Samenvatting: 

• ‘Confettiregen’ is Splinter Chabots autobiografie. In het boek noemt hij zichzelf Wobie. Ik gebruik bij de delen waar ik over het boek praat Wobie. Wanneer ik over de keuzes van Splinter praat, gebruik ik Splinter. 
• Deel I: David 

Wobie groeide op in Den Haag, samen met zijn ouders, drie broers en Hond Bril. Wobie was altijd een beetje een buitenbeentje. Hij was druk, heeft af-en-toe wat ‘vrouwelijke’ trekjes, en als mensen de kamer inkwamen die hij met zijn broertje deelde, vroegen ze vaak of hij een zusje had. Op zijn kamer was een vaste vriend: Tijger. Wobie heeft deze knuffel altijd bij zich gehouden. Hij geloofde dat hij tot leven kwam als er niemand was.  

Bij Wobie thuis was er ook een ongewone regel: de kinderen mochten het nieuws niet zien. Wobie’s ouders wouden hem en zijn broers beschermen tegen de harde buitenwereld. Toch kwam er af-en-toe wel wat binnen in de veilige bubbel van de jongens. Zoals de zelfmoord van een kennis, 9/11 en mensen die Wobie uitlachten voor wie hij was.  

Ondanks dat Wobie een beetje afwijkend was, werd hij goede vrienden met één van zijn klasgenootjes, David. David was, net zoals Splinter, aardig druk en samen haalden de twee jongens veel kattenkwaad uit op school.  

Opgegeven moment breidde dat kattenkwaad zich uit naar Davids huis. Maar in plaats van vervelend zijn in de klas, was dit een ander soort kattenkwaad. David was joods, en had dus een besneden penis. Hij was nieuwsgierig naar hoe het er onbesneden uitzag, en zo lieten David en Wobie elkaar hun geslachtsdeel zien. Achteraf voelde Wobie zich wel schuldig. 

Aan het einde van groep zeven verhuist David naar Israël. Dit was een harde klap voor Wobie. 

• Deel II: Daniël 

Na de basisschool ging Wobie naar het VCL in Den Haag. Daar hadden ook zijn nieuwe klasgenoten snel door dat hij anders was dan de gemiddelde persoon. Hij werd regelmatig nagekeken of uitgescholden. Toch was er één onderdeel waar Wobie beter zichzelf kon zijn: het jaarlijkse toneelstuk. Hij mocht zich daar verkleden als een vrouwelijke docent die graag op hakken liep en rokjes aan deed. 

Naast zijn vaste vriendinnen, was Wobie vrienden geworden met een klasgenootje, Pieter. Ze gingen samen huiswerk maken bij Pieter thuis, maar daar voerde Pieter verschillende seksuele handelingen, zoals massages, uit. Achteraf voelde Wobie zich schuldig en vies, net zoals hij zich had gevoeld na David. Pieter voelde zich blijkbaar hetzelfde, want hij schold Wobie later op school uit voor homo nadat ze er ruzie over kregen.  

Wobies beste vriendin, Lies, hield hem over om bij de leerlingenraad te komen. Zijn ouders waren het hier eigenlijk niet mee eens, aangezien ze hadden gehoord dat er veel werd gedronken en gefeest (wat ook zeker waar was), maar Wobie’s oudste broer heeft ze toch over kunnen halen. Hij begon ook vaker naar andere feesten en disco’s te gaan. 

Ondanks dat Wobie vooral vrienden was met meiden, werd hij toch vrienden met Daniël.  

Later was er een reis naar Praag. Wobie was ondertussen verliefd geworden op Daniël en wist dat hij mee zou gaan, dus hij wou graag mee voor een gezellige tijd. Het mocht eigenlijk niet van zijn ouders, maar na een stilte staking en weer wat slimme woorden van zijn oudste broer mocht Wobie toch mee. Dit eindigde echter niet in het leuke avontuur waar Wobie op had gehoopt, aangezien één van Wobies vriendinnen een relatie aanging met Daniël.   

Toen Daniël er na de reis achter kwam dat Wobie hem leuk vond wou hij per se niet met hem op de foto bij het kersgala. Toch toonde hij een jaar later sympathie nadat Wobie emotioneel was geworden in een theatershow over verdriet en eenzaamheid tijdens een schoolreis naar London.  

Wobie heeft een moeilijke tijd gehad op de middelbare, maar ondanks alles slaagde hij toch voor zijn eindexamen. Daniël gaf nog één laatste show door naakt op het schoolplein te rennen, maar daarna kwam Daniël niet meer voor in Wobies leven. 

• Deel III: Arthur 

Wobie begon te studeren in Amsterdam en was in de korte tijd tussen zijn middelbare school en zijn studie al erg veranderd.  Hij voelde zich al vrijer en op zijn gemak. Hij had zijn kamer net zo ingericht als hij thuis altijd deed: roze, met Tijger en nog een aantal persoonlijke spulletjes. Toch had Wobie wat moeite met bijvoorbeeld naar de winkel gaan of socialiseren, maar zijn vriendinnen hielpen hem ermee omgaan. 

Wobie durfde uiteindelijk mee te gaan naar een discotheek en ontmoette daar een jongen, Arthur. Wobie voelde zich snel comfortabel bij hem en ging met hem mee naar huis. Dit was de eerste jongen waar Wobie mee naar huis en naar bed ging. Ze gingen nog een paar keer op date, maar uiteindelijk werd het toch niks en lieten ze elkaar gaan. Ondanks dat dit avontuur niet goed eindigde, durfde Wobie eindelijk zichzelf te zijn.  

De kerst daarna besloot Wobie eindelijk uit de kast te komen bij zijn familie. Het was een ontroerend maar vrijmakend moment. Hij beschrijft zijn tranen die avond als roze glittertranen. 

• Epiloog 

In de epiloog worden nog kleinen stukjes informatie gegeven die geen plek in het verhaal hadden, maar het is vooral een eerbetoon naar Wobies moeder. Ze heeft hem altijd gesteund en geholpen als hij het moeilijk had.  

Door de jaren heen heeft Wobie briefjes geschreven en op het kussen van zijn moeder gelegd. Deze briefjes bevatten puzzelstukjes over waar hij mee bezig was en wat hem in de weg zat. Hij schreef op gegeven moment een definitieve, laatste brief, maar die heeft hij nooit op haar kussen gelegd. Daar is hij blij mee, want het werd echt beter. 

Titelverklaring: 

• Op het eerste gezicht lijkt ‘Confettiregen’ niet echt een voor de hand liggende titel. Voor een groot deel van het boek heeft Splinter het over een grijze mist die in zijn hoofd hangt. Met deze grijze mist bedoelt hij depressieve, angstige en andere slechte gedachtes. Deze mist is in elk deel van het verhaal wel terug te vinden.  

Er zijn eigenlijk ook maar drie momenten waar de confettiregen echt wordt benoemd. Eén keer in het begin, en twee keer aan het eind.  

Ik denk dat de rede waarom Chabot deze titel heeft gekozen is dat hij het boek een andere betekenis wou geven. Van wat ik op TV heb gezien, is Splinter op zichzelf een aardig positieve en vrolijke man. Het past dus ook bij hem om het boek een positieve betekenis te geven, in plaats van een sombere. Het verhaal op zichzelf is misschien niet het vrolijkste verhaal wat hij had kunnen schrijven, maar toch kunnen het einde en de titel ervoor zorgen dat mensen het wel als een optimistisch verhaal zien. Door met de titel nadruk te leggen op de mooie confettiregen, in plaats van de donkere, grijze mist, wordt er gelijk meer waarde gehecht aan de goede dingen in het boek. 

Literaire begrippen: 

• Perspectief: 

Het boek is voor een groot deel geschreven in het achteraf-vertellende ik-perspectief, op één stuk na (Dit bespreek ik later.). Het is natuurlijk logisch dat een biografie wordt geschreven vanuit de ogen van de persoon waarom het om draait. Een biografie draait immers om de belevenissen en gedachtes van de hoofdpersoon. Toch is er nog een rede waarom Confettiregen is geschreven in het ik-perspectief.  

Het boek gaat namelijk grotendeels over Wobie’s (Splinters) identiteit. Om een identiteit en de ontwikkeling daarin goed weer te geven, is het belangrijk om de gedachtes van de hoofdpersoon goed over te brengen. Dit zou moeilijk zijn, was het geen ik-perspectief.  

Toch is er in hoofdstuk 10 gekozen voor een alwetend perspectief. Tijdens dit deel, kunnen we meekijken in een gesprek tussen Wobie’s ouders. Wobie was zelf niet bij dit gesprek, en dus zou het raar zijn als het alsnog in het ik-perspectief werd geschreven. Toch was dit gesprek belangrijk voor de rest van het verhaal, en kon het niet gemist worden. Dit gesprek laat zien dat Wobie’s ouders al wisten dat hij op mannen viel, maar ervoor kozen om er niks over te zeggen, zodat Wobie op zijn eigen tijd uit de kast kon komen, in plaats van eruit getrokken te worden. 

• Tijd: 

Het boek is (bijna) volledig geschreven in chronologische volgorde. Dit geeft een duidelijke structuur en zo is het verhaal makkelijker te volgen. Er gebeuren veel dingen, dus een beetje duidelijkheid is wel nodig.  

Op sommige momenten zijn er terugblikken naar dingen die eerder zijn gebeurd in Wobie zijn leven, maar over het algemeen zijn die stukken zwaar in de minderheid. Deze stukken zijn dan vaak kort, of apart geschreven om toch nog een helder beeld van het verhaal te behouden. 

• Structuur 

Het verhaal is opgedeeld in vijf delen: woord vooraf, deel 1-3 en de epiloog. Deze delen voegen ook weer toe aan de duidelijke structuur. Elk deel is een nieuw onderdeel in Wobie’s leven. Dit maakt het ook makkelijk om bepaalde gebeurtenissen terug te vinden. 

De hoofdstukken zelf geven weer een onderscheid tussen de verschillende  

gebeurtenissen en tijden in elk onderdeel. Zo is het makkelijker te lezen, en is het verschil in tijd tussen momenten duidelijker.  

De structuur loopt dus goed samen met de tijd, en zo ondersteunen ze elkaar. Als er een fout in de structuur was, zou de tijd onduidelijk zijn. Zou de tijd foutief zijn, zou de structuur niet meer logisch opgedeeld zijn. Zo zie je dus ook hoe belangrijk het is om alle literaire onderdelen in een boek goed te snappen en verwerken voordat je een boek uit brengt. 

Thema/motieven: 

• Drank 

Er wordt veel over drank gepraat in Confettiregen. De nadruk wordt niet gelegd op de slechte gevolgen van drank, wat je zou verwachten, maar gewoon het feit dát er veel gedronken wordt, en waarom er gedronken wordt.  

In het boek drinkt Wobie vooral om zichzelf wat losser en socialer te maken. In dit geval is de drank dus een soort uitweg voor zijn problemen in zichzelf en met de omgeving. Dit staat dus (deels) in verbinding met mentale gezondheid. 

• Mentale gezondheid 

Eigenlijk wordt er door het hele boek heen gepraat over Wobies mentale gezondheid. Het begon bijvoorbeeld met de grijze mist, maar het werd ook op andere manieren benoemd.  

De grijze mist gaat voor mijn gevoel vooral over depressie, die bijvoorbeeld ook duidelijk werd gemaakt door de zelfmoordbrief die Wobie toch nooit gegeven heeft, terwijl Wobie met wel meer problemen rondliep. Zo had hij vaak moeite in een sociale omgeving als een bar, of durfde in het begin van zijn studie niet eens alleen naar de winkel. Vaak worden dit soort dingen afgeschoven op verlegenheid, maar meestal is dat niet het geval.  

Ook wordt mentale gezondheid vaak als iets gezien waar niet over gepraat moet worden. Zodra je vertelt dat je ergens mee zit, word je gezien als raar of zwak. Daarom vind ik het ook knap dat Splinter er eigenlijk zo open over durfde te vertellen in zijn boek. 

• Identiteit 

Natuurlijk is het grootste thema van het verhaal Wobies zoektocht naar zichzelf, naar zijn identiteit. Er wordt ook veel nadruk gelegd over hoe de omgeving invloed heeft op die zoektocht door bijvoorbeeld bepaalde reacties, voorbeelden of sferen.  

Hoewel het misschien lijkt alsof het enige besproken deel van identiteit Wobies seksuele geaardheid is, is dat niet zo. Splinter schreef bijvoorbeeld ook over de vrouwelijke trekjes die hem hem maakte, maar dat dat niet gelijk betekende dat hij zich echt een vrouw voelt.  

• Opgroeien 

Tussen alle problemen en vragen door, zien we Wobie opgroeien. We zien hem bijvoorbeeld van de basisschool, naar de middelbare school naar een studie gaan. Ook zien we hoe zijn manier van doen en denken verandert door de jaren heen. We zien Wobie groeien, krimpen en bloeien. Allemaal door elkaar heen. Zo worden zijn mentale problemen steeds erger, maar begint hij zichzelf steeds beter te begrijpen.