Over Philip Huff

Philip Huff geboren in 1984. hij  studeerde filosofie en geschiedenis in Amsterdam. tijdens zijn studietijd reed hij Martin Bril rond door het land. Hij publiceerde verhalen en essays in der meer De Gids, Hollands Maandblad, Hollands Diep,NRC Handelsblad, Das Magazin, Harper’s Bazaar en Vogue. Zijn debuutroman Dagen van gras verscheen in 2009, gevolgd door de roman Niemand in de stad (2012) en de verhalenbundel Goed om hier te zijn (2013). Boek van de doden (2014) is zijn meest recente roman.

Huff schreef de scenario’s voor de ONS-film Dagen van gras (2011) en de telefilm Groenland (2015). Hij werkt momenteel aan de bioscoopverfilming van Niemand in de stad en een essaybundel die eind 2015 zal verschijnen.

In het boek wordt Ben de hoofdrolspeler vaak vergeleken met Philip zelf. Ook al is het een autobiografie dan  hoeft het niet op zijn eigen leven gebaseerd te zijn. Omdat het zijn eerste boek is en hij natuurlijk veel informatie uit zijn eigen herinneringen haalt, wordt dat veel gedacht. Het boek is ook verfilmd en de scenario van de film is door Philip zelf geschreven zodat de belangrijke punten uit het boek niet heel anders zijn dan de film. Op de voorkant van het boek staat een logo van de Beatles (zie foto), dat heeft te maken met Ben de hoofdrolspeler die een echte Beatles fan is. Philip wil nog veel meer boeken uitbrengen en is nu al zijn 4e boek aan het schrijven. Hij heeft veel talent voor schrijven op zo’n jonge leeftijd. Hij is namelijk 25 jaar. Het boek is zeker een aanrader voor mensen die graag literaire boeken lezen.

Recensies en mening

Met mijn nieuwe hoofdpersoon is weinig mis, denk ik
http://www.napnieuws.nl/2011/10/21/%E2%80%9Cmet-mijn-nieuwe-hoofdpersoon-is-weinig-mis-denk-ik%E2%80%9D/

“Zo mooi is er zelden over muziek geschreven”, stelde radiocoryfee Frits Spits over de debuutroman van Huff. Nederlands ‘nieuwe literaire telg’, zoals Huff in recensies werd genoemd, kreeg vooral veel lof over de manier waarop hij muziek– the Beatles, Bob Dylan, Pink Floyd – centraal in Dagen van Gras had geschreven. Een compliment, meent Huff. “Maar ik heb dat niet zo geschreven zodat 50-jarige mannen kunnen zeggen ‘goh wat leuk dat twintigers nog over The Beatles schrijven’.”

Ik vind dat Huff de muziek zo weet te beschrijven dat je het gevoel hebt dat de muziek ook echt op de achtergrond word gespeeld tijdens het lezen, ook al luister ik niet naar die muziek. Hij krijgt je bijna zo ver om ook echt naar de muziek te luisteren en je te verdiepen in de tekst en historie.

Bepaald niet 'arelaxed'
http://www.8weekly.nl/artikel/7856/philip-huff-dagen-van-gras-he-wants-to-be-a-paperback-writer.html

Dagen van gras is het schoolvoorbeeld van een klassieke Bildungsroman. Zó klassiek dat je je bijna gaat afvragen of dit nieuwe boek nog wel iets nieuws aan die onafzienbare stapel romans over de moeilijkheden van opgroeiende jonge mensen (bijna altijd jongens) kan toevoegen.

Een bildungsroman is een ontwikkelingsroman. Misschien is de rode draad van het verhaal wel erg vergelijkbaar met andere verhalen, de manier waarop Huff verteld over de muziek en het drugsgebruik en de beleving daarvan maakt het dat absoluut niet.

Blijven drijven
http://recensieweb.nl/recensie/ben-in-de-hemel-met-abrikozen/#

Het is Philip Huff (1984) met zijn debuutroman Dagen van Gras gelukt muziek te schrijven. Niet alleen omdat de zinnen uit het boek je bijblijven als flarden uit een refrein en omdat je, tijdens het lezen, soms zelfs even begint mee te neuriën. Huff weet daarnaast op papier een intens, licht melancholisch gevoel op te roepen, een gevoel zoals je dat soms bekruipt als je naar mooie muziek aan het luisteren bent. Hij schrijft niet zozeer beeldend als wel ‘klinkend’: je hoort Ben praten, je hoort muziek op de achtergrond.

Huff weet de juiste snaar te raken, en dat zit hem vooral in zijn schrijfstijl.

Ik vind de autobiografie schrijfstijl snel pakkend. Je beleeft avonturen met de persoon mee en weet alles over wat diegene denkt en voelt. Je kunt je snel in de persoon inbeelden.

Aan het eind van het boek ben je als lezer al zo ver meegegaan in Bens belevingswereld, dat het even afkicken is. Want Ben is ondanks zijn irritante stopwoordjes en rare wanen toch vooral ook aandoenlijk; je begint je algauw aan hem te hechten. Vergeet Paul McCartney en Bob Dylan als charismatische idolen. Philip Huff heeft met Ben van Deventer een nieuwe ster geschapen. Een jongen om verliefd op te worden.

Ben is zo’n vriend waar je niet van weet of hij nou een goede vriend is of niet, of je hem nou wel in je leven wilt hebben of niet. Een vriend die je dingen laat doen waarvan je niet zeker weet of je het nou wel wilt doen, zonder je echt te pushen. Maar met Ben beleef je wel veel avonturen, en dat willen veel mensen.

Onverstoorbaar kuieren naar de horizon
http://nrcboeken.vorige.nrc.nl/recensie/onverstoorbaar-kuieren-naar-de-horizon

Wat wel meteen opvalt is de directe spreektaal waarmee Huff zijn verhaal vertelt, alsof de 18-jarige ik-persoon Ben achteloos tegen je aan zit te praten.

De manier waarop geschreven wordt is makkelijk leesbaar. Geen moeilijke woorden, korte zinnen en makkelijke taal. Zo lees je super snel door een verhaal heen.

Analyse van het boek

Het thema van Dagen van Gras is dat drugs je leven kunnen verpesten maar dat het hoe dan ook goedkomt.

Het grootste deel van het boek is in ik-perspectief geschreven. Na de slechte paddo trip wordt er wel in jij-perspectief geschreven. Dat het verhaal verteld wordt vanuit het ik-perspectief betekend dat het verhaal niet betrouwbaar is. Ben heeft veel problemen en ziet de dingen op een andere manier dan de mensen om hem heen doen. Ook gebruikt hij veel drugs.

Ben is de hoofdpersoon in het boek. Door zijn ogen zie je alle gebeurtenissen. Hij is de ik-persoon in het verhaal. Ben lijkt op een normale, stille jongen. Niet veel speciaals dus. Wel heeft hij een moeilijke jeugd gehad.

Ben heeft maar één beste vriend, Tom. Met hem doet hij alles. Zij delen de passie voor muziek. Door Tom kwam Ben in aanraking met drugs. Tom is veel stoerder dan Ben. Tom heeft rood haar, waar vaak naar verwezen word.

Anna is een meisje die Ben ontmoet in de kliniek. Ze krijgen een sterke band en Ben wordt verliefd op Anna. Als Anna de kliniek mag verlaten neemt ze geen afscheid van Ben en daar is hij kapot van. Maar de tijd daarna doet Ben het heel goed in de kliniek.

De manier waarop geschreven is is een makkelijke stijl om te lezen. Het is de manier waarop wij ook in het gewone leven communiceren. De taal die wij gebruiken en de soort woorden waar wij mee praten.

Oordeel

Ik vond het een goed boek. Het verhaal is makkelijk om je in te leven, omdat de hoofdpersonen ongeveer dezelfde leeftijd.

Het onderwerp van het boek is ook actueel, er word veel over gepraat en ligt dichtbij. Het boek is makkelijk te lezen en vlot verteld. Op belangrijke gebeurtenissen word de nadruk gelegd en er word niet veel verteld over dingen die er helemaal niet toe doen.

Het verhaal is best droevig. Ben heeft niet veel meezitten in z’n leven. Tom maakt dat allemaal een beetje beter. Je raakt snel gehecht aan Tom, maar als er op het eind van het verhaal een vraagteken achter Tom word gezet is dit best verwarrend.

Door de gebeurtenissen is Ben een jongen waar je al snel medelijden mee krijgt. Het overlijden van familieleden en het in aanraking komen met drugs. Het is een jongen die je graag de goede kant mee in wilt sleuren, omdat die dat wel nodig heeft. Als Ben uiteindelijk in een kliniek terecht komt hoop je dat het beter gaat, maar omdat zijn vader en Tom niks van zich laten weten wordt het er niet veel beter op.

De manier waarop het verhaal is geschreven en hoe het verhaal je meesleept in de gebeurtenissen vind ik persoonlijk heel goed. Ook dat muziek een grote rol speelt in het verhaal vind ik mooi. Zo zie je dat je niet perse mensen van vlees en bloed naast je moet hebben om het wel goed af te laten lopen. Muziek is een goede uitlaatklep.