en werkt bij The Eldorado, een casino, in Las Vegas. Ze hebben nu ook Tino’s adres. Green belt met het casino waar Tino werkte. Hij vraagt naar Rodney. De telefoniste vraagt welke afdeling, en Green zegt zomaar ‘Centrale Kassa’. Hij wordt doorverbonden en krijgt een vrouw aan de lijn met exact dezelfde stem als Paula, zijn ex-vriendin. Rodney en Tino zijn er allebei niet, maar werken er wel. Ze weten nu dat het gestolen geld bij Rodney thuis waarschijnlijk uit het casino komt. Ze gaan vermommingen uitproberen. Dan horen ze weer wat over de ontvanger, Rodney wordt gebeld door ene Paula, over het telefoontje van Green (alias Freddie Smith) naar de Centrale Kassa. De vrouw heet dus Paula, die dezelfde stem heeft als Paula, en Green is verbijsterd. Hij gelooft niet in het toeval andere vrouw, dezelfde stem en naam. Benson legt uit hoe hij denkt dat ze het geld uit het casino hebben gekregen, en Green bedenkt dat dat erg lijkt op een scenario dat zijn Paula schreef. Paula is in Rodney’s huis. Ze praat het plan door met Steve, Muscle en Rodney. Paula is het brein achter de diefstallen. Green gelooft, ondanks de overeenkomst van script en werkelijkheid, niet meer dat die Paula zíjn Paula is. Het geldbedrag wordt genoemd: vier miljoen dollar. Ze maken zich zorgen over Tino, omdat hij niet is komen opdagen. Green, Kage en Benson komen erachter dat Steve en Muscle Tino’s moordenaars zijn. Ze gaan ook naar Drai’s. Benson, Green en Kage staan met de Olds geparkeerd voor het restaurant Drai’s. ze bespreken hun tactiek. Ze gaan maandag, verkleed als agenten, naar Rodney’s huis om vragen te stellen over Tino. Ze willen ook figuranten huren om te posten voor het huis. Rodney en Paula komen aan in een gele Mustang. Paula is inderdaad de Paula die Green zeven jaar geleden verloor. Green, Benson en Kage proberen Tino te ontdooien, op zoek naar de sleutel van de kluis. De drie mannen bespreken hun plannen voor als ze het geld gestolen hebben. Ze horen over de zender dat Paula een vriendin van haar belt. Ze vraagt of die wil bellen en zeggen dat ze bevalt, zodat Paula een reden heeft om alleen terug te gaan naar Las Vegas. Ze vermoeden dat de sleutel in Las Vegas is, en dat Paula hem stiekem op gaat halen. Green gaat Paula achterna naar Las Vegas. Daar aangekomen gaat hij haar opzoeken in het huis dat ze deelde met Tino, verkleed als een politieagent. Hij laat een stukje horen dat ze hebben afgeluisterd. Paula vertelt alles dat ze weet, en op het einde van het gesprek herkent ze Green. Paula en Green gaan samen uit eten. Paula doet alsof ze zwanger is, met een kunstbuik. Precies zoals in haar scenario dat ze een paar jaar geleden schreef, is dat de manier waarop ze het geld het casino uitsmokkelde. Green vertelt haar van hun plan. Hij belt Kage en Benson en die zijn het er niet mee eens. Paula geeft Green de sleutel van de kluis. Maar Benson en Kage geloven niet dat het dé sleutel is. Green is weer terug in Hollywood. Morgen gaan de twee mannen voor politieagent spelen bij Rodney thuis. Het plan is om morgen Rodney, Steve en Muscle het huis uit te krijgen. Ze zeggen dat ze naar het bureau moeten. Intussen kunnen Kage, Green en Benson het geld stelen. Met Benson’s Olds rijden ze eerst rond in de buurt, om een indruk te krijgen van eventuele vluchtroutes. Dan gaan ze naar het huis van Rodney. Green en Benson zijn vermomd. Ze hebben van tevoren Tino begraven in de tuin, in het bijzijn van Tino. Ze hebben een figurant, Charlie uit het hotel, ingehuurd als agent. Ze worden binnengelaten door een zenuwachtige Rodney. Ze praten binnen over Tino’s laatste bezoek. Kage gaat even naar de wc. Als hij terug komt is zijn opgeplakte snor weg. Gelukkig hebben de drie niets in de gaten. Kage vertelt dat ze verdacht zijn en dat ze naar het bureau moeten komen. Als laatste vertelt Kage dat ze een sleutel hebben gevonden, of de heren daar iets van weten? Natuurlijk wel, maar ze zeggen niets. Ze gaan weg, stappen in de auto en juichen en lachen als ze uit zicht zijn, omdat hun plan is gelukt. Steve begrijpt dat Paula hen verraden heeft. Rodney belt haar en komt erachter dat de zogenaamd bevallende vriendin nog gewoon rondloopt. In een ruzie schiet Rodney Steve neer. Even later vermoord hij ook Muscle. Paula belt Rodney en zegt dat zij hem niet belazerd heeft, maar ene Freddie Smith. Rodney wil vluchten met het vliegtuig naar Las Vegas. Hier begint het stukje uit Hoofdstuk 1 weer (het rijden naar het huis, openmaken van de kluis, en alle bankbiljetten die erin zitten). De kluis gaat open. Dan staat Rodney achter Green, Kage en Benson. Hij richt een revolver op Benson. Hij heeft op zijn vlucht de Olds met de drie mannen gezien, en bedacht dat zij acteurs waren en geen politieagenten. Paula belt Green en Rodney pakt de telefoon. Hij scheldt haar uit, hij geloofde haar. In een onbewaakt moment bedreigt Kage Rodney met zijn plastic wapen, maar hij laat zijn pistool niet vallen. Het pistool van Kage is echter dan Green en Benson denken, want hij schiet Rodney dood, en zit onder het bloed. Charlie wordt teruggebracht en betaald. Met zijn vieren (Kage, Benson, Green en Paula) vertrekken ze naar New Orleans, vandaar naar Tampa, Florida en verder via Miami naar de Dominicaanse Republiek. Ze kopen een schip. Floyd Benson vertrekt na een half jaar. Twee maanden daarna gaat ook Jimmy Kage weg. En Tom Green en Paula leefden nog lang en gelukkig. ELF MAANDEN LATER
In Zuid-Frankrijk zit een zekere Frederick Smith in een hotel. Hij wordt verbrand aangetroffen na drie dagen vermist te zijn geweest. Justitie komt erachter dat Frederick Smith in werkelijkheid Tom Green is, de zoon van Max Grünfeld waar Smith een foto van had. Dat is zijn Nederlandse naam; Thomas Grünfeld. Hij heeft zelf een biografie geschreven, vlak voor hij dood wordt aangetroffen. Thomas vertelt daarin over zijn jeugd, zijn vader die hij pas leerde kennen op zijn elfde. Hij heeft geen gelukkig jeugd en vertrekt als hij volwassen is naar Amerika. Zijn vader overlijdt en Thomas erft een fortuin. Dan noemt hij zich Tom Green, neemt afstand van de erfenis en vertrekt naar Los Angeles om acteur te worden. Dit is een stukje over Charlie. Charlie maakt de heisa rond de drie moorden en de open, lege kluis in de media mee. Hij gaat op onderzoek uit. Hij praat met een producent, die overeenkomsten ziet in Tom Green’s script ‘De hemel van Hollywood’ en het gebeurde. De voormalig financieel adviseur van Green ontvangt een pakje van hem met een treatment erin. (treatment = soort script met verkoopregeling) het wordt duur verkocht aan een filmstudio. Het lijk van vermoedelijk Thomas Grünfeld is dan al gevonden. Benson’s bloed is bij de kluis aangetroffen en de FBI vermoedt dat hij daar is vermoord. Charlie verneemt dat Rodney Benson heeft neergeschoten in het ogenblik dat hij zelf neergeschoten werd. Green en Kage hebben Benson begraven in zijn tuin. Het is niet zeker of Green nog in leven is of niet. Het kan zijn dat het verbrande lijk toebehoort aan Tino, zegt de FBI. Er zijn verschillende theorieën over wie het treatment heeft geschreven, van Paula (in het echt Vanessa) tot Tino of Green zelf. Niemand weet het ware verhaal, behalve de spoorloos verdwenen betrokkenen.

03 Vertelinstantie In dit boek is gebruik gemaakt van een personale vertelinstantie, die later aan het einde van het boek overgaat op een auctoriale verteller. Personale vertelinstantie: - “Jimmy Kage was de eerste draaidag niet voor de camera geweest en liep nerveus rond.” (blz. 51) - “Die gedachte was ook bij Green opgekomen, maar het was onmogelijk om in haar gezelschap aan haar integriteit te twijfelen.” (blz. 226) In deze twee fragmenten wordt duidelijk dat het een personale vertelinstantie is, omdat de derde persoon vervangen kan worden door de eerste, en dat een geloofwaardige vertelling oplevert. Auctoriale verteller: - “De hieronder weergegeven biografie van Tom Green is geheel gebaseerd op de Engelstalige fragmenten die hij zelf aan een mahoniehouten secretaire in kamer vier van Hotel Aiglon heeft geschreven.” (blz. 288) - “Het onderzoek van de FBI liep snel vast. Wat er gebeurd was tussen zijn verdwijning in Hollywood, acht dagen na hij zijn intrek in het hotel genomen had, en zijn dood in Zuid-Frankrijk, elf maanden later, bleef volkomen duister.” (blz. 317) In deze fragmenten wordt het duidelijk dat het een auctoriale verteller is, omdat de verteller alles weet van de hoofdpersonen. Niemand van de personages in het boek heeft bijvoorbeeld toegang tot wat de FBI weet.

04 Personages Tom Green (Thomas Grünfeld, Frederick Smith): Hij is rond de veertig jaar oud. Hij heeft grote, treurige, bruine ogen en uitgedund donker haar. Hij heeft zwarte wenkbrauwen en lange vrouwelijke wimpers. Hij is een werkloos acteur die in de gevangenis heeft gezeten. Hij komt oorspronkelijk uit Nederland, maar woont nu in een goedkoop hotelletje in Hollywood. Tom is slim, en niet bang om gangsters te bedriegen. Hij kan goed schrijven. Tom Green is een flat character, omdat zijn uiterlijk maar op één plaats in het boek wordt beschreven, en je van zijn karakter nog minder te weten komt. Aan het einde van het boek kom je pas wat meer over hem te weten.

Jimmy Kage: Hij is een zestiger, hij heeft een rossige haardos die geverfd lijkt. Hij heeft mooie tanden, en hij zweet erg. Hij heeft een diepe, rauwe stem. Ook Jimmy is een werkloos acteur, en woont in hetzelfde hotel als Tom Green. Ze hebben samen wel eens in een film gespeeld, geen succes. Jimmy is een zenuwachtig type, hij heeft geen stalen zenuwen en kan niet tegen het gedoe met het lijk van Tom en Floyd. Jimmy Kage is een flat character, omdat zijn karakter zich niet ontwikkelt en je er sowieso niet veel over te weten komt. Zijn uiterlijk wordt wel beschreven, maar niet op veel plaatsen in het boek.

Floyd Benson: Hij is een zeventiger, hij heeft een volle kop grijs krullend haar. Hij heeft onschuldig kijkende donkerbruine ogen. Hij is te dik en heeft een onderkin. Hij heeft kleine handen en een raspende buikstem. Hij is de langste van de drie mannen, en wordt vergeleken met een wandelende peer. Hij heeft al zijn verdiende geld belegd en is het weer kwijt geraakt. Nu werkt hij als elektricien, onder andere in het huis van Rodney. Hij heeft een Oscar thuis staan, en heeft leverkanker. Floyd Benson is een flat character, omdat zijn karakter amper beschreven wordt. Zijn uiterlijk wordt wel beschreven maar voornamelijk op één plaats in het boek. Er zit ook geen ontwikkeling in.

Rodney Digiacomo: Rodney is een kleine man die er Italiaans uitziet. Hij is een pokdalig macho-type. Hij heeft kleine slimme oogjes en een ronde schedel. Zijn borsthaar komt uit zijn overhemd en hij heeft als een echter patser een gouden schakelarmband om zijn pols. Hij is een gangster, die werkt in een casino en daar geld vandaan steelt samen met vier anderen. Rodney is een type, want hij heeft maar één echte karaktertrek: de patserige gangster.

Verder zijn er nog: Tino Rodriguez: Tino is in het boek alleen maar een lijk. Zijn uiterlijk wordt niet vermeld, en is ook niet belangrijk. Hij is vermoord door Steve en Muscle, en was medeplichtig aan de oplichting van het casino waar hij ook werkte. Hij wordt gevonden door Kage, Green en Benson en die nemen hem mee en bewaren hem in de vrieskist in Benson’s huis. Later begraven ze hem in de tuin. Hij was homofiel en woonde samen met Paula in Las Vegas. Paula: Ze is lang, rijzig en is de ex-vriendin van Green en nu het vriendinnetje van Rodney. Ze heeft donkerbruin haar en kleedt zich opzichtig. Ze is het brein achter de oplichting, en heeft een script geschreven dat er precies op lijkt. Ze heeft een eigenaardige hese stem. Paula werkt ook in het casino. Steve: Hij is een airco-monteur in het casino, waar hij meehelpt aan het naar buiten smokkelen van het geld. Hij is een smalle man, en beoefent vermoedelijk een Aziatische vechtsport omdat hij zich soepel en gecontroleerd beweegt. Hij heeft grote handen en massieve polsen. Muscle: Een uitsmijter in het casino. Hij heeft blond haar met een staartje in zijn nek. Hij heet eigenlijk Mark. Hij is ongeveer dertig jaar en heel gespierd.

05 Ruimte De ruimten in dit boek zijn alleen fysische ruimten zonder extra betekenissen. Soms is er een ruimte die iets te maken heeft met het gespreksonderwerp. Bijvoorbeeld als Green, Benson en Kage dronken zitten bij het Hollywood Sign, en praten over hun mislukte acteercarrières. Verder is er nog het huis van Benson, met de vrieskist in de kelder, de hotelkamer van Green die saai en armoedig is ingericht, en de plekken waar ze heen vluchten met het geld, de Dominicaanse Republiek waar het prachtig is. En natuurlijk Hollywood zelf, waar het grootste deel van het boek zich afspeelt.

06 Tijd

1) De historische tijd De historische tijd is tegenwoordig, dat kun je merken aan bijvoorbeeld de plaats waar het zich afspeelt, Hollywood, en de Emmy-nominatie van Green is in ’82 en lang geleden.

2) Verteltijd en vertelde tijd De verteltijd is 329 bladzijden; 31 hoofdstukken en een narede. De vertelde tijd is ongeveer 6 maanden. Er is sprake van tijdverdichting in de eerste paar dagen, dat is het eigenlijke boek. Dan treedt er tijdversnelling op en gaat de tijd heel snel, vijf maanden in één regel.

3) Terugverwijzing/vooruitwijzing Hoofdstuk EEN is een vooruitwijzing. Daarna staat er ‘Twee weken eerder’ en begint het boek. In het boek zitten ook nog terugwijzingen, zoals naar de ontmoeting met Paula en aan het einde van het boek de terugwijzingen naar de jeugd van Green. Er zitten ook flashbacks in het boek, want één keer wordt het vertellersheden onderbroken door een ander vertellersheden. Dan wordt verteld over de mislukte samenwerking van Green en Kage bij een film, omdat Kage dronken is en de stunt laat mislukken.

4) Chronologisch/niet-chronologisch Het boek is chronologisch, behalve hoofdstuk EEN en de flashback naar de film ‘Dead end street’.

5) Het begin is in medias res, omdat je middenin de handeling valt. Die later een vooruitwijzing blijkt te zijn. Dan begint het verhaal, wel vanaf het begin, maar het boek dus niet.

07 Motieven

Het eerste motief: film; leidmotief - “Als dit een film was, dan zou het openingsshot een lichtbeige overjarige Oldsmobile laten zien die over Whitley Avenue naar de top van… “ (blz. 7) - “Green had de rol in Dead end street twee maanden voor de eerste draaidag aangenomen. Het was een B-film met een bescheiden budget.” (blz. 51) - “’Jullie denken toch niet dat je met tienduizend dollar een film kunt maken?’” (blz. 127) Het leven van de drie mannen, en het leven in Hollywood draait uitsluitend om films. Ze worden gemaakt, worden hits of flops, en maken of breken mensen. Daarom zijn ze zo belangrijk in dit boek, dat ook gedeeltelijk als een filmscript is geschreven.

Het tweede motief: identiteitscrisis; verhaalmotief - “’Je moeder en ik, wij hebben besloten dat je vanaf nu een andere naam krijgt.’ Hij keek nu weer even naar Thomas: ‘De naam van je vader. Van mij. Je heet voortaan Thomas Grünfeld. De tijd van Thomas Bergman is voorbij. En je krijgt een andere opvoeding. Je bent een joods kind.’” (blz. 294) - Vijf verschillende paspoorten werden in zijn koffer gevonden, maar de kleding was van Amerikaanse makelij. (…) Hij had een zoon, Thomas, die zich later, toen zijn acteerloopbaan een aanvang nam, Tom Green liet noemen.” - “Hij wist niet wat er in zijn maag zat maar het wilde naar zijn keel, en het vreemde was dat zijn mondbewegingen die neiging versterkten. Hoe zag hij eruit? Had hij zich geschoren? Hij voelde een baard, rook opeens zweet en urine en zag vlekken op zijn hemd. Hij wilde niet staan, niet praten, niet kijken, niet denken.” (blz. 46) Green heeft in zijn jeugd een aantal persoonsverwisselingen meegemaakt. Hij werd plotseling van christelijke Bergman joodse Grünfeld. Hij heeft een ongelukkige jeugd gehad daardoor en weet zich als volwassene ook niet helemaal te plaatsen, hij weet niet wie hij is en hoe hij is.

Het derde motief: mislukkingen in Hollywood; leidmotief - “In de jaren zeventig was Jimmy Kage een bekend acteur geweest, maar het laatste decennium had hij zich onmogelijk gemaakt.” (blz. 29) - “’Ik ben niet de enige die een Oscar heeft en geen acteerwerk kan vinden.’” (blz. 68) - “Het Hollywood Sign was een favoriete plek voor zelfmoordenaars, mislukte acteurs, die nu over een hoog hek moesten klimmen alvorens zich vanaf De Naam naar beneden te storten.” In Hollywood denkt iedereen het te kunnen maken, maar in de praktijk leg je het na een paar jaar af tegen de jongere garde acteurs. De drie mannen hebben dit ook meegemaakt, en zijn daardoor in financiële en emotionele problemen gekomen.

08 Thema Het thema van dit boek is het verschil tussen de Europese en de Amerikaanse manier van omgaan met de verbeelding; Europeanen passen hun verbeelding aan aan de werkelijkheid, terwijl Amerikanen de werkelijkheid proberen aan te passen aan hun verbeelding. Door Tom Green een Nederlandse achtergrond te geven in Amerika, heeft hij van beide visies iets in zich, en gaat het leven voor hem anders lopen. Dit komt ook naar voren in het motto.

09 Mening Dit boek van Leon de Winter is op een heel verrassende manier geschreven, namelijk gedeeltelijk in de vorm van een filmscript. Er gebeuren hele spannende dingen in. Het is een boek dat je achter elkaar uit wilt lezen. Het enige jammere aan het boek is dat je aan het einde niet weet of het verhaal zoals het is verteld echt gebeurd is, of dat het verhaal het script van Paula was. Ook weet je niet of Green echt dood is en of hij van zijn geld heeft kunnen genieten. Dat mis ik wel in het boek. Verder is het een vlotgeschreven verhaal. Het taalgebruik is niet echt moeilijk, en dat maakt het een prettig boek om te lezen. Ik persoonlijk vind dat dit boek eerder bij de detectives kan dan bij de literatuur, maar dat zal wel komen doordat Leon de Winter al meer literatuur heeft geschreven, die wel duidelijk literaire werken waren.