De afgrond door Joost Heyink

Boek – informatie

Titel: De afgrond
Auteur: Joost Heyink
Uitgever: Van Holkema & Warendorf (Wolters-Noordhoff -lijsters) -2002

Joost Heyink.

Joost Heyink werd geboren in 1946 in Scheveningen. Hij heeft in vele plaatsen op school gezeten, later is hij psychologie gaan studeren in Groningen. Daarna werkte hij als onderzoeker aan de universiteit. Maar vooral verslagen, artikelen, hoofdstukken en boeken schrijven vond hij erg leuk. Daarnaast heeft hij tussendoor vele andere baantjes gehad; hulpkok, tuinman, kamerjongen in een hotel, portier van disco’s, barkeeper, broodbakker, hulpverlener aan drugsverslaafden, administrateur, steminspreker bij documentaires en voorlichtingsfilms, garderobemedewerker en veel meer…
Hij woonde in Antwerpen, Groningen, Parijs en nu in Zuidwolde, in een oud huis wat aan alle kanten kraakt en lekt maar wel met een ongelofelijk grote tuin. Daar woont hij samen met zijn vrouw Jolanda en hun zoontje Joep, die in 1994 werd geboren. Tegenwoordig is hij huisman en mag hij heel de dag door lekker schrijven. Naast lekker veel schrijven houd Joost ook van: hockey en tennis.

Joost schrijft het meest boeken voor kinderen rond de 12. Zijn boeken zitten vol met spanning, erotiek maar ook wat humor, want zo zegt hij zelf: “Boeken zonder humor vind ik niet om door te komen.” De boeken die Joost schrijft worden door veel kinderen gelezen en gewaardeerd.

Naast de afgrond schreef Joost vele andere boeken:
2000 De kwetsplek (Van Holkema & Warendorf)
2001 Katapult (Van Holkema & Warendorf)
2002 De afgrond (Van Holkema & Warendorf)
2002 Obsessie (Van Holkema & Warendorf) Getipt door de Jonge Jury
2003 Het web (Van Holkma & Warendorf)
2004 Loverboy & girl (Van Holkema & Warendorf) Getipt door de Jonge Jury
2004 Zwarte engel (Van Holkema & Warendorf)
2005 De indringer (Van Holkema & Warendorf)
2006 Tweestrijd (Van Holkema & Warendorf)

De hoofdpersonen.

Wilbur:
De oudere baas van Fontane. Vroeger was hij er altijd te vinden, hij maakte veel grapjes en ieder mocht hem. Totdat hij weg moest omdat ze hem beschuldigde van “gerommel met geldzaken”. Nadat Wilbur was ontslagen ging het steeds slechter met de zaak, maar ook ging het slechter met Wilbur. Hij was zijn kroon verloren, maar vooral zijn publiek. En toen hij dat verloor, verloor hij zichzelf. Hij klakte vroeger altijd met zijn bretels, als hij aan het werk was, als alles goed ging, als hij vrolijk was, maar ook dat had nu niet echt een functie meer.
Alles was Wilbur afgenomen, alles wat telde. Zijn lach, zijn grappen en zelfs zijn vriendelijke ogen. Zijn verleden en zijn toekomst. En dat pikte hij niet. Wilbur was een aardige kerel, maar hij liet niet zomeer over zich heenlopen, zo zag hij het zelf. Nu komt hij af en toe nog stiekem langs om wraak te nemen… Hij wil er voor gaan zorgen dat Exas (Extreme Adventures) failliet gaat. Wilbur heeft rood haar.

Mo:
Een lieve, onzekere, verlegen jongen die het liefst zwijgt of lekker alleen is. Hij is een vakantie-ganger in Fontane. Eerst wilde hij niet op vakantie gaan maar zijn moeder vond dat hij op vakantie moest gaan om nieuwe kinderen te leren kennen. De reden daarvoor was omdat ze vond dat hij zich teveel terugtrok, teveel op zichzelf was en omdat hij toch maar elke dag thuis op zijn kamer was. Thuis zat Mo zat op internet-chatboxen, dat vond hij maar al te fijn, beetje klooien, internetten, fantaseren…

Op het net kun je jezelf zijn. Soms ben je ouder, soms veel jonger. Vaak vrolijk, beetje lichamelijk opgewonden misschien, of juist een ouwe lul. Zo was Mo vaak zijn broer, dat vond hij prettig. Bo was Mo als hij zijn blauwgekleurde lenzen in had, dan was hij in eens veel zelfverzekerder en kon hij de hele wereld aan. Mo heeft Bruin krullend haar, bruine ogen, is mager en een beetje slungelig.

Nikkie:
Nikkie is degene die heel goed weet wat ze wil. Ze zegt soms zomaar dingen zonder er bij na te denken. Ze houd van toneel spelen. Nikkie is ook op vakantie in Fontane. Haar ouders hadden eigenlijk gevraagd of ze mee wilde met hun op vakantie, maar Nikkie vond zelf dat ze oud genoeg was om alleen op vakantie te gaan en had al zelf helemaal bedacht dat ze naar Extreme Adventures wilde.
Nikkie heeft donkerblond haar, bruine ogen, is klein en heeft een brutale uitstraling.

Bijfiguren.

Jambon: De baas van Centre Fontane.

Alain: Een bungeejump leraar.

Monica: Meisje dat ook op vakantie is in Fontane, ze overleeft het niet na een bungeejump-sprong en overlijd.

Antoinette: Een assistente van Alain. Ze helpt ook bij het bungeejumping.

Richard: De man die heeft geholpen en geprobeerd Nikkie en Mo te bevrijden van Wilbur. Richard is ook een bewaker.

Samenvatting.

Mo en Nikkie ontmoeten elkaar in de trein als ze allebei op weg zijn naar hun vakantiebestemming: Fontane. Fontane is een vakantiecentrum voor jongeren waar je allerlei activiteiten kunt doen zoals: kanoën, parapante en ook bungeejumping. Fontane is een bijzondere plek tussen de bergen die bekend staat om zijn mooie brug.
Later worden Mo en Nikkie ongelofelijk verliefd op elkaar, op een avond duiken ze samen, in de heide, de bosjes in en hebben het érg gezellig. Totdat hun gezelligheid word verstoord omdat ze iets horen, dan zien ze dat er een man een ruitje aan het inslaan is en dat de man hun kant op komt. De man struikelt over de been van Mo. De man is Wilbur, die wraak neemt op Fontane door de spullen kapot te maken en er zo voor te zorgen dat er meer doden vallen, door bijvoorbeeld het breken van een touw.
De volgende ochtend vertellen ze het hele verhaal aan de baas, Jambon. Hij gaat kijken, maar ziet niet meer dan een ingeslagen ruitje.
De volgende dag wilde Mo en Nikkie gaan vliegen. Mo moest eerst plassen dus ging Monica voor. In de lucht raakt het touw waarmee ze aan Alain vast zit los en ze valt naar beneden. Monica komt te overlijden. Heel het vakantiecentrum reageert geschokt en de dag daarna blijft het rustig. Als Jambon en Alain het weer goed keuren dat er gesprongen mag worden, zijn Nikki en Mo de eerste. Mo vertrouwd het nog niet zo, maar Nikkie weet zeker dat ze gaat. Als ze al helemaal vast geknoopt zit en op het punt staat om te springen, vertrouwd Alain het ook niet, hij ziet een witte vlek in het touw, die hij niet eerder heeft gezien. Hij laat Nikkie niet meer springen. Mo is maar al te opgelucht.
De volgende dag gaan Nikkie en Mo gezellig wandelen in de heide, maar dan raken ze verdwaald. Ze komen Wilbur tegen en Wilbur dwingt hun om allemaal dingen te doen. Zo moeten ze van hem naar beneden springen om vervolgens dood te gaan. Gelukkig volgt Richard alles vanuit de bosjes en bevrijd hij Nikkie & Mo. Wilbur valt uiteindelijk zelf naar beneden in Fontane, diep in de afgrond.
(Wie een kuil graaft voor een ander, valt er zelf in!)

Mijn mening.

Ik vind De afgrond een leuk boek. “Leuk”, maar leuk is niet geweldig. En dat was het dus ook niet. Ik vind het een beetje makkelijk verhaal, maar het kan ook gewoon zo zijn omdat ik het onderwerp niet zo boeiend vind. Op sommige site’s las ik van kinderen dat ze het boek helemaal geweldig spannend vonden, maar dat had ik totaal niet.

Soms snapte ik even niet wat er nou ook al weer aan de hand was, zoals bijv. de verkrachting van Nikkie, waar de kinderen uit de klas het over hadden, heb ik totaal gemist… Ook heb ik heel het boek gedacht dat Wilbur gewoon hartstikke vriendelijk Fontane even kwam bekijken, rustig op zijn klapstoeltje, lekker toekijken hoe het met zijn oude vertrouwde bedrijfje gaat. Het kan aan mij liggen, maar ik vond het soms wat lastig omdat je telkens van het ene persoon naar andere persoon gaat.
Toch vind ik het een simpel, makkelijk boek om lekker snel te lezen.

Het leukste vond ik het om te lezen over Nikkie & Mo, dat was makkelijk te volgen en het Bo/Mo idee vond ik echt super leuk.
Af en toe zitten er wel grappige stukjes in, dus met die humor van Joost komt het denk wel goed.

Mijn eindconclusie:
Simpel boek, niet geweldig leuk.
Snel en makkelijk leesbaar.
Soms verwarrend telkens wisselen van persoon.
Af en toe grappig

Fragment uit boek.

VI

Mo stond al een halfuur onder de douche en had geen enkele aandrang in actie te komen. Dat had hij wel vaker. Dan realiseerde hij zich ineens dat het tien minuten later moest zijn, zonder hij de tijd gemist had. Alsof onder de douche alles stil stond.
Zin in vanavond? Nou, niet echt. Een beetje rustig rondhangen zat er niet in. Alles draaide nu om Nikkie. En wat moest hij in godsnaam met Nikkie? Geen idee. Hij had een hekel aan meiden met een grote muil, vooral als ze te dichtbij kwamen. Meiden als Nikkie, dus.
Er zat maar één ding op. Mo draaide de kraan dicht, droogde zich af, trok lekkere kleren aan en deed zijn blauwe lenzen in. Even in de spiegel kijken, glimlachen. Knipoog. Let’s go. Bo had er wel zin in, voelde hij.

Nikkie stond met Roger te praten. Ze lachte en maakte gebaren of ze vloog.
Niet aarzelen gewoon erop af.
‘Hallo Roger.’ ‘Bonsoir, eh… Mo. Alles koet?’
‘Heel koet, maar buiten is iets níét koet, lijkt het. Ze zijn aan het vechten.’
‘Vekten? Waarom? Wie?’
‘Geen idee. Twee meisjes. Nogal heftig volgens mij, ze scheuren elkaar de kleren van het lijf.’
‘Bedankt voor de tiep. Ik ka wel even kijken. Sorry, Nikkie.’ Roger rende de tent door. ‘Zo,’ zei Nikkie. ‘Die had je snel weg.’
‘Mijn fantasie is onmetelijk. Maar soms blijkt het toch waar te zijn. Verbaast me elke keer weer.’
‘Ik heb geen idee waar je het over hebt. En je klinkt anders en je hebt iets met je ogen uitgespookt. Wat is er met jou gebeurd? Wat ben je toch eigenlijk een raar joch?’ Nikkie wist nu zeker dat ze gelijk had. Er zat bij die jongen van alles achter, of in, of onder.
‘Mijn feestlenzen, dat is alles. Ik heb bruine en ook groene. Net waar ik zin in heb. Ik had zin in blauwe.’
‘Je lijkt wel je vrolijke tweelingbroer.’
‘Bingo,’ zei Mo vrolijk.
‘Heb jij een tweelingbroer, dan?’
‘Dat ligt eraan. Soms.’
‘Wel of niet?’
‘Dat klopt. Maar ik wil het nu niet over Mo hebben.’ Mo lachte en streek even met zijn wijsvinger over Nikkies wang.
‘Je bent hartstikke gek.’
‘Och, ik zie er soms anders uit, ik gedraag me soms anders. Is dat gek? Heb jij dat nooit? Je zit te stangen en een minuut later doe je lief. En je zit nu je haar uit je ogen te blazen, terwijl je het vanmiddag achteroverhad. Ik mag dat wel.’
Ik ben de controle kwijt, dacht Nikkie. Normaal vond ze dat beroerd, maar nu voelde het anders. Spannend.
‘Nikkie?’
‘Ja?’
‘Ik heb nog iets goed te maken.’
‘Hoezo?’
‘Ik ben specialist in geuren en kleuren. Vooral in geuren.’
‘Je hebt het toch niet over die ongelofelijke, niet te overtreffen…’
‘Zeker wel. Ik ga het goedmaken met iets wat je nog nooit hebt opgesnoven. Een wonder. Als dat je neus bereikt, dringt het door in je hersens. Het komt in je ogen, in je huid. Je weet niet wat je overkomt.’
‘Je fantasie is weer onmetelijk?’
‘Soms klopt het.’ Mo keek expres in de verte. ‘Nikkie?’
‘Mm?’
‘Weet jij wat Byzantium Negro is?’

Dit gedeelte vond ik zelf een heel leuk stukje, je kunt goed zien hij Mo is, rustig en hij merkt niet eens de tijd als hij onder de douche staat, maar dan doet hij z’n blauwe lenzen in en kun je goed lezen hij zich voelt als hij weer Mo is. Ik vind dat ze leuk met elkaar om gaan. Ik hou van Bo zoals hij praat, ‘Weet jij wat Byzantium Negro is?’ Heel interessant terwijl het volgens mij niet eens bestaat. Leuk geschreven. Ik vind het boek in z’n geheel niet zo spectaculair maar als ik dit dan weer lees dan denk ik; wat een leuk boek, dus misschien is het zo slecht nog niet.
Collage.

De collage in het geheel ging over het fragment uit het boek waarbij Nikkie & Mo samen naar de weide boven gingen...
Dit kun je zien aan alle vrolijke kleurtjes, van vreugde, verliefdheid.
De groene geverfde achtergrond en de bloemetjes staan voor de weide. Het hartje, de foto links, en de foto rechts onder (zelf gemaakt) staan voor de liefde tussen Mo & Nikkie. De regenboog symboliseert alle vrolijkheid nog es even lekker nadrukkelijk en tot slot het liedje van Nikkie:

Ik ken een jongen
Hij is een beetje dubbel
Met de helft heb ik gesprongen

Vind ik een lief kort gedichtje, over Mo die ook Bo is. Ik denk dat het ook wel laat zien dat Nikkie hem aardig vind…