Daglicht door Marion Pauw

Gebruikte editie voor het boekverslag
Gebruikte druk: 1e
Verschijningsdatum eerste druk: 17 juni 2008
Aantal bladzijden: 308
Uitgegeven bij: Uitgeverij Anthos

Beschrijving voorkant
Op de foto op de omslag zit in de bekende stijl van de uitgeverij een vrouw die voorovergebogen met de handen om haar knieën (wellicht naakt) in een soort desperate houding.

Genre van het boek
“Daglicht” is een literaire of psychologische thriller. De uitgeverij Anthos is daarbij in dit genre de bekendste in ons land. Saskia Noort, Esther Verhoef, Simone van der Vlugt en Lineke Dijkzeul zitten allen in hetzelfde fonds.

Mijn mening
“Daglicht” is een lekker dik (300 pagina’s) en spannend boek over een jonge advocate die op zoek gaat naar de waarheid omtrent haar halfbroer. Er blijken veel dingen in het verleden gebeurd te zijn die het daglicht maar moeilijk hebben kunnen verdragen. Met hulp van collega’s van haar advocatenkantoor krijgt ze de beschikking over gegevens die haar verder kunnen helpen in de zaak die tot een heropening moet leiden. Door de vertelstructuur waarin Pauw vertelt vanuit de advocate en de tbs’er krijgt de lezer steeds meer informatie over het gebeurde in het verleden. In hoofdstuk 43 was ik er achter wie de dader moest zijn. Daarna volgen er hoofdstukken die ook meer het “whydunit” dan het “whodunit” betreffen.
Voor scholieren een van de betere boeken in het genre, met een aantal literaire en psychologische componenten. De amusementswaarde voor scholieren van havo- en vwo-niveau is minstens een ruime 7; de waarde in punten op onze www.scholieren.com-lijst: 2.

Toegevoegd op 2 juni 2009: winnaar Gouden Strop 2009
Een ‘uitstekende thriller’ waarin twee verhalen langzaam maar zeker tot één geheel vervlechten. Zo typeert de jury, onder voorzitterschap van Agnes Jongerius, Daglicht. De autistische Ray die veroordeeld is voor de moord op zijn buurvrouw, zit zijn straf uit in een tbs-kliniek.

Hij houdt hardnekkig vol dat hij onschuldig is. De jonge advocate Iris, moeder van een moeilijk opvoedbaar kind, lijkt geneigd hem te geloven en probeert de zaak te laten heropenen. Naast het inlevingsvermogen waarmee vooral Ray tot leven is gewekt, prijst de jury de makkelijke pen van Pauw, het geloofwaardige plot en de verrassende ontknoping.

In haar verantwoording zegt de jury dat zij verrast was door de kwantiteit en de kwaliteit van de inzendingen. Zoveel goede thrillers uit Nederland en Vlaanderen tonen aan dat het spannende boek ‘volwassen is geworden en een eigen plaats heeft veroverd in de boekenwereld’.

Zij koos uiteindelijk voor een auteur die met elk boek bewijst een stap verder te gaan, die bovendien de moed heeft om persoonlijke omstandigheden in een spannend boek te verwerken. Vóór Daglicht publiceerde Marion Pauw de thrillers Villa Serena (2005) en Drift (2006). De intrige van Drift is geïnspireerd door de verdwijning van Natalee Holloway op Aruba.

De aangeleverde flaptekst
In Daglicht zien we Iris, een jonge succesvolle advocate, die worstelt met het combineren van haar carrière met de zorg voor haar moeilijk opvoedbare zoontje. En we hebben Ray, die is veroordeeld voor de moord op zijn buurvrouw en zijn straf uitzit in een tbs-kliniek. Hij houdt bij hoog en laag vol dat hij onschuldig is.
Op het eerste gezicht lijken Iris en Ray, weinig met elkaar gemeen te hebben,maar dat verandert wanneer hun wegen zich schijnbaar toevallig kruisen. Iris is geneigd Ray te geloven en belooft hem te zullen helpen om herziening te krijgen in zijn zaak. Wanneer Iris op onderzoek uitgaat, komen er echter steeds meer feiten aan het licht die Ray als de dader lijken aan te wijzen.

Samenvatting van de inhoud
Er zijn twee verhaaldraden. In de oneven hoofdstukken leven we als lezer mee met de ervaringen, belevenissen en gevoelens van Iris Kastelein, een jonge advocate. Dat verhaal speelt zich voornamelijk af vanaf juni 2007. Over het verleden van Iris wordt niet veel verteld.

In de even hoofdstukken maken we kennis met Ray Boelens, een in een tbs-kliniek opgenomen moordenaar. Vooral in zijn verhaal lopen heden en verleden door elkaar.

Voor een samenvatting van het verhaal is het moeilijk te bepalen hoe de inhoud van de thriller het best weergegeven. Hierbij is niet gekozen voor de volgorde zoals die in het boek
wordt verteld.

De verhaallijn van Iris
Iris Kastelein is een jonge (34 jaar) parttime advocate in Amsterdam die van haar baas een opdracht krijgt de zaakjes te regelen van een man die betrokken is bij de productie van een pornofilm. De aanklacht die civiel is, betreft het feit dat een minderjarige vrouwelijke actrice tegen haar wil zou zijn gebruikt voor een smerige film. De man Peter van Benschop ontkent alles en zegt dat het meisje zelf haar identiteitsbewijs heeft vervalst en het contract zelf heeft ondertekend.
Tijdens de eerste bijenkomst wordt Iris weggeroepen omdat haar zoontje Aron weer eens onuitstaanbaar gedrag op de crèche heeft vertoond. Iris is een alleenwonende moeder omdat de vader van Aron niet van plan was met haar te trouwen, toen ze zwanger bleek. Enkele dagen in de week past haar moeder op Aron, maar de rest van de week moet hij naar een dagverblijf. Zo kan ze haar werk toch combineren met het moederschap. Van Benschop, een machoman die steeds dubbelzinnige opmerkingen maakt, neemt haar het plotselinge vertrek niet eens kwalijk. Hij houdt wel van zo’n pittige tante. Aangezien haar moeder naar Slovenië is, verblijft Iris met haar zoontje in het huis van haar moeder waarin een groot zeeaquarium staat. Aron is gek van de vissen en is bijna ontroostbaar als een heel mooie vis (King Kong) doodgaat. Via een mannetje dat het zeeaquarium wil onderhouden, begrijpt Iris dat er een logboek is en ze ziet dat dit bijgehouden is tot 1999 door ene R.Boelens. Maar er wordt nog niet verteld wie die Boelens is. Het maakt Iris wel nieuwsgierig. Ze gaat naar het adres van Ray, maar een nieuwe bewoner zegt dat ze beter in de gevangenis kan gaan zoeken.

De verhaallijn van Ray
Op 1 juni 2007 wordt de 43-jarige Ray Boelens overgebracht van de gevangenis uit Harderwijk naar de Hopperkliniek, een inrichting voor tbs. Er zit een aantal enge mannen in de kliniek die hem direct wegwijs proberen te maken, maar ook willen intimideren en pesten. Maar Ray is erg gesteld op privacy en wil het liefst dat ze hem rust laten. Van de behandelend psychiater moet hij een brief gaan schrijven aan zijn slachtoffers, zijn buurvrouw Rosita en haar dochtertje Anna. Steeds meer geeft deze verteller prijs over zijn verleden. Hij was een bakkersknecht en deed heel goed werk, totdat zijn Franse baas weer wegging naar Frankrijk. In de winkel maakt hij kennis met zijn mooie buurvrouw Rosita en dochtertje Anna. Hij neemt elke dag voor haar een madeleine (stukje gebak) mee. De vader van Anna wil niet met Rosita trouwen, omdat hij een eigen gezin heeft. Deze Victor komt wel af en toe langs wippen (ook letterlijk) en op zo’n moment mag Ray wel oppassen op Anna. Het maakt hem jaloers.

De verhaallijn van Iris
Een vriendin van Iris zet haar op het spoor door te vertellen dat ze denkt dat Ray een halfbroer van haar is. Het zou dan een voorkind van haar moeder zijn, dat bovendien 11 ja ar ouder dan
Iris is. Wanneer ze in de geheime kamer van haar moeder rondsnuffelt, ziet ze een foto van deze Ray en ze ziet dat hij erg op haar zoontje Aron lijkt. Ze werkt verder nog steeds aan de zaak Van Benschop.. Ze wint de zaak van Van Benschop door een gunstige schikking voor hem te treffen, maar ze scheldt hem daarna voor “klootzak”uit. Dat kan eigenlijk niet vindt haar baas, maar hij ontslaat haar niet. Ze mag zelfs aan de zaak Boelens werken. Ze wil bij haar boer Ray op bezoek

De verhaallijn van Ray
In de kliniek wordt Ray af en toe agressief. Hij krijgt bezoek van een vrouw die beweert zijn zus te zijn. Hij weet niet wat hij ermee aan moet. Intussen is in zijn cel een flinke voorraad coke gevonden en daardoor moet hij enkele dagen in een isoleercel. Dat vindt hij verschrikkelijk, want ook hier vindt hij zich onschuldig. Hij denkt over Rosita en Anna na. Zijn jaloezie op Victor was er op en dag in geresulteerd dat hij met een flink Ikea-mes de banden van diens Jaguar had lek gestoken, maar Victor kon geen aanklacht tegen Ray indienen, want zijn vrouw wist niets van zijn buitenechtelijke relatie met Rosita.

De lijnen van Iris en Ray aan elkaar verbonden.
Halverwege de roman gaan de verhaallijnen steeds meer samenlopen. Ray geeft meer informatie over zijn verhouding tot Rosita die hem meer en meer in haar macht krijgt en min of meer misbruik van hem maakt. Hij betaalt veel zaken als het meubilair voor haar: ze profiteert van hem.

Iris confronteert haar moeder na terugkeer van haar vakantie uit Slovenië met de kwestie Ray, maar Ageeth wil er niet over praten. Ze krijgt van een collega het dossier van Ray en gaat nu zelf op onderzoek uit. Maar bij de politie vangt ze bot, de zaak is helder: Ray is de dader. Hij was op de plaats delict. Ze gaat daarna met buurtbewoners praten die veel informatie over Rosita prijsgeven.

Ray heeft intussen aan de lezer verteld dat hij helemaal in de macht van Rosita was: op een avond komt het zelfs tot een (manuele) seksuele vrijpartij, waarbij Rosita daarna toch wat denigrerend over Ray praat, terwijl hij zelf het idee heeft dat hij nu een gezin kan gaan vormen met haar en Anna. Het was de eerste keer dat hij seks had met een vrouw.

Iris spreekt later weer met haar moeder over Ray en bezoekt daarna Auke Kool (de stiefvader van Rosita) Acht jaar na haar dood heeft Rosita een erfenis ontvangen van een oom en Auke is nu de enige erfgenaam. Maar hij is niet de dader, evenmin als Victor Asscher met wie Iris ook al een praatje maakt. Hij was ten tijde van de moord echter op Kreta en had in de krant over de moord moeten lezen. Zijn vrouw weet nog steeds van niets. Ook ontmoet ze de vriendin van haar moeder die haar over haar moeder dingen vertelt.

Op de dag van de moord ( in1998) is in de bakkerij van Ray het “moederdeeg La Souche”(waarmee hij altijd zo fraai bakte) doodgegaan en hij gaat nogal van slag eerder naar huis. De deur bij zijn buurvrouw staat open en hij ziet dat Rosita en Anna om het leven zijn gekomen door messteken. Wanneer hij naar huis gaat, ziet hij dat zijn moeder het mes van de daad staat af te spoelen en dat ze zijn kleren heeft aangetrokken. Jammer dat hij zo vroeg thuis was gekomen. Maar hij had haar moeten beloven dat hij haar nooit heeft gezien en zo draait hij dus voor de moord op.

In de inrichting vinden ze dat hij beter op de afdeling van de autisten kan plaatsnemen en daar zou hij ook zijn zeeaquarium mogen hebben Maar dan komt ineens zijn moeder op bezoek die van mening is dat Iris te dicht bij haar verleden komt. De advocate heeft namelijk ontdekt dat Twan van Benschop (inderdaad familie van de pornoregisseur) een al heel lang durende buitenechtelijke relatie heeft (gehad) met haar moeder en dat Ray daarvan het product is.

Moeder Ageeth is financieel flink verwend door Twan. Bij haar bezoek aan de kliniek heeft Ageeth de dode vissen meegenomen en ze manipuleert Ray nu zo dat hij een brief gaat schrijven waarin hij stelt dat hij schuldig is. Anders zal hij zijn vissen van haar nooit meer zien. Wanneer Iris de brief ontvangt, neemt ze contact op met de aardige verpleger Mo. Die vertelt haar na een (natuurlijk heerlijke ) vrijpartij dat haar moeder op bezoek is geweest en dat een verpleger door Ageeth te manipuleren is geweest. De videobanden waarop alles staat opgenomen, zijn echter terug te vinden en kunnen aan Iris worden getoond. Die weet dan genoeg om haar moeder het vuur aan de schenen te leggen. De moord kan nooit met een Ikea-mes zijn gepleegd. Daarvoor komt meer het dure kwaliteitsmes uit de keuken van Ageeth in aanmerking. Maar wanneer alles driegt uit te komen, is ook Twan van Benschop ter plekke. Gelukkig weet Iris te ontsnappen en worden niet lang daarna Twan en Ageeth door de politie ingerekend.

In het allerlaatste hoofdstuk zijn Iris en Mo, Aron en Ray op vakantie. Het hoofdstuk heeft veel weg van een epiloog. Ray duikt in zee en geeft de vissen die rond hem zwemmen een naam van patiënten uit de kliniek. Later op het strand vraagt hij of ze nu een gezin vormen. Iris beaamt het. Eind goed al goed.

Marion Pauw over haar derde boek
Op haar website schrijft Marion Pauw over haar derde thriller.
Daglicht is alweer mijn derde boek. Het schrijven ervan was niet altijd makkelijk. Omdat de eisen die ik aan mezelf had gesteld vrij hoog waren. Maar ook omdat de omstandigheden niet altijd even gunstig waren.

Ik had onbetaald verlof genomen van mijn werk om aan het boek te kunnen werken. Ik verheugde me erop om dagen lang ongestoord te kunnen tikken, maar het mocht niet zo zijn. Eerst hadden de kinderen nog vakantie, vervolgens werd ik drie weken ziek en daarna werden mijn kinderen één voor één ziek. Ik was drie maanden verder en had 20.000 woorden geschreven, terwijl ik al op de 60.000 had willen zitten. Gelukkig was mijn baas zo vriendelijk om me nog twee maanden extra vrij te geven.

Op een gegeven moment moest ik om financiële redenen weer aan de slag. Overdag werkte ik bij het reclamebureau. ’s Avonds en in de weekenden buffelde ik aan Daglicht. Ondertussen veranderde mijn zoontje van school en was hij in de tussentijd drie weken vrij. Toen bleek achteraf ook nog dat ik de ziekte van Pfeiffer had. Ik was moe, moe, moe. En soms op de rand van overspannenheid. Ik heb gehuild van opluchting toen ik het manuscript definitief inleverde.

Toch zou ik werken aan Daglicht niet willen omschrijven als een lange lijdensweg. Ik heb zoveel plezier gehad. Het was heerlijk om me te kunnen verplaatsen in de autistische Ray en mijn frustraties te kunnen verwerken in de passages van alleenstaande moeder Iris. Ook heb ik tijdens de research inspirerende mensen mogen ontmoeten. Geert-Jan Knoops was zo vriendelijk om tijd voor mij vrij te maken in zijn drukke schema, maar ook bakker Sébastien en tbs-psycholoog Jildou hebben waardevolle input geleverd.

Ik mis Ray en Iris. Soms zou ik willen dat ik nog even aan het boek zou kunnen werken. Omdat het zo fijn was om hen te zijn. Gelukkig heb ik alweer een nieuw boek in mijn hoofd en ben ik dezer dagen vaak Bep. En dat is ook leuk, al moeten we elkaar nog goed leren kennen.

Het is dan ook niet het schrijven zelf wat het zo moeilijk maakt om een boek te volbrengen. Het is alles wat eromheen zit. Bij mijn volgende boek ga ik het beter aanpakken. Nu nog hopen dat iedereen om me heen ook meewerkt.

Thema en motieven
In deze thriller gaat het over een ten onrechte veroordeelde “loser” voor wie zijn halfzus sympathie krijgt, waarna ze een poging doet hem te rehabiliteren. Iris was onbekend met het feit dat ze een halfbroer had, omdat haar moeder dat al die jaren heeft verzwegen. Zo’n verzwegen familiegeheim komt natuurlijk vaker als thema in een roman of thriller voor. Daarbij lijken de geschiedenislijnen zich ook nog eens te herhalen en de drie belangrijke vrouwen in het leven van Ray (Ageeth, Iris en Rosita) hebben dezelfde gebeurtenis achter de rug: ze hebben allemaal een kind van een man die niet met hen wil trouwen. Maar ze gaan wel elk op een andere manier met hun kinderen om. Moeder Ageeth laat Ray opnemen in een internaat, wat zijn zelfvertrouwen en zijn verlatingsangst zal hebben verminderd resp. vergroot. Iris gaat wel beter met haar zoontje Aron om, ook al heeft hij net als zijn halfoom last van driftbuien. Dat zal wel in de genen zitten. Ray heeft een sterke drang naar vrijheid en kan er slecht tegen wanneer hij in een cel of isoleercel wordt opgeborgen. Dat moet een overblijfsel uit zijn jeugd zijn. Daarbij lijkt hij een obsessieve moederbinding te hebben waardoor hij ten onrechte een lange gevangenisstraf opknapt voor degene die de moord in werkelijkheid heeft gepleegd. Die moord lijkt weer voor te komen uit een jaloerse houding van een moeder die ziet dan haar zoon aan een femme fatale ten onder gaat; de verhouding tussen moeder en zoon heeft daardoor toch wel oedipale trekjes. Het is bizar dat Ray voor de eerste keer seks heeft (en dan nog manueel getint) wanneer hij ruim dertig jaar is. Het maakt het verhaal van de moord wel waarschijnlijk en het etiket psychologische thriller lijkt wel op zijn plaats. Ik ben van mening dat “Daglicht”een sterker verhaal is dan “Drift” dat teveel dreigde te verzuipen in een fictief aftreksel van de zaak Natalee Holloway.

Voor de opstellers van een leesdossier de motieven uit de thriller nog eens op een rijtje:
- de ten onrechte veroordeelde misdadiger
- het verzwegen familiegeheim
- de in de steek gelaten minnares
- seksualiteit
- de bijzondere moeder-zoonrelatie (Oedipaal)
- verlatingsangst
- de psychische handicap van de autist
- het verlangen naar ruimte en vrijheid

Titelverklaring
Aan het einde van hoofdstuk 54 is de autistische verteller Ray aan het woord. Hij zit opgesloten in een tbs-kliniek en kijkt naar zijn zeeaquarium. Hij houdt van het metaalachtige licht dat zachtjes uit het aquarium komt.
Daglicht, had Van de Akker me ooit verteld. De lampen in het aquarium bootsen het daglicht na van bij meter onder de zeespiegel op een zonnige dag. Het beviel me zoveel beter dan het gewone licht, dat ik besloot de gordijnen nooit meer open te doen.

Bedhalve deze letterlijke verwijzing naar de titel is er natuurlijk ook een verklaring die te maken heeft de uitdrukking dat sommige dingen het daglicht niet kunnen verdragen en dat ze weggehouden worden. Dat is in feite het geval met de geschiedenis van de autistische Ray. Hij is veroordeeld voor een moord op een vrouw en haar dochtertje, maar de moord blijkt gepleegd te zijn door zijn moeder. Zijn moeder had het allemaal verborgen willen houden en was er bijna in geslaagd.
Bovendien had ze het bestaan van Ray voor haar tweede kind, de advocate Iris Kastelein verborgen gehouden, want ook dat feit kon het daglicht niet verdragen. De relatie die ze met de vader van Ray heeft, duurt ook voort tijdens het huwelijk dat ze had met de vader van Iris. Geld en status lijken daarbij de belangrijkste drijfveer geweest te zijn. Iris neemt het haar moeder kwalijk dat ze met de verhouding is doorgegaan tijdens het huwelijk van haar vader.

Structuur en/of verhaalopbouw
De thriller heeft een bekend procédé: er zijn 56 hoofdstukken die afwisselend door twee personages worden verteld. In de oneven hoofdstukken is de jonge advocate Iris Kastelein aan het woord. Ze komt er gaandeweg achter dat ze nog een halfbroer heeft die in de gevangenis heeft gezeten voor het plegen van een tweetal moorden. Haar moeder heeft altijd verzwegen dat ze een halfbroer had. Later blijkt ook waarom ze dat verzwegen heeft. Iris vertelt in de o.v.t. Omdat ze een achterafvertelster is, kan er dus eigenlijk niet iets heel ergs met haar gebeuren.

In de even hoofdstukken is haar 11 jaar oudere halfbroer Ray Boelens aan het woord. Hij wordt aan het begin van het verhaal overgebracht van de gevangenis naar de tbs-kliniek.
Steeds meer geeft hij gegevens prijs, waardoor de lezer medelijden met hem krijgt: het is geen gewetenloze moordenaar maar eerder een zielige “loser,” die later ook nog eens autistisch blijkt te zijn. De advocate(de vertelster van de oneven hoofdstukken) gaat proberen bewerkstelligen dat zijn zaak heropend kan worden, maar zoals zo vaak wie in een pot met stront gaat roeren ……

Gebruikt perspectief
Zoals hierboven gesteld zijn er twee ik-vertellers Iris (de oneven hoofdstukken 1 t/m 55) en Ray (de even hoofdstukken 2 t/m 56) Het zijn beide vertellers in de o.v.t. Het is een bekend procédé voor een thriller waardoor de lezer zelf de puzzelstukjes in elkaar moet passen.

Tijd van het verhaal
Het is een zeer actueel verhaal, want de datum van overplaatsing van Ray Boelens van de gevangenis naar de tbs-kliniek staat op blz. 35: 1 juni 2007. Het verloop van het verhaal duurt enige maanden en aan het einde verblijft Iris met Ray en haar zoontje Aron en haar nieuwe vriend Mo aan het strand waar Ray aan het duiken is tussen de fraaiste vissen. Het lijkt dan intussen zomer 2008 te zijn. Het boek verschijnt in juli 2008.

Plaats van handeling
De plaats van handeling waar Iris woont, is Oud-Zuid in Amsterdam. Van daaruit bestudeert ze de zaak van haar halfbroer. Haar moeder Ageeth woont in een riante bungalow in Amsterdam Buitenveldert.

In de even hoofdstukken zit Ray in de “cel”van de Hopperkliniek (geen zoekterm in Google)
De psychologische ruimte is in dit deel belangrijker dan de topografische ruimte: het gaat om de geringe bewegingsvrijheid van Ray Boelens die gevangen zit in zijn verleden. Zijn moeder heeft hem als kleine jongen al naar een internaat gedaan omdat hij onhandelbaar was (later blijkt hij autistisch te zijn) en de geringe vrijheid blijft hij de rest van zijn leven houden. Eigenlijk zit hij ook een belangrijk deel van zijn leven in een aquarium. Zijn levensvrijheid is beperkt en hij wordt steeds door mensen in de gaten gehouden ( de opvoeders in het jongensinternaat, de buurtbewoners van de wijk waarin hij woont, de bewakers van de gevangenis en de verplegers in de Hopperkliniek) Niet voor niets laat de schrijfster hem in het laatste hoofdstuk in vrijheid genieten van de vissen in de open zee. Hij is dan bevrijd van zijn daden uit het verleden en natuurlijk verlost van zijn moeder.

Motto en/of opdracht
Er is geen motto.
Wel is er een opdracht: Voor Gerco en Leonie, de liefste familie die je je maar kunt wensen.

Recensies
De eerste lezersreacties en recensies in bladen zijn goed te noemen.
In Boek magazine kreeg de schrijfster naast een lovende recensie 5 ***** en ook op de internestite van Crimezone oordeelde kees de Bree positief over de thriller. Daglicht is een boek vol verrassende momenten. De karakters handelen anders dan je denkt, de gebeurtenissen ontrollen zich anders dan gedacht, het verleden blijkt diverse onthullende momenten in petto te hebben en ook het heden staat bol van de onverwachte wendingen.
Wel is het meer een boek over mensen, hun eenzaamheid en hun onmacht om elkaar te begrijpen en lief te hebben dan over misdaad. De moorden zijn in het verleden gepleegd. De vraag is alleen of de juiste moordenaar ooit gepakt is voor de gruweldaad.

Daglicht is een meeslepend en ontroerend boek. Het is intelligent geschreven, slim van structuur, sfeervol en spannend tot op het bot. Het is origineel, wars van clichés en vol taalkundige pareltjes. Daglicht is een thriller die het etiket “literaire thriller” met trots mag dragen. Een compleet boek dat de lezer emotioneel raakt, het esthetische waarnemingsvermogen streelt en het verstand prikkelt. Daglicht heeft alles.

Over de schrijfster
Marion Pauw (1973) werd geboren op een klein eilandje onder Australië, Tasmanië. Op haar zesde emigreerde ze naar Nederland. Ze studeerde Communicatie aan de Heao te Utrecht en werkte daarna voor verschillende reclamebureaus als copywriter/conceptontwikkelaar. Het eilandleven bleef trekken. Marion Pauw vestigde zich met haar gezin op Curaçao en werkte er als freelance journalist voor het Dagblad Amigoe, als columniste voor Flair en schreef er haar eerste thriller, Villa Serena (2005).

In juni 2005 vertrok Marion Pauw naar Aruba, dat in de ban was van de Natalee Holloway-affaire. Daar ontstond het idee voor haar nieuwe thriller Drift. Tegenwoordig woont Pauw in Amsterdam, waar ze werkt als freelance copywriter en schrijft voor Flair en Red.

Bibliografie
Villa Serena (2005)
Drift (2006)
Daglicht (2008)