De amulet door Simone van der Vlugt

Titel: De amulet
Schrijfster: Simone van der Vlugt
Druk: derde druk
Aantal bladzijden 192.
Leestijd: ongeveer 8 uur en 15 minuten.
Samenvatting
Het is 1630 en de heksenjacht is in volle gang. Oude vrouwen kleine kinderen en zelfs hele gezinnen worden terechtgesteld (verbrand).
Nina Bauer is een weesmesje van 14 jaar, die bij haar oom en tante woont. Haar vader is gestorven toen ze nog een baby was. Haar moeder, die toch al werd verdacht was wegens haar kruiden, begon zich steeds vreemder te gedragen. Ze verwaarloosde zichzelf, at niet goed meer. Ze had verdriet, ze rouwde. Alles wat ze wilde was met rust gelaten worden, maar de mensen verdrongen zich voor haar huis en gluurde naar binnen. Ze spijkerde planken voor de ramen en kwam alleen nog maar buiten als het echt niet anders kon. Op een dag kwamen ze haar halen. Een vreselijke bui had alle gewassen in een nacht verwoest en Nina’ s moeder werd beschuldigd van hekserij.
Nina is angstig en onzeker, omdat ze denkt dat ze zelf ook een heks is. Ze droomt regelmatig over heksenbijeenkomsten en krijgt overdag regelmatig visioenen. Dat gebeurt ook op een avond als ze achter het spinnewiel zit. Ze ziet allemaal hoofden ronddraaien. Ze ziet een vrouw aan een paal vastgebonden in hoge vlammen. Ze brandt tot aan haar middel. Het gezicht steeds duidelijker. Aan de ogen van de vrouw ziet ze dat de vrouw niet meer te redden is. Ze rent naar haar oom en fluistert: ‘waarom hebben ze mijn moeder verbrand?’
Haar oom vertelt waarom haar moeder werd terecht gesteld en dat haar moeder ook visioenen had. Haar moeder had nog een speciale gave; ze kon mensen genezen door alleen maar een simpele handbeweging te maken.
Hij geeft Nina een ketting met daaraan een amulet aan. Die was van haar moeder geweest. Haar moeder had hem bij Nina omgedaan vlak voordat ze terecht gesteld werd.
Op een dag ging Nina naar de markt om boodschappen te doen voor haar tante. Op de markt kneep er een jongen in haar kond. Nina werd vreselijk boos, ze draaide zich om en gaf de jongen een flinke klap. De jongen schrok en maakte Nina uit voor heks. Iedereen op de markt hoorde dat en sinds die dag was er een nieuwe roddel geboren; Nina was een heks, net als haar moeder. Haar oom en tante hadden die roddels ook gehoord en vonden dat Nina moest vluchten. Nina werd uitgehuwelijkt door haar oom en tante aan een oude boer die weduwnaar was (Herr Stolz heette die boer) in een ander dorp.
Nina ging samen met haar tante naar het plaatsje Bamberg waar zekonden overnachten.
De volgende dag ging Nina’s tante terug naar Würzburg. Nina moest in haar eentje verder, eigenlijk zou ze naar Herr Stolz moeten gaan, maar ze had geen zin om te trouwen met zo’n vieze, oude vent en zijn slaafje te worden, dus ze vluchtte naar het dorp Coburg. Ze ging te voet naar dat dorp. Onderweg kwam ze een man met een wagen tegen en vroeg of ze mee mocht rijden.
In Coburg aangekomen zocht ze eerst een herberg waar ze kon overnachtten. De volgende dag vroeg ze de herbergier waar er werk te vinden was. Hij wist niets en verwees haar verder. Toen ze ‘s avonds nog niks gevonden had, kwam ze weer terug in dezelfde herberg. De herbergier zei dat hij wel iemand kon gebruiken. Nina kon daar blijven werken en kreeg een kamertje op zolder.
Nina werkte al een paar dagen in de herberg. Iedereen kende haar en sprak haar met haar naam aan. Op een dag zaat er een man heel de tijd naar Nina te staren. De donker harige man tuurt in zijn kroes en fronst zijn werkbrauwen. Ze is het, hij weet het zeker. Hij heeft haar naam gehoord en de beschrijving van haar uiterlijk klopt precies. Hij roept Nina bij zich en verteld zijn naam: Jurgen Stolz. Nina schrikt, ze vluchtte weg, ze wist alleen nog niet waarheen.
Onderweg kwam ze een jonge vent tegen met wie ze mocht mee reizen. De man werd handtastelijk en randde haar aan. Gelukkig had ze had een mes in haar jurk zitten en stak hem hiermee in zijn buik.
Weer vluchtte ze weg. Bij een boerderij stal ze van de waslijn jongenskleren, Nina’s eigen kleren waren verscheurd door de man. Ze trok de kleren aan en sneed haar haren kort.
Nu leek ze net een jongen. Ze was weer verder gelopen en bij een verlaten dorpje was ze Max tegen gekomen. Eerst deed hij heel onaardig tegen haar, maar later veranderde dat nog. Met Max leefde ze in de natuur. Hij leerde haar goed om te gaan met geneeskrachtige kruiden. Hij kende ook veel mensen bij wie hij vaker overnachtte.
Samen gingen ze naar Rothenburg, waar Max vrienden had met een wijnhuis waar Max elk jaar hielp met druiven plukken en wijn maken. Dit jaar hielp Nina ook mee.
Ze bleven daar een paar dagen en hadden daar te horen gekregen dat Würzburg in bezet was genomen door Zwitserse soldaten.
Op een nacht werd Nina verschrikt wakker en wist dat ze een visioen had gehad. Er was een Zwitsers leger in de aankomst naar Rothenburg .Toen ze het vertelde wilde niemand haar geloven , ook Max niet, maar ze wist het zo zeker, desnoods zou ze alleen verder reizen. Max besloot uiteindelijk toch ook mee te reizen, ze waren maatjes en hij wilde haar niet in de steek laten.
Inmiddels was het winter en de sneeuw begon te vallen. Onderweg had Nina opnieuw visioenen. Dit keer zag ze allemaal wolven, er dreigde gevaar. Ze vertelde het aan Max, maar weer wilde hij Nina niet geloven. Totdat op een dag een groep wolven op hun pad kwam. Nina en Max klommen in en hoge boom om aan de wolven te ontkomen. Na en paar uur renden de wolven weg. Ze roken brand.
Nina en Max konden weer verder trekken. Max kon niet meer. Nina moest hem ondersteunen op weg. Na een tijd kwam er een meneer naar buiten rennen, die Max meteen ondersteunde. Even later kwam er ook een vrouw die meteen naar Nina toerende. Daar hebben ze geslapen, in de schuur. De volgende ochtend vertelde de meneer Wieshoven dat Rothenburg al overvallen was.
Max en Nina moesten weer verder, dit keer gingen ze naar Ettal.
Max werd steeds zwakker en kon haast niet meer lopen. Ze zaten ondertussen in Oberammergau, ze klopten eerst aan bij een boerderij, maar daar werden ze niet binnengelaten. Ze liepen verder. Bij een leegstaande blokhut gingen ze naar binnen. Daar hebben ze de nacht doorgebracht. Max was die nacht doodziek.
De volgende ochtend trokken ze weer verder (naar Ettal). Ze wisten niet precies waar Ettal lag. Vlak voor een heuvel kon Max niet meer verder en zakte in elkaar, Nina bleef nog even bij hem en besloot dat ze hulp ging zoeken. Ze rende over de heuvel en daar lag Ettal. Ze rende de kerk binnen en vroeg de monniken om Max te redden. Na enkele uren kreeg ze ineens een raar gevoel. Ze wist dat Max het niet meer haalde.
Even later kwamen de monniken die Max hadden gezocht terug. Ze hadden vervelend nieuws. Ze vertelden dat Max dood was.
Nina bleef daar een paar maanden. Toen het eenmaal lente was trok ze weer verder. Ze wist nog niet waar ze naar toe wilde. Ze was nog maar net onderweg toen ze zigeuners tegen. Eerst was ze er bang voor omdat iedereen er van die verschrikkelijke verhalen over vertelde. Ze ging ze bespioneren en werd betrapt door de honden van de zigeuners. Ze werd ruw opgepakt en in het kamp neergezet. Ze kreeg soep te eten.
Ze trok met de zigeuners op en reisde met hen mee. Tot ze op een gegeven moment bij Würzburg aan gekomen waren en Nina besloot terug te gaan naar haar oom en tante. Ze had er niet bij stilgestaan dat Würzburg in beslag was genomen. Maar ze kwam er toch makkelijk binnen. Ze waren blij haar te zien, maar haar oom lachte en keek in haar donkere ogen en zei: ‘je gaat weer hè’?
….en Nina ging weer weg.
Waarom dit boek
Ik had van een vriendin gehoord dat dit zo’ n mooi boek was. Toen heb ik hem opgezocht in de bibliotheek en ben hem gaan lezen.
Titelverklaring
Nina ( de hoofdpersoon) is opgegroeid bij haar oom en tante, omdat haar ouders vlak na haar geboorte zijn gestorven. Op een dag, als ze voor haar spinnewiel zit, krijgt ze een visioen over haar moeder. Ze gaat naar haar oom en vraagt naar de dood van haar moeder. Hij vertelt dat haar moeder als heks is verbrand en geeft Nina een amulet, dat vroeger van haar moeder was. Later ontdekt Nina dat het plantje wat op de amulet staat afgebeeld een digitalis is. Giftig voor leken, maar heilzaam voor ingewijden. Nina heeft de zelfde gaven als haar moeder en is dus ook een ingewijde. De amulet blijft haar enige aandenken aan haar moeder.
Genre, Thema en motieven
Het genre van de amulet is: een historische jeugdroman.
Het beschrijft de angst voor het onbekende in 1630 in Duitsland en de gevolgen daarvan. Dit wordt beschreven vanuit de ogen van Nina, een 14 later 15 jarig weesmeisje, dat verdacht wordt van hekserij.
Een aantal motieven zijn: angst, verdriet, vriendschap, vluchten, veroordeeld worden, dood, moord, e.d.
Vertelsituatie
Het boek begint met een heksenverbranding, die door een alwetende verteller wordt verteld
Het boek wordt grotendeels verteld in de zij-vorm, waarbij je de gebeurtenissen door de ogen van Nina Bauer ziet. In hoofdstuk 5 is alleen nog een kleine uitzondering, waarin het verhaal even vanuit de ogen van Her Stolz wordt verteld. Hij zit dan in de herberg, waar Nina op dat moment werkt en hij vertelt dan hoe hij haar ziet. (Hij twijfelt nog even of ze het wel of niet is.)
Personages
De hoofdpersoon van het boek is Nina:
 Nina is een weesmeisje
 Nina heeft zwart haar
 Nina is in het boek 13, later 14 jaar
 Haar vader stierf toen ze nog een baby was en haar moeder werd beschuldigd van hekserij en verbrand
 Nina kreeg van haar moeder een amulet, wat ze bij haar omdeed voor ze op de brandstapel werd gezet.
 Nina is opgegroeid bij haar oom en tante.
 Nina is slim en zelfstandig
 Haar ideeen zijn hetzelfde als hoe men dacht in die tijd. (middeleeuwen)
 Nina is heel kritisch.
 Nina is heel trouw
Oom Thomas:
 Hij is de oom van Nina
 Hij is ook de broer van Nina’s moeder
 Hij heeft Nina samen met zijn vrouw opgevoed.
 Hij is vriendelijk
 Hij is eerlijk
 Hij is verstandig en weet wat hij doet.
 Hij doet niet mee aan de roddelpraat over hekserij.
Tante Hanna:
 Ze is gul
 Ze zorgt goed voor Nina, als haar eigen kind
 Ze doet wel mee aan de roddelpraatjes over heksen
 Wordt verder niet echt besproken in het boek.
Jurgen Stolz:
 Hij is de weduwenaar waar Nina aan wordt uitgehuwelijkt
 Hij heeft vijf kinderen
 Hij is hardhandig en onvriendelijk.
 Hij heeft weinig begrip voor vrouwen
Max von Spee:
 Hij leert Nina kennen in het bos
 Hij is een zwerver
 Hij is ongeveer 30 tot 50 jaar oud
 Hij is de leermeester en reisgenoot van Nina.
 Hij blijkt een moeilijk mens te zijn die op verdenking van hekserij is verbannen uit zijn woonplaats.
 Max is erg ziek
 Max overlijdt in het bos.
 Nina ziet in een helderziend beeld, dat ze met Max mee moest reizen.
 Hij weet veel over de natuur.
De zigeuners:
 Nina was eerst bang voor ze, omdat ze allemaal slechte dingen had gehoord.
 Ze nemen Nina op in hun groep
 Ze zijn heel vriendelijk
Tijd
Het verhaal speelt zich af in het jaar 1630 en het eindigt in de zomer van 1632. Je kunt in het boek herkennen in wat voor een tijd het is door bijv: veel te vroeg voor de tijd van het jaar breekt de koude aan. e.d. Alles wordt verteld in chronologische volgorde en er is bijna geen gebruik gemaakt van flashbacks. Alleen in het begin worden er flashbacks gebruikt om het verhaal beter te begrijpen.
Ik heb het boek in 8 uur en 15 minuten uitgelezen. De tijd dat je het leest is dus korter dan de tijd van het verhaal.
Ruimte
Op het kaartje zijn de plaatsen te zien, waar Nina is geweest tijdens haar zwerftocht. De meeste steden zijn erg druk. Ze worden uitgebreid beschreven in het boek. Je krijgt als lezer een aardig beeld over hoe het er in de middeleeuwen uit zag. Een aantal andere plaatsjes ( Bayreut en Obberammergau) worden veel minder beschreven, omdat ze zo klein zijn. Daar krijg je meer een beeld van de mensen die er leven. Behalve in de stad speelt het boek zich voor een goot deel ook op het platteland af. Er worden veel bergen en bossen beschreven. Nina trekt ook langs boerderijen. De meeste zijn verbrand of uitgemoord.
Probleem en afloop
Het probleem van het boek is de heksenjacht, die Nina door het hele verhaal blijft achtervolgen. Daarom besluit ze ook zich te kleden als jongen, want die werden minder snel slachtoffer van de jacht. Het boek heeft een goede afloop want Nina vindt bij zigeuners uiteindelijk een thuis. En de heksenjacht is lang niet meer zo vurig als in het begin. Het boek heeft een open einde want Nina laat Wurzburg achter zich om weer te gaan trekken. Wat er dan gaat gebeuren is dus niet duidelijk. Er is een mogelijkheid dat ze zich weer aansluit bij de zigeuners maar ze kan net zo goed weer alleen verder trekken of een andere stad opzoeken
Fictie
De beschrijving van het leven en de steden van die tijd zijn gebaseerd op feiten. Nina Bauer is natuurlijk wel een fictief personage. Zij is verzonnen en in die tijd geplaatst.
Mening
Ik vond het een mooi boek. Je wordt erg geboeid en je wilt steeds verder lezen, wat gebeurt er met Nina? Word ze opgepakt? Je zit steeds midden in de Middeleeuwen. Je voelt de angsten die Nina ook voelt en dat vond ik mooi aan dit boek. Wel vond ik het jammer dat het boek een open einde heeft. Je weet niet wat er verder met Nina gaat gebeuren. Het boek is makkelijk geschreven en als er al moeilijke woorden in stonden, dan worden die achterin uitgelegd.
Simone van der Vlugt
naam: Simone van der Vlugt-Watertor
geboortedatum: 15 december 1966
woonplaats: Alkmaar
Opleiding: lerarenopleiding frans en nederlands
beroep: schrijfster
werktijden: in ieder geval de ochtenden
favoriete onderwerp; geschiedenis
kleur ogen: blauw
haarkleur: donkerblond
lengte: 1.75 ?
gewicht: ja
favoriete kinderboek (als kind): Kruimeltje
favoriete kinderboek (nu) : Kruistocht in spijkerbroek
Simone van der Vlugt over zichzelf
Ik heb altijd schrijfster willen worden, al ben ik me daar niet altijd bewust van geweest. Maar als je acht jaar bent en je grootste hobby is verhalen schrijven (met zwarte pen en heel kleine lettertjes, zodat het gedrukt leek) en je maakt daar omslagen voor, wordt dat wel duidelijk. De moeder van mijn vriendinnetje had een typemachine die ik mocht gebruiken en vanaf dat moment leek het wel alsof ik daar woonde. Tot ik een eigen typemachine kreeg van mijn ouders... een hartewens! Vanaf dat moment zat ik altijd op mijn kamer verhalen te typen en op mijn dertiende stuurde ik een zelfgeschreven boekje op naar een uitgever. Toen was voor mij duidelijk dat ik schrijfster wilde worden, al leek het me onmogelijk. Maar de verhalen bleven komen, ik bleef ze opschrijven en dus ook maar opsturen. Ik las veel, ik leerde veel en ik werd steeds beter. Door school en studie had ik op een gegeven moment minder tijd om te schrijven, maar toen ik klaar was met de lerarenopleiding besloot ik een echte serieuze poging te wagen om een historisch jeugdboek te schrijven. En... het werd uitgegeven! Vanaf dat moment beschouwde ik mezelf als schrijfster en ging ik ervoor. Van lesgeven is dan ook nooit iets gekomen, maar ik sta wel iedere week voor de klas om lezingen te geven over mijn boeken.
Geschiedenis
Het liefst schrijf ik historische verhalen. Voor mij is een periode interessant als er nog stadsmuren om de steden staan. (Vreselijk dat ze allemaal afgebroken zijn) Waarom geschiedenis? Misschien ben ik erfelijk belast. Mijn vader houdt ook van historische boeken. Hij leest bijvoorbeeld dikke pillen over de Tachtigjarige Oorlog, alleen om er meer van te weten te komen. Mijn moeder heeft een goed taalgevoel, en met een combinatie van die twee ga je vanzelf historische boeken schrijven. Ik ben geinteresseerd in die wereld van vroeger, een wereld die wij niet meer zouden herkennen en waarin we ons ook niet thuis zouden voelen. Het liefst zou ik willen dat er een tijdmachine werd uitgevonden, dan ging ik meteen mee! Lekker rondneuzen in de middeleeuwen. Dat gaat niet, maar door uitgebreid onderzoek te doen maak ik zelf toch een beetje een tijdreis. Ik bezoek musea en bekijk de schilderijen (foto's uit het verleden), de opgegraven gebruiksvoorwerpen. Ik bestudeer archieven en kom zo veel te weten van mensen die al eeuwen dood zijn... maar die wel geleefd hebben. Tenslotte ga ik op vakantie naar de plaats waar het verhaal zich afspeelt, zodat ik er alles van af weet. En dan kan het schrijven beginnen. De kunst is om het verhaal zo soepel te laten lopen, dat de lezer het gevoel heeft dat ik het zo uit mijn mouw heb geschud. Van het bloed, zweet, tranen en weggooien mag hij niets merken...
Ik ben altijd bezig met mijn boeken, ook als ik niet schrijf. Ik kan lekker in de zon zitten met mijn ogen dicht, een glas cola binnen handbereik, en toch aan het werk zijn. Dan denk ik na over een plot, over hoe een dialoog moet lopen. Kortom, dan ben ik aan het werk. Schrijven is een heerlijk vak. Je bent volkomen eigen baas, het is jouw verhaal. Niemand die je zegt hoe laat je moet beginnen en wanneer je vrij bent, hoelang je koffiepauzes duren. Heerlijk! Schrijven moet ik nooit van mezelf, het begint vanzelf te kriebelen als ik een tijd niets gedaan heb. Ik vind mezelf een bevoorrecht mens dat ik mijn brood kan verdienen met mijn grootste hobby.
De typische kenmerken van de schrijfster zijn overal in het boek te vinden. Ze schrijft het liefst over vroeger, over de geschiedenis. Het hele boek van Nina gaat over de geschiedenis. De tijd dat men nog geloofde in heksen.
Ze kan boeiend en meeslepend schrijven, over vroegere tijden. Veel van haar boeken gaan hier dan ook over. Haar verhalen zijn spannend, avontuurlijk en goed geschreven. Ze zorgt er heel goed voor dat je kan meeleven met de hoofdpersoon.

Bron: https://www.scholieren.com/verslag/boekverslag-nederlands-de-amulet-door-simone-van-der-vlugt-42256