De amulet door Simone van der Vlugt

Schrijver
Simone van der Vlught

Titel boek
De amulet

Uitgeverij
Lemniscaat

Afdeling
Jeugdliteratuur

Leeftijd
Vanaf 12 jaar

Fictie / non-fictie:
Het is een beetje van allebei, er zijn feiten die waar gebeurd zijn, maar de rest is erbij verzonnen.
Simone van der Vlught doet, net als Thea Beckman, veel onderzoek naar feiten voordat ze aan een boek begint.

Wanneer?
Het verhaal speelt zich af in de 17de eeuw, in Duitsland.

Nina, oom Thomas en tante Hanna hebben een bakkerij. Ze wonen in Würzenburg. Nina is dertien jaar. Würzenburg is een stad waar mensen zijn aangenomen om heksen te vervolgen. Het is dus ook niet zo verwonderlijk dat er regelmatig mensen op de brandstapel komen. Mannen, vrouwen en kinderen, het maakt niet uit. Nina ziet beelden en weet dingen die later gebeuren. Ook doet ze dingen die anderen nogal vreemd vinden, zoals in de storm over de markt, en daardoor beginnen mensen haar te verdenken van hekserij. Om te voorkomen dat ze anders op de brandstapel komt huwelijkt haar oom Nina uit, ook omdat dertien jaar een goede leeftijd is om te trouwen. Ze moet echter met iemand trouwen die ze helemaal niet ziet zitten. Haar oom heeft hem pas één keer gezien, en naast het huishouden heeft hij een gezin met vijf kinderen voor wie ze moet zorgen. Oom Thomas vertelt Nina ook over haar dode moeder, Elise, die ze nooit heeft gekend. Elise had dezelfde gave als Nina, ze kon dingen van te voren zien aankomen. Daardoor kwam ze ook op de brandstapel. Haar oom geeft haar een amulet die van Elise is geweest, en op de amulet staat een afbeelding van een plant.
De helft van de reis die ze naar Jürgen Stolz (de man met wie ze moet trouwen) moet maken reist ze met haar tante, want anders wekt het de verkeerd indruk, als de wachters bij de poort van de stad een meisje alleen de stad uit zien gaan. Als haar tante weer teug naar huis is, moet ze eigenlijk de andere helft alleen reizen, maar ze wil helemaal niet trouwen en daarom vlucht ze weg. Ze had zich namelijk bedacht dat er heus wel meer moet zijn in het leven dan met een oude boer van over de 40 trouwen, om vervolgens voor zijn 5 kinderen te zorgen. Ze reist met een boer mee naar een Coburg en zoekt daar een herberg. Daar aangekomen is ze toch wel blij dat ze een beetje spaargeld van haar oom en tante heeft gestolen, ook al is dat een enorme zonde.
De volgende dag gaat ze in de stad op zoek naar werk, maar overal wordt ze afgewezen, omdat mensen liever iemand hebben die door iemand anders is aanbevolen of geen hulpje nodig hebben. Als ze weer bij de herberg aankomt, kan de herbergier als aan haar gezicht zien hoe het ging en dan vraagt ze hem of ze bij hem mag komen werken voor eten en onderdak. Dat mag, vooral omdat de herbergier zijn vrouw dood is en hij ook niet meer zo lenig is als vroeger. Het gaat best goed in de herberg, afgezien van de mannen die vinden dat ze een wel erg mooi figuur heeft en dat ook duidelijk laten merken (maar ook dat is te doen). Totdat Jürgen Stolz een keer de herberg binnenkomt en haar vertelt dat ze beter niet had kunne weglopen, omdat hij haar toch wel wist te vinden, en zo meer. Omdat ze helemaal niet lekker wordt, stelt de herbergier voor om de man eruit te gooien, maar Nina zegt dat dat niet hoeft.
Als de herberg helemaal leeg is en Nina eigenlijk naar haar zolderkamertje wil, krijgt ze een visioen over zichzelf, een soort video. Ze wordt in de richting van de brandstapel gebracht en Jürgen Stolz staat grijnzend naast haar. Nina besluit om toch maar te gaan slapen en de volgende ochtend te beslissen, allen dat slapen gaat nog niet zo gemakkelijk. Nog voordat de volgende ochtend de zon is opgekomen, maakt ze een briefje aan de herbergier, en daarin vertelt ze dat ze weggaat en legt ze de situatie uit. Ze trekt makkelijke kleren aan en neemt een mes en een brood mee. Daarna vertrekt ze in alle vroegte.
Als ze al een paar uur door de regen heeft gelopen komt ze een boerenknecht op een kar tegen bij wie ze mag meerijden. Als ze ergens stoppen om te eten wordt de knecht handtastelijk en ze steekt hem met het mes. Ze rent weg en als ze omkijkt ziet ze dat de man gelukkig niet overleden is.
Ze vlucht het bos in een blijft daar een paar dagen. Op een van de eerste dagen ziet ze bij de bosrand een boerderij staan met een waslijn erachter. Omdat haar meisjeskleren zijn gescheurd pakt ze vliegensvlug een paar mannenkleren. Die trekt ze aan en haar meisjeskleren begraaft ze in een diepe kuil. Dat is een praktisch en tegelijk een symbolisch gebaar. Er is nu geen weg meer terug, deze periode uit haar leven is afgesloten.
Omdat ze niet weet waar ze heen moet zwerft ze langs heel wat dorpjes, waar ze net lang genoeg blijft om wat te verdienen, mar te kort om op te vallen. Zo stuit ze ook nog op soldaten, die terugkomen van een verloren veldslag (half Europa is in godsdienstige oorlog met het Duitse rijk). Als ze in de richting gaat vanwaar de soldaten en een hele groep dakloos geworden mensen vandaan komt, komt ze langs allerlei geplunderde dorpen.
Bij een van die dorpen krijgt ze een visioen over een man. Ze weet zeker dat ze de man nog nooit heeft ontmoet, maar als ze zijn gezicht beter in zich wil opnemen, verdwijnt het beeld. Even later komt ze de man tegen. Hij maakt een praatje met haar, zet strikken en zo vangt een paar konijnen, daarna gaat hij weer weg. Ze loopt hem achterna en vertelt hem dat ze van hem wil leren (over)leven in de natuur. Dat vindt hij best, maar hij wil wel dat ze daarna meteen weer verdwijnt omdat hij op zijn rust gesteld is.
Als hij zijn voet heeft verzwikt, legt ze haar hand erop en dan verdwijnt bij Max opeens de pijn. Nadat ze sommige dingen een paar keer heeft voorzien en de pijn heeft verholpen, gelooft Max wel dat ze een bijzondere gave heft.
Hij vertelt zelfs over zijn vrouw, die ook de pijn kon verhelpen met allerlei kruiden en drankjes. Hij vertelt dat de schepenen(rechters) het goed vonden zolang er niks ergs gebeurde. Dus toen er een keer iemand overleed, werd ze op de brandstapel gezet.
Na een tijd moet Nina wel zeggen dat ze een meisje is(ze kan zich niet wassen waar hij bij is, want dat ziet hij meteen dat ze een meisje is). Max wist het in de werkelijkheid al die tijd al, maar hij wilde kijken hoe lang ze het volhield.
In de nazomer gaan ze naar vrienden van Max, en daar helpen ze met het oogsten van de druiven voor de wijn. Als Nina op een nacht een visioen krijgt dat de stad wordt aangevallen en belegerd, wil ze de volgende ochtend geen minuut langer blijven.
Ze besluiten om voor de winter richting het klooster te gaan waar Max elke winter naartoe gaat om daar de winter door te brengen. Onderweg richting het klooster komt er een sneeuwstorm, en Max, die al heel lang hoest en Nina er al een paar keer had van overtuigd dat hij het echt niet erg vond om dood te gaan omdat hij dan bij zijn vrouw kwam, kan niet meer verder als ze aan de voet van een berg staan. Hij valt neer op de grond en Nina kan hem niet meer optillen en verder slepen. Nina gaat zelf de berg over om hulp te halen, en als ze bij het klooster is wordt zij eerst geholpen. Ze kwam ook voor Max en vindt dat hij ook gevonden moet worden. Ze vertelt de monniken dat ze Max moeten zoeken. Eerst begrijpen ze niet over wie ze het heeft, maar ze kunnen er wel naar raden. Zodra ze begrijpen dat ze het over Max von Spee heeft, die daar elke winter komt, gaan ze zoeken. Nina wordt bij het vuur gezet en er wordt haar warme soep aangeboden, zodat ze weer helemaal warm wordt. Ze bidt samen met een monnik voor Max, maar als ze even later weer bij het vuur zit, voelt ze alle warmte uit zich wegstromen, hoewel haar huid nog warm aanvoelt. (een soort visioen) Als de monniken weer terugkomen en Nina vertellen dat Max dood is, is dat toch wel een grote schok(hoewel ze het al wist). Max krijgt een begrafenis en de rest van de winter blijft Nina bij de monniken. Zelf vindt ze het vreemd dat de monniken nog niet doorhebben dat ze en meisje is, omdat ze zichzelf al heel vaak heeft verraden, door een vrouwelijk gebaar of iets dergelijks.
Als ze in de lente weer verder gaat komt ze een zigeunerkamp tegen.
De mensen nemen haar in hen midden en ze doet zich weer voor als een jongen. Met hen trekt ze verder en zo komt ze veel te weten over hun leven.
Omdat ze haar al hebben geaccepteerd als jongen, besluit Nina niet te vertellen dat ze helemaal geen Hans heet. Maar na een tijdje moet Nina wel vertellen dat ze helemaal geen jongen is omdat de zigeuners willen dat ze trouwt met iemand uit een van de kampmania`s(zigeunerkampen).
Als ze met de kampania waar Nina mee meerijdt langs komen, blijft Nina daar en gaan de zigeuners verder. Tot haar verbazing heeft een van de vrouwen, degene die haar als eerst accepteerde, laarsjes, een mutsje en een paar rokken voor haar gekocht. Ze kan weer veilig naar de stad waar ze bijna haar hele leven heeft gewoond. Ook omdat er een stuk minder heksen verbrandingen zijn.
Toen zelfs de vrouw van de Zweedse koning verdacht werd, vond hij het te veel worden.
Als ze in de bakkerij komt, herkent haar oom haar eerst niet, maar daarna sluit hij de bakkerij om een feestmaal te vieren. Al meteen na de lunch vindt Nina dat ze zich niet meer vrij voelt en vertrekt daarom weer, de zigeuners achterna.(en ook de jongen achterna die ze eigenlijk stiekem toch wel leuk vond)