Algemene gegevens

Titel: Boy 7
Schrijfster: Mirjam Mous
Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf
Jaartal: 2009
Druk: Ik las het als een eBook, dus er staat daar niks over.

Samenvatting

Een jongen werd wakker op een grote verlaten plek met alleen maar gras om zich heen. Hij herinnerde zich niks meer. Hij wist zijn naam niet, hoe hij hier kwam, en wie hij was. Toen zag hij een rugzak. Hij vond een mobiel in zijn rugzak, maar net voordat hij de politie wilde bellen, zag hij dat er een voicemail-bericht was achtergelaten: ‘Wat er ook gebeurt, bel in geen geval de politie.’ Het was zijn eigen stem!  Hij was hopeloos en wist niet hoe hij er weg kon komen, want er was echt niemand. Hij besloot om gewoon op de snelweg te gaan staan en te wachten totdat iemand kwam. Na een tijd kwam er een busje. Het meisje die erin zat stelde zich voor als Lara Rogers. Ze wilde zijn naam ook weten, maar hij wist natuurlijk niet hoe hij heette. Vlug keek hij naar zijn sok. ‘Seven’ stond erop. Toen hij daarna op zijn rugzak keek, stond er ‘Boy’ op. Hij zei dat zijn naam Boy Seven was. Boy zei tegen haar dat hij een verblijf nodig had, een hotel of zo, maar toen zei Lara dat hij wel bij haar tante Bobbie kon logeren. Boy ging daarna op onderzoek uit. Hij wilde weten wie hij was. Later bleek dat hij ontsnapt was uit een soort jeugdgevangenis en dat de politie hem zocht. Daar was hij achter gekomen doordat hij zijn notebook en een USB-stick had gevonden in een kluisje bij een bowlingbaan in de buurt. Hij had ze gevonden met behulp van de spullen in zijn rugzak. Hij had een sleutel met nummer 31erop en een bon van een bestelling van de Pizza Hut. Op het bonnetje stond een adres op, het was de stad waar de bowlingbaan was. Hij had de notebook gelezen toen hij weer bij Bobbie thuis was. Zijn echte naam was Sam Waters. Ook stond daar alles in wat hij meegemaakt had in CooperationX. CooperationX was een soort geheim bedrijf die microchips maakte en ze in de hersenen van jongens met ‘talenten’ inplantte. CooperationX hield zich voor als een soort jeugdgevangenis, zodat de ouders erin trapten en meewerkten. Door de chips luisterden de jongens precies naar wat er gezegd werd en hadden ze geen controle meer over hun eigen brein en lichaam. Ook konden de ‘witpakken’, zoals Sam ze noemde, hun geheugen wissen. De jongens kregen geen namen, maar nummers, vandaar de naam van Sam: Boy 7. CooperationX had de jongens gebruikt om criminele daden te plegen, zoals computers hacken en cocaïne in een appartement leggen, zodat de eigenaar van het appartement opgepakt werd. Daarna wisten ze hun geheugens, zodat ze er niets meer van wisten. Lara’s ouders, die ook ‘witpakken’ waren, waren eigenlijk de bedenkers van het hele project. Later bleek dat Lara zelf ook een microchip had gekregen en bestuurd werd daar haar eigen ouders. Haar ouders dwongen haar om ‘slachtoffers’ te zoeken. Lara zocht naar jeugdcriminelen met ‘talenten’ en gaf ze aan bij de politie. Die zorgden ervoor dat ze in de ‘jeugdgevangenis’ zouden belanden. Met zijn notebook kon Sam bewijzen dat CooperationX illegale dingen uitvoerden. Hij wilde het naar de krant brengen,  maar de mensen van CooperationX deden er alles aan om hem te stoppen. Bovendien konden ze hem overal vinden, want hij had een microchip achter zijn oor.

Lara had stiekem de USB-stick omgeruild voor een andere bij de bowlingbaan, maar gelukkig wist Sam dat zoiets misschien zou kunnen gebeuren, dus had hij de juiste USB-stick in zijn notebook verstopt. Lara had de stick aan Jones, een agent die ook meewerkt in CooperationX,  gegeven. Jones was er achter gekomen dat deze USB-stick niet de juiste was. Toen was hij teruggegaan naar de verblijfsplaats van Bobbie. Hij wilde de juiste USB-stick en was op zoek naar Sam. Sam wist dat Jones een agent was in CooperationX en had een manier gezocht om hem vast te binden, maar toen kwam Lara. Het was hem gelukt om Lara ook vast te binden. Toen had Jones het CooperationX gebouw proberen op te blazen, waar alle Boys en Lara’s ouders nog in zaten. Na 90 minuten zou het gebouw de lucht in gaan. Sam probeerde zo snel als hij kon de auto te pakken en is naar het gebouw gereden. Op een gegeven moment werd hij achtervolgt. Natuurlijk, want hij had nog de chip achter zijn oor. Toen was hij plotseling afgeslagen bij een tankstation. De achtervolger was net te laat en moest wel doorrijden. Daar had Sam zelf zijn chip verwijderd. Daarna reed hij snel door naar het gebouw, en waarschuwde de politie. Maar hij was te laat, en zag het gebouw ontpoffen. Hij viel toen flauw. Als hij wakker werd, zag hij dat alle boys veilig waren. Hij had zelf een erge hoofdwond, doordat hij zijn chip eruit had gehaald. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht. Later werd hem uitgelegd dat hij niet degene was die de boys had gered, door de politie te bellen, maar Lara. Lara had daarvoor al de politie gebeld. Ook kreeg hij te horen dat Lara en haar ouders ontsnapt waren…

Hoofdpersonen

Sam Waters (Boy Seven) - Hij is een vijftien jarige jongen met blond haar. Hij is heel slim, en kan goed met computers omgaan. Hij ging naar een ‘internaat’, omdat hij computers ging hacken.

Lara Rogers - Lara bood Sam een verblijfsplaats aan en is behulpzaam. Tenminste, dat speelde ze. Zij werkte eigenlijk mee met het plan van CooperationX, en had zelf ook een chip. Haar ouders waren ook soort van de bazen van CooperationX.

Louis – Hij was een vriend en de kamergenoot van Sam toen Sam nog in CooperationX zat. Hij is een bruine jongen met kroeshaar. Hij wordt door de ‘witpakken’ Boy Six genoemd. Hij is heel snel en heel goed in dingen stelen. In de loop van het verhaal werden hij en Sam steeds betere vrienden.

Tekstfragment

‘Weer sloeg ik af en ja, hoor, de Mustang volgde alsof hij met een onzichtbare sleepkabel aan de pick-up vastzat. Het zou wel heel toevallig zijn als een of andere onbenul precies zo’n zelfde stompzinnige route reed als ik. Nee, ik wist het zeker – ik werd achtervolgd! Door iemand van CooperationX, natuurlijk. Zij konden op een schermpje zien waar ik was. Misschien wisten ze zelfs dat ik iedereen in het grijze gebouw wilde waarschuwen. Ik had het mobieltje van Jones in de wc verzopen zodat hij niemand meer kon inseinen, maar het kon best dat die witpakken via de microchip mijn gedachten konden lezen. Ze konden ze immers ook sturen. Dan moest ik aan iets anders denken! Aan iets anders dan ik van plan was! Dat viel niet mee. Het was net zoiets als jeuk in je oor hebben en er dan niet aan mogen krabben. Ik stuurde abrupt naar rechts. De chauffeur van de Mustang remde, maar hij was niet snel genoeg.’

Blz. 396 en 397 (van mijn eBook)

Ik heb voor dit stukje gekozen omdat de achtervolging heel spannend was, en wat er daarna gebeurde ook (dat hij zijn chip zelf weg probeerde te halen). Want je wist niet of hij gepakt werd of niet en of zijn idee met aan iets anders denken werkte of niet.

De auteur

Mirjam Mous (Oosterhout, 7 november 1963) is een Nederlandse auteur. Haar vader is een kunstschilder en haar moeder een slagersdochter. Voordat Mous begon met schrijven, werkte ze op de Berkenhof, een school voor Speciaal Onderwijs in Breda. Sinds 2005 schrijft zij fulltime. Naast jeugd- en jongerenboeken schrijft ze verhalen voor lesmethoden en tijdschriften waaronder de Tina,Rompompom, Maan Roos Vis, Roetsj! en Okki.

Mirjam Mous schrijft voor verschillende leeftijden. Voor beginnende lezer (5+) t/m boeken die geschikt zijn voor kinderen van 12 en ouder.

Paar andere boeken:

Nee! (2007) - Van Holkema & Warendorf
Maffe meiden (2007) - Van Holkema & Warendorf
Maffe meiden, maffer dan ooit (2008) - Van Holkema & Warendorf
De zomer van Fay en Marscha (2008) - Van Holkema & Warendorf
Maffe meiden 4ever maf (2009) - Van Holkema & Warendorf
Wat een held! (2009) - Zwijsen
Top Secret - Operatie hondendief (2010) - Van Holkema & Warendorf
Vals spel (2010) - Van Holkema & Warendorf
Top Secret - Operatie nieuwsflits (2011) - Van Holkema & Warendorf
Vigo Vampier: een vampier die geen bloed lust (2011) - Van Holkema & Warendorf
(G)één april (2011) - Zwijsen
Password (2012) - Van Holkema & Warendorf
Voor altijd vriendinnen (2012) - Van Holkema & Warendorf
Spees de ruimtewees (2012) - Van Holkema & Warendorf
Test (2013) - Van Holkema & Warendorf

Eigen mening

Ik vind het een verrassend, origineel en nieuwsgierig makend boek. Want elke keer als je weer iets nieuws komt te weten, komen er weer een paar nieuwe mysteries bij. Bijvoorbeeld als je de notebook van Sam leest, krijg je heel veel antwoorden op verschillende dingen, maar ook weer nieuwe vragen. Al die antwoorden komen ook heel verassend aan, want aan het begin zou ik nooit aan microchips in hersenen gedacht hebben.