(Richelieu is de kardinaal) Hier kan de kardinaal natuurlijk niet tegenop. De kardinaal begint te schrijven. D\'Artagnan denkt dat het zijn vonnis is. Het blijkt een aanstelling te zijn als sergeant bij de musketiers, waar de naam nog moet worden ingevuld. D\'Artagnan is de kardinaal er dankbaar voor. Hij geeft het briefje aan Athos, die een graaf blijkt te zijn. Maar Athos wil het niet hebben. Hij zegt: ,,voor Athos is het teveel, voor graaf de la Fére is het te weinig. Dan gaan d\'Artagnan naar Porthos, maar deze gaat binnenkort trouwen. Dus gaat d\'Artagnan naar Aramis, maar die wil zijn droom laten uitkomen, en dat is priester worden. D\'Artagnan gaat terug naar Athos en deze schrijft op het briefje de naam van d\'Artagnan.

Leeservaring
Onderwerp
Het onderwerp spreekt me erg aan. Ik houd wel van geschiedenis, van vechten en natuurlijk van vrouwen. Ik had verwacht dat het vooral om de liefde ging, maar dat pakte anders uit. Liefde speelt een belangrijke rol maar het zijn juist de avonturen waar het verhaal om draait. Er zit niet echt een mening of een moraal in het boek omdat het een boek is om je te vermaken en niet om je aan het denken te zetten.

Gebeurtenissen
Het verhaal is een aaneenrijging van spannende gebeurtenissen, waartussen een duidelijk verband zichtbaar is. Het verhaal is voornamelijk spannend en daardoor ook nieuwsgierig - makend. Een spannend voorbeeld is het ontbijten op het bastion voor La Rochelle. Athos had een gesprek tussen Milady en de kardinaal afgeluisterd en was erachter gekomen dat Milady Buckingham ging vermoorden. Hij wilde met zijn vrienden overleggen wat ze zouden gaan doen maar dat kon niet zomaar in het legerkamp. Athos had daarom een plan bedacht. Hij had met een paar Zwitsers gewed dat hij en zijn kameraden een uur lang zouden gaan ontbijten in een half kapotgeschoten bastion, dicht bij La Rochelle. De 4 vrienden slopen naar het bastion. Daar aangekomen gingen ze ontbijten en begon Athos aan zijn verhaal. Al snel werden ze aangevallen door een klein groepje Rochellanen. Dit groepje overleefde de aanval niet op eentje na, die terugging om versterking te halen. Ondertussen overlegden de vrienden wat te doen. Toen ze klaar waren was het uur bijna om. In de verte zagen zenu een grote groep soldaten aankomen. Athos liet de lakeien de wapens pakken van de lijken die in het bastion lagen. De musketiers en d\'Artagnan gingen op het dak staan en schoten de voorste Rochellanen dood. Zo bleven ze doorgaan tot er nog een stuk of veertien het bastion hadden bereikt. Met uiterste krachtsinspanning duwden de vrienden een groot brokstuk naar beneden, precies op de soldaten. Nu maakten ze dat ze wegkwamen. Eenmaal in het legerkamp werden ze met gejuich ontvangen en werd d\'Artagnan musketier (op aanraden van de kardinaal). Het verhaal is humoristisch. Een heel grappig stukje was het toen d\'Artagnan Athos ging ophalen. Athos was aangevallen omdat hij volgens de waard een valsemunter was. Hij sloot zichzelf op in de kelder en is daar al die tijd gebleven. In de kelder lag de wijn en het vlees opgeslagen. Toen d\'Artagnan hem uit de kelder haalde was hij dronken. Hij had alleen al een stuk of 150 flessen wijn opgedronken en zijn knecht een heel vat. Bovendien was de voorraad dure olijfolie en het vlees bijna op. De waard had dus een enorme schade. Met een braadspit in de hand stormde hij woedend de kamer van Athos en d\'Artagnan binnen, waarop Athos zei: ,,wijn”. Af en toe wordt er even halt gehouden met het verhaal en wordt er uitgelegd hoe de situatie op dat moment was. Dat maakt het heel waarschijnlijk en geloofwaardig. Zo wordt er uitgelegd waarom de oorlog om La Rochelle begonnen was, hoe de relatie was tussen de koningin van Frankrijk en Buckingham, hoe meneer Tréville kapitein van de musketiers was geworden. Dan maakt het verhaal niet saaier, maar het helpt je om alles heel goed te begrijpen.

Omdat ik als beoordelingswoorden o.a. spannend, nieuwsgierig – makend, opwindend, grappig, werkelijk, geloofwaardig, leerzaam en echt heb, lijkt het mij niet nodig om deze nader toe te lichten aangezien ik dat hierboven al heb gedaan. Er zou immers toch hetzelfde komen te staan. Wel zal ik de andere beoordelingswoorden toelichten.

Op sommige momenten, is door het gebruik van uitdrukkingen of franse woorden het boek niet geheel duidelijk. Hier een direct voorbeeld uit het boek. Ik citeer: een jongeman – in één pennenstreek te portretteren als: Don Quichotte op 18-jarige leeftijd, zonder helm of wapenrusting; Don Quichotte, gekleed in een wollen wambuis dat verkleurd was tot een ongrijpbare nuance tussen wijnrood en hemelsblauw. Een lang, gebruind gezicht met vooruitspringende jukbeenderen: teken van leepheid. Enorm ontwikkelde kaakspieren: onmiskenbaar waarmerk van de Gascon, ook zonder baret – en deze jongeman droeg een baret met een soort veer erop. Open ogen, een schrandere blik. Gebogen maar fijn getekende neus. Te groot voor een jongen, te klein voor een man; voor een ongeoefend oog zoiets als een boerenzoon opreis – ongezien de lange degen die, hangend aan een leren gordel, tegen de kuiten van zijn meester sloeg als hij liep, of tegen de ruige flanken van het rijdier als hij te paard zat. Ondanks het af en toe lastige taalgebruik is het verhaal oppervlakkig. Er zit niet echt een diepere betekenis in, zoals veel andere boeken. Ook een duidelijke, naar voren springende mening is er niet uit te halen. Hiervoor kan ik het hele boek als voorbeeld geven. Als ik zou beweren dat dit boek aan een stuk door spanning, humor, opwinding en liefde was zou ik liegen. Vooral de laatste paar hoofdstukken zijn droevig en somber. D\'Artagnan en zijn vrienden gaan mevrouw Bonacieux ophalen in het kloostervan Béthune. Daar aangekomen treffen ze haar vergiftigd aan. Ze valt in de armen van d\'Artagnan en spreekt haar laatste woorden uit. D\'Artagnan valt huilend op het lijk van mevrouw Bonacieux, Porthos kan zijn tranen niet bedwingen, aramis slaat een kruis. Athos kijkt verbeten, hij is helemaal bleek maar heeft een helse blik in zijn ogen. Vanaf dat moment is de sfeer in het boek heel erg somber. Lord de Winter heeft zich bij de musketiers gevoegd om zich te weken op zijn knecht die door toedoen van Milady de doodstraf heeft gekregen. En er komt nog een beul bij die het brandmerk op Milady’s schouder heeft aangebracht. Met zijn allen vinden ze Milady, berechten haar en laten haar onthoofden. Haar lichaam gooien ze in een rivier.

Op sommige momenten, is door het gebruik van uitdrukkingen of franse woorden het boek niet geheel duidelijk. Hier een direct voorbeeld uit het boek. Ik citeer: een jongeman – in één pennenstreek te portretteren als: Don Quichotte op 18-jarige leeftijd, zonder helm of wapenrusting; Don Quichotte, gekleed in een wollen wambuis dat verkleurd was tot een ongrijpbare nuance tussen wijnrood en hemelsblauw. Een lang, gebruind gezicht met vooruitspringende jukbeenderen: teken van leepheid. Enorm ontwikkelde kaakspieren: onmiskenbaar waarmerk van de Gascon, ook zonder baret – en deze jongeman droeg een baret met een soort veer erop. Open ogen, een schrandere blik. Gebogen maar fijn getekende neus. Te groot voor een jongen, te klein voor een man; voor een ongeoefend oog zoiets als een boerenzoon opreis – ongezien de lange degen die, hangend aan een leren gordel, tegen de kuiten van zijn meester sloeg als hij liep, of tegen de ruige flanken van het rijdier als hij te paard zat. Ondanks het af en toe lastige taalgebruik is het verhaal oppervlakkig. Er zit niet echt een diepere betekenis in, zoals veel andere boeken. Ook een duidelijke, naar voren springende mening is er niet uit te halen. Hiervoor kan ik het hele boek als voorbeeld geven. Als ik zou beweren dat dit boek aan een stuk door spanning, humor, opwinding en liefde was zou ik liegen. Vooral de laatste paar hoofdstukken zijn droevig en somber. D\'Artagnan en zijn vrienden gaan mevrouw Bonacieux ophalen in het kloostervan Béthune. Daar aangekomen treffen ze haar vergiftigd aan. Ze valt in de armen van d\'Artagnan en spreekt haar laatste woorden uit. D\'Artagnan valt huilend op het lijk van mevrouw Bonacieux, Porthos kan zijn tranen niet bedwingen, aramis slaat een kruis. Athos kijkt verbeten, hij is helemaal bleek maar heeft een helse blik in zijn ogen. Vanaf dat moment is de sfeer in het boek heel erg somber. Lord de Winter heeft zich bij de musketiers gevoegd om zich te weken op zijn knecht die door toedoen van Milady de doodstraf heeft gekregen. En er komt nog een beul bij die het brandmerk op Milady’s schouder heeft aangebracht. Met zijn allen vinden ze Milady, berechten haar en laten haar onthoofden. Haar lichaam gooien ze in een rivier.

Deze gebeurtenissen hebben me niet aan het denken gezet, zoals je wel eens bij bijvoorbeeld boeken over de 2e wereldoorlog hebt. Zelfs het geval van de dood van Milady zet me niet aan het denken, deze heeft echter wel indruk op me gemaakt. Ik vind de sfeer erg goed beschreven en vooral het gedrag van Athos vind ik mooi. In tegenstelling tot D\'Artagnan die huilt en zeer bedroefd is over mevrouw Bonacieux, gedraagt Athos zich koel en verbeten. Hij heeft het hele plan in elkaar gezet en overal aan gedacht.

Personages
De hoofdpersoon, d\'Artagnan, is een intelligente jongeman die goed kan schermen en erg vindingrijk maar ook opvliegend is. Hij is de held van het boek en ik zou best op hem willen lijken. Maar nog meer zou ik op Athos willen lijken. Athos is heel koel, beheerst en zeer wijs. Daarbij is hij erg laconiek en sarcastisch en heeft geniale invallen zoals het ontbijten in het kapotgeschoten bastion voor La Rochelle. Net als de andere 2 musketiers gaat Athos voor je leven. Dat in tegenstelling tot d\'Artagnan waarvan je in het begin van boek al weet hoe hij zich gedraagt. Van Athos, Porthos en Aramis weet je ten eerste al de echte namen niet achter deze pseudoniemen. Ook weet je in het begin nog niet hoe ze zich gedragen. Dat kom je later in het boek pas te weten.

Opbouw
De opbouw van het verhaal maakt het lezen leuker. Je leeft hoofdzakelijk met d\'Artagnan mee, maar er zijn heel wat hoofdstukken waar je niet met d\'Artagnan meeleeft. Je krijgt dan bijvoorbeeld wat uitleg over de politiek situatie op dat moment of Athos gaat alleen op pad of er wordt verteld hoe het Milady verging in Engeland. Eigenlijk is het verhaal een aaneenrijging van spannende, boeiende gebeurtenissen en dat is iets wat past bij het onderwerp. Bij een avonturenboek moet je niet uitgebreid de gevoelens van de personen en de omgeving vertellen. Je moet snel er doorheen kunnen, zodat het aan eens tuk door spannend is. Het boek is het eerste deel van de d\'Artagnan – trilogie. Toch is het einde, in tegenstelling tot andere trilogieën, niet echt een open einde. Je hebt niet het gevoel dat je iets mist, terwijl de schrijver er zo een vervolg op kan maken.

Taalgebruik
Zoals ik al bij gebeurtenissen heb laten zien is het taalgebruik soms erg lastig. Er worden dan oude of franse woorden gebruikt. Gelukkig kun je uit de tekst vaak opmaken wat zo’n woord betekent en is het dus niet echt heel erg hinderlijk. De dialogen zijn niet ingewikkeld. Ik heb soms wel eens bij boeken dat ik gewoon niet meer weet wie er nu aan het woord is en dat heb ik bij dit boek nog niet één keer gehad. Door de duidelijke dialogen wordt het boek spannender om te lezen omdat je niet de hele tijd jezelf zit af te vragen, wie er nu aan het woord is. De franse woorden brengen je echt in een franse sfeer.