De afgrond door Joost Heyink

Zakelijke gegevens

Schrijver: Joost Heyink
Omslagillustratie: Roelof van der Schans
Omslagontwerp: Frederike Bouten
Aantal pagina’s: 144
Uitgever: Van & Warrendorf
Uitgeef jaar: 2002
ISBN: 90-269-9552-0

Samenvatting

De afgrond
Centre Fontane was beroemd geworden door de bungeejump brug, eerst een val naar beneden, dan midden in de mist en daarna werd je onverwachts omhooggeveerd. Een jaar geleden draaide het bedrijf nog goed. Wilbur werkte er toen nog. Hij kon mensen net overhalen om toch te bungeejumpen. Ook kon hij ’s avonds met zijn oude gitaar en schorre stem mooie Franse chansons zingen. Daar kreeg iedereen tranen van in zijn ogen. Hij kon ook vaker knallende nummers zingen waardoor iedereen uit zijn dak ging. Dan kwam de politie weer. Iedereen vond het zo fantastisch als hij de politie voor de gek hield, maar dat was een jaar geleden. Nu was Wilbur ontslagen omdat hij een meisje aangerand had. Hij werd direct ontslagen en had niet eens een kans gekregen om zijn verhaal te vertellen. De maanden na dat Wilbur vertrokken was ging het steeds slechter met het bedrijf. Er was geen begeleider meer die iemand net over kon halen om toch te springen.

Mo was heel erg op zichzelf, en soms was hij ook wel in voor een avontuurtje, hij had twee persoonlijkheden. Daarvoor had hij ook twee lenzen, bruine:voor als hij rustig aan wou doen en blauwe: voor als hij overal heel erge zin in had. Het maakte hem niet uit om alleen te zijn, hij vond het zelfs fijn. Lekker in zichzelf de rust terugvinden. Zijn moeder vond dat hij te weinig contacten had met andere mensen, daarom had ze vaak geprobeerd om Mo over te halen om naar een zomerkamp te gaan. Mo had zich ervoor opgegeven, maar hij had er niet veel zin in. Een paar dagen later wed hij door zijn moeder op het station afgezet. Onderweg moest hij heel nodig naar de wc. Van tevoren had hij ei gegeten en dat was hem niet zo goed bekomen. Mo had 25 minuten op de WC gezeten. Hij kwam er zwetend uit. Toen hij uit de WC kwam zat er een meisje te wachten op hem, Nikkie. Ze vond hem maar een rare jonge.

Eenmaal op het kamp aangekomen bleek dat het meisje dat hij in de trein tegen gekomen was er ook was. De eerste avond was er een kennismakingsavond. Mo had helemaal geen zin om er heen te gaan, hij trok zich terug in het slaapvertrek. De volgende morgen voelde hij zich ook al niet op zijn gemak. Vandaag zouden ze beginnen met de activiteiten. Je kon kiezen uit: Parapente, Kanoën, Klimmen en Bungeejumpen. Mo koos Parapente, lekker rustig een beetje rondvliegen, niet veel doen. Ze waren met zijn vijven, vier meisjes en Mo. Nikkie herkende Mo direct, dat vond ze wel grappig. Ze vond het jammer dat ze Mo niet op de Kennismakingsavond tegen was gekomen. In het busje ging ze extra langs Mo zitten. Ze probeerde haar aandacht te trekken door hem een flinke por in zijn zij. Hij reageerde niet, ze moest op een andere manier zijn aandacht proberen te trekken. Ze zei:’Hé stinkerd, wat kan jij godsgruwelijk stinken’. Daarna maakte ze nog een grapje over de WC in de trein. Mo vond het allemaal niet zo leuk. Na een tijdje kletsen veranderde Mo’s gezicht van triest naar een glimlach, het was gen normale glimlach. Er zat iets achter en dat wilde Nikkie ontzettend graag weten. Deze dag werd er nog niet gevlogen door vakantiegangers. Er werd van alles uitgelegd over de parachute, hoe je het draagtuigje aan moet doen en met welke snelheid je gaat rennen voor je losraakt, wat je niet moet doen en hoe je moet landen. Ze hoefden niet zelf te sturen, want ze vlogen samen met een instructeur. En die deed al het werk. Alain, een van de instructeurs deed het een keer voor. Hij tilde de parachute op net als een vlieger, rende 20 meter naar onder en vloog door de lucht. Het ging er 600 meter omlaag had Alain gezegd, maar het is niet eng, als het goed is vliegen we dan al. Mo had een vreemd gevoel. Hij dacht, lekker de vakantie rustig beginnen, parapente dus. Beetje zweven, mooi uitzicht, tikkeltje opwindend misschien. Maar toen het busje na een half uur klimmen eindelijk boven op de erg was en hij links en rechts een hele diepe afgrond had gezien besloot hij om rustig aan te doen. Als hij het bekeek leek het meer op zelfmoord wie daar vanaf sprong.

Toen ze terug waren op het kamp had Mo wel een half uur gedoucht en had nog helemaal geen zin om ermee te stoppen. Hij had eigenlijk geen zin in vanavond, eigenlijk zou hij er alleen maar heengaan omdat Nikkie hem gevraagd had of hij er heen zou gaan. Alles draaide nu om Nikkie. Hij deed zijn blauwe lenzen in en ging op weg naar Nikkie.
Nikkie stond met Roger te praten. Mo zei tegen Roger dat er twee meisjes buiten aan het vechten waren. Dus rende Roger snel naar buiten en was hij alleen met Nikkie.
Nikkie merkte direct dat Mo heel anders praatte en dat hij wat met zijn ogen had gedaan.
Mo en Nikkie lagen na een tijdje o peen weide naar de sterren te kijken en naar de maan.
De maan scheen zo fel dat ze een lange man zagen voorbij rennen. Hij tikte een ruitje in bij de achterkant van de loods, toen hij terugkwam struikelde hij over de voet van Mo. Snel rende Mo en nikkie weg. Op het kamp vertelde ze snel aan de leiding wat er gebeurd was. Alain vertelde Jambon wat hij gehoord had van Nikkie en Mo. Jambon maakte het niet veel uit.
De volgende morgen keken Roger en Alain alles na, of er wat gestolen was of dat er iets kapot was gemaakt, maar ze konden niets vinden.

De dag erna gingen Mo en Nikkie weer mee met de parapente groep mee. Nikkie had geregeld dat Mo het eerste mocht vliegen. Vandaag mochten ze met de grote parapente.
Mo moest heel nodig naar de WC, hij ging een stukje van de opstijgplek vandaan en deed daar zijn behoefte.

Alain had Mo al 3 keer geroepen, maar er kwam geen antwoord. Dus ging Monica maar eerst.
Ze renden snel de berg af en vlogen uiteindelijk in de lucht. Maar toen gebeurde het. Monica viel uit het tuigje en belanden op de grond. Dood.

Een paar dagen na het ongeluk gingen Mo en Nikkie weer een stukje wandelen, ze raakten verdwaald. Ze zagen in het maanlicht weer dezelfde man als een paar dagen van te voren.
Ze werden gedwongen om mee te helpen aan zijn plan. Mo en Nikkie moesten alle spullen van de man, Wilbur, meenemen. Ze zagen dat het bungeejump spullen waren. Ze moesten alle spullen in een kruiwagen leggen en naar het plateau rijden. Wilbur maakte al het spring gerei klaar om te gaan springen. Na een tijdje riep hij dat Mo en Nikkie moesten gaan springen.
Mo sprong op Wilbur’s nek en greep zich stevig vast. Even stond Nikkie aan de grond genageld, maar opeens riep Mo ’Help eens!’. Nikkie trapte Wilbur tussen zijn benen. Dat voelde hij wel en liet zijn revolver vallen. Mo raapte het revolver zo snel als hij kon op.
Wilbur had inmiddels al Nikkie’s enkel te pakken gekregen. Mo wist wat hij moest doen.
Hij richtte het revolver op Wilbur’s Schouder, en schoot. Wilbur liet direct Nikkie’s enkel los.
Hij viel naar beneden, de afgrond in. Omdat Nikkie en Mo het vakantiepark hadden Mochten ze alles gratis doen. Ze bleven nog een paar dagen bij elkaar en gingen daarna naar huis.

Personages
Hoofdpersonen:

Mo: een verlegen jongen, Hij heeft donkerblond haar.
Zijn ogen zijn niet altijd dezelfde kleur, hij draagt lenzen.
Ook kan hij met iedereen goed opschieten

Nikkie: In tegenstelling tot Mo is Nikkie helemaal niet verlegen.
Ze heeft blond haar en een blanke huidskleur
Ze is onafscheidelijk van Mo

Bijfiguren:

Wilbur: Een oude medewerker van vakantieverblijf: Centre fontane
Nadat hij is ontslagen wil hij wraak. Hij is heel erg snel agressief als iets niet volgens
zijn plan gaat. Hij heeft rood haar en is 2 meter lang.

Jambon: Hij is de baas van Centre Fontane. Hij is meestal vrolijk.

Alain: Hij is een bungeejump leraar en kan over het algemeen goed met mensen opschieten