Saïdjah en Adinda door Multatuli

Samenvatting Saïdjah and Adinda

Het 17e hoofdstuk: Saïdjah en Adinda is het 17e hoofdstuk uit het boek ‘de Max Havelaar/De Koffijveilingen der Nederlandsche Handel-Maatschappij’.

Titelverklaring: Saïdjah en Adinda zijn de 2 hoofdpersonen van het verhaal. Saïdjah die Lebak verlaat om geld te verdienen en Adinda die op hem blijft wachten.

Genre: Het boek is een roman van de Max Havelaar serie, die is geschreven door Eduard Douwes Dekker.

Perspectief: Het verhaal wordt verteld door een alleswetende verteller. Bijvoorbeeld toen de lezer al wist dat Adinda niet meer in Lebak woonde, terwijl Saïdjah dat nog niet wist.

Vertelde tijd: Tussen het begin en het eind van het boek verstrijkt 11 jaar. Aan het begin van het verhaal, bij de eerste buffelroof, is Saïdjah 7 jaar oud. Aan het eind van het boek is Saïdjah 18.

Plaats: In het begin speelde het verhaal zich af in Lebak, maar nadat Saïdjah’s moeder stierf van verdriet vertrok Saïdjah’s vader uit Lebak met Saïdjah en zijn familie. Als Saïdjah later op reis gaat, komt hij in verschillende plaatsen zoals Batavia, Pising en op het eind van het verhaal speelt het zich af in het Djatibos, waar hij met Adinda had afgesproken.

Personages:
De hoofdpersoon is Saïdjah.
Hij is een goede jongen die goed met buffels om kon gaan. Hij sloot toen hij 7 jaar oud was vriendschap met de nieuwe buffel van zijn vader. Saïdjah maakt op het eind van het verhaal ook een versje over een eekhoorn die hij op zijn terugreis tegenkomt. Saïdjah heeft één wens, namelijk om Adinda gelukkig te kunnen leven in Badoer.

Adinda:
Een jong Javaans meisje dat uit hetzelfde dorp komt als Saïdjah. Ze is het buurmeisje van Saïdjah. Zij is voorbestemd de vrouw van Saïdjah te worden doordat zij en Saïdjah uitgehuwelijkt zijn. Ze is een trouw meisje en houdt veel van Saïdjah. Haar bezigheid was het maken van kleden. Hoewel Adinda zelf nauwelijks in het verhaal voorkomt, is ze toch constant aanwezig in de gedachten van Saïdjah.

Thema/Motieven: Het onderwerp is: Een liefdespaar dat slachtoffer werd van veroveringsdrang van sommige landen en het beide niet overleefden. Dit was zo geschreven omdat dan duidelijk overkwam hoe het er echt aan toe ging in landen zoals deze, en dat het niet verbloemd verteld zou worden.


Bedoeling van de Auteur: De bedoeling van de auteur was vertellen hoe het er echt aan toeging op de koloniën van Nederland. De arme mensen durfden niet te klagen, omdat dat hun dood kon worden en dat wilde de schrijver ook vertellen. (‘Soms kwamen bij de Nederlandse autoriteiten klachten binnen, maar geconfronteerd met de eigen hoofden durfden de betrokkenen deze niet staande te houden, zodat ze werden ingetrokken en de vermetele klagers gestraft. Het kwam zelfs voor dat ze heimelijk werden omgebracht voordat zij de moed opbrachten, met een nieuwe klacht aan te komen.’)

Samenvatting:
Het verhaal gaat over een jongen, Saïdjah, die één wens heeft, namelijk samen te zijn met zijn buurmeisje Adinda, die aan hem is uitgehuwelijkt, en samen met haar gelukkig te kunnen leven in Badoer.

De buffel van de vader van Saïdjah werd afgenomen door het districthoofd van Parang-Koedjang. Hij was zeer bedroefd, want de oogst moest binnengehaald worden en dat kon nu niet. Hij verkocht een Indonesische dolk, zodat ze een nieuwe buffel konden kopen. Saïdjah raakte bevriend met de buffel en het dier werkte erg hard. Maar weer werd ie afgenomen door het districthoofd. Weer moest zijn vader spullen verkopen om een nieuwe buffel te kunnen kopen.

Deze buffel was minder goed en minder sterk, maar toen Saïdjah op het veld aan het ploegen was, heeft de buffel wel zijn leven gered. (niet door moed, maar meer door toeval) Er kwam een tijger aan en die was van plan Saïdjah te verscheuren. De buffel ging boven de jongen staan met zijn horens richting de tijger. Deze sprong in de horens en viel dood neer.

Saïdjah was daarom ook weer zeer bedroefd toen ook deze buffel weer afgenomen werd.

Zijn vader vluchtte het land uit om elders werk te zoeken en zijn moeder stierf van verdriet. Vader werd wel weer teruggehaald naar hun plaatsje Lebak, maar werd daar toen gevangengezet. Kort daarop stierf hij.

Saïdjah was nu 15 jaar en besloot naar Batavia te gaan om bendiejongen (bestuurder van een licht tweewielig wagentje) te worden. Hij liet Adinda achter met de belofte dat hij terug zou komen met genoeg geld voor 2 buffels.

En met die belofte kwam hij in Batavia aan. Hij werd al snel aangenomen en verdiende zijn eerste geld. Zijn heer was zo tevreden over hem dat hij zijn huisbediende mocht worden. Saïdjah verdiende nu aardig wat geld.

3 jaren had hij nu gespaard en genoeg geld verdient om zelfs 3 buffels te kunnen kopen. Hij ging weer terug naar Adinda met ook nog allerlei andere rijkdommen. Een sterk man was hij ondertussen geworden. Saïdjah verlangde vreselijk naar haar. De 3 jaar zonder haar heeft hij alleen vol kunnen houden door de gedachte dat hij haar zou weerzien.

Hij wachtte en hij wachtte, maar Adinda kwam niet naar de plek waar ze 3 jaar geleden hadden afgesproken om elkaar weer te ontmoeten. Het flitste door zijn hoofd dat ze misschien dood was en hij snelde zich nu naar haar huis. Toen Saïdjah daar aankwam was zij er niet.

De rede was dat de buffel bij Adinda thuis was meegenomen en haar moeder van verdriet was overleden en haar zusje doordat ze geen moedermelk meer kon krijgen. Haar vader, haar broers en zijzelf waren naar een ander district gevlucht om te kunnen overleven.

Saïdjah liep als verdoofd rond en leek voor omstanders langzaam krankzinnig te worden. Maar dat werd hij niet. Hij ging haar zoeken. De plaats waar Adinda en de rest woonde was net veroverd en stond dus in brand. Hij vond daar de lijken van Adinda, haar vader en haar broers. Saïdjah liep verdwaasd naar de soldaten en kon ze nog terugdringen voordat hij dood in elkaar stortte.